Plaisir d'amour.pdf

***

- Severusie! Coś ty zrobił?! Coś ty zrobił...

- Lily, ta nasza tarcza nie wystarczy. Nie rozumiesz?!

- Ale... TO?!

- Będę cię chronić. Nic już nie mów. Proszę...

- Och, Sev...

- Użyj zaklęcia Fideliusa. Poproś Dumbledore’a.

- Dobrze. Masz rację.

***

- Zabiję cię!

- Już próbowałeś, Potter. Kilkakrotnie. I zbyt długo byłeś bezkarny...

***

- Lily, ja się nie zgadzam!

- Nie masz w tej sprawie nic do powiedzenia, James. Nasz syn będzie miał dwóch

ojców chrzestnych. Już postanowiłam.

- Ale dlaczego on?!

- ...

***

- Lily! On poszedł dla ciebie na samo dno piekła! Nie zmarnuj jego poświęcenia!

- Margherito... Co mam zrobić?!

- Uciekaj!!!

***

Harry, mam nadzieję, mój Synku, że Ty będziesz miał w życiu więcej szczęścia

niż ja. Bardzo kocham Twojego Ojca, ale uwierz mi, straszne jest to, że go nie

szanuję. Kochać i nie móc szanować ukochanego, to potworne!

...........

- Czemu to napisałaś, Lily?

- Bo to prawda, Severusie. Mam nadzieję, naprawdę - mam taką nadzieję, że

Harry będzie miał więcej szczęścia niż ja.

- Kochasz Jamesa?

- Tak, kocham. Bardzo go kocham.

***

- Nicole?

- Słyszałam. Lily popełniła ten sam błąd, co jej matka. Związała się z

nieodpowiednim człowiekiem.

- Wiem. Czy mogę coś zrobić?!

- Nie. Nic. Nic nie możesz zrobić.

- Nie powiem Lily o jego „wyczynach”... Czy powinienem?

- I tak jest już za późno.

- Może jednak?

- Nie, Severusie. Ja znam Lily od dziecka. Zawsze była odważna... Opowiadałam

ci przecież! Mieszkałam w Anglii po sąsiedzku z Evansami. Lily jest tylko trzy lata

starsza od Margherity, bawiły się razem. Byłam nieraz świadkiem, jak ten łajdak

znęcał się nad Lily, Petunią i ich matką! Kiedyś rzucił Lily o ścianę, tak, że

doznała wstrząsu mózgu. Broniła Petunii, jak ojciec ją bił. Miała osiem lat, a

Petunia sześć...

- Nie zapominaj, że ja też znam aż za dobrze „tego łajdaka”, jak go trafnie

określiłaś!

- Pamiętam. Namawiałam tę nieszczęsną kobietę, by go zostawiła, ale wciąż mi

powtarzała, że go kocha. I została z nim, aż ją zabił! Nie mogę tego zrozumieć!

- Boję się o Lily...

- Ja też Severusie. Jest tak podobna do swej matki. I niestety obie dokonały

złego wyboru.

***

- Spotkała się z nim, James. W kawiarni na Pokątnej. Siedzieli razem przy

stoliku. Potem przysiadła się do nich jakaś kobieta. Hmm... Piękna, naprawdę

piękna kobieta! On wstał i odszedł z tamtą. A Lily została tam i coś pisała w

małym zeszycie. Potem znów poszła do Gringotta.

- Peter, czy oni... Długo siedzieli we dwoje w tej kawiarni?

- Nie. Kilkanaście minut. On przyszedł później niż Lily. Rozmawiali...

...

***

...

- Dlaczego mi tego wcześniej nie powiedziałaś, Lily! Dlaczego?!

- A jak myślisz?!

- Snape jest... Och, nie!!!

- Ufam mu, rozumiesz James?! Ufam Severusowi!

- A ja nie! Wierzę Syriuszowi! Łapa nas nie zdradził!

- Severus nie mówił, że to Syriusz!

- Boże... Co to? TO ON! Lily, bierz Harry’ego i uciekaj! TO ON! Idź! Uciekaj! Ja go

zatrzymam...

...

- Nie Harry! Nie Harry! Błagam...

...

Rozdział pierwszy

NOC PEŁNI

- Panie Weasley! Co pan tu robi?!

- PRZESZEDŁEŚ PRZEZ KREW I STRASZNE CIERPIENIA I PRZEJDZIESZ PRZEZ

JESZCZE GORSZE. ODDASZ WROGOWI SWÓJ NAJCENNIEJSZY, NAJSTARANNIEJ

CHRONIONY SKARB I ODDASZ GO CHĘTNIE...

...

- Ronaldzie Weasley! O, nie!

Ron mówił dalej, nie przerywając. Trząsł się i chwiał na nogach, patrząc gdzieś w

przestrzeń nieprzytomnym wzrokiem. Severus Snape chwycił chłopaka, chroniąc

go przed upadkiem. Rudowłosy skończył swoją tyradę i zwisł mu w ramionach

jak szmaciana lalka. Mężczyzna rozejrzał się w panice, ale o wpół do trzeciej w

nocy korytarz w lochach zazwyczaj bywał, jak i teraz, pusty. Nikogo nie było

widać, mrok rozpraszało tylko nikłe światło pochodni. Mistrz Eliksirów wziął

nieprzytomnego, rozpalonego gorączką chłopca na ręce i zaniósł do

ambulatorium.

***

Kominek w komnacie Minerwy McGonagall zapłonął zielonym płomieniem.

- Profesor McGonagall!

Nauczycielka poderwała głowę z poduszki i nieprzytomnym wzrokiem spojrzała

na twarz Mistrza Eliksirów, widoczną w jej kominku.

- Severus...? Co się stało?! Jest trzecia w nocy!

- Jestem w skrzydle szpitalnym. Proszę tu przyjść! Jak najszybciej! Ronald

Weasley...

- Już idę!

Głowa Snape’a znikła, a kobieta narzuciła szybko kraciasty szlafrok i wybiegła ze

swojej komnaty. Kiedy wpadła jak burza do skrzydła szpitalnego, Severus stał

przy łóżku, na którym leżał nieprzytomny chłopiec. Mistrz Eliksirów odwrócił

głowę.

- Przyszedł do mnie, do laboratorium. Miał szczęście, że pracowałem i nie

spałem. - powiedział zmęczonym głosem.

- To cud, że nie spadł ze schodów! – Minerwa spojrzała ze zgrozą na wysokiego

mężczyznę. - Dziwne, że pamiętał o wyjeździe Poppy do św. Munga...

- Podałem mu lekarstwa. Do rana gorączka spadnie. Niestety, musi pani przy

nim zostać. Przykro mi. Ja mam do zrobienia jeszcze trzy eliksiry.

- Popilnuję Rona, ale ty idź spać Severusie. Jutro zrobisz te eliksiry. Jesteś

bardzo zmęczony, widzę to – McGonagall z niepokojem popatrzyła na

wymizerowaną twarz Snape’a.

Mężczyzna uśmiechnął się z ironią.

- Dziękuję za troskę – mruknął.

- Że też Ron zwrócił się o pomoc właśnie do ciebie... – powiedziała profesor

transmutacji z zastanowieniem.

- A do kogo miał pójść? Przecież Poppy wraca dopiero rano!

- No, tak...

***

Harry, Hermiona i Ginny wpadli do skrzydła szpitalnego. Wszyscy troje

odetchnęli z ulgą widząc, że Ron się do nich uśmiecha.

- Ron, Ron! Jak się czujesz?! Co się stało?! – wrzasnęła Ginny.

- Nnie wieem... Obudziłem się tutaj, a przy moim łóżku siedziała McGonagall...

Powiedziała mi, że Snape przyniósł mnie na rękach do ambulatorium...

- Widocznie wypuściłam cię za wcześnie z łóżka – energicznie wtrąciła się

Madame Pomfrey podchodząc do nich – Profesor Snape powiedział mi, że

przyszedłeś do niego na wpół przytomny.

- Nic nie pamiętam!

- Pozwolę ci wstać na kolację, ale teraz leż spokojnie.

- Nic mi nie jest!

- Czy możemy zostać z Ronem? – Hermiona i Harry popatrzyli błagalnie na

pielęgniarkę.

Ginny z wystraszoną miną wpatrywała się w brata. Ron chciał jeszcze coś

powiedzieć, ale Madame Pomfrey zdusiła w zarodku wszelkie protesty.

- Możecie tu zostać kilka minut, ale nie męczcie go! – popatrzyła srogo na

Harry’ego i dziewczęta.

– Oczywiście – obiecała Hermiona w imieniu całej trójki.

- Ron, musisz być zdrowy! – Ginny usiadła na brzegu łóżka – Przecież pojutrze

wracamy do domu...

Harry i Hermiona usiedli z drugiej strony. Ron uśmiechnął się słabo.

- Naprawdę świetnie się czuję – zapewnił ich – I cieszę się, że ten straszny piąty

rok wreszcie się skończył!

***

Ron pogłaskał po grzywie testrala zaprzężonego do powozu, który miał ich

zawieźć na stację w Hogsmeade. Odwrócił się do Hermiony. Dziewczyna

zatrzymała się obok niego z dziwnym wyrazem twarzy. Wyglądała na

zdenerwowaną.

- Hermi, co się dzieje? Czemu nie wsiadasz? – zniecierpliwił się chłopak.

- Ron... Ja ich nie widzę! Nie widzę testrali!

- Nie rozumiem... CO?!

***

Harry gwałtownie usiadł na łóżku. Noc była jasna. Zegarek wskazywał godzinę

trzecią czterdzieści cztery. Za ścianą chrapał Dudley. Przez otwarte okno

bezszelestnie wleciała Hedwiga. Chłopak wstał. Czy to był tylko senny koszmar?

A może to Voldemort znów chce go zwabić w pułapkę? Ale zaraz! Toma Riddle’a

tam nie było! I blizna go nie boli... Natomiast jeśli ta wizja jest prawdziwa – nie

ma chwili do stracenia! Nie namyślając się dłużej, zaczął się ubierać. Plan

działania błyskawicznie zrodził się w jego głowie.

Piorunująco szybko spakował kufer, stawiając go na stoliku pod oknem.

Przymocował na wierzchu klatkę Hedwigi. Sprawdził, czy czegoś nie zostawił,

różdżkę oraz kilka monet schował do kieszeni, pelerynę niewidkę wepchnął za

pazuchę i pamiętając o zachowaniu ciszy, z butami w ręku zszedł na dół.

Podniósł słuchawkę i wykręcił numer telefonu komórkowego Hermiony, który

znali tylko Ron i on.

- Hermiono? Przepraszam, że cię obudziłem.

- Nie spałam.

- Spakuj trochę rzeczy do torby, zaraz po ciebie przylecę. Zostaw wiadomość

rodzicom, ale nie budź ich. Musisz mi pomóc!

- Harry...? - dziewczyna usłyszała w odpowiedzi jedynie trzask odłożonej

słuchawki.

P. & V. Dursley

Musiałem wrócić do Hogwartu.

Harry Potter

Umieścił kartkę koło telefonu, tak, żeby była dobrze widoczna i położył na niej

szklany przycisk do papieru.

„Niech to diabli!” – pomyślał – „Nie chcę ich oglądać już nigdy w życiu!”

Bezszelestne otwarcie okna w salonie nie sprawiło mu żadnej trudności.

Hardodziob czekał na trawniku. Gdy Harry zobaczył go wieczorem, tego samego

dnia, kiedy wrócił na Privet Drive z Hogwartu - poczuł jednocześnie złość,

niepokój i rozczulenie. Hipogryf go odnalazł i nie chciał opuścić. Przez te kilka dni

przylatywał codziennie, tuż po zachodzie słońca i czekał aż chłopak do niego

wyjdzie. W nocy znikał i wracał następnego dnia. Ale jakoś nikt nie zwrócił uwagi

na dziwnego skrzydlatego stwora, czającego się w krzakach ogródka Dursleyów.

Może mugole – jeśli nawet zauważyli Hardodzioba – po prostu myśleli, że mają

zwidy?

Teraz jednak obecność hipogryfa wydała się chłopcu szczęśliwym zrządzeniem

losu. Pogłaskał stworzenie i znów z rozpaczą pomyślał o Syriuszu. Nie! Siłą

wypchnął z głowy beznadziejną tęsknotę. Syriusza już nie ma. To on – Harry –

jest panem hipogryfa!

Hardodziob schylił łeb i ukląkł. Chłopak wdrapał się na jego grzbiet. Jedno

machnięcie skrzydeł i byli przy oknie pokoju Harry’ego. Hardodziob zawisł na

kilka chwil w powietrzu przy ścianie domu. Wyciągnięcie kufra zupełnie bez

hałasu okazało się niestety niewykonalne, ale na szczęście Dursleyowie się nie

obudzili. Peleryna niewidka osłoniła chłopca, kufer i koński zad Hardodzioba.

Gdyby ktoś przypadkiem spojrzał w górę, zobaczyłby jedynie olbrzymiego orła.

Po krótkim locie wylądowali na trawniku przed domem Hermiony. Dziewczyna

czekała przed drzwiami z niewielką torbą przewieszoną przez ramię. Harry bez

ceregieli wciągnął ją na grzbiet hipogryfa, pod pelerynę. Wystarczyło kilka chwil,

by domy zmalały do rozmiarów pudełek od zapałek, a ulice zamieniły się w strugi

światła.

- Hermiono – powiedział Harry dziewczynie do ucha. Czy jej się zdawało, czy w

głosie chłopaka brzmiała desperacja?

– Potrafisz zrobić świstoklik? Musimy jak najszybciej dotrzeć do Dumbledore'a!

Dziewczyna skinęła głową. Zorientowała się natychmiast, że zadawanie w tym

momencie jakichkolwiek pytań mija się z celem. Po chwili poczuła, że wcisnął jej

w dłoń galeona.

- Musimy wylądować na brzegu jeziora koło Hogwartu, przy wielkim buku.

Ponownie skinęła głową i wyciągnęła różdżkę.

- Portus! – krzyknęła, dotykając monety końcem różdżki.

Poczuła, jak Harry przesuwa prawą rękę tuż przy jej talii. Palce chłopca zacisnęły

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: