Arkadij i Borys Strugaccy - Ślimak na zboczu.pdf - książka - kominek13

Ślimak

na zboczu

Gdzie leśna droga wije się

przez uroczysko,

nieubłagana czeka mnie

i znana przyszłość.

Daremnie wszczynać by z nią spór,

mamić pieszczotą,

otwarta jest jak mroczny bór

na wskroś, szeroko. 1

Borys Pasternak, Za povorotom

Powoli, powoli pełznij

ślimaku po zboczu Fudżi

wciąż wyżej, aż na sam szczyt!

Issa, syn chłopa

Rozdział I

Z tej wysokości las wyglądał jak puszysta, cętkowana piana, jak ogromna

mokra gąbka wielkości wszechświata, jak zwierzę, które kiedyś zamarło

w oczekiwaniu, potem usnęło, porosło szorstkim mchem. Jak bez-

kształtna maska zasłaniająca twarz, której nikt jeszcze nigdy nie widział.

Pierec zrzucił sandały i usiadł, zwiesiwszy nogi w przepaść. Miał

wrażenie, że natychmiast zwilgotniały mu pięty, jakby rzeczywiście

zanurzył je w ciepłej liliowej mgle gęstniejącej w cieniu skały. Wyjął

z kieszeni przygotowane kamyki, starannie ułożył je obok siebie, potem

wybrał najmniejszy i ostrożnie wrzucił w to żywe i milczące, senne

i obojętne, pochłaniające bezpowrotnie, i biała iskra zagasła i nic się

nie wydarzyło - nie drgnęła ani jedna gałązka, nie otwarły się żadne

oczy, aby spojrzeć na Piereca.

Jeśli co półtorej minuty rzucać kamyczek i jeśli prawdą jest to, co

opowiadała jednonoga kucharka, zwana Kazałunią, co przypuszczała

madam Bardot, szefowa Grupy Pomocy Tubylczej Ludności, i jeśli nie-

prawdą jest to, o czym szeptem rozmawiali szofer Tuzik z Nieznajomym

z Grupy Inżynieryjnej Infiltracji, i jeżeli ludzka intuicja ma jakąkolwiek

wartość, i jeśli chociaż raz w życiu spełniają się oczekiwania, wówczas

przy siódmym kamyku krzaki za plecami rozchylą się z trzaskiem

łamanych gałązek i na polankę, na zdeptaną trawę posiwiałą od rosy

wyjdzie goły do pasa dyrektor w szarych gabardynowych spodniach

z liliowym lampasem, dyrektor błyszczący od potu, kosmaty, żółtoróżowy,

i nie patrząc na nic, ani na las pod sobą, ani na niebo nad sobą, sapiąc,

zacznie robić skłony, zanurzając w trawę palce, wywołując podmuchy

wiatru szerokimi dłońmi za każdym razem, kiedy się wyprostuje, i wtedy

potężna fałda na jego brzuchu wypłynie na spodnie, a powietrze nasy-

cone nikotyną i dwutlenkiem węgla ze świstem i bulgotem wylatywać

będzie z otwartych ust dyrektora.

Krzaki za plecami rozchyliły się z trzaskiem łamanych gałązek.

Pierec obejrzał się ostrożnie, ale to nie był dyrektor, był to znany mu

Klaudiusz-Oktawian Domaroszczyner z Grupy Wykorzeniania. Powoli

zbliżył się i przystanął dwa kroki za Pierecem, patrząc na niego z góry

uważnymi, ciemnymi oczami. Coś wiedział albo coś podejrzewał, a było

to coś ważnego i ta wiedza czy też podejrzenie unieruchomiło rysy jego

wydłużonej twarzy, skamieniałej twarzy człowieka, który przyniósł

tu na skraj urwiska dziwną i trwożną nowinę, jeszcze nikt na całym

świecie nie słyszał tej nowiny, ale było już jasne, że wszystko zmieniło

się diametralnie, że wszystko, co było do tej pory, nie ma już od tej

chwili najmniejszego znaczenia, i że każdy będzie musiał dać z siebie

wszystko, na co go stać.

- A czyje to buty? - zapytał Domaroszczyner i obejrzał się.

- To nie buty - powiedział Pierec. - To sandały.

- Czyżby? - Domaroszczyner uśmiechnął się i wyciągnął z kieszeni

wielki notes. - Sandały? Bardzo dobrze. Ale czyje są te sandały?

Zbliżył się do urwiska, ostrożnie spojrzał w dół i natychmiast się

cofnął.

- Człowiek siedzi na krawędzi urwiska - powiedział - a obok niego

stoją sandały. Nieuchronnie powstaje pytanie - czyje są te sandały

i gdzie jest ich właściciel?

- To moje sandały - odpowiedział Pierec.

- Pańskie? - Domaroszczyner z powątpiewaniem spojrzał na wielki

notes. - To znaczy, że siedzi pan boso. Dlaczego?

- Boso - dlatego, że inaczej nie można - wyjaśnił Pierec.

- Wczoraj wpadł mi tam prawy but, więc postanowiłem, że od tej

pory będę siedział boso. - Pochylił się i spojrzał przez rozsunięte kolana.

- O, tam właśnie leży. Zaraz rzucę w niego kamykiem.

Domaroszczyner zwinnie złapał go za rękę i odebrał kamyk.

- Rzeczywiście zwyczajny kamień - powiedział. - Ale na razie to

niczego nie zmienia. Nie rozumiem, Pierec, dlaczego mnie pan oszu-

kuje, przecież stąd nie można zobaczyć buta - nawet jeżeli on się

istotnie tam znajduje, a czy się znajduje, to oddzielny problem, którym

zajmiemy się nieco później - a ponieważ buta nie można zobaczyć,

to znaczy, że nie może pan w niego trafić kamieniem, nawet gdyby

dysponował pan odpowiednią umiejętnością trafiania i rzeczywiście

chciał tego i tylko tego - mam na myśli trafienie kamieniem w but...

Ale zaraz to wszystko wyjaśnimy... - Domaroszczyner podciągnął

spodnie i przykucnął.

- A więc wczoraj był pan tu również - powiedział. - Po co? Dlaczego

już po raz drugi przyszedł pan na urwisko, na które pozostali pracow-

nicy Zarządu, że nie wspomnę już o nieetatowych współpracownikach,

przychodzą w najlepszym razie wyłącznie za potrzebą?

Piereca aż skręciło. To po prostu chamstwo, pomyślał. Nie, to nie

wyzwanie i nie nienawiść, nie należy do tego przywiązywać znaczenia. To

z powodu chamstwa. Nie należy przywiązywać znaczenia do chamstwa,

nikt nie przywiązuje znaczenia do chamstwa. Zapaskudzanie lasu jest

chamstwem. Chamstwo zawsze musi coś zapaskudzać.

- Pan zapewne lubi tu przesiadywać - przymilnie powiedział Doma-

roszczyner. - Zapewne bardzo pan lubi las. Lubi pan? Odpowiadać!

- A pan? - zapytał Pierec.

- Proszę się nie zapominać - z urazą odpowiedział Domaroszczyner

i otworzył notes. - Wie pan świetnie, gdzie pracuję, a pracuję w Grupie

Wykorzeniania, i dlatego pańskie pytanie, a właściwie kontrpytanie, jest

całkowicie pozbawione sensu. Rozumie pan dobrze, że mój stosunek

do lasu jest określony moimi służbowymi obowiązkami, natomiast co

określa pański stosunek do lasu - jest dla mnie wysoce niejasne. To

bardzo źle, Pierec, musi pan koniecznie poważnie nad tym pomyśleć,

radzę dla pańskiego dobra, a nie dla mojego. Nie wolno być takim nie-

zrozumiałym. Siedzi nad urwiskiem, boso, rzuca kamienie... Powstaje

pytanie - dlaczego? Na pańskim miejscu szczerze bym powiedział

wszystko. I wszystko ustawiłbym na właściwych miejscach. Skąd pan

wie, może istnieją okoliczności łagodzące, i może się nawet okazać, że

nic panu nie grozi. No, Pierec?

- Nie - odpowiedział Pierec. - To znaczy tak, oczywiście.

- Sam pan widzi: od razu znika jasność i wszystko staje się zagma-

twane. Czyja ręka? - pytamy. Gdzie rzuca? Albo - komu właściwie?

Albo być może - w kogo? I po co? I jak to się dzieje, że może pan sie-

dzieć na skraju urwiska? Potrafi to pan sam z siebie, czy też dopiero

po specjalnym treningu? Ja, na przykład, nie mogę siedzieć na skraju

urwiska. I aż boję się pomyśleć, w jakim celu miałbym to trenować.

Kręci mi się w głowie. I to jest naturalne. Człowiek w ogóle nie ma po

co siedzieć na skraju urwiska. A w szczególności wtedy, kiedy nie ma

przepustki do lasu. Proszę pokazać swoją przepustkę, Pierec.

- Nie mam przepustki.

- Tak. Nie ma pan. A dlaczego?

Arkadij i Borys Strugaccy - Ślimak na zboczu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: