Regulamin Bieszczadzkiego Parku Narodowego
W Parku Narodowym całość przyrody ożywionej i nieożywionej jest chroniona Niniejszy regulamin określa zasady udostępnienia Bieszczadzkiego Parku Narodowego do zwiedzania, w oparciu o wybrane przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody określające zasady zachowania się zwiedzających w polskich parkach narodowych.
1. Turystyka piesza i edukacyjna dozwolona jest po znakowanych szlakach turystycznych pieszych oraz ścieżkach przyrodniczych i historyczno-przyrodniczych.
2. Turystyka rowerowa w granicach parku dozwolona jest wyłącznie po drogach publicznych.
3. Turystyka konna dozwolona jest po oznakowanych trasach turystyki konnej.
4. Wędrówki na nartach dozwolone są na odpowiednio oznakowanych odcinkach pieszych szlaków turystycznych relacji:
· Ustrzyki Górne-Szeroki Wierch-Siodło pod Tarnicą-Tarnica-Wołosate,
· Przełęcz Wyżna-Połonina Wetlińska (schronisko)-Brzegi Górne,
· Wetlina-Przełęcz Orłowicza- Połonina Wetlińska (schronisko).
5. . Zabrania się wprowadzania psów na szlaki turystyczne, za wyjątkiem odcinków prowadzących wzdłuż dróg publicznych.
6. Ze względu na bezpieczeństwo zwiedzających i ochronę przyrody poruszanie się po szlakach na obszarze parku narodowego dozwolone jest wyłącznie od świtu do zmierzchu.
7. Biwakowanie dozwolone jest w następujących miejscach:
· Pole namiotowe w Bereżkach
· Pole namiotowe w Berehach Górnych
· Camping Górna Wetlinka.
8. Parkowanie pojazdów na obszarze Parku dozwolone jest wyłącznie w wyznaczonych do tego celu parkingach:
· Ustrzyki Górne,
· Wołosate,
· Wyżniański Wierch,
· Berehy Górne,
· Bukowiec,
· Bereżki (przy polu namiotowym),
· Przełęcz Wyżna (parking Gminy Lutowiska).
9. Rozpalanie ognisk dozwolone jest wyłącznie w miejscach do tego celu wyznaczonych i w odpowiednio przygotowanych paleniskach - przy następujących obiektach infrastruktury turystycznej BdPN:
· Camping Górna Wetlinka,
· Pole namiotowe w Bereżkach,
· Pole namiotowe w Berehach Górnych,
· Zachowawcza Hodowla Konia Huculskiego w Wołosatem,
· Hotelik nad Roztoką w Tarnawie Niżnej,
· Schron turystyczny w Wołosatem,
· Schron turystyczny w Ustrzykach Górnych.
10. Organizowanie masowych imprez turystycznych, w tym rajdów jest na obszarze Parku dopuszczalne wyłącznie za zgodą Dyrektora Parku i na warunkach z nim uzgodnionych.
11. W Parku zabronione jest:
· Zakłócanie ciszy, płoszenie, chwytanie i zabijanie dziko żyjących zwierząt, łowienie ryb, niszczenie gniazd, nor i legowisk, zbieranie poroży, zbieranie dziko występujących roślin i grzybów oraz ich części, niszczenie drzew i krzewów,
· Zaśmiecanie terenu, pozostawianie resztek pożywienia i opakowań, zanieczyszczanie wód powietrza i gleby. Śmieci należy znosić do pojemników umieszczonych przy punktach informacyjno-kasowych lub innych obiektach infrastruktury turystycznej. Ze względu na ochronę dziko żyjących zwierząt pojemniki na odpadki nie są wykładane w obrębie szlaków turystycznych.
· Schodzenie ze znakowanych szlaków turystycznych, ścieżek przyrodniczych i historyczno-przyrodniczych, poruszanie się pieszo po trasach turystyki konnej, poruszanie się na rowerach po turystycznych szlakach pieszych i konnych oraz ścieżkach przyrodniczych, za wyjątkiem ich odcinków biegnących drogami publicznymi.
· Palenie wyrobów tytoniowych oraz używania źródeł światła o otwartym płomieniu,
· Używanie motolotni, lotni i spadolotni,
· Niszczenie zabytków dziedzictwa historycznego,
· Poruszanie się pojazdami mechanicznymi po drogach wewnętrznych Parku, za wyjątkiem tych prowadzących do osiedli mieszkalnych, campingów i pól namiotowych,
· Prowadzenie bez zgody Dyrektora Parku działalności handlowej,
· Umieszczanie tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków.
12. Zwiedzających Park w okresie pomiędzy 28 kwietnia a 12 listopada 2007 r. obowiązuje wykupienie przy wejściu na szlak biletu wstępu na każdy dzień zwiedzania Parku. W przypadku braku obsługi na punkcie, obowiązuje wykupienie biletu w punkcie kasowym po zejściu ze szlaku. Istnieje możliwość zakupienia karnetów 4-dniowych (ważny dla 1 osoby). Dowodem wniesienia opłaty za wstęp do Parku jest paragon z kasy fiskalnej, który należy zachować do kontroli.
13. Organizator imprezy turystycznej jest zobowiązany do zapewnienia udziału przewodnika górskiego (z aktualnymi uprawnieniami na teren Beskidów Wschodnich) w obsłudze grupy liczącej powyżej 10 osób.
14. Wykonywanie zdjęć i filmów dla celów komercyjnych wymaga uzyskania zgody Dyrektora Parku i wniesienia opłaty.
15. Ze względu na bezpieczeństwo turysty po letnim sezonie od 12.11.07 do 25.04.08 wychodząc na szlaki turystyczne w obszarze Parku, należy planowaną trasę do przejścia zgłosić w stacjach ratunkowych GOPR lub w leśniczówkach obwodów ochronnych. Zgłaszanie może być osobiste, telefoniczne lub w dowolny-lecz skuteczny sposób. Wykaz obwodów (leśnictw) wraz z tel. kontaktowymi podany jest na stronie internetowej www.bdpn.pl. Za wstęp do Parku w okresie od 12.11.07 do 25.04.08 nie pobiera się opłat.
16. Uprawnionymi do kontroli osób w zakresie przestrzegania przepisów obowiązujących na terenie Parku, w tym do kontroli biletów wstępu, są funkcjonariusze Straży Parku oraz inne osoby upoważnione przez Dyrektora Parku.
Podstawa prawna:1. Ustawa z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92 poz. 880).2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 listopada 1996r. w sprawie Bieszczadzkiego Parku Narodowego (Dz.. U. Nr 144 poz. 664 z późn. zm.).3. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2001r. Nr 55, poz. 578).4. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 16 sierpnia 2004 r. (Dz. U. Nr 188/poz. 1944)
20
1.Historia i obszar Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Bieszczadzki Park Narodowy powstał 1973 roku na początku swego istnienia obejmował on niewielki obszar 5725 ha. Miał na celu chronić osobliwe formy karpackich lasów wraz z fauną i florą.
W roku 1989 został on po raz pierwszy powiększony o obszar do 15710,22 ha następnie w 1991roku do 27 064,12 ha. Potem jeszcze został nie znacznie powiększany w 1996 i 1999 roku. Obecnie zajmuje zajmuje powierzchnię 29202 ha. jest największym górskim Parkiem Narodowym a trzecim co do wielkości w Polsce.
Starania o utworzenie parku na terenie Bieszczad rozpoczęły się już w latach pięćdziesiątych kiedy te tereny zaczęły budzić zainteresowanie turystów a w szczególności przyrodników. Różne projekty dotyczące obszaru mającego wejść pod ochronę przyczyniły się do tego że ostateczny kształt parku został ustalony przez Radę Ministrów 4sierpnia 1973roku. Na początku objął on zwarty obszar wyższych partii masywu Tarnicy i Halicza oraz szczytowe partie odosobnionego pasma Połoniny Caryńskiej. Niestety poza obszarem chronionym znalazły się osobliwe doliny przełomowe oraz liczne ostoje zwierzyny puszczańskiej stąd nastąpiło wspomniane już powiększanie powierzchni parku.
Do obecnego obrębu parku zalicza się następujące obszary:
·najwyższe masywy górskie polskich Bieszczadów z głównymi szczytami: Tarnicą (1346 m n.p.m.), Krzemieniem (1335 m n.p.m.), Haliczem (1333 m n.p.m.), Bukowym Berdem (1313 m n.p.m.), Rozsypańcem (1272 m n.p.m.), Kińczykiem Bukowskim (1251 m n.p.m.), połoninami: Caryńską (1297 m n.p.m.), Wetlińsko - Smerecką (1253 m n.p.m.), oraz masywem Wielkiej i Małej Rawki (1307 m n.p.m.),
·puszczę bukową u źródeł Solinki
·rejon dawnej wsi Moczarne
·tereny źródliskowe potoków Wielkiej Lutowy i Smerek
·lasy w rejonie Sianek i Beniowej
·dolinę potoku Wołosatki
·tereny łąkowo-pastwiskowe w rejonie Berehów Górnych i Wetliny
Ilustracja 1: Bieszczadzkiego Parku
Ilustracja 2: Bieszczadzkiego Parku.
Symbolem Bieszczadzkiego Parku Narodowego jest ryś. Niegdyś licznie występował w lasach całej Europy i Syberii. Wyręby naturalnego leśnego środowiska rysi przyczyniły się do gwałtownego spadku populacji tych zwierząt. Na stan obecny populację rysia w Polsce szacuje się na około100-200sztuk.
Tereny Bieszczad są naturalnym siedliskiem kota posiadającego frędzelki, a że jest to gatunek któremu grozi całkowite wyginięcie został on symbolem Bieszczadzkiego Parku Narodowego. W 1995 roku został objęty ochroną gatunkową oraz został wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt, jako gatunek niższego ryzyka, ale bliskie zagrożenia.
Ilustracja 3: Symbol parku
W 1992 roku park stał się częścią Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpat Wschodnich”w ramach programu UNESCO pod nazwą “Człowiek i Biosfera”(angielskie "Man and Biosphere" ) . Swoim zasięgiem obejmuje on obszary Polski, Słowacji i Ukrainy.
Głównym zadaniem Rezerwatów Biosfery jest zachowanie różnorodności biologicznej, ekosystemów naturalnych i zasobów genetycznych. Zapewnienie możliwości wykonywania wielorakich badań ekologicznych i środowiskowych, stwarzanie warunków dla edukacji na poziomie popularnym i kształcenia specjalistów. Nie pociągnęło to za sobą wpływu dodatkowych (zagranicznych) środków finansowych na utrzymanie i właściwe prowadzenie rezerwatu. Ma to jedynie charakter prestiżowy.
2.Analiza flory i fauny.
Największa powierzchnię parku stanowią lasy, ą to rozległe kompleksy naturalnych drzewostanów bukowych i bukowo-jodłowych z udziałem jawora i świerka.
Jedną z cech charakterystycznych parku jest to, że nie posiada on piętra górnoreglowych lasów świerkowych, jak i kosodrzewiny. Wyróżniono tu trzy piętra roślinno-klimatyczne: pogórze (do ok. 500 m npm), regiel dolny (do ok. 1150 m npm) oraz piętro połonin. Najwyższym szczytem polskiej części Bieszczadów jest Tarnica (13 46 m npm.) .
Cieniste i urwiste stoki porastają jaworzyny, gdzie występuje miesiącznica trwała i języcznik zwyczajny. Wzdłuż potoków ciągnie się olszyna karpacka z dużymi lepiężnikami, śnieżycą wiosenną i pióropusznikiem strusim, a w miejscach bezodpływowych pojawia się olszyna bagienna z kniecią górską.
Zdecydowaną większość stoków połoniny porastają traworosla trzciniaka leśnego i borówczyska, w których spotykamy gatunek endemiczny - pszeniec biały. Szczególną rangą przyrodniczą wyróżniają się murawy alpejskie, gdzie panuje kostrzewa niska, pieciornik złoty i prosienicznik jednogłówkowy.
Ilustracja 5: Bieszczadzki las.
Ilustracja 6: Widok z połoniny.
W Bieszczadzkim Parku Narodowym stwierdzono występowanie ok. 780 gatunków roślin naczyniowych, 250 gatunków mchów, przeszło 500 gatunków porostów, ok. 20 gatunków śluzowców i wiele gatunków grzybów. Wśród roślin naczyniowych blisko 30 to szczególnie cenne gatunki wschodniokarpackie, np.:
· goździk karuzek skalny
· lepnica karpacka.
·pszeniec biały
Na najwyższych bieszczadzkich szczytach swoje stanowiska mają cenne gatunki alpejskie, np.:
·zawilec narycyzowy
·rojnik górski
·skalnica gronkowa.
Kolejnym ciekawym zjawiskiem w parku są torfowiska wysokie z rosiczką, bagnem, żurawiną i modrzewnicą. Najbardziej znane spośród 8 występujących w Bieszczadach usytuowane są w dolinie Wołosatki i Górnego Sanu i objęte są ochroną rezerwatową. Dwa z nich udostępniano do zwiedzania (Wołosate, Tarnawa) za pomocą odpowiednich pomostów.
W miejscach dawnych, nie istniejących już wsi gdzie nie ma lasów występują piękne mozaikowe układy roślinności łąkowej, pastwiskowej, ziołoroślowej i szuwarowej.
Ilustracja 7: Łąka bieszczadzka
...
sopuch1