Windows XP - w studiu muzycznym.pdf - Artykuły na temat szeroko pojętej produkcji muzyki - Maqpi

Windows XP w studiu muzycznym

Jacek Hajnrych

Zebrana tu garść porad skierowana jest do tych, którzy chcieliby zoptymalizować system Windows

XP do potrzeb studia muzycznego. Teoretycznie system ten, jako jeden z nielicznych systemów

operacyjnych, wprost po instalacji nadaje się do pracy. Jednak można mu trochę pomóc.

Zakładam, że zestaw komputerowy został złożony z

komponentów, które nie powodują nawzajem konfliktów oraz są

zgodne z zalecaną specyfikacją producenta płyty głównej i

oprogramowania, w którym będziesz pracować. Przed podjęciem

ostatecznych decyzji co do zakupu warto przejrzeć odpowiednie

listy dyskusyjne i wszelkie opiniotwórcze źródła w internecie.

Obecne wymagania wobec sprawnego systemu audio opartego na

Windows XP to minimum 256MB pamięci. Jest to o tyle ważne,

że sam system po uruchomieniu zabierze blisko 100MB.

Pojemność dysku twardego nigdy nie jest za duża. Sam system

wprost po instalacji będzie potrzebował około 1,5GB. Karta

grafiki powinna zapewniać bardzo dobrą jakość obrazu 2D. 3D

do takich zastosowań to sprawa drugorzędna. Karta graficzna

powinna pracować w złączu AGP. W przypadku płyt głównych z

chipsetem Intel i845PE (lub GE) musi to być karta AGP x4 lub

szybsza, pracująca z napięciem 1,5V. Jest to o tyle ważne, że

jeśli posiadasz starszą kartę pracującą z 3,3V (AGP x2) to w

ekstremalnym przypadku może nawet dojść do uszkodzenia sprzętu. Z reguły porządne płyty

posiadają odpowiednie zabezpieczenia, chociażby diodę LED wskazującą na niewłaściwą kartę

AGP.

Zanim przystąpisz do instalacji systemu operacyjnego:

1. O ile to możliwe, pozostaw w komputerze tylko najważniejsze komponenty, a więc płytę,

procesor, pamięć, dyski, CDROM, nagrywarkę CDR/W i oczywiście kartę grafiki.

2. Staraj się unikać sytuacji, w której dysk twardy i napęd CDROM, który pracuje w trybie PIO, a

nie DMA, będą obsługiwane przez jeden kanał kontrolera IDE. Najlepiej, jeśli w ogóle dysk nie

znajdzie się na wspólnej taśmie z CDROM-em czy nagrywarką. Dyski ATA-66 lub szybsze

wymagają taśmy 80-żyłowej. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby CDROM również był podłączony

taką taśmą.

3. Jeśli nie zamierzasz korzystać z pewnych komponentów obecnych na płycie głównej, a

posiadających odpowiednie zworki ustalające ich tryb aktywności - odnajdź je w podręczniku

dołączonym do płyty głównej i przestaw do pozycji Disable.

4. Podręcznik do płyty głównej zawiera często tabelę współdzielenia przerwań (IRQ Sharing

Table). Z niej możesz dowiedzieć się, które sloty PCI współdzielą przerwania ze sobą, lub z

komponentami na płycie głównej (AGP, USB, karta sieciowa itp.). Jeżeli zdecydowałeś się

pozostawić inne karty rozszerzeń poza kartą graficzną - o ile to możliwe włóż kartę audio do slotu,

który zgodnie ze wspomnianą tabelą nie współdzieli przerwania z AGP lub USB, SCSI lub kartą

sieciową.

5. Przed pierwszym uruchomieniem komputera upewnij się, że wszystkie komponenty są włożone

pewnie i do końca. Zdarza się, że gniazda pamięci bywają dosyć ciasne. Wtedy zły kontakt pamięci

objawi się problemami nawet przy instalacji systemu. Rada: wyjmij i włóż kości pamięci trzy,

cztery razy, możesz dodatkowo przetrzeć złącza materiałem nie pozostawiającym nitek,

nasączonym alkoholem. Przed włożeniem poczekaj, aż wyschną.

6. Jeśli okaże się, że Twoja płyta posiada starszy BIOS, przygotuj na innym komputerze dyskietkę

startową z programem do aktualizacji i samym plikiem BIOS-u.

7. Naszykuj odpowiednie płyty i dyskietki ze sterownikami do urządzeń, kart rozszerzeń. O ile to

możliwe sprawdź wcześniej na stronach internetowych producentów zakupionego przez Ciebie

sprzętu, czy wersje sterowników, które posiadasz są najnowsze i nagraj je na płycie CDR -

najlepiej rozpakowane, w osobnych katalogach. Najpopularniejsze chipsety pochodzą od firm:

• Intel (http://www.intel.com),

• VIA (http://www.viatech.com),

• nVIDIA (http://www.nvidia.com).

Tam możesz poszukać najnowszych wersji sterowników.

Aktualizacja BIOS-u. Jeśli płyta główna wymaga nowego BIOS-u, postaraj się zaktualizować go

jeszcze przed instalacją systemu. Po uruchomieniu komputera wchodzisz do BIOS-u i ustawiasz

poszukiwanie systemu na dyskietce (floppy). Zakładam, że tę ważną operację umiesz wykonać -

jeśli nie jesteś pewien, poproś kogoś doświadczonego o pomoc. Ważne jest, aby podczas

programowania BIOS-u nie wyłączać komputera, bo może to skończyć się wizytą z płytą główną w

serwisie. Po zaprogramowaniu dobrze jest wyłączyć komputer, następnie uruchomić i po wejściu

do BIOS-u przywołać ustawienia domyślne (Load Setup Default).

BIOS. Powyłączaj wszystkie zbędne porty, z których nie będziesz korzystać - np. szeregowe, LPT,

USB, audio i MIDI na płycie - czasem te ostatnie wymagają również przestawienia odpowiedniej

zworki na płycie głównej. Opcję PnP OS (Plug and Play Operating System) ustaw na No (czasem

Disabled), wybierz napęd CDROM jako bootujący - z niego uruchomi się instalator systemu. Włóż

płytę z instalatorem systemu do napędu, wyjdź z BIOS-u zapisując jego ustawienia (Save and

Exit).

Instalacja systemu. Obecnie produkowane płyty główne

posiadają kontroler ACPI i jeśli tylko posiadasz karty, które nie

mają nic przeciwko współdzieleniu przerwań (informacje takie

powinny znaleźć się w opisie produktu), spokojnie możesz

zainstalować system w domyślnym trybie - ACPI. Jeśli Twój

sprzęt nie spełnia tych warunków, bezpieczniejsza może okazać

się instalacja w trybie Standard PC. Dokonasz tego w sposób

następujący. Kiedy instalator uruchomi się, wciskaj F5 do

skutku, czyli do momentu, kiedy pojawi się okienko z listą

wyboru: zaznacz Standard PC, zatwierdź.

Po zaakceptowaniu licencji przychodzi pora na przygotowanie

dysku pod system. Jeśli dysk, na którym chcesz zainstalować

system jest dosyć duży, warto utworzyć dla niego osobną

partycję - zgodnie ze wskazówkami na ekranie. Pamiętaj, że

system potrzebuje około 1,5GB, więc sensownym wydaje się

przygotowanie partycji 4-8GB. Wybierz system plików NTFS

oraz pełne formatowanie. W tym miejscu nie dziel pozostałego

miejsca na dysku na partycje, zrobisz to później. Dalej

postępujesz zgodnie ze wskazówkami instalatora. Jeśli nikt poza

Tobą nie będzie pracować na tym komputerze, nie musisz

tworzyć nowych użytkowników, wystarczy że pozostawisz

jednego o uprawnieniach administratora. Pierwszą rzeczą po

instalacji systemu powinno być zainstalowanie specyficznego

oprogramowania chipsetu/płyty głównej. Dzięki temu urządzenia

obecne w systemie będą poprawnie obsługiwane przez ich

sterowniki.

Dual Boot. Instalacja dwóch systemów na jednym komputerze z

jednej kopii jest zgodna z prawem - w danej chwili korzysta się z

jednego. Jaki ma sens? Dwa zainstalowane systemy wprawdzie

znajdują się (mogą, ale nie muszą) na jednym dysku, ale każdy z nich jest od drugiego niezależny -

posiada swoje ustawienia i zainstalowane oprogramowanie. Dzięki temu można podzielić

planowane zadania - a co za tym idzie, zainstalowane oprogramowanie między te dwa systemy.

Rzadko kiedy nasz komputer będzie używany tylko i wyłącznie do celów muzycznych, a każde

dodatkowo instalowane oprogramowanie skutecznie obciąża system. Nowa instalacja to często nie

tylko zajęte miejsce na dysku, ale i w pamięci - biblioteki ładowane wraz z systemem albo po jego

uruchomieniu przywłaszczają sobie sporo zasobów, które tak bardzo potrzebne są w wiecznie

głodnych mocy komputera aplikacjach audio. I ostatnia, aczkolwiek nie najmniej ważna sprawa -

bezpieczeństwo.

Ponownie uruchamiasz instalatora z płyty (patrz uwagi o instalacji Standard PC vs ACPI), ale

kiedy po rozpoznaniu obecności systemu na dysku instalator zapyta, czy chcesz go naprawić -

wybierz instalację nowego. Utwórz dla niego nową partycję i dalej postępuj podobnie jak w

poprzednim przypadku. Podczas restartu system sam zadba o uruchomienie domyślne tego właśnie

systemu. Instalacja drugiego systemu spowoduje umieszczenie tzw. Boot Managera, czyli

programu pozwalającego na korzystanie z więcej niż jednego systemu.

Po zakończonej instalacji proponuję zmienić nazwy wyświetlanych systemów - łatwiej będzie je

zidentyfikować podczas startu komputera. Uruchom Panel Sterowania i dalej Właściwości Systemu

(podpowiadam użyteczny skrót klawiszowy: klawisz Windows + Pause/Break). Wybierz zakładkę

Zaawansowane - ustawienia Odzyskiwanie i Uruchamianie, kliknij na pole EDIT. W Notatniku

zostanie otworzony plik boot.ini, odpowiedzialny za rozruch systemu. Uwaga! Ten plik jest bardzo

ważny i zła jego edycja może spowodować problemy przy starcie systemu. Ów plik po otwarciu

wygląda mniej więcej tak:

[boot loader]

timeout=30

default=multi(0)disk(0)rdisk(0) partition(1)WINDOWS

[operating systems]

multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(1)WINDOWS="Microsoft Windows XP Pro PL" /fastdetect

multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(2)WINDOWS="Microsoft Windows XP Pro PL" /fastdetect

Dla łatwiejszej identyfikacji możesz zmienić opisy systemów. Timeout to czas oczekiwania na

wybór systemu przez użytkownika, a linia zaczynająca się od default - określa system domyślny.

Zakładając, że system na pierwszej partycji ma służyć do pracy z audio, drugi np. do internetu - i

ten będzie domyślnym, to plik po edycji powinien wyglądać mniej więcej tak:

[boot loader]

timeout= 10

default=multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(2)WINDOWS

[operating systems]

multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(1)WINDOWS=" Studio muzyczne " /fastdetect

multi(0)disk(0)rdisk(0)partition(2)WINDOWS=" Internet " /fastdetect

Wytłuszczoną czcionką oznaczyłem dokonane zmiany. A więc: czas na reakcje użytkownika

wynosi teraz 10 sekund, a domyślny system znajduje się na partycji "2" ("Internet"). Zmienione

zostały również nazwy dostępnych systemów z Microsoft Windows XP Pro PL na "Studio

muzyczne" i "Internet". Teraz z menu Plik wybierz Zapisz, a następnie zamknij Notatnik, oraz

poprzez OK zatwierdź zmiany Właściwości Systemu.

Dyski i partycje. Mając system gotowy do pracy pora podzielić pozostałe miejsce na dysku (lub

dyskach) na partycje. W Panelu Sterowania jest folder o nazwie Narzędzia administracyjne, a w

nim aplikacja Zarządzanie komputerem. Po jej uruchomieniu będziesz miał dostęp do kilku

ważnych ustawień i funkcji systemowych. Wybierz Zarządzanie dyskami. Pierwsza partycja, na

której został zainstalowany system, to partycja podstawowa. Kolejne na tym dysku, lub inne dyski

mogą zawierać partycje rozszerzone - a każda dyski logiczne. Oznaczone one są odpowiednimi

kolorami. Dysk, który zawiera sektor rozruchowy (MBR), może posiadać cztery partycje

podstawowe lub trzy podstawowe i jedną rozszerzoną - wraz dyskami logicznymi. Partycje

rozszerzone pozwalają na utworzenie większej liczby woluminów na dysku. Klikając prawym

przyciskiem na pustym miejscu danego dysku wybierasz Utwórz partycję - i określasz jej typ. W

przypadku partycji podstawowych należy podać jakiego systemu plików będzie ona używać.

Utworzenie

partycji rozszerzonej pozwala na użycie dowolnego typu plików dla każdego z dysków logicznych.

Choć brzmi to nieco skomplikowanie, to jest dosyć proste. Można posłużyć się podobnym

schematem do tego na rysunku. Widać tu dwa dyski - na pierwszym (DYSK 0) istnieje jedna

partycja podstawowa oraz jedna rozszerzona, zawierająca kilka dysków logicznych. Drugi dysk

(DYSK 1) zawiera jedynie partycję rozszerzoną wraz dyskami logicznymi. Sądzę, że dobrym

pomysłem jest umieszczenie pliku wymiany na osobnej partycji. Utworzyłem więc partycję o

pojemności około 1,1GB. Rozmiar jest zdeterminowany zakładaną pojemnością pliku wymiany. W

przypadku pamięci RAM 512MB lub większej dobrze jest przewidzieć partycję około 1,2GB na

1GB plik. Dla 256MB RAM-u proponuję utworzyć partycję około 1,3GB i plik wymiany około

1,2GB. W przypadku kilku systemów może być to ta sama lokalizacja. Zyskasz dzięki temu

miejsce na dysku oraz o wiele mniejszą defragmentację woluminu systemowego.

Litery dysków. Przy tak dużej ilości dysków łatwo pogubić się w ich identyfikacji. Każdy dysk

logiczny czy partycja podstawowa może mieć przypisaną określoną literę. Istotne jest najpierw

nazwanie ich - wybierz Właściwości pod prawym przyciskiem myszki i wpisz odpowiednią nazwę.

Teraz można przystąpić do zmiany liter. Nie zmieniaj litery woluminu, z którego obecnie

uruchomiony jest system - oznaczony on jest w kolumnie Stan jako Rozruch. Pamiętaj, że system

niekoniecznie musi znajdować się na dysku C. Jak widać na rysunku obok, systemy znajdują się na

woluminach: C, E i F. Literę S przypisałem do partycji przygotowanej pod plik wymiany (Swap

File). Jeśli masz kilka systemów WinXP/Win2K, to po określeniu liter dysków - zapisz je. Dla

łatwiejszego poruszania się między nimi ustaw je tak samo we wszystkich systemach.

Operację zmiany liter należy przeprowadzić przed instalacją innego oprogramowania - odnośniki

do programów będą zawierały ścieżkę dostępu wraz z literą dysku, a po jej zmianie uruchomienie

programów może okazać się wręcz niemożliwe.

NTFS vs FAT. Krótko - NTFS! Pełnię swoich możliwości Windows XP/2K rozwija jedynie w tym

systemie plików. Poza tym bezpieczeństwo danych, dużo lepsze zapobieganie defragmentacji to

nie jedyne zalety tego systemu. Obecnie dyski są na tyle szybkie, że FAT/FAT32 oferuje

niezauważalnie lepszą wydajność, co z pewnością nie może równać się zaletom NTFS. Istnienie

FAT/FAT32 może być usprawiedliwione jedynie wtedy, kiedy masz naprawdę bardzo słaby sprzęt

lub chcesz mieć dostęp do tych partycji z poziomu DOS/Win9x.

Indeksowanie. To usługa, która przyspiesza wyszukiwanie plików na dyskach, ale wiąże się z

Windows XP - w studiu muzycznym.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: