Jack Higgins - Przerwany urlop.pdf - Higgins Jack - bzdunek

tytuł: "Przerwany urlop"

autor: Jack Higgins

Przełożył: WINCENTY ŁASZEWSKI

Tytuł oryginału: "THE GRAVEYARD SHIFT"

tekst wklepał: yxpodols@interia.pl

Korekta: dunder@poczta.fm

- Ilustracja na okładce - STEVE CRISP

o.o.

ISBN 83-7082-936-8

* * *

KARTA OFICERA SłUŻBY CZYNNEJ

NAZWISKO, IMIĘ: MILLER Nicholas Charles

MIEJSCE ZAMIESZKANIA: - Four Winds, Fairvjew Avenue

DATA URODZENIA: 27 lipca 1939

WSTąPIł DO SłuŻBY W WIEKU: 21

UPRZEDNIO WYKONYWANY ZAWÓD: Student

WYKSZTAÓCENIE: Fundacja Uczniowska przy Liceum Arcybiskupa Holdena

Stypendium Uniwersytetu Londyńskiego, 1956 Londyńska Szkoła

Ekonomiczna

UZYSKANE STOPNIE NAUKOWE: Magister prawa z odznaczeniem drugiej

klasy, Uniwersytet Londyński, 1959

KARTA SłUŻBY: Wstąpił do służby, 1/2/60

Przeszedł przez Okręgowe Centrum Kształcenia, 1/5/60

Zadowalająco przeszedł przez rok próbny, 1/2/61

Zatrudniony w Sekcji Centralnej, 3/3/61

Zatrudniony jako detektyw posterunkowy i przeniesiony do Sekcji

"E", 2/1/63 (zob. Akta z National Bank Ltd" 21/12/62)

Odroczony od złożenia egzaminu promocyjnego przez komisję

kwalifikacyjną i skierowany do Bramshill, 2/12/63 (zob. Akta Dale-

Emmett Ltd., 3/10/63)

Ukończył Kurs Specjalny w Bramshill z wyróżnieniem i otrzymał awans

na stopień z-cy detektywa sierżanta. Sekcja Centralna, czynny od

1/1/65.

POCHWAÓY: 1/8/60 zob. akta 2/B/321/ Jones R.

5/3/61 zob. akta 2/C/143/ Rogers R.T.

4/10/61 zob. akta 8/D/129/ Messrs. Longley Ltd.

5/6/62 zob. akta 9/E/725/ Ali Hamid

21/12/62 zob. akta ll/D/832/ National Bank Ltd.

3/10/63 zob. akta 13/C/172/ Dale-Emmett Ltd.

DANE POUFNE: Wybitnie inteligentny oficer, predysponowany do pracy w

policji. Duże potencjalne zdolności przywódcze. Największa wada to

tendencja do niezależnego działania. Skłonność do stosowania

nieortodoksyjnych metod. Warto zaznaczyć, że posiada brązowy pas judo

i zna sztukę karate, japońską metodę samoobrony, za pomocą której

można zabić przeciwnika gołymi rękami. Zwraca uwagę jego niechęć do

stosowania tych metod podczas wykonywania obowiązków służbowych.

Od strony Tamizy płynęła mgła pędzona porannym wiatrem, otulając

miasto żółtawym, złowieszczym całunem. Dyżurny oficer z Wandsworth

otworzył małą furtkę w więziennej bramie i dał znak stojącej przed

nią grupie mężczyzn. Przekroczyli ją i po chwili znaleźli się w

nowym, obcym świecie.

Ostatnim z nich był Ben Garvald - wielki, niebezpiecznie wyglądający

mężczyzna, którego potężne ramiona rozpychały tani prochowiec.

Zawahał się, podnosząc kołnierz. Dyżurny oficer pchnął go ku wyjściu.

- Co, nie chcesz nas opuścić?

Garvald obrócił się i spojrzał na niego spokojnie.

- Co ty sobie myślisz, ty świnio?

Oficer zrobił machinalnie krok do tyłu. Na jego twarzy pojawił się

rumieniec gniewu.

- Zawsze miałeś parszywą gębę, Garvald. No, wynoś się.

Garvald wyszedł na zewnątrz. Brama nieodwołalnie zatrzasnęła się za

jego plecami, co go dziwnie uspokajało. Zaczął iść w dół ulicy, w

kierunku głównej drogi, mijając zaparkowane rzędem samochody.

Mężczyzna siedzący za kierownicą starej, niebieskiej furgonetki, stc

na samym końcu, obrócił się w kierunku swego towarzysza i skinął

głową.

Garvald zatrzymał się na rogu, patrząc na poranny ruch ulic płynący

wolnym strumieniem wskroś mgły. Wyczekał właściwy moment, szybko

przeskoczył jezdnię i wszedł do małej kawiarni po drugiej stronie

ulicy.

Dwaj inni byli tam już przed nim. Stali przy kontuarze. Blond kobieta

o nieszczęśliwej twarzy i sennych oczach przygotowywała w metalowym

czajniczku świeżą herbatę.

Garvald usiadł na taborecie i, czekając, patrzył przez okno. Po

chwili niebieska furgonetka wyłoniła się z mgły i zaparkowała przy

krawężniku. Wyszli z niej dwaj mężczyźni i weszli do kawiarni. Jeden

z nich był małego wzrostu; jego twarz gwałtownie domagała się

brzytwy. Drugi mężczyzna miał co najmniej sześć stóp wysokości,

ponurą, kościstą twarz i ogromne ręce.

Oparł się o kontuar, gdy dziewczyna zwróciła się w stronę Garvalda

powiedział szybko z miękkim irlandzkim akcentem:

- Dwie herbatki, kochanie.

Spojrzał przy tym wyzywająco na Garywalda, Jego twarz wykrzywił

lekceważący, szyderczy uśmieszek pewnego siebie aroganta. Potężny

mężczyzna nie dał się jednak sprowokować. Jego wzrok powędrował ku

mgle kłębiącej się za spryskaną deszczem szybą.

Irlandczyk zapłacił za herbaty i przyłączył się do swego kompana

czekającego przy narożnym stoliku. Niepozorny człowieczek spojrzał

ukradkiem na Garvalda.

- Co o nim myślisz, Terry?

- Tysiąc lat temu może to i była gorąca sztuka, ale wyżęli go tam do

sucha. - Irlandczyk wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Czeka nas chyba

tak spokojne spotkanie, jakiego nie mieliśmy już od długiego, bardzo

długiego czasu.

Dziewczyna za kontuarem, ziewając, nalała Garvaldowi herbatę do

filiżanki. Spojrzała na niego kątem oka. Przywykła do takich^ ludzi.

Prawie każdego ranka ktoś taki przechodził przez ulicę wychodząc z

miejsca po drugiej stronie. Wszyscy wyglądali tak samo. Ale z tym

tutaj zdawało się być inaczej. Było w nim coś, czego nie potrafiła

dokładnie określić.

Posunęła filiżankę z herbatą po blacie i przeczesała dłonią swe

długie włosy opadające na twarz.

- Coś jeszcze?

- A co masz?

Jego oczy były szare jak dym ognisk palonych w jesienne dni. Tkwiła w

nich siła. Nieujarzmiona, zwierzęca siła, obecna tam niemal

fizycznie. Poczuła, jak przez jej ciało przebiegł dreszcz.

- O tej porze, z samego rana? Wszyscy jesteście tacy sami, wy,

mężczyźni.

- Czego chcesz? To trwało tak długo.

Rzucił jej monetę na kontuar.

- Daj mi paczkę papierosów. Bez ustnika. Chcę czuć jak smakują.

Wyciągnął sobie papierosa i poczęstował dziewczynę. Dwaj mężczyźni w

rogu sali obserwowali go w lustrze. Garvald zignorował ich.

Podał jej ogień.

- Było się tam długo, prawda? - powiedziała wydmuchując ze znawstwem

dym.

- Wystarczająco długo. - Spojrzał przez okno. - Spodziewam się, że

zaszło tu wiele zmian.

- Wszystko się ostatnio Rozmieniało - potwierdziła.

Garvald uśmiechnął się szeroko i wyciągnął ku niej rękę. Jego

palce przesunęły się po włosach dziewczyny. Poczuła, że zaczyna

brakować jej tchu.

- Niektóre rzeczy pozostają zawsze takie same.

Owładnął nią niepokój. Naraz zrobiło się jej sucho w gardle. Poczuła,

że jest całkowicie bezwolna, schwytana w nieodwołalny bieg wypadków.

Nagle przechylił się przez kontuar i pocałował ją prosto w usta.

- Zobaczymy się jeszcze.

Zsunął się ze stołka i z szybkością nieprawdopodobną, jak na tak

dużego mężczyznę, przemknął przez drzwi i wydostał się na zewnątrz.

Dwaj mężczyźni siedzący w rogu rzucili się w ślad za nim. Kiedy

jednak znaleźli się na chodniku, znikł już we mgle. Irlandczyk

pobiegł naprzód i w moment później dostrzegł sylwetkę Garvalda

idącego

[(aqAA - jnfo3[ods M annn ABISOZ piutgog B

'psu/y/

zonunitreAt OIAAS M azazsaf ApSiu o3app?fipmis opił

AOpo Aiuozodaiu i tupnuapi oSaf A qotu liqoJZ ppiAJeo

I PBU Aofefoisi Auzonred PAAZJAA ZJBA oSaf aiStn i

i 5is {.redo Xinnołifaid{OJ Ćqot3ou tn otueis nono3[ A

IZSUXJ Op OBAOłOIOLtA fBfSSKld WSdV10~S[ ŃtUI og3f

ĆiJ3Ucq tuzBpz A oiaiadnn z B{ZJapn BAO{SpozJdeo

tfeuod PIBAJOSfoAzod tnzsmis Si zfepA otfnAoq3tz

UZOBZ snisóim 3[Bfotfnzoni9q z {tin[Xz.D[ 3[XzonBpi

Ćo{pBun anzSiod A irer (Aqn

otfezozsapitz 98 A (fenipd i af {IOSJASinrcJpazJd

Jnqo 08 iJoAtto PIBAJBO inAqo fainBS uai AY Ćouso{3

COEJS {fezoBZ ZBJBZ i 3puq Ari{0tn w oq3tq8 Sis inAZ

Ć3ZO(pod ApOBJlS

)3uiBł aniptp[op aiirodoi3o Ćazx(aiAod aisnd o3[iXi &[ 3p(piA oSaf

anpozjd op is (pnzJ AzopuBpi soSo XnrB3[nzs

AZJtAl OSaf BU SlS {lABfod 3{3ZS3IIlISn AOZOIUOJIBZOZStpJ

SJ {BUIAZJJ, Ćo33{Bui opp n(oq z żis aofefiA qoT oppizp

is inni pazJJ ĆSis pooJApo Azapirepi Ćgz.uaiAod WIAAOS

romaJBp Bisn aytAzoJ TB3[nrpoq3 vvi fpvdn v3

ĆazsnzJqpod A va3wa\oy[ o3 {AZJapn fis HOAJTO z i

AI BspoaiAopo oSaitin ipOPO Jop3! f3 aż

Ć99aid qoi BZZ aizpmups faures fsi ĆA03[OJ3[ q3AUA3d9ro

Op liqOJZ ĆSBUIAJ3 {tO'5[tn3ZJd ZJAl OSaf Z3ZJJ

3 po AotpioSauzoiin nqoru oSanrreJod 3piq a(3in fsłsSS A [ aiuAizp

tAqnzsn oSaf op pzpoqoop ppsCinapiżiAzp

Ć3BAiqOH(SpBU {feZ3B7 S3[SJ VZ BZSAZJBAOl 3tfBłAAq3

Z 3[AZ3pireiJI 3\3lBl Ćin3IH3ZpOJ8o Uł(UZBI3Z TULdreAOUTCJ U013[IA T1

{A:IS A IttL(treAOpnqZ lUIBtnOp IS HHAOtlBA

;mpoqo nip[stA osi qśzoz i inop AUZOJBU nSm

Ćisojd 01 o Sis nrcszoqo7

Ćt3(Z33IAO{Z3

I ni3p'5[0 tptJł I AqśZ lXZJ3Z3ZSXA 3[AZ3pUBpI ĆŻ3[Z3Ip

;A A fKs&r5[s maigoJ BZ AOn {op A oiai3(OJ3[ OIAABAZ

- To już lepiej - powiedział Garvald. - O wiele lepiej. Kto was na

mnie nasłał?

- Facet, nazywa się Rosco. Sam Rosco. On i Terry znali kogoś w Ville,

parę lat temu. Tamten napisał w zeszłym tygodniu z tej zachrzanioneJ

Północy, gdzie teraz mieszka. Mówił, że twój powrót jest złą nowiną.

Że nikt nie chce cię z powrotem.

- A wy mieliście mnie o tym przekonać? - uprzejmie odezwał się

Garvald. - Ile warte było przekazanie mi tej wiadomości? Mały

człowieczek zwilżył językiem usta.

- Setkę, na spółkę - dodał pośpiesznie.

Garvald przykucnął na jedno kolano przy Irlandczyku i obrócił go.

Przeszukując kieszenie pogwizdywał jakąś smutną melodyjkę w tonacji

minorowej. Wreszcie znalazł portfel i wydobył z niego zwitek

pięciofuntowych banknotów.

- To te?

- Zgadza się. Terry jeszcze ich nie rozdzielił.

Garvald szybko przeliczył pieniądze, po czym wsunął je do kieszeni na

piersiach.

- Oto co nazywam miłym porannym zajęciem.

Ten drugi kucał już u boku Irlandczyka. Dotknął delikatnie jego

twarzy i odskoczył.

- Matko Najświętsza, zmiażdżył eś mu szczękę.

- Więc lepiej znajdź mu doktora, nie? - odezwał się Garvald i

odwrócił się, by odejść.

Po chwili zniknął we mgle. Przez moment w powietrzu wisiało jego

pogwizdywanie, po czym umilkło w atmosferze wciąż jeszcze trwającej

grozy. Niepozorny człowieczek klęczał przy Irlandczyku, deszcz sączył

się przez zupełnie przemoczone płótno taniego płaszcza.

Ta melodia - ta przeklęta melodia.

Wydawało mu się, że nigdy nie będzie w stanie wybić ze swej głowy

tego dźwięku. Nagle, z powodów, których nigdy potem nie potrafił

wyjaśnić, zaczął płakać. Bezradnie, jak małe dziecko.

A potem nadeszła noc. Wszędzie grasował zimny, wschodni wiatr wigący

od Morza Północnego. Groźny, jak nóż, który wbija się przechodniowi w

plecy, zapuszczający się w aleje szarego północnego miasta i

gwiżdżący przeraźliwie w wąskich kanionach ulic, które wryły się

między spiętrzone bloki nowo powstałej dzielnicy. Gdy zaczęło padać,

był to zimowy, kłujący deszcz, który uderzał w okna z łoskotem

rewolwerowych pocisków.

Jean Fleming siedziała na twardym, drewnianym krześle w głównym

biurze C.I.D. - Centralnego Zarządu Policji - i czekała. Było kilka

minut po dziewiątej. Miejsce wydawało jej się dziwnie opuszczone.

Tylko cienie tłoczyły się we wszystkich kątach pokoju i przebiegały

wzdłuż długich, wąskich biurek, rodząc w niej niewyraźny lęk, jakiś

irracjonalny niepokój.

Przez matowe drzwi prowadzące do pomieszczenia na lewo usłyszała ruch

i cichy pomruk głosów. W chwilę później drzwi otwarły się i dobrze

zbudowany, siwiejący czterdziestokilkuletni mężczyzna dał je] znak,

turhem głowy.

t - Ć

ĆĆ f:

Ć'

'ĆKSsSSKK...

ĆS55?°"S'SS"?'S':

wS'3?s=sa;"5ss?""

esSt

sSsssła."..

Ćsssss?-1.'?"'

JaJcS siostrą Bel!i G!lrv

s0. °

"., i.lu"".' aftr' ź St

'"ido dom?'Jał0 layT'"'

Ć ź' " S, "

- Zmieniłaś się - powiedział. - Pamiętam cię, jak jeszcze chodziłaś

do Grammar School i wybierałaś się do college'u. Kim chciałaś wtedy

zostać - nauczycielką?&

&&Jestem nią - powiedziała.

- Tu w mieście?

Skinęła głową.

- W podstawówce w Oakdene.

- Stara szkoła panny Van Heflin? To był mój pierwszy rejon, w którym

pełniłem służbę jako młody policjant. Czy ona jeszcze pracuje? Musi

już mieć co najmniej siedemdziesiątkę.

- Od dwóch lat jest na emeryturze powiedziała Jean Fleming. Szkoła

jest teraz moja.

Nie potrafiła ukryć zjadliwej dumy pobrzmiewającej w jej głosie, a

jej północny akcent dał się słyszeć wyraźniej.

- Długa droga z Khyber Street - rzekł Grant. - A jak ma się BelJa?

- Rozwiodła się z Benem niedługo potem, jak poszedł do

więzienia. W zeszłym roku wyszła ponownie za mąż.

- Przypominam sobie. Harry Faulkner. Dobrze się urządziła.

- To prawda - spokojnym głosem odezwała się Jean Fleming. I nie

chciałabym, żeby cokolwiek się w tym układzie zepsuło.

- Co na przykład?

- Ben - powiedziała. - Zwolniono go wczoraj.

- Jesteś tego pewna?

- Z umorzeniem części kary powinno się to stać już poprzedniego roku.

Ale stracił tę szansę, kiedy kilka lat temu zbiegł z robót w

Dartmoor. Grant dmuchnął dymem w sufit.

- Myślisz, że on może przysporzyć kłopotów?

- Bardzo trudno było mu pogodzić się z rozwodem. To dlatego próbował

wtedy zbiec. Powiedział Belli, że nigdy nie dopuści, by związała się

z innym.

- Czy ona po tym wszystkim jeszcze go odwiedzała?

Jean Fleming pokręciła głową.

- To nie miałoby sensu. Byłam u niego zeszłego roku, kiedy mieszkała

już z Harrym. Powiedziałam Benowi o jej ponownym zamąźpójściu. Że nie

ma najmniejszego sensu szukać z nią kontaktu.

2 - Praerwicy urlop

s sra azpfenraid v

a3A Sa\o/& napar

AS 5)zs3J oizpżds

qi?{iAizpZ

a arooo i

STO tsmwSfuAzid

TSVE3t3o\ VpZV~[

Ćlyoiirelbiiod capaf

pBA3[ IIOI itTSSIZp

ĆS

3łAt3[0 BptIAró tn

poS.qo iireJo

?3[I3iM. iXqz BqXiio

noi 3XzotnmpXAY

osqii3oi

ĆXUIOM isafsson

spo izsafnazoo

tnaiamzo

[ażXqBpioqo 31

3JdŚpi tirei BtnBS

ĆX3on fazsfaisizp

)z 3S3Z3 oSaf EU

z ażIUSIA

)SJ5tod nAOU7

3 ByBZt5[OJ

z3oqoz 0(7inio M.

Ćłsop Bnag

U B(Xz03ZJdB7

łpABJdfe

Jack Higgins - Przerwany urlop.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: