1. W dzieciństwie widział na własne oczy, do czego doprowadziło nierozważne postępowanie siostry. Nie pielęgnował grzesznych myśli, cenił natomiast swoją więź z Jehową. Wynika to z jego słów skierowanych do kusicielki: „Mój pan (...) nie odmówił mi w ogóle niczego z wyjątkiem ciebie, gdyż jesteś jego żoną. Jakże mógłbym dopuścić się tej wielkiej niegodziwości i zgrzeszyć przeciwko Bogu?”
2. Biblia nie wspomina, by jakikolwiek sługa Boży świętował urodziny. Znajdujemy w niej bowiem wzmianki o urodzinach egipskiego faraona i Heroda Antypasa, jednak oba te wydarzenia są przedstawione w negatywnym świetle — zwłaszcza to drugie, kiedy został ścięty Jan Chrzciciel. Pierwsi chrześcijanie uważali świętowanie czyichkolwiek urodzin za obyczaj pogański. urodziny od dawien dawna mają silne powiązania z astrologią i horoskopami. słudzy Boży byli skromnymi, pokornymi ludźmi, którzy nie uważali swojego przyjścia na świat za wydarzenie warte upamiętniania i odrzucali zwyczaje urodzinowe.
3. Jeżeli widzimy, że ktoś, kto przeciw nam zgrzeszył, szczerze przeobraził swe serce, powinniśmy mu przebaczyć. Oczywiście nigdy nie pozwólmy, by sentymenty skłoniły nas do zlekceważenia poważnego grzechu. Z drugiej strony uraza nie może przesłaniać dowodów prawdziwej skruchy. Dlatego ‛dalej znośmy jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajmy sobie nawzajem’
4. Nakaz ten był dla nich dodatkowym promykiem nadziei podczas wielu lat ciężkiej niewoli, w jaką popadli po śmierci Józefa. Jego słowa stanowiły dla nich gwarancję, iż zostaną wyzwoleni.
5. Zamiast skupiać się na swoich słabych stronach, powinniśmy polegać na Jehowie i wiernie stosować się do Jego polecenia, by głosić i czynić uczniów.
6. Wymierzając karę zatwardziałemu faraonowi, Jehowa postanowił ukazać swą moc w sposób stanowiący przestrogę dla wszystkich, którzy Mu się sprzeciwiają. Dotyczy to również Szatana Diabła, nazwanego później przez Jezusa Chrystusa „władcą świata”
7. Możemy ufać, że Jehowa wybawi swych czcicieli w nadchodzącym „wielkim ucisku”
8. Po pierwsze, jest ono zaraźliwe. Sprawozdanie donosi, że „zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie synów Izraela przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi”. Najprawdopodobniej jakaś garstka zaczęła utyskiwać na niedobór żywności, a wkrótce potem narzekali wszyscy. Po drugie, narzekający często wyolbrzymia problem. W tym wypadku Izraelici twierdzili, że lepiej by się im powodziło w Egipcie, gdzie mogli jeść do woli chleba i mięsa. Skarżyli się, iż wyprowadzono ich na pustynię tylko po to, żeby poumierali z głodu
9. Kiedy Izrael pozostawał wierny Jehowie, podporządkowywał się Jego zwierzchnictwu i uznawał Go za swego Króla, zatem naród ten był królestwem. Później jednak okazało się, że obietnica co do „królestwa” oznaczała coś więcej. przestrzegając Prawa Jehowy, Izraelici zachowywali czystość i byli oddzieleni od okolicznych ludów. Tworzyli naród święty. w Izraelu do służby świątynnej wyznaczono plemię Lewiego, z którego wywodziło się kapłaństwo lewickie. Kiedy ustanowiono Prawo Mojżeszowe, wyodrębniono męskich potomków Lewiego w zamian za pierworodnych z wszystkich rodzin należących do pozostałych plemion. Tak więc podczas służby w świątyni była niejako reprezentowana każda rodzina izraelska. W tym właśnie sensie Izrael stanowił kapłaństwo.
10. Żaden człowiek nie byłby w stanie wyegzekwować przestrzegania takiego nakazu, ponieważ nikt z nas nie potrafi czytać w cudzym sercu. Jednakże to przykazanie wynosiło całe Prawo Mojżeszowe na poziom nieosiągalny dla ludzkiego wymiaru sprawiedliwości. Każdemu Izraelicie uświadamiało, że ponosi osobistą odpowiedzialność przed Jehową, który potrafi rozeznać zamiary serca. A ponadto wskazywało na przyczyny wielu niegodziwych występków.
webmaster6