01. Pocałunek o Północy.pdf

Lara Adrian

Rasa Ś rodka Nocy

„Pocałunek o

północy”

Prolog

Dwadzieścia siedem lat temu

Dziecko nie przestawało płakać. Zaczęło marudzić na ostatnim postoju w Portland, gdzie

autokar Greyhound jadący z Bangor zatrzymał się, żeby zabrać kolejnych pasażerów. Teraz,

nieco po pierwszej w nocy, zbliżali się już do dworca autobusowego w Bostonie. Ponad dwie

godziny bezskutecznych prób uspokajania córeczki sprawiły, że powoli traciła panowanie nad

sobą. Miała zszargane nerwy, jak mawiały jej przyjaciółki ze szkoły.

Mężczyzna, który siedział obok, też nie był zachwycony.

- Bardzo mi przykro – zwróciła się do niego po raz pierwszy, odkąd wsiadł do

autokaru. – Zwykle nie jest taka marudna. Jeszcze nigdy nie podróżowałyśmy tak długo.

Chyba chce już dotrzeć na miejsce.

Mężczyzna zamrugał i uśmiechnął się, nie odsłaniając zębów.

- Dokąd jedziecie?

- Do Nowego Jorku.

- Ach, miasto wielu możliwości. – jego głos był szorstki i jakby stłumiony. – Ma tam

pani rodzinę?

Pokręciła głową. Jej bliscy mieszkali w Rangeley, małym miasteczku otoczonym

lasami. A w dodatku dali jej jasno do zrozumienia, że teraz ma sobie radzić sama.

- Jadę do pracy. Chcę zostać tancerką. Może na Broadwayu albo w zespole Rockettes.

- Na pewno jest pani wystarczająco ładna. – Mężczyzna na nią patrzył. W autokarze

było ciemno, ale odniosła wrażenie, że jego oczy są jakieś dziwne. Uśmiechał się tym samym

dziwnym uśmiechem. – Z takim ciałem zostanie pani wielką gwiazdą.

Zaczerwieniła się i spojrzała na marudzącą córeczkę. Jej chłopak, w Maine, też ciągle

to powtarzał. Mówił zresztą wiele różnych rzeczy, tylko po to, żeby dobrać się do niej na

tylnym siedzeniu samochodu. A teraz nie byli już razem. Zerwał z nią w trzeciej klasie

liceum, kiedy okazało się, że jest w ciąży.

Gdyby nie dziecko, w tym roku kończyłaby szkołę.

- Jadła pani coś dzisiaj? – spytał mężczyzna, kiedy autokar wjechał na dworzec.

- Niewiele. – Kołysała dziecko w ramionach, choć nic to nie dawało. Mała była

czerwona na twarzy, machała piąstkami i zanosiła się płaczem, jakby jej świat właśnie się

kończył.

- Proszę, jaki zbieg okoliczności – powiedział nieznajomy. – Ja tez nic nie jadłem.

Chętnie wezmę coś na ząb. Przyłączy się pani?

- Nie, dziękuję. Mam w torbie krakersy. Zresztą to i tak ostatni postój przed Nowym

Jorkiem. Zdążę pewnie tylko przewinąć małą. Mimo to dziękuję.

Nie powiedział nic więcej. Przyglądał się tylko, gdy zbierała swoje rzeczy, a potem

wstał z fotela, żeby ją przepuścić,

Kiedy wyszła z łazienki, czekał na nią.

Poczuła dziwny niepokój na jego widok. Kiedy siedział nie wydawał się taki wysoki. I

zdecydowanie coś było nie tak z jego oczami. Może to narkoman?

- O co chodzi?

Zachichotał cicho.

- Mówiłem ci. Muszę się pożywić.

Jakoś dziwnie to ujął.

Mimo woli spojrzała w bok. O tej porze na dworcu było niewiele osób. Zaczął padać

drobny deszcz, który zmoczył chodnik i zapędził pasażerów pod daszki. Jej autokar miał

włączony silnik, ludzie zaczęli już wsiadać. Ale żeby się do niego dostać, musiała minąć tego

człowieka.

Wzruszyła ramionami, zbyt zmęczona i niespokojna, by silić się na dyplomację.

- Skoro jest pan głodny, proszę iść do McDonalda. Spóźnię się na autobus, jeśli…

- Posłuchaj, suko… - Poruszał się tak szybko, że nawet nie zorientowała się, co się

dzieje. W jednej chwili stał metr od niej, a w następnej trzymał ją za gardło i dusił. Wepchnął

ją w cień, rzucany przez budynek dworca. Tu nikt nie zauważy, jak ją okrada albo coś jeszcze

gorszego. Jego usta znalazły się tuż przy jej twarzy i poczuła nieświeży oddech. Wyszczerzył

ostre zęby i zasyczał:

- Tylko piśnij, a zobaczysz na własne oczy, jak pożeram serce twojego bachora.

Dziecko, które trzymała w ramionach, zaczęło wrzeszczeć, ale ona sama nie mogła

wyksztusić ani słowa.

Nawet nie pomyślała, żeby uciekać.

Liczyło się tylko dobro jej córeczki. Zapewnienie jej bezpieczeństwa. Dlatego niczego

nie zrobiła, kiedy ostre zęby nieznajomego wbiły się głęboko w jej szyję.

Stała, sparaliżowana strachem, przyciskając do siebie dziecko, a napastnik z niezwykłą

siłą wysysał jej krew. Podtrzymywał jej głowę. A długie palce zakończone ostrymi

paznokciami raniły jej ciało jak szpony demona. Pomrukując, wgryzł się w nią głębiej. Choć

ze strachu miała szeroko otwarte oczy, widziała tylko mrok. Myśli zaczęły się plątać,

rozpadać na niespójne, oderwane od siebie fragmenty. Świat wokół się rozpływał.

Zabijał ją. Ten potwór ją zabijał! A potem zamorduje jej dziecko.

- Nie. – Chciała zaczerpnąć powietrza, ale w gardle miała pełno krwi. – Niech cię

szlag, nie!

W desperackim przypływie siły walnęła go głową, trafiając skronią prosto w jego

twarz. Kiedy zawarczał i cofnął się zaskoczony, wyrwała się z żelaznego uścisku. Potknęła

się i omal nie upadła na kolana, ale utrzymała równowagę. Jedną ręką tuliła płaczące dziecko,

a drugą zakryła ranę na szyi. Cały czas cofała się, byle dalej od tego stworzenia, które

podniosło głowę i wyszczerzyło zęby w uśmiechu. Miało żarzące się żółte oczy i

zakrwawione usta.

- O Boże – jęknęła. Zrobiło jej się niedobrze.

Znowu się cofnęła. Wreszcie odwróciła się, gotowa uciekać, nawet jeśli miałaby to

być ostatnia rzecz, którą zrobi w życiu.

I wtedy zobaczyła tego drugiego.

Dzikie bursztynowe spojrzenie przeszyło ją na wylot. Syk, który wydobywał się

spomiędzy jego wielkich kłów, zwiastował śmierć. Była pewna, że skoczy na nią i dokończy

to, co zaczął ten pierwszy, ale nic się nie stało. Mężczyźni wymienili między sobą gardłowe,

niezrozumiałe słowa, a potem przybysz ją wyminął. Trzymał srebrzysty miecz.

„Zabierz dziecko i uciekaj”.

Rozkaz dobiegł z nikąd, przebił się przez mgłę spowijającą jej umysł. Po chwili

rozległ się ponownie, tym razem ostrzejszy. Zmusił ją do działania. Pobiegła.

Oślepiona paniką i otumaniona strachem wbiegła na ulicę. Biegła w stronę obcego

miasta. Ogarnęła ją panika, każdy odgłos – nawet tupot jej własnych nóg – zdawał się

przerażający.

A córeczka nie przestawała płakać.

Odszukają je, jeśli nie uciszy małej. Musi ją położyć do łóżeczka, ciepłego i

wygodnego. Wtedy córeczka na pewno się uspokoi. Będzie bezpieczna. Tak to właśnie zrobi.

Położy dziecko do łóżka. Tam potwory go nie dopadną.

Była bardzo zmęczona, ale nie mogła sobie pozwolić na odpoczynek. To było by zbyt

niebezpieczne. Musi wrócić do domu, nim mama odkryje, że znów się spóźnia. Więc

pobiegła. Biegła tak długo, aż wreszcie upadła, wyczerpana, niezdolna zrobić ani jednego

kroku.

Kiedy się ocknęła, miała wrażenie, ze jej mózg roztrzaskał się jak skorupa jaja.

Zaczęła tracić zmysły. Rzeczywistość zmieniała się w coś czarnego i oślizgłego, coś co

oddalało się coraz bardziej poza jej zasięg.

Usłyszała stłumiony płacz. Taki cichutki, żałosny dźwięk. Uniosła ręce, żeby zasłonić

uszy, ale nadal słyszała to rozpaczliwe kwilenie.

- Ciii – wyszeptała w przestrzeń, kołysząc się w tył i w przód. – Uspokójcie się,

dziecko zasnęło. Bądźcie cicho, bądźcie cicho, bądźcie cicho…

Ale płacz nie milkł. I tak bez końca. Serce się krajało, kiedy siedziała na brudnej ulicy

i patrzyła niewidzącymi oczami na nadchodzący świt.

Rozdział 1

Czasy obecne

Wspaniałe. Tylko popatrz na światło i cień..

- Spójrz, jak się przenikają, podkreślając smutek i nadzieję tej sceny…

- Najmłodsza fotografka. Jej prace włączono do kolekcji sztuki nowoczesnej.

Gabrielle Maxwell stała opodal grupy zwiedzającej wystawę. Trzymała smukły

kieliszek z ciepłym szampanem i słuchała, jak kolejni bezbarwni i bezimienni Bardzo Ważni

Goście rozprawiają o czarno-białych fotografiach w galerii. Nieco skonsternowana spojrzała

na zdjęcie wiszące naprzeciwko niej, po drugiej stronie Sali. Wiedziała, ze jej prace są dobre,

choć nieco ponure. Ich tematem były zamknięte fabryki i opuszczone stocznie położone na

obrzeżach Bostonu. Nie rozumiała, co inni w nich widzą.

Ale zawsze tak było. Ona robiła zdjęcia, zostawiając ocenę i interpretację innym. Z

natury była introwertyczką, źle się czuła, kiedy była w centrum uwagi, ale dzięki takim

imprezom zarabiała na życie. I to całkiem nieźle. A dziś wieczorem skorzysta na tym również

Jamie, jej przyjaciel i właściciel małej galerii sztuki przy Newbury Street. Bo dziś, choć do

zamknięcia zostało tylko dziesięć minut, nadal kręciło się w środku mnóstwo potencjalnych

klientów.

Czuła się nieswojo z powodu tego całego zamieszania. Uprzejmych uśmiechów,

ściskania rąk i słuchania, jak wszyscy, od bogatych żon z dzielnicy Back Bay, po upstrzonych

kolczykami i tatuażami gotów, próbując zaimponować innym wnikliwą analizą jej prac. Nie

mogła się doczekać końca wystawy. Przez ostatnią godzinę stała w cieniu, myśląc tylko o

tym, jak miło byłoby wrócić do domu, gdzie czekały na nią ciepły prysznic i miękka

poduszka.

Ale obiecała przyjaciołom – Jamiemu, Kendrze i Megan – że po wystawie zje z nimi

kolację i wypije drinka. Kiedy ostatni klienci wyszli, Jamie wepchnął ją do taksówki tak

szybko, że nie miała czasu zaprotestować.

- Co za niezwykły wieczór! – Jamie potrząsnął blond grzywą, ekstrawagancko

ostrzyżoną. Pochylił się i chwycił Gabrielle za rękę. – Nigdy nie miałem w galerii takiego

ruchu, a dzisiejsza sprzedaż pobiła rekord! Dziękuję, że pokazałaś u mnie swoje prace.

Gabrielle się uśmiechnęła.

- Nie ma za co. Naprawdę nie musisz mi dziękować.

- Bardzo było Ci tam źle?

- Żartujesz? Miała u stóp połowę Bostonu! – zawołała Kendra, zanim Gabrielle

zdążyła odpowiedzieć. – To z gubernatorem rozmawiałaś przy bufecie?

Gabrielle kiwnęła głową.

- Obiecał, że zamówi zdjęcia do swojej posiadłości w Vineyard.

- Super!

- Jasne – odpowiedziała bez wielkiego entuzjazmu. Miała w torebce górę wizytówek,

dość propozycji na rok pracy, jeśli zechce je przyjąć, więc dlaczego miała ochotę otworzyć

okno i cisnąć je na wiatr?

Wyjrzała przez szybę, prosto w noc. Patrzyła obojętnie, jak mijają ją światła i ludzie.

Na ulicach było mnóstwo przechodniów: pary spacerujące pod rękę, grupy rozgadanych

przyjaciół. Wszyscy świetnie się bawili. Pewnie zjedli kolację w ogródku modnej restauracji,

a potem ruszyli oglądać wystawy sklepów. Miasto wokół niej pulsowało życiem i kolorami.

Chłonęła to, a jednak nic nie czuła. Życie tych ludzi – i jej własne również – wydawało się

toczyć bez jej udziału. Ostatnio coraz częściej miała wrażenie, że tkwi na diabelskim młynie,

który nie przestaje się obracać.

- Co ci jest, Gab? – spytała Megan. – Jesteś jakaś milcząca.

Gabrielle wzruszyła ramionami.

- Przepraszam. Ja tylko… Sama nie wiem. Chyba jestem zmęczona.

- Niech ktoś da tej kobiecie drinka. I to szybko! – zawołała Kendra, ciemnowłosa

pielęgniarka.

- Nie – zaprotestował Jamie, przebiegły jak lis. – tak naprawdę to nasza Gaba

potrzebuje mężczyzny. Jesteś zbyt poważna, kotku. Niezdrowo tak ciągle pracować. Musisz

się zabawić! No powiedz, kiedy ostatnio z kimś spałaś?

Zbyt dawno, pomyślała, choć nie prowadziła dokładanych obliczeń. Nigdy nie

cierpiała na brak propozycji, kiedy miała ochotę na męskie towarzystwo. Ale seks – choć

uprawiała go sporadycznie – nie był dla niej tak ważny, jak dla jej przyjaciół. Zdawała sobie

jednak sprawę, że ostatnio wypadła z obiegu, choć nawet porządny orgazm niewiele by

zmienił, biorąc pod uwagę jej dziwny nastrój.

- Jamie ma rację – stwierdziła Kendra. – Musisz się trochę wyluzować, poszaleć.

- ta chwila nie powtórzy się już nigdy więcej – oświadczył filozoficznie Jamie.

- Och, to przepadło – odparła Gabrielle, kręcąc głową. – Sorry, ale naprawdę nie czuje

się dziś na upojną noc, kochani. Takie imprezy zawsze mnie wykańczają i...

- Proszę pana? – Jamie zignorował jej słowa, zsunął się na brzeg siedzenia i postukał

w szybkę oddzielającą kierowcę taksówki od pasażerów. - Zmiana planów. Postanowiliśmy

się zabawić, więc precz z restauracją. Proszę nas zawieźć tam, gdzie się coś dzieje.

- W północnej dzielnicy otworzyli właśnie nowy klub – powiedział kierowca, cały

czas żując głośno gumę. – W tym tygodniu ciągle tam jeżdżę, dziś wieczorem byłem już dwa

razy. To musi być modne miejsce. Nazywa się La Notte.

- O La Not-ta – zamruczał Jamie, rzucając przez ramię figlarne spojrzenie na

dziewczyny i znacząco unosząc brew. – Moim zdaniem brzmi wystarczająco dekadencko,

prawda kochane? Jedziemy!

Klub La Notte mieścił się w neogotyckim budynku kościoła, który jeszcze niedawno

należał do Parafii Świętego Jana. Ostatnio jednak archidiecezja Bostonu, żeby uregulować

rachunki za skandale seksualne księży, musiała sprzedać dziesiątki takich kościołów. Kiedy

Gabrielle z przyjaciółmi weszła to zatłoczonego lokalu, usłyszała transową muzykę techno,

dobiegającą z ogromnych głośników, umieszczoną wraz z konsolą didżeja na balkonie nad

niegdysiejszym ołtarzem. Stroboskopowe światło odbijało się w trzech wysokich,

zwieńczonych łukami witrażach. W powietrzu unosił się papierosowy dym, pulsując w takt

gorączkowego rytmu utworu, który zdawał się nie mieć początku ani końca. Na parkiecie i na

galerii ludzie ocierali się o siebie, wyginając ciała w bezmyślnym i zmysłowym tańcu.

- Jasny gwint! – wrzasnęła Kendra. Starała się przekrzyczeć muzykę. Uniosła ręce i

tanecznym krokiem przedzierała się przez falujący tłum. – Ale lokal, co nie? Czyste

szaleństwo!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: