system edukacji POLSKA, JAPONIA - MATERIAŁY POMOCNICZE.docx

Edukacja w Europie - polski system edukacyjny a systemy innych krajów

Jesteśmy już w rozszerzonej Unii Europejskiej. Mamy świadomość jak ogromny wpływ będzie miał ten fakt na naszą gospodarkę, politykę i ogólny rozwój państwa. Ciągle słyszymy porównania naszych dokonań z Europą Zachodnią. Ja pokusiłam się o krótką analizę porównawczą naszego systemu oświaty z systemami obowiązującymi w Europie.

Edukacja jest jedną z dziedzin życia nie podlegających unifikacji. Każde z państw może w sposób dowolny kształtować swój system szkolny i egzaminacyjny. Oznacza to, iż nikt nie narzuca nam wybranego modelu i sami możemy tworzyć naszą edukację. Ale musimy pamiętać, że w Zjednoczonej Europie będziemy szukać pracy i rywalizować o miejsca na uczelniach wyższych z rówieśnikami z innych krajów. A więc nasz system edukacyjny musi być tak skonstruowany abyśmy mieli szanse na znalezienie swojego miejsca w Europie.

Zgodnie z postanowieniami Traktatu o utworzeniu Wspólnoty Europejskiej sfera edukacji zarówno w zakresie struktury kształcenia, jak i jej treści pozostaje w kompetencji każdego państwa. Edukacja nie podlega procesom integracji rozumianej jako ujednolicenie uregulowań prawnych, które narzucałyby konieczność zmian. To państwa członkowskie są odpowiedzialne za treść nauczania i kształt systemów oświaty. Formuła ta zagwarantowana jest w art. 126 i 127 Traktatu o Wspólnocie Europejskiej.

Nie oznacza to jednak, iż nie ma wspólnej polityki edukacyjnej w obszarze UE. Wręcz przeciwnie, edukacja postrzegana jest jako kluczowy element decydujący o powodzeniu prawdziwego integrowania się Europy. Główne jej kierunki określają art. 149 i 150 Traktatu. Mimo pełnej autonomii w systemie edukacji istnieją uregulowania prawne odnoszące się nie do treści kształcenia, a do zapewnienia jednakowego dostępu do edukacji na wszystkich jej szczeblach obywatelom państw członkowskich UE oraz stosowania tych samych mechanizmów uznawania kwalifikacji dla celów zawodowych. Po to aby wdrożyć te uregulowania znowelizowano szereg aktów prawnych dotyczących szkolnictwa. Zmieniono ustawę o systemie oświaty, ustawę o wyższych szkołach zawodowych, ustawę o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich EU kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych, podejmowania lub wykonywania niektórych działalności.

Aby systemy szkolne były adekwatne do otaczającej nas rzeczywistości prawie wszystkie państwa w Europie przeprowadziły reformę swoich systemów edukacji. Zmiany te koncentrują się na: promowaniu szerszej znajomości języków państw członkowskich, edukacji z zakresu bieżących spraw europejskich, przechodzeniu młodych ludzi z życia szkolnego do zawodowego, edukacji niepełnosprawnych, kampanii propagującej umiejętność czytania i pisania oraz wprowadzaniu nowych technologii informatycznych.

W wielu krajach przeprowadzono reformę organizacyjną systemu szkolnego. Podobnie jak w Polsce czy Hiszpanii oddzielono szkolnictwo niższe średnie (gimnazjalne) od szkolnictwa podstawowego, wprowadzając tym samym większy komfort edukacyjny dla dzieci młodszych i większą spójność psychologiczno-rozwojową nauczania dzieci starszych (13-16 letnich). Wprowadzenie trzystopniowego systemu edukacyjnego pociągnęło za sobą zmianę sposobu nauczania uczniów w klasach najstarszych. Zwiększono autonomię uczniów przez możliwość profilowania nauki w dwóch lub trzech latach pobytu w szkole pod kątem zainteresowań indywidualnych lub wymagań szkół wyższych.

Pomiędzy poszczególnymi systemami oświaty można zauważyć szereg różnic począwszy od autonomii szkół i modelu kierowania oświatą: scentralizowany (Francja, Grecja, Włochy) czy zdecentralizowany (Belgia, Niemcy, Wielka Brytania), co jest często wynikiem ustroju politycznego danego państwa, poprzez ilość środków pieniężnych przeznaczanych na sektor edukacyjny, do różnic w wieku rozpoczynania obowiązku szkolnego, czasu jego trwania i ilości godzin spędzanych w szkole przez dzieci i młodzież.

Istotnym elementem w prawidłowym funkcjonowaniu systemu edukacyjnego każdego kraju jest problem finansowania oświaty. Jako podstawę jakichkolwiek analiz dotyczących pozycji ekonomicznych dziedzin działalności państwa służy w statystyce międzynarodowej dochód narodowy. Analizując globalne wydatki na oświatę można zauważyć, że kraje bogatsze wydają procentowo więcej środków na edukację niż kraje biedniejsze. Warto również uwydatnić, że przy odpowiednim poziomie gospodarczym oraz przy ukształtowanych potrzebach edukacyjnych w danym kraju wydatki na oświatę uniezależniają się od stanu gospodarki. Generalnie oświata w krajach zachodnioeuropejskich finansowana jest ze środków budżetu centralnego, które przekazywane są do dyspozycji ministerstwa edukacji oraz ze środków budżetów lokalnych. W inny sposób finansowane jest jedynie szkolnictwo w Szwajcarii, gdzie większość pieniędzy pochodzi z budżetów lokalnych, gdyż nie istnieje tam resort edukacji, a wszystkie decyzje (programowe, strukturalne, ekonomiczne) podejmowane są w poszczególnych kantonach. Również we Francji znaczna część środków przeznaczonych na edukację pochodzi z budżetów centralnych - około 17% z jednostek gospodarczych, a 9% z innych resortów. Analizując struktury wydatków oświatowych nie da się zauważyć, że w krajach Unii część przeznaczanych środków to wydatki na cele bieżące, czyli te związane z funkcjonowaniem placówek w danym kraju, często jest to nawet ponad 90%. Zauważa się ponadto, że kraje, które osiągnęły dosyć wysoki stopień zasilania finansowego oświaty przeznaczają znacznie więcej nakładów na rozwój bazy materialnej niż kraje byłego bloku socjalistycznego, z czego wynika oczywisty wniosek, że poziom wyposażenia placówek oświatowych krajów bogatych znacznie przewyższa poziom wyposażenia w krajach, które ostatnio dołączyły do Unii Europejskiej.

W przeważającej większości państw Europy obowiązek szkolny rozpoczyna się w wieku 6 lat, ale istnieją dobre wyjątki: wcześniej bo w wieku 5 lat rozpoczynają naukę w szkole dzieci w Holandii i Zjednoczonym Królestwie: Anglii, Walii i Szkocji a najwcześniej bo już 4-latki muszą chodzić do szkoły w Irlandii Północnej. Generalnie w krajach Europy Wschodniej później rozpoczyna się spełnianie obowiązku szkolnego bo w wieku 7 lat. Taki jest też stan prawny w Polsce co powoduje, iż nasze dzieci i młodzież mają z samego założenia prawa oświatowego realnie mniejsze szanse na dobrą edukację szkolną. Na świecie dobrą praktyką jest zwiększanie okresu pobytu dzieci w szkole. Nasza ostatnia reforma oświaty też poszła tym śladem i wprowadzono 6-letnią szkołę podstawową i obowiązkowe 3-letnie gimnazjum zamiast 8-letniej szkoły podstawowej. Wydłużyło to okres spełniania obowiązku szkolnego o jeden rok. A więc reforma oświaty z założeń prawnych zmierza w kierunku zmian występujących w Europie.

W większości krajów uczniowie uczęszczają do szkoły przez pięć dni w tygodniu (sześć dni w Luksemburgu i niektórych regionach Włoch). Zależnie od kraju, dnia tygodnia i wieku uczniów różnie wygląda też dzienny wymiar zajęć. Przykładowo roczny godzinowy wymiar zajęć dla uczniów w wieku ok. 10 lat w Holandii wynosi 1000 godz. a na Łotwie tylko 490 godz. We wszystkich krajach Europy Wschodniej występuje podobny roczny wymiar - ok. 600 godzin. W jednym z krajów, które razem z nami dołączyły do Wspólnoty Europejskiej jest porównywalnie duża ilość godzin -jest to Cypr 812 godz. W Polsce roczny wymiar to 635 godzin a więc w porównaniu do krajów Europy Zachodniej brakuje nam średnio 350 godzin w roku, to około 2 godziny dziennie.

Poszczególne kraje w różny sposób podchodzą do trudności uczniów w nauce. W niektórych krajach uczniowie, którzy nie opanowali na odpowiednim poziomie programu nauczania do końca danego roku lub nie są dostatecznie dojrzali, muszą powtarzać klasę. Jednakże, w kilku krajach, które przewidują możliwość powtarzania klasy, odsetek uczniów faktycznie repetujących klasę jest bardzo mały: 0,6% we Włoszech i 0,5% w Finlandii. Niektóre kraje wybrały automatyczną promocję przez wszystkie lata kształcenia obowiązkowego, a uczniom mającym trudności zapewniają specjalną pomoc w nauce. Jest to system godny przeniesienia do naszego systemu gdyż eliminuje w dużej mierze stres szkolny u małych dzieci, ale pociąga za sobą dodatkowe nakłady finansowe na pomoc dzieciom nie radzącym sobie z nauką.

Żaden system szkolny w świecie współczesnym nie może zapewnić wykształcenia wystarczającego na całe życie. Kształcenie szkolne, choćby na najwyższym poziomie powinno być tylko początkiem kształcenia permanentnego, przez całe życie. Naprawdę nowoczesny system szkolny powinien właśnie przede wszystkim przygotowywać wszystkich do nie szkolnego, poza szkolnego kształcenia się.

Żaden system oświaty nie jest czymś trwałym, zmienia się wraz z przemianami gospodarczymi, politycznymi i społecznymi. Właśnie dążenie do doskonalenia i reformowania narodowych struktur oświatowych jest elementem łączącym kraje europejskie.

Idealny system nie istnieje, wspólna wymiana doświadczeń, poszukiwanie rozwiązań przez państwa Unii wraz z tymi, które teraz do niej dołączyły stanowią gwarancję wykształcenia nowoczesnego pokolenia Europejczyków.

http://www.profesor.pl/mat/n11/n11_i_kulhawczuk_040620_2.php?id_m=12742

SYSTEM EDUKACJI W POLSCE

SYSTEM OŚWIATY

Do września 1999 roku pierwszym etapem kształcenia w Polsce była ośmioletnia szkoła podstawowa, po której można było ubiegać się o przyjęcie do szkół ponadpodstawowych: średnich ogólnokształcących lub średnich zawodowych.

Reforma oświaty, oprócz zmian programowych, wprowadziła również nowe typy szkół: sześcioletnią szkołę podstawową, trzyletnie gimnazjum, szkoły ponadgimnazjalne: trzyletnie liceum profilowane, czteroletnie technikum, szkołę zawodową o okresie nauczania 2-3 lata oraz dwuletnie liceum uzupełniające i trzyletnie technikum uzupełniające (dwa ostatnie typy szkół przeznaczone są dla absolwentów zasadniczej szkoły zawodowej). W okresie przejściowym równolegle działają szkoły ponadpodstawowe i ponadgimnazjalne.

Łączny czas nauki do momentu ukończenia szkoły dającej możliwość przystąpienia do egzaminu dojrzałości (egzaminu maturalnego) wynosi 12 - 15 lat. Po zdaniu egzaminu dojrzałości (egzaminu maturalnego) absolwenci otrzymują świadectwo dojrzałości upoważniające do ubiegania się o przyjęcie do szkoły wyższej.

SYSTEM SZKOLNICTWA WYŻSZEGO

W Polsce istnieją państwowe (publiczne) szkoły wyższe oraz, tworzone po 1990 r., niepaństwowe szkoły wyższe. Niepaństwowe szkoły wyższe są tworzone na podstawie zezwolenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu i uzyskują osobowość prawną po wpisaniu do rejestru szkół niepaństwowych, prowadzonego przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.

Od 1998 r. powstają państwowe i niepaństwowe wyższe szkoły zawodowe. Istotnym elementem przygotowania absolwentów do wykonywania zawodu jest realizacja obowiązkowych praktyk zawodowych w wymiarze 15 tygodni.

Studia mogą być prowadzone jako dzienne, wieczorowe, zaoczne i eksternistyczne. Podstawowym systemem studiów są studia dzienne, chyba że statut uczelni stanowi inaczej. .

O przyjęcie do szkoły wyższej mogą ubiegać się osoby, które uzyskały świadectwo dojrzałości. Zasady przyjęć na I rok studiów są określane autonomicznie przez szkoły wyższe. Niektóre uczelnie organizują egzaminy wstępne, inne przyjmują na studia na podstawie konkursu ocen na świadectwie dojrzałości, jeszcze inne - tylko na podstawie zapisu.

TYTUŁY ZAWODOWE NADAWANE ABSOLWENTOM SZKÓŁ WYŻSZYCH

- licencjat - tytuł uzyskiwany po ukończeniu wyższych studiów zawodowych, które trwają 3 lata lub 3,5 roku,

- licencjat pielęgniarstwa lub licencjat położnictwa - tytuły uzyskiwane po ukończeniu wyższych studiów zawodowych na kierunkach odpowiednio: pielęgniarstwo lub położnictwo,

- inżynier - nadawany absolwentom wyższych studiów zawodowych na kierunkach technicznych, z wyjątkiem kierunku architektura i urbanistyka, na kierunkach rolniczych, leśnych, a także na innych kierunkach studiów, jeśli przedmioty techniczne, rolnicze lub leśne stanowią nie mniej niż 50% ogółu zajęć dydaktycznych przewidzianych w planach studiów i programach nauczania na tych kierunkach,

- inżynier architekt - nadawany absolwentom wyższych studiów zawodowych na kierunku architektura i urbanistyka,

- magister oraz tytuły: magister sztuki, magister inżynier, magister inżynier architekt, lekarz, lekarz dentysta (do 30 IV 2004 r. - lekarz stomatolog), lekarz weterynarii, magister pielęgniarstwa, magister położnictwa - nadawane po ukończeniu 4-6-letnich jednolitych studiów magisterskich.

Tytuł zawodowy magister można uzyskać także po ukończeniu 2 - 2,5-letnich uzupełniających studiów magisterskich, które mogą podjąć osoby, które ukończyły wyższe studia zawodowe z tytułem zawodowym licencjat lub inżynier.

Aby uzyskać wymienione powyżej tytuły zawodowe student musi zaliczyć wszystkie przedmioty i praktyki objęte planem studiów, złożyć i obronić pracę dyplomową oraz zdać pomyślnie egzamin dyplomowy. W przypadku studiów na kierunku lekarskim, lekarsko-dentystycznym oraz na kierunku weterynaria podstawą do uzyskania tytułu zawodowego jest złożenie ostatniego wymaganego egzaminu.

Absolwent szkoły wyższej otrzymuje dyplom ukończenia studiów na określonym kierunku studiów, a także - na swój wniosek również - odpis dyplomu w języku obcym.

STOPNIE NAUKOWE I TYTUŁ NAUKOWY

Stopniami naukowymi są stopnie doktora i doktora habilitowanego określonej dziedziny nauki w zakresie danej dyscypliny naukowej. Stopniami w zakresie sztuki są stopnie doktora i doktora habilitowanego określonej dziedziny sztuki w zakresie danej dyscypliny artystycznej (do 30 IV 2003 r. w zakresie sztuki i dyscyplin artystycznych nadawane były kwalifikacje I i II stopnia będące podstawą do przyznawania uprawnień równoważnych stopniowi naukowemu odpowiednio doktora i doktora habilitowanego).

Stopień doktora nadaje się osobie, która posiada tytuł zawodowy magistra, magistra inżyniera, lekarza lub inny równorzędny, zdała egzaminy doktorskie w zakresie określonym przez radę jednostki organizacyjnej oraz przygotowała i obroniła pracę doktorską.

Do przewodu habilitacyjnego może być dopuszczona osoba, która posiada stopień naukowy doktora i uzyskała znaczny dorobek naukowy lub artystyczny, a ponadto przedstawiła rozprawę habilitacyjną. Czynności przewodu habilitacyjnego kończą się uchwałą rady jednostki organizacyjnej w przedmiocie nadania stopnia doktora habilitowanego.

Stopnie doktora i doktora habilitowanego są nadawane w jednostkach organizacyjnych szkół wyższych oraz w innych placówkach naukowych, które posiadają uprawnienia do ich nadawania.

Tytułem naukowym jest tytuł profesora określonej dziedziny nauki, tytułem w zakresie sztuki jest tytuł profesora określonej dziedziny sztuki. Tytuł profesora nadaje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

http://www.buwiwm.edu.pl/sdd/opis.htm

Analiza ofert edukacyjnych i szkoleniowych w województwie dolnośląskim

Opracowanie powstało w ramach projektu EFS

Wstęp

Zmiany oraz rozwój współczesnych społeczeństw zależą przede wszystkim od twórczości i możliwości adaptacyjnych jednostki, zaś środkiem do ich osiągnięcia jest edukacja. Szybko rozwijające się społeczeństwa wymagają ciągłego dokształcania się i edukacji wszystkich swoich obywateli. Szczególnie ma to znaczenie dla młodych ludzi, bowiem edukacja pozwala się im dostosować do zmieniającej się rzeczywistości ekonomicznej, w której występuje brak pracy lub następują częste jej zmiany, zmieniane jest miejsce zamieszkania, zrywane są więzi społeczne. Bariery, przed jakimi stają młodzi ludzie na rynku pracy mogą być przez nich przezwyciężone tylko wówczas, gdy będą dobrze wyposażeni i ukształtowani przez system edukacji.

Rozpoczęta w Polsce w 1999 roku wieloletnia i kompleksowa reforma programów i metod pracy dydaktyczno-wychowawczej oraz struktury szkolnictwa ma na celu „poprawę jakości formalnego systemu edukacji i dostosowania go do wymagań gospodarki opartej na wiedzy, zapewnienia całej populacji dostępu do systemów kształcenia ustawicznego oraz bliższych powiązań pomiędzy uczelniami, społecznością akademicką i biznesem, których obecność w innych krajach sprzyja procesowi transferu technologii, a w dalszej perspektywie zwiększenie konkurencyjności polskiej gospodarki”.[Perspektywy gospodarki opartej o wiedzę w Polsce – wyniki raportu banku światowego, KBN, 2004]

Zreformowany system edukacji w Polsce składa się z dwóch części (rys.1.):

− systemu oświaty;

− systemu szkolnictwa wyższego.

Rys 1. System edukacji w Polsce

Źródło: opracowanie własne na podstawie: Schematu opracowanego na zlecenie Biura Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Międzynarodowej, czerwiec 2002

Trzy pierwsze szczeble systemu oświaty: przedszkole, szkoła podstawowa i gimnazjum dają jednolitą ofertę edukacyjną dla dzieci w wieku od 6 do 16 lat. Zróżnicowanie oferty rozpoczyna się na szczeblu szkół ponadgimnazjalnych.

Szkoły ponadgimnazjalne obejmują:

− trzyletnie licea ogólnokształcące, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego;

− trzyletnie licea profilowane, kształcące w profilach kształcenia ogólnozawodowego, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego;

− czteroletnie technikum, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego;

− szkołę zawodową o okresie nauczania 2-3 lata, których ukończenie umożliwia uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu, a także dalsze kształcenie w dwuletnim liceum uzupełniającym lub trzyletnim technikum uzupełniającym;

− dwuletnie liceum uzupełniające, dla absolwentów zasadniczych szkół zawodowych, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego;

− trzyletnie technikum uzupełniające, dla absolwentów zasadniczych szkół zawodowych, których ukończenie umożliwia uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu, a także umożliwiające uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego;

− szkoły policealne o okresie nauczania nie dłuższym niż 2,5 roku, których ukończenie umożliwia osobom posiadającym wykształcenie średnie uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu;

− trzyletnie szkoły specjalne przysposabiające do pracy dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz dla uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa potwierdzającego przysposobienie do pracy.

System oświaty obejmuje również inne placówki oświatowo-wychowawcze, kształcenia ustawicznego, placówki kształcenia praktycznego, ośrodki dokształcania i doskonalenia zawodowego, placówki artystyczne, poradnie psychologiczno-pedagogiczne, młodzieżowe ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz specjalne ośrodki wychowawcze, Ochotnicze Hufce Pracy, zakłady kształcenia i placówki doskonalenia nauczycieli, biblioteki pedagogiczne, kolegia pracowników służb społecznych.

W myśl zapisów Konstytucji RP każdy ma prawo do nauki. Nauka jest obowiązkowa do 18. roku życia. Nauka w szkołach publicznych jest bezpłatna.

System szkolnictwa wyższego obejmuje różnego rodzaju szkoły wyższe - państwowe (publiczne) szkoły wyższe oraz, tworzone po 1990 r., niepaństwowe szkoły wyższe.

Od 1998 r. powstają również państwowe i niepaństwowe wyższe szkoły zawodowe.

Do szkoły wyższej mogą być przyjęte osoby, które uzyskały świadectwo dojrzałości. Studia mogą być prowadzone jako dzienne, wieczorowe, zaoczne i eksternistyczne oraz w systemie e-learning.

Obecnie w Polsce istnieje 464 różnego rodzaju szkół wyższych, na które składa się

− 18 uniwersytetów;

− 18 politechnik;

− 5 akademii ekonomicznych;

− 6 wyższych szkół pedagogicznych;

− 7 akademii rolniczych;

− 6 akademii wychowania fizycznego;

− 34 państwowych wyższych szkół zawodowych;

− 7 uczelni teologicznych;

− 151 niepublicznych uczelni wyższych;

− 179 niepublicznych wyższych szkół zawodowych;

− 11 akademii medycznych;

− 5 uczelni wojskowych;

− 7 akademii sztuk pięknych;

− 8 akademii muzycznych;

− 1 Wyższa Szkoła Policji;

− 1 Szkoła Główna Służby Pożarniczej.

Tak bogata oferta dydaktyczna powinna zapewnić młodym ludziom dobry start na rynku pracy. Niestety rzeczywistość jest daleka od ideału. W Polsce prawie 25% bezrobotnych w I kwartale 2005 r. stanowiły osoby w wieku do 24 lat. Częściowo winą za ten stan można obarczyć system edukacji, przestarzałe programy nauczania czy niekompetencje osób zajmujących się oświatą. Wprowadzane zmiany w systemie edukacji powinny objąć strukturę organizacyjną, programy kształcenia, finansowania i zarządzania a także - co najistotniejsze – orientację, dotyczącą rodzajów zawodów i typów zajęć, które mogą być potrzebne za 10 czy 20 lat. Edukacja, zorientowana ku przyszłości, będzie zaś możliwa po wszechstronnej analizie i ocenie istniejących możliwości edukacyjnych (na każdym szczeblu edukacji) oraz w oparciu o przewidywanie zmian w zapotrzebowaniu na różne rodzaje zawodów w przyszłości [ „Raport. Rynek pracy w Polsce i Unii Europejskiej”, T. Pomianek, A. Rozmus, B. Przywara, M. Bienia, M. Czyżewska; Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania, Rzeszów 2006].

http://www.wiedzaplus2.ae.wroc.pl/pliki/Raport_oferty_edukacyjne_i_szkoleniowe.pdf

SYSTEMY EDUKACJI W EUROPIE – STAN OBECNY I PLANOWANE REFORMY POLSKA

1. Populacja uczacych sie i jezyk nauczania

W 2006 r. liczba osób w wieku poni_ej 29 lat wynosiła 15 214 875, co stanowiło 39,9% ogółu ludnosci,

natomiast liczba dzieci w wieku obowiazku szkolnego wynosiła 4 954 097, co stanowiło 13,0 % ogółu

ludnosci. Jezykiem nauczania jest jezyk polski.

2. Administracja i finansowanie edukacji

W roku szkolnym 2004/05 niemal wszyscy uczniowie (98%) uczeszczali do szkół publicznych.

Wiekszosc srodków finansowych pochodzi z bud_etu panstwa. Sprawy administracyjne i

organizacyjne oraz decyzje dotyczace wykorzystywania srodków finansowych przez szkoły sa

przedmiotem konsultacji pomiedzy szkoła i organem prowadzacym szkołe, tj. gmina (w przypadku

przedszkoli, szkół podstawowych i gimnazjów) lub powiatem (w przypadku szkół

ponadgimnazjalnych). Nadzór pedagogiczny nad szkołami sprawuje bezposrednio ministerstwo

edukacji, a w jego imieniu zadania w tym zakresie wykonuja kuratoria oswiaty.

3. Edukacja przedszkolna

Ten poziom edukacji uznaje sie za pierwszy szczebel systemu oswiaty. Edukacja przedszkolna

obejmuje dzieci w wieku od 3 do 6 lat. Od roku 2004/05 dzieci w wieku 6 lat obowiazkowo koncza tzw.

klase zerowa, przygotowujaca do nauki w szkole podstawowej. Klasy zerowe funkcjonuja przy

przedszkolach lub szkołach podstawowych, a ich prowadzenie nale_y do zadan gminy.

Za uczeszczanie do przedszkoli publicznych (na scisle okreslonych zasadach) i prywatnych mo_na

pobierac opłaty.

W roku szkolnym 2006/07 funkcjonowało 17 329 placówek przedszkolnych (przedszkoli i klas

zerowych przy szkołach podstawowych łacznie), do których uczeszczało 862 656 dzieci.

4. Kształcenie obowiazkowe

a) Etapy

Klasa zerowa Wiek: 6 lat

...