innyswiat.pdf

Leszek Rolak

Inny

Świat

Lublin - Brampton 2007

L. Rolak, Inny Œwiat

Płacz

płacz, płacz, płacz

naród płacze

ludzkość płacze

ja płaczę

płacze me serce

tułacze

te łzy to woda dla spragnionego

zbłąkanego

w tych łzach

są wielkie wartości

nauk

Papieża

Polaka

Ojca Świętego

Rzym

Kraków

łzą ludzką zalany

odchodzisz dziś

będziesz

nie zapomniany

Korekta

Karolina Sawczuk

Magdalena Szlaska

Projekt okładki

Skład i łamanie

Małgorzata Cioć

ISBN 978-83-60702-16-1

Wydawca i druk

Wydawnictwo Drukarnia best print s.c.

ul. Księżycowa 13, 20-060 Lublin

tel./fax 081 533 13 80, e-mail: best.print@interia.pl

wiersz powstał w chwili kiedy dusza Jana Pawła II łączyła się z Bogiem

L. Rolak, Inny Œwiat

dziś ci których odwiedzałeś

przyszli Cię pożegnać

idą ku Tobie drogą którą rozpoczełes

u pod nużą Tatr

naznaczając cierpienie Chrystusa

i Twoje ku nam kierując

drogowskazem krzyża świętego

na szlaku ku rzymskim szatom

a i tak wszystkie drogi

prowadzą do Ciebie

ojca ludzkości

Rzeka

wracam do mojej rzeki

ponownie

bosymi nogami

mieszam w jej nurcie

zatopione ludzkie szczęścia

i rozpacz utopioną

nie obmywam się już w jej

obecności.

woda zabierze wszystko

pomiesza

i z czasem wyrzuci

na rozlewisko

to namaszczenie oceanu

jego czysta otchłań

może da nam na nowo

szczęście na przetrwanie

potrzebujemy

czystości ale wbrew zaklęciom wejdź i ty.

wiersz powstał w chwili kiedy dusza Jana Pawła II łączyła się z Bogiem

L. Rolak, Inny Œwiat

dotykam

odległością

mych uczuć

szeptu Twego

serca

a czas

który nas dzieli

to nie wróg

to przyjaciel przyjaciel mej odległości

mego serca

NASZE DRZEWO

dziwie zabrzmi, gdy powiem: Moje i Grzesia, albo ojca i

syna. Ale zacznę od początku…

Jest upalne lato, pogoda wymarzona na relaks i niedzielny pik-

nik. Wyjeżdżamy z Hamiltonu i jedziemy do parku nad rzeką Grand

Riwer. Miejsce przepiękne, prawdziwa oaza zieleni. Oczy spokojnie

błądzą od jednego drzewa do drugiego, zatrzymują się na krzewach,

aby już po chwili ślizgać się po różnokolorowych kwiatach. Co za ra-

dość, istna uczta duchowa? Cieszą się wszystkie zmysły. C oś we mnie

zaczyna grać, nie mogę oprzeć się zniewalającemu pięknu natury. W

pewnym momencie dostrzegam coś niesamowitego, zapominam o roz-

bawionym towarzystwie, patrzę jak zahipnotyzowany i oczu nie mogę

oderwać. Oto widzę skąpane w słońcu drzewo, stoi samotnie nieopodal

wody, dziwnie pochylone, patrzy na mnie, kusi i woła.

Nie mogę dłużej się opierać, chwytam za aparat fotograﬁ czny i

okiem obiektywu podglądam fascynującego samotnika i uwieczniam

go, na pamiątkę, po wsze czasy. Niech dalej na papierze trwa, ale... to

mało, czuję to i aparat wymieniam na kamerę. Co za niedosyt, skąd

się to bierze, bo i kamerę odkładam. Już teraz wiem, że muszę mojego

intryganta naszkicować. Nie wybierałem się w plener malarski, nie je-

stem więc przygotowany. Rozpaczliwie szukam jednak w samochodzie

przynajmniej jakiegoś surogatu i znajduję dwa arkusze papieru, łączę

je w całość i zwykłym mazakiem odrysowuję z odległości kilkunastu

metrów gałązkę po gałązce.

Kim jesteś? Kto cię tu posadził? Jakie koleje twego losu? Nie wiem

nawet jak brzmi nazwa twojej rodziny i rodzaj mi nieznany. Nie jest to

jednak najważniejsze. Dla mnie będziesz, sosnową Zadumą. Podoba ci

się - wiem, że tak. Któż inny tak pięknie by cię nazwał? Wiesz, przy-

glądam ci się i zachowuję się niczym zakochany chłopak na pierwszej

randce ze swoją ukochaną. Przyjechałem z towarzystwem, zostawiłem

1976 na morzu

L. Rolak, Inny Œwiat

D laczego nasze i czy aby na pewno nasze? Najbardziej praw-

ich i jestem tu, z tobą. Fascynujesz mnie, intrygujesz, skupiasz na sobie

moje myśli, powodujesz, że szkicuję twoje kształty.

Zadumo moja, osmętnico parkowa, zastanawiam się, ile lat sobie

liczysz, co widziałaś w swoim życiu, czego doświadczyłaś i jak długo

będziesz stać na straży tego dzikiego krajobrazu? Milczysz, nie odpo-

wiadasz na moje pytania? Nie musisz, ja i tak wiem, że w twoim losie

zawiera się w jakiś sposób cząstka mnie, dlatego tu jestem. Swoją siłą i

niezłomnością przywołałaś mnie do siebie. Wiem i czuję to. Patrzę na

ciebie i z każdą chwilą stajesz mi się bliższa, bardziej cię rozumiem.

Nic w tym dziwnego, wszak człowiek i natura to jedność. Był czas, że

bardziej rozumieliśmy się, cywilizacja zabiła w nas tę umiejętność ko-

munikowania, ale tęsknota za tym, gdzieś na dnie serca pozostała i ona

wraca, dlatego też i myśmy się spotkali.

Bacznie obserwuję cię, staram się wiernie nanieść na karton

wszystkie gałązki twe. Ty udajesz, że ząb czasu nie nadwyrężył cię, z

dumą prężysz się ku błękitnemu niebu, a na jego tle, twe czarne kona-

ry nabierają jeszcze większej niesamowitości i grozy. Zadumo ty moja.

Powiedz mi, co się stało, dlaczego jesteś tak okaleczona? To nie jest tyl-

ko czcza ciekawość. Widzisz przecież, że wszystkimi nerwami odbie-

ram twój ból, trwogę, lęk przed śmiercią i unicestwieniem, dlatego tak

ciężko i mozolnie idzie mi ciebie szkicowanie. Walczysz ze mną, nie

chcesz mi się poddać, wstrzymujesz ruchy mej ręki. Czuję to i wiem,

że zatrzymując mnie, pragniesz mi jeszcze coś powiedzieć. Nie wiem

jednak, co.

Dziwne jest to życie. Tyle tajemnic w sobie kryje, tyle zawiera

nieodkrytych dróg. Może dlatego tak pociąga i fascynuje? Osmętnico,

Zadumo! Ty jesteś dla mnie wielką tajemnicą, niezbadaną historią i nie-

odgadniętą zagadką i chyba tak już pozostanie. Zapewne nigdy nie do-

wiem się, jakie koleje losu przechodziłaś, gdzie podziały się twe zielone

gałązki i skąd te odstające kikuty. To nimi burzysz spokój mej duszy,

powodujesz, że zamiast siedzieć w wesołym gronie przyjaciół, radoś-

nie i beztrosko śmiać się, pochylam się nad twym losem, instynktownie

szukając w nim śladów swych przeżyć i o dziwo - znajduję je. Czy nie

dziwne to - ja i ty - zbieżność losów, dróg życiowych, przeżyć, doznań,

z tą tylko różnicą, że moje odłamane gałązki tkwią we mnie niczym

zadry niewidoczne dla świata. Ty jednak dostrzegłaś je i dlatego zwa-

biłaś mnie do siebie. Czy chcesz mi powiedzieć, że można z tym żyć i

trwać? Ależ ja o tym wiem, nawet zaakceptowałem swój ból. Teraz już

wiem, że i on czemuś służy. Na pewno wzbogaca mnie, zmusza do

działania, reﬂ eksji, poszukiwań, a w konsekwencji sprzyja rozwojowi,

tylko, że tak trudno go znieść bez znieczulenia.

Żegnaj moja sosnowa Zadumo. Nie wiem, czy do ciebie wrócę.

Wiem jednak, że na trwałę zapisałaś się w mej pamięci. Bywają różne

spotkania, a to wywarło na mnie ogromne wrażenie. Dziękuję ci za to i

pozwolisz, że odejdę z tym przekonaniem, że być może, kiedyś...... do

zobaczenia.

Wracam do domu, rozwĳ am szkic, wkładam w ramy i wieszam

na ścianie. Od czasu do czasu spoglądam na to moje drzewo, ale bez

tęsknoty utrwalania na płótnie. Może intuicyjnie czuję, że należy pozo-

stawić je w takiej surowej formie, z dużym ładunkiem emocjonalnym,

włożonym w momencie tworzenia.

Do Kanady przyjeżdża mój syn. Grzesio liczy sobie wów-

czas dwanaście lat, jest chłopcem bardzo żywym, energicznym i

ciekawym świata. Od dzieciństwa zakochany w lasach, wolnych

przestrzeniach, bardzo wcześnie sam zaczął wybierać się na oko-

liczne wyprawy. Gdzieś po kilku latach przypadkowo odnajduję

w szuﬂ adzie zdjęcie mojego drzewa. Oprawiam je i wieszam w

kuchni na ścianie. Grzesio przez chwilę patrzy w milczeniu i nagle

mówi:

– „Tata, ja to drzewo znam, wiem nawet, gdzie rośnie!”

Patrzę na syna zaskoczony. Z ogromnym niedowierzaniem.

Powoli wraca miniona chwila, każdy detal mojego spotkania z Za-

dumą mam przed oczami. Nigdy z nikim o tym nie rozmawiałem.

Skąd on wie, że to właśnie akurat to drzewo? Grzesio widząc moją

minę mówi:

– „Wiesz tato, zawiozę cię tam i pokażę to miejsce”. Ja zaskoczony,

podekscytowany zgadzam się.

Jest marzec, na polach leży jeszcze sporo śniegu, zwykłe popołu-

dnie. Staram się jechać dosyć szybko, o tej porze dzień jest jeszcze krótki,

aczkolwiek przedwiośnie już się czuje. Podjeżdżam pod park, wychodzi-

my z samochodu i na przełaj po tym śniegu brniemy wytrwale około dwu

kilometrów. Marszruta ciężka i wyczerpująca, nogi głęboko zapadają, nie

zwracamy jednak na to uwagi. Obaj zachowujemy się jak odurzeni. Idzie-

my niczym w transie, mamy jeden cel - jak najszybciej stanąć pod tym

L. Rolak, Inny Œwiat

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: