DRZWI DO LASU.pdf

Halina Snopkiewicz

Drzwi do lasu

Część pierwsza

Anną nazwano ją po babce, która w pałacu w Wiedniu tańczyła walca z wysokim oficerem

cesarskim. Chciał on dla Anny, babki Anny, popełnić najpierw mezalians, potem samobójstwo,

a wreszcie wykonał akrobatyczny skok z okna jakiegoś hotelu, ponieważ dopadli go tam

wysłannicy rodziny grożącej mu wydziedziczeniem, jeśli nie przestanie uganiać się za Polką,

której szlachectwo i majątek były więcej niż wątpliwe. Na tym ostatnim spotkaniu, tuż przed

skokiem; błagał babkę, wówczas kruczowłosą piękność z olśniewającą cerą, aby uciekła z nim na

Hawaje.

Oficer malował, był niedoceniany, miał zatargi z rodziną, która siłą wtłoczyła go w elegancki

i ciasny mundur, miał sarmackie wąsy i słowiańskie gesty. Postanowił porzucić dla babki

dworską karierę. Wybuchła więc miłość, a ten walc był przekazywany w opowieściach małej

Annie. Babka zdecydowała się sprzedać brylantowe kolczyki, stracić pieniądze przeznaczone na

wyprawę ślubną, po którą przyjechała do Wiednia, i odtąd jeść na wyspach owoce południowe

i pozować oficerowi przy dźwiękach ukulele. Kiedy jednak oficer wyskoczył w przepastną

czeluść nocy, pozostawiając po sobie pewną część munduru, babka przyjęła godnie

przedstawicieli rodziny marnotrawnego i wzruszona swoją polską wspaniałomyślnością

przyrzekła im nie zobaczyć go więcej, a w duszy postanowiła wyjechać z nim następnego dnia.

Odegrała swoją wielką życiową scenę, była wspaniała. Przedstawiciele rodziny, nastawieni na

przełamywanie oporu, stracili rezon. Babka ich zawiodła. I jak na początku utrzymywali, że

Karol to hulaka i nic dobrego, wobec kategorycznego babki: „nie, nie i jeszcze raz nie, możecie,

panowie być spokojni” – zaczęli wysławiać oficera, draśnięci w ambicji, że piękna Łaszka tak

łatwo z niego rezygnuje. Babka z godnością wstała na znak skończonej audiencji i odprowadziła

wiedeńczyków do drzwi. Wyszli kłaniając się nisko. Babka pod okiem przerażonej

i zachwyconej tym wszystkim ciotki Matyldy zaczęła pakować kufer, odrzucając światowe

fatałaszki, nieprzydatne jej zdaniem przy zrywaniu kokosowych orzechów. Odrzuciła także

ciotkę, która chciała towarzyszyć uciekinierom. Ciotka więc miała wrócić na polską wieś i jakoś

uspokoić rodzinę. Pragnęła jeszcze oddać romantycznym kochankom ostatnią przysługę i zabrała

się do przyszywania naderwanego guzika w pozostawionej części munduru oficera.

W kieszeniach odkryła srebrne, pięknie wygrawerowane pudełko, a w nim kilkanaście pukli

różnokolorowych włosów. Każdy pukiel przewiązany był nitką, do której przyczepiona była

kartka z imieniem i datą. Kruczy pukiel babki związany był czerwoną tasiemką i leżał na

wierzchu. Na karteczce, poza imieniem „Anna” nie było nic. Mogło to sugerować, że „Anna” jest

ponad tamtymi puklami i ma trwać wiecznie – jak to zrozumiała ciotka, ale babka była już

w trakcie przeżywania tragedii i nie chciała o niczym słyszeć.

Oprzytomniała dopiero nazajutrz i pomyślała, że oto los daje jej okazję dotrzymania

obietnicy złożonej rodzinie oficera, i już na zawsze będą ją pamiętać, taką dumną i szlachetną.

Smutna, kupiła parę kufrów pościelowej bielizny i wróciła z ciotką na łono ojczyzny

i prawowitego narzeczonego. Poślubiła go w szalonym pośpiechu, nie odczekawszy nawet czasu

stosowanego na ogłoszenia wszystkich zapowiedzi. Jeden z brylantowych kolczyków, którym

miała być opłacana podróż na Hawaje, dała miejscowemu proboszczowi na potrzeby kościoła

w zamian za załatwienie ślubu w przeciągu tygodnia. Drugi – w krótki czas później zawiesiła na

ołtarzu podczas pielgrzymki do Częstochowy za pomyślność dziecka mającego przyjść na świat.

Podziwiano jej ofiarną pobożność. Pierwszym dzieckiem babki był syn, którego nazwano Karol,

w dwa lata później urodziła się matka Anny, Teresa.

I życie babki Anny toczyło się już spokojnie i szczęśliwie, jeździła często z dziadkiem do

miasta, gdzie chciwie wysłuchiwała wiedeńskich walców, uśmiechając się przy tym

z pobłażaniem. W zimie często przebywała w domu ciotki Matyldy, która ubóstwiała małego

Karolka.

Kiedy babka Anna leżała na wsi w trzecim połogu, wysoki oficer Karol odnalazł ciotkę

i gorączkowo dopytywał się o adres ukochanej. Był już bez munduru, ale ciągle wytworny

i zabójczo przystojny. Oświadczył, że się z Anną jednak ożeni, a jeśli trzeba, zabije jej męża

w uczciwym pojedynku.

Ciotka, liryczna osoba, rozkwitająca w cieple burzliwych romansów, była zachwycona.

Zamiast podróży na Hawaje trafił jej się choć uczciwy pojedynek, lśniący diament na tle

staropanieńskiej egzystencji. Zaczęła pospiesznie kalkulować. Mąż jej ukochanej siostrzenicy

Anny był najlepszym myśliwym w okolicy. Było więc rzeczą prawdopodobną, że to Karol może

zginąć w uczciwym pojedynku, zostałby wtedy jedynie skandal, kompromitacja, hańba Anny,

krzywda jej męża i niepewny los trojga dzieci, co do których własny ojciec mógłby powziąć jak

najgorsze przypuszczenia, absolutnie niesłuszne przynajmniej w dwóch wypadkach.

Bałwochwalcza miłość męża Anny do żony i dzieci była wzruszająca i zasługiwała na szacunek.

„Jak się już nie stało, to niech się nie stanie” – zdecydowała ciotka i wykazała zadziwiającą

i makabryczną przytomność umysłu. Bez wielu słów wyciągnęła z komody wygrawerowane

pudełko, przechowywane nie wiedzieć po co, i zaprowadziła byłego oficera na grób dalekiej

kuzynki o tym samym imieniu i nazwisku. Połykając łzy, poinformowała go, że tu leży jego

ukochana, która umarła z żalu i tęsknoty. Otworzyła nad grobem pudełko, żeby Karolowi dać do

myślenia, i zdecydowanie schowała je z powrotem, jakby nie widząc wyciągniętej po nie ręki.

Były oficer pociągnął kilka razy nosem, zlecił obsłudze cmentarza Maść na grobie przez

siedemnaście dni siedemnaście czerwonych róż, ponieważ tyle dni trwała ta miłość, opłacił to

pierścionkiem zdjętym z palca i długo stał nad mogiłą dalekiej kuzynki. Ciotka nie chcąc

zakłócać tej kontemplacji, i, jak sądziła, pożegnania z tym światem, przysiadła na ławeczce

z boku i z zapartym oddechem czekała na strzał. Karol odjął rękę od oczu, kiwnął nią ciotce na

pożegnanie i odszedł już na zawsze przez cmentarną bramę na zewnątrz. „Chciał się biedaczek

zastrzelić, ale nie miał czym – rozmyślała ciotka. – Nigdy już przez to nie zazna spokoju –

dotknęła pudełka. – Niech cierpi.” Nie wiedziała, czy w osobie Karola nienawidzi rodzaju

męskiego, czy też kocha upostaciowaną romantyczną miłość. Była z siebie bardzo zadowolona.

Te pukle na cmentarzu wystarczały za Hawaje, pościg, policję i w niczym nie naruszyły

spokojnego życia Anny. O odwiedzinach Karola powiedziała Annie dopiero po śmierci męża.

Te echa światowego życia i miłosnych skandalów dotarły do małej Anny dopiero, kiedy

skończyła sześć lat. Po śmierci dziadka nie mówiono o tym, wreszcie jakiś szept, a później trochę

głośniej... Życie babki polegało na głębokich westchnieniach i przebywaniu w kościele.

Wyrzuciła na śmietnik koronkową parasolkę, którą trzymała nad głową jeżdżąc z oficerem po

Wiedniu. We wszystkie rocznice paliła świeczkę przed portretem męża i skrzywdziła swojego

pierworodnego w testamencie, ponieważ kochała go najbardziej. Ale Karol, wuj małej Anny, nic

o tym nie wiedział i nie dbał o to. Z odznaczeniem skończył szkołę pilotów w Dęblinie i kiedy

rozpadał się świat koronkowych parasolek, zginął w obronie Warszawy. Mała Anna zapamiętała

jego czarne śmiejące się oczy, mundur i zawsze to samo pytanie, kiedy wchodził do nich do

domu: „W jednym rękawie z orzechami, w drugim mleczna. Z którego chcesz?” Wolała

czekoladę z orzechami. Starała się pamiętać, że ta ostatnio była w prawym. I kiedy zaczynała za

ten rękaw tarmosić, okazywało się, że tym razem była w lewym. Gniewało ją to, uciekała do kąta

krzycząc: „ty kłamczuchu, Bozia cię skarze”. Wuj Karol podnosił ją wtedy do góry, tak że mogła

ręką dosięgnąć sufitu, i śmiał się: „Widzisz, bubububuuuu, jakbyś leciała samolotem.

No, nie płacz, wujek cię kiedyś zabierze. A przecież obydwie czekolady dla ciebie,

głuptasie”. Kiedy dowiedziała się, że zginął, najbardziej żałowała czekolady z orzechami. Jakoś

nikomu poza wujkiem Karolem nie przychodziło do głowy, żeby jej kupić właśnie taką. Później

myślała, że już pewnie nigdy nie poleci samolotem, a jeszcze później, po paru miesiącach,

zaczęła płakać za wujkiem Karolem i zrozumiała, że go naprawdę nie ma.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: