Diana Palmer - Piękny, dobry i bogaty.pdf - Diana Palmer - Agadoo86

DIANA PALMER

PIĘKNY, DOBRY I BOGATY

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Meredith Johns popatrzyła smętnie na barwny pochód młodzieży świętującej Halloween.

Ona miała na sobie strój jeszcze z czasów college'u. Zarabiała wprawdzie całkiem nieźle, ale na

takie zbytki jak przebrania nie było jej stać. Musiała płacić świadczenia związane z domem, który

wraz z ojcem zajmowali.

Ostatnie miesiące były dla Meredith szczególnie ciężkie, z trudem dochodziła do jako takiej

równowagi.

Jill, jej koleżanka z pracy, zaprosiła ją na przyjęcie halloweenowe. Meredith było to nie na

rękę - jej ojciec wrócił właśnie do domu po trzydniowej nieobecności - ale Jill, wiedząc o jej

niedawnych przeżyciach, nie dawała za wygraną. Meredith włożyła więc jedyny kostium, jaki jej

pozostał z lat studenckich, i wyszła, kierując się do mieszkania przyjaciółki znajdującego się trzy

przecznice dalej. Drażnił ją ten tłum. Zła była na siebie, że uległa namowom Jill.

Ten ostatni tydzień dał jej się naprawdę we znaki i chciałaby choć na krótko zapomnieć o

tym wszystkim. Ojciec nie panował nad nerwami i był wręcz nie do zniesienia. Oboje, rzecz jasna,

pogrążeni byli w bólu, ale ojciec przeżywał to znacznie ciężej niż ona. Czuł się odpowiedzialny za

to, co się stało. I z tej właśnie przyczyny szacowny naukowiec, profesor college'u, rzucił pracę i

zaczął pić. Meredith robiła, co mogła, by skłonić go do leczenia, ale nie dawało to żadnego

rezultatu, a taka kuracja wymagała zgody delikwenta. Po jakiejś awanturze trafił ostatnio do

więzienia, a gdy wrócił po trzech dniach, znowu sięgnął po butelkę.

Nim wyszła z domu na tę imprezę, uprzedził ją, by nie ważyła się późno wracać. Jak gdyby

często jej się to zdarzało!

Sączyła powoli drinka. Nie lubiła alkoholu i w ogóle czuła się tu niezręcznie. I wcale nie

dlatego, że jej kostium przyciągał spojrzenia. Włożyła taki, jaki miała. Gdyby ubrała się normalnie,

to dopiero wywołałaby powszechne zdziwienie.

Odsunęła się od podpitego kolegi, który chciał jej pokazać sypialnię Jill, i postawiła

dyskretnie szklankę na stole. Odnalazła w tłumie gości gospodynię, podziękowała jej za „miły

wieczór" i, wymawiając się bólem głowy, ruszyła w stronę drzwi. Już na dworze łyknęła spory

haust świeżego powietrza.

Co za banda dzikusów, pomyślała. Gęsty dym w mieszkaniu Jill drażnił jej gardło, szczypał

w oczy. A łudziła się nadzieją, że przyjemnie spędzi czas. Ze może spotka kogoś, kto pomoże jej w

tej ciężkiej sytuacji. Nadzieja matką głupich! Od wielu miesięcy z nikim się nie spotykała. Raz

zaprosiła na kolację pewnego swojego wielbiciela. Lecz po krótkiej rozmowie z ojcem, który, gdy

był pijany, nie przebierał w złośliwościach, ów wielbiciel wyniósł się czym prędzej. Niewielka

szkoda, bo nie zależało jej na nim. I od tamtej pory dała sobie spokój z życiem towarzyskim. I tak

miała roboty po uszy. Zresztą ból po tragedii, jaką przeżyła, był jeszcze zbyt świeży.

Nagle jakiś dziwny hałas dobiegł jej uszu. W tym stroju czuła się nieco skrępowana, a gdy

przypomniała sobie lubieżne uwagi faceta, który zazwyczaj zachowywał się nienagannie, pomyślała

sobie, że powinna była narzucić płaszcz na tę sukienkę. Miała na ogół same stare rzeczy, bo po

spłaceniu kredytu i rachunków niewiele pozostawało jej gotówki. Ojciec nie pracował, nie

otrzymywał znikąd żadnego wsparcia, ale ona kochała go i nie zamierzała opuścić. Była to jednak

dość kosztowna decyzja.

Skrzyżowała ramiona na piersi, chroniąc się jak gdyby przed wzrokiem gapiów. Spódnicę

miała krótką i powiewną, pończochy siatkowe, pantofle na wysokich obcasach, wciętą w talii

bluzkę i różowe boa z piór. Włosy opadały jej na ramiona, a makijaż zrobiła sobie taki, jak

przystało na zawodową tancereczkę. O taki właśnie wizerunek jej chodziło. Niestety przypominała

bardziej zawodową prostytutkę niż baletnicę.

Za rogiem dostrzegła dwie postacie pochylone nad kimś leżącym na ziemi.

- Co się tu dzieje?! - wrzasnęła jak mogła najgłośniej. I ruszyła w ich stronę, wymachując

ramionami i wykrzykując groźby pod ich adresem.

Tak jak przewidywała, zaskoczeni jej postawą uciekli, nie obejrzawszy się nawet.

Najskuteczniejszą bronią jest atak, pomyślała z satysfakcją.

Podbiegła do leżącego człowieka i przyjrzała mu się dokładnie w słabym blasku latarni

ulicznych. Wstrząśnienie mózgu, pomyślała. Krew. Napastnicy uderzyli go w głowę i

prawdopodobnie obrabowali. Przy pasku pod marynarką wyczuła prostokątny przedmiot. Aha, ko-

mórka, stwierdziła w duchu. Wybrała numer pogotowia, po czym podała stan pacjenta i określiła

miejsce, gdzie się znajdują.

Czekając na karetkę, usiadła na skraju chodnika. Ujęła dłoń mężczyzny. Jęknął i poruszył

się.

- Leż spokojnie - rzekła ostro. - Wszystko będzie dobrze. Wezwałam pogotowie. Zaraz tu

będą.

- Głowa... boli mnie głowa.

- Wyobrażam sobie. Solidnie oberwałeś. Leż spokojnie. Masz mdłości? Jest ci słabo?

- Tak, niedobrze mi - odrzekł cicho.

- Nie ruszaj się. - Uniosła głowę, słysząc dźwięk syreny. Szpital znajdował się niedaleko jej

domu, a więc i niedaleko stąd. Facet ma szczęście, pomyślała. Uraz czaszki zawsze jest

niebezpieczny.

- Moi... bracia - szeptał urywanym głosem. - Ranczo Hart... Jacobsville, Teksas.

- Zawiadomię ich - obiecała.

Chwycił jej dłoń, jak gdyby bojąc się utraty świadomości.

- Nie... opuszczaj mnie - jęknął.

- Nie opuszczę cię. Masz moje słowo.

- Jesteś aniołem - szepnął. Westchnął głęboko i stracił przytomność, co rokowało nie

najlepiej.

Karetka zakręciła na rogu i przednie światła wozu wydobyły z mroku sylwetki Meredith i

leżącego mężczyzny. Dwie osoby w białych fartuchach pospieszyły ku rannemu.

- Uraz głowy - oznajmiła Meredith. - Puls słaby, ale miarowy. Pacjent cały czas był

przytomny, miał mdłości, skóra chłodna, wilgotna. Prawdopodobnie lekkie wstrząśnienie mózgu.

- Ja panią skądś znam - powiedziała lekarka. - Oczywiście! Pani jest córką Johnsa.

- Zgadza się - potwierdziła Meredith z ironicznym uśmiechem. - Jak widać, jestem znana.

- Nie tyle pani, co ojciec - sprostowała lekarka, przyglądając się dziewczynie.

- Niestety. Ostatnio ojciec sporo czasu spędza w ambulansach.

- Co tu się wydarzyło? - zapytała, zmieniając temat.

- Była pani świadkiem zdarzenia?

- Krzyknęłam i spłoszyłam dwóch facetów, którzy pochylali się nad nim. Ale nie mam

pojęcia, czy to właśnie oni na niego napadli. Jak pani ocenia jego stan?

- zapytała, gdy lekarka zbadała pobieżnie leżącego mężczyznę.

- Wstrząśnienie mózgu, oczywiście. Żadnego złamania, tylko guz na głowie wielkości

naszego długu państwowego. Bierzemy go. Jedzie pani z nami?

- Tak, pojadę - odparła Meredith, gdy sanitariusze umieszczali pacjenta na noszach. Wciąż

był nieprzytomny. - Tylko że jak na szpital nie jestem odpowiednio ubrana.

Lekarka obrzuciła ją wielce wymownym spojrzeniem.

- Mogę wiedzieć, dlaczego występuje pani w takim stroju? Czy pani szef wie, jak dorabia

pani sobie do pensji? - zapytała z wrednym uśmieszkiem.

- Jill Baxley urządziła przyjęcie z okazji Halloween. Zaprosiła mnie.

Kobieta zmarszczyła czoło.

- Imprezy u Jill mają złą sławę. Nie wiedziałam, że lubi pani pić.

- Mój ojciec pije za nas oboje - odparła dziewczyna. - Ja ani nie piję, ani nie biorę prochów.

Zastanawiałam się, czy w ogóle tam iść. I szybko ulotniłam się z jej domu. W drodze powrotnej

natknęłam się na tego człowieka.

- Miał szczęście - mruknęła lekarka. - Gdyby nie pani, mógłby nie doczekać rana.

Meredith usiadła na bocznej ławce, kierowca za kółkiem, a lekarka w tym czasie zadzwoniła

do pełniącego ostry dyżur szpitala.

Zanosi się na to, że spędzą poza domem noc, pomyślała Meredith. Dostanie jej się od ojca,

gdy wróci tak późno. Przyszła jej na myśl matka, która uwielbiała wszelkie imprezy, bawiła się

często do rana i nierzadko z innymi mężczyznami. Po ostatnich wydarzeniach ojciec rozpamiętywał

to jej zachowanie. I jak gdyby skupiał teraz na córce całą złość za błędy swojej żony. Gdy ona,

Meredith, wróci do domu o świcie, wszystko może się stać. Lecz z drugiej strony nie zostawi

przecież tego człowieka na pastwę losu. Obiecała mu, że go nie opuści. Musi dotrzymać słowa.

Lekarz dyżurny po zbadaniu pacjenta orzekł wstrząśnienie mózgu. Przez prawie całą drogę

do szpitala mężczyzna był nieprzytomny. Raz tylko ocknął się z omdlenia, spojrzał na Meredith,

uśmiechnął się i uścisnął jej dłoń.

Należało zawiadomić jego rodzinę. Wręczono jej książkę telefoniczną i posadzono przy

telefonie w pełnej zgiełku dyżurce pielęgniarek. Jacobsville było siedzibą władz hrabstwa.

Odnalazła wreszcie ranczo Hart. Wybrała numer i czekała dłuższą chwilę. Niebawem usłyszała

niski, męski głos:

- Słucham. Ranczo Hart.

- Dzwonię w imieniu pana Leo Harta - zaczęła. Jego nazwisko odczytała z prawa jazdy,

które było w portfelu; widocznie napastnikom zabrakło czasu, by go ukraść. - Jest teraz w

Houston...

- Co się stało? - zapytał mężczyzna zniecierpliwionym tonem.

- Napadnięto na niego. Ma wstrząśnienie mózgu. Na razie nic więcej nie wiadomo.

- Kim pani jest?

- Nazywam się Meredith Johns. Pracuję...

- Kto go znalazł?

- Ja. Wezwałam pogotowie przez jego komórkę. Prosił, bym zadzwoniła do jego brata.

Podał nazwę miejscowości.

- Jest druga w nocy! - podkreślił ze złością jej rozmówca.

- Wiem - odparła. - To wydarzyło się przed kilkunastoma minutami. Przechodziłam i

zobaczyłam, że człowiek leży na chodniku. Prosił, by ktoś z rodziny...

- Mam na imię Rey, jestem jego bratem. Już tam jadę. Dzięki. - Odłożył słuchawkę, a

Meredith pomyślała, że to ostatnie słowo wypowiedział takim tonem, jakby z trudem przechodziło

mu ono przez gardło.

Wróciła do poczekalni. Po dziesięciu minutach poproszono ją do pokoju, w którym ofiara

napadu składała zeznania.

- Jest przytomny - oświadczył lekarz dyżurny. - Chcę zadać mu parę pytań, żeby nie było

żadnych wątpliwości. Udało się pani dodzwonić?

- Jego brat niedługo tu będzie.

- Świetnie. A czy pani zostanie z nim tutaj? Panuje epidemia zapalenia oskrzeli i brakuje

nam pielęgniarek, a pacjent nie powinien być sam.

Diana Palmer - Piękny, dobry i bogaty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: