KOMUNIAKCJA SPOŁECZNA
 

Etymologia pojęcia ‘komunikowanie’

‘communicare’

‘communio’

Propozycje definiowania ‘komunikowania’:

•          komunikowanie jako transmisja 

•          komunikowanie jako rozumienie

•          komunikowanie jako oddziaływanie

•          komunikowanie jako łączenie (wspólnota)

•          komunikowanie jako wymiana

Komunikowanie wg J.A.F. Stonera
to proces, w którym ludzie dążą do dzielenia się znaczeniami za pośrednictwem symbolicznych komunikatów.

Komunikowanie wg A. Wiszniewskiego
to wzajemne przekazywanie informacji, umiejętności, pojęć, idei, uczuć, itp.. Za pomocą symboli tworzonych przez słowa, dźwięki, obrazy czy dotyk.

Komunikowanie społeczne jest proces wytwarzania, przekształcania i przekazywania informacji pomiędzy jednostkami, grupami i organizacjami społecznymi. Celem komunikowania jest stałe i dynamiczne kształtowanie, modyfikacja bądź zmiana wiedzy, postaw i zachowań w kierunku zgodnym z wartościami i interesami oddziałujących na siebie podmiotów.

Leksykon politologii, red. A. Antoszewski, R. Herburt, Alta 2, Wrocław 1995.

W świetle powyższych definicji komunikowanie:

•          jest procesem symbolicznym

•          jest procesem społecznym

•          jest relacją wzajemną

•          opiera się na indywidualnej interpretacji przekazu

•          przebiega w określonym kontekście

•          jest działaniem świadomym i celowym

•          polega na ciągłych i przemiennych oddziaływaniach werbalnych i niewerbalnych.

Paradygmat naukowy jest zbiorem zasadniczych i najważniejszych koncepcji oraz założeń, obowiązujących w określonym czasie w nauce, dotyczących istoty świata, natury i przedmiotu badań danej dziedziny.

Najważniejsze paradygmaty w nauce o komunikowaniu:

•          dominujący

•          instytucjonalny

•          krytyczny

•          techniczny

•          behawioralny

•          funkcjonalny

•          interpretacyjny

Funkcje komunikowania:
- informacyjna
- motywacyjna
- kontrolna

Środki komunikowania:

•          Język, w sensie j. naturalnego

•          Znaki językowe lub wszelkie systemy znaków

•          Kody, które są oparte na konwencjach i pozwalają konstruować przekazy

•          Nośniki sygnałów

•          Instrumenty pozwalające na powielanie, transmisję lub odbiór przekazu

•          Instytucje, które tworzą przekaz

Środki komunikowania A. Kłoskowska dzieli na:

•          nietrwałe bezpośrednie (jak mowa)

•          nietrwałe pośrednie (radio i telewizja)

•          trwałe pośrednie (pismo i druk)

•          trwałe bezpośrednich (rysunek tworzony w obecności widzów)

Formy komunikowania:

•          werbalne i niewerbalne,

•          ustne i pisemne,

•          bezpośrednie i pośrednie

•          jednokierunkowe i dwukierunkowe,

•          symetryczne i niesymetryczne,

•          formalne i nieformalne,

•          obronne i podtrzymujące

Różnice między komunikowaniem jedno- a dwukierunkowym:

–         jednokierunkowe zabiera mniej czasu niż dwukierunkowe.

–         dwukierunkowe komunikowanie jest dokładniejsze niż jednokierunkowe. Odpowiedź pozwala nadawcy na udoskonalenie komunikatu tak, że staje się bardziej precyzyjny i zrozumiały.

–         odbiorcy są pewniejsi siebie i swoich sądów przy komunikowaniu dwukierunkowym. Mogą zadawać pytania i wyjaśniać ewentualnie wątpliwości.

–         przy komunikowaniu dwustronnym nadawca może łatwo uznać, że jest atakowany, gdyż odbiorcy zwracają uwagę na niejednoznaczności i błędy nadawcy.

–         jednokierunkowe komunikowanie mimo, że mniej dokładne, wydaje się bardziej uporządkowane niż dwukierunkowe, które często sprawia wrażenie hałaśliwego i chaotycznego.

Poziomy komunikowania wg McQuaila

MODELE KOMUNIKOWANIA

Model transmisji danych Shannona

Model aktu perswazyjnego Lasswella

Model dwustopniowego przepływu informacji Katza i Lazarsfelda

Model komunikowania wg Stona

Percepcja – postrzeganie rzeczywistości. Stanowi ramy naszego funkcjonowania w świecie. Od tego jak widzimy i wyobrażamy świat zależy to, jak będziemy się w nim orientować

Wykonaj następujące polecenia w nie więcej niż 3 minuty

1.       Przeczytaj wszystkie polecenia zanim zaczniesz robić cokolwiek.

2.       Napisz swoje imię i nazwisko w prawym górnym rogu kartki.

3.       Narysuj cztery kwadraty w górnym lewym rogu.

4.       W każdy narysowany kwadrat wpisz X.

5.       Narysuj kółko wokół każdego narysowanego przed chwilą kwadratu.

6.       Podkreśl polecenie nr 1.

7.       Na odwrocie tej kartki podziel 50 przez 12,50, a wynik wpisz w to miejsce ……

8.       Jeśli zastosowałeś się do wszystkich poleceń krzyknij „Zrobiłem to!”.

9.       Narysuj na odwrocie kartki rower.

10.    Popatrz uważnie na swój rysunek i oceń go od 1 do 6.

11.    Sprawdź na swoim zegarku godzinę i wpisz ją w lewym dolnym rogu kartki.

12.    Jeśli dotarłeś do tego punktu powiedz głośno: „Jestem najlepszy!”.

13.    Napisz na odwrocie 16 literę alfabetu.

14.    Napisz dzisiejszą datę w prawym górnym rogu.

15.    Krzyknij „Finiszuję!”.

16.    Kiedy już skończyłeś uważnie czytać wszystkie polecenia, wykonaj tylko polecenie pierwsze i drugie.

Ocenianie powinno odbywać się w kolejności:
- na podstawie tego, co mówi
- jak mówi
- jak wygląda podczas swej wypowiedzi

Słuchacze oceniają paradoksalnie odwrotnie:

•          90% odbierane bodźce to wrażenia wzrokowe

•          70% sygnały akustyczne

•          3% to bodźce dotykowe

To na co zwracamy uwagę i czy w ogóle zwrócimy uwagę na coś zależy od kilku czynników:

•          potrzeby i interesy obserwatora

•          pełniona rola społeczna i zawodowa

•          doraźny stan emocjonalny

•          struktura poznawcza przedmiotu

•          tło na jakim pojawia się dana rzecz

•          częstotliwości pojawiania się danej rzeczy

•          atrakcyjność fizyczna

KOMUNIKACJA NIEWERBALNA
część 1

Komunikowanie niewerbalne – jest to posługiwanie się przez komunikatorów rodzajem wizualnych, wokalnych i innych niewidzialnych systemów komunikowania.

Reguły komunikowania niewerbalnego

n       zachowania niewerbalne są bardziej nielingwistyczne niż lingwistyczne

n       zachowania niewerbalne są bardziej niestrukturalne niż posiadające swoją strukturę

n       sygnały werbalne maja charakter analogowy

n       sygnały niewerbalne są ciągł

n       sygnały niewerbalne są bardziej nieintencjonalne niż intencjonalne

n       sygnały niewerbalne są bardziej wiarygodne, bardziej wrodzone niż wyuczone

n       podejście neurofizjologiczne

Funkcje sygnałów niewerbalnych

1.       Funkcja informacyjna

2.       Funkcja definiowania i wspierania przekazów werbalnych:

              potwierdzanie

              zaprzeczanie

              uzupełnianie

              zastępowanie             

              akcentowanie

              regulowanie

3.       Funkcja wyrażania postaw i emocji

4.       Funkcja definiowania relacji

              komunikowanie wzajemnej atrakcyjności

              komunikowanie bliskości i bezpośredniości

              pobudzanie emocjonalne, brak opanowania i formalność

              dominacja i status

5.               Funkcja kształtowania i kierowania wrażeniami

Komunikacja niewerbalna
cz. 2

Typy, kształty i wymiary ciała

1. atrakcyjność
2. wyobrażenie ciała
3. zadowolenie z ciała
4. przekaz prezentowany przez ciało

Postrzeganie atrakcyjności fizycznej i jej wpływ na zachowanie

Gesty, ruchy, pozycje ciała

Rodzaje gestów:

•         emblematory

•         afektatory

•         ilustratory

•         regulatory

•         adaptatory

Ruchy, pozycje ciała

Różnice międzypłciowe w postawach i zachowaniach kinezycznych

MIĘDZYPŁCIOWE RÓŻNICE W POSTAWACH ZACHOWANIACH KINETYCZNYCH