NIK PIERUMOW PIER�CIE� MROKU Cz�� II - Czarna W��cznia Zadr�y Zach�d i Wschodni �wiat Pojawi�a si� Moc w D�oni. Dziewi�� Gwiazd - Niebieski Kwiat, Niebieski Kwiat na G�owni. CZʌ� PIERWSZA TAJEMNICA OLMERA 1 ZA KARN DUMEM T�usty czarny dym nieforemnym kosmatym k��bem wolno snu� si� z doliny; kiedy si�ga� wierzcho�k�w otaczaj�cych j� wzg�rz, uparcie wiej�cy od trzech dni silny p�nocno-wschodni wiatr dar� go na strz�py. Jednak�e, gdy nap�r wiatru s�ab�, dym dociera� do niskich szarych chmur; zasnuwaj�cych ca�e niebo, a by� na tyle intensywny, �e wsi�kaj�c zmienia� kolor chmur, kt�re wygl�da�y jak zabrudzone b�otem. Ale wiatr nie cich� na d�ugo, po chwili zaczyna� wia� z jeszcze wi�ksz� si��, a wtedy Folkowi szcz�ka�y z�by. Przyjaciele siedzieli przy niewielkim ognisku, rozpalonym w�r�d obro�ni�tych zielono-b��kitnym mchem szarych p�askich kamieni, postawionych na sztorc przez jak�� olbrzymi� r�k�. Na ich ostrych kraw�dziach z�o�liwie hasa� wiatr, niczym uprzykrzony komar. Rozsiod�ane kuce penetrowa�y kamieniste szare zbocze, wyszukuj�c rzadkie k�pki ��tawej zwi�d�ej trawy. Malec owin�� si� w p�aszcz i �a�o�nie poci�ga� nosem, ponury Torin setny raz przeje�d�a� ose�k� po ostrzu topora, na kt�rym i tak nigdy jeszcze nie by�o najmniejszej plamki rdzy. Hobbit dorzuca� chrustu do ognia i nie maj�c nic wi�cej do roboty, popatrywa� w niebo i obserwowa� niespiesznie sun�ce w g�r� czarne strz�py. By� ju� listopad, jesie� ust�powa�a miejsce przedzimiu; tu, na p�nocy, o dzie� drogi od G�r Angmaru, hula�y ju� zimne wiatry. P�nocno-wschodnie mo�e by�y nawet zimniejsze, ale suchsze, a kiedy nadlatywa� wiatr p�nocno-zachodni, nie pomaga�y ju� nawet ogniska. Lodowaty lepki zi�b przenika� przez najmniejsze szparki, i hobbit w �aden spos�b nie potrafi� si� ogrza�. Sm�tnie gi�y si� dawno temu wylenia�e miejscowe brz�zki, cherlawe i s�abiutkie; ich czarne ga��zki wygl�da�y, jakby w rozpaczliwym wysi�ku chwyta�y si� czego� niewidocznego. Mo�e odchodz�cego ciep�a? Folko zamiesza� bulgocz�c� w kocio�ku potraw�. Dawno ju� zosta�y zapomniane te czasy, kiedy do jadalni Brandyhallu wolno i uroczy�cie wnoszona by�a b��kitna waza, z kt�rej wydobywa�y si� rozkoszne aromaty, a cioteczka du�� srebrn� chochl� rozlewa�a do fajansowych talerzy paruj�c� zup�, nie �a�uj�c ani mi�sa, ani warzyw z dna... Folko u�miechn�� si�. Rytua� przygotowywania jedzenia odszed� w niepami��, zamiast niego w zwyczaj wesz�o mieszanie w kocio�ku pospiesznie ostruganym patykiem, w�a�nie jak w tej chwili. Ich potrawa tu�acza - ni to zupa, ni to kasza, ni to gulasz - w�asny wynalazek hobbita, niezwykle prosta, szybka w przygotowaniu i syc�ca, jeszcze nie ugotowa�a si�, wi�c Folko odwr�ci� si� od ogienka, leniwie obserwuj�c wojownik�w w dolinie, kt�rzy krz�tali si� przy pogorzelisku. Arnorscy stra�nicy dopalali tam resztki ponurego angmarskiego grodku; bardziej na lewo, nieco wy�ej, pojawia�y si� i znika�y, mieszaj�ce si� z ludzkimi, przysadziste sylwetki krasnolud�w. Na rozkaz Namiestnika wznoszono tam kamienn� wie�� dla arnorskiej stra�nicy. - D�ugo tu jeszcze b�dziemy gnili? - nie wytrzyma� Malec, g�o�no poci�gaj�c nosem. - Gdzie ten Rogwold? Gdzie obiecane zapasy?! Ka�da chwila jest cenna! Folko zmarszczy� si� niezadowolony, Torin splun�� z gniewem. Przeszli z wojskiem Namiestnika i pal�cymi si� do wojaczki i draki tangarami - a znalaz�o si� ich ponad osiemna�cie setek - przez ca�y Angmar, staraj�c si� natrafi� na �lad niedobitk�w armii Olmera, ale ci wy�lizgiwali si� zr�cznie niczym b�yskawiczna b�otna �mija. Kiedy pierwsze oddzia�y stra�nik�w podesz�y do rubie�y Angmaru, zamiast walecznych p�nocnych zuch�w na spotkanie wysz�a starszyzna oraz szlochaj�ce, b�agaj�ce o lito�� kobiety i piszcz�ce ze strachu dzieci a poza tym do obozu Namiestnika zacz�li nap�ywa� Angmarczycy - mocni, przysadzi�ci, czarnobrodzi, ani �li, ani straszni - nisko k�aniaj�c si� zwyci�zcom. Starszyzna jednog�o�nie zapewnia�a, �e nikomu nawet przez my�l nie przysz�o-by wojowa� z Wielkim Kr�lestwem, napadli mizerni odszczepie�cy, a za nich Arnor nie mo�e ponosi� odpowiedzialno�ci. - Widzisz, o pot�ny, �e �aden z naszych m�czyzn nie szed� na Fornost - m�wili, b�agalnie patrz�c w nieprzeniknione i niewzruszone oblicze Namiestnika. - Oto stoj� przed tob�, i chocia� nie jeste�my winni, b�agamy: wska�, czym mo�emy zas�u�y� sobie na przebaczenie Wielkiego Zjednoczonego Kr�lestwa? Hobbit skrzywi� si� i potrz�sn�� g�ow�, przypomniawszy sobie t� scen�, kt�r�, wstrzymuj�c oddech, ogl�da�a ca�a armia. Czy Namiestnik przyjmie proponowany mu namolnie pok�j i pojawi si� przed �o�nierzami szansa dosi�gni�cia ocala�ych buntownik�w jeszcze w Angmarze, czy przyjdzie im wykurza� upartych spiskowc�w z g�rskich kryj�wek, i kto wie, ile jeszcze �ywot�w b�dzie to kosztowa�o? Namiestnik przyj�� propozycj� pokoju. Na�o�y� na Angmar danin�, zobowi�za� starszyzn� do przekazania zak�adnik�w, do z�o�enia broni: mieczy, siekier, pancerzy, he�m�w, szczeg�lnie kusz, pozostawiaj�c im tylko �uki do ochrony stad przed wilkami. Poza tym nakaza� powo�anie oddzia��w, kt�re mia�y budowa� stra�nice na prze��czach G�r Angmarskich. ��da� r�wnie� schwytania ukrywaj�cych si� buntownik�w, ale starszyzna tylko ni�ej pochyla�a twarde karki i powtarza�a to samo: �e niby wszyscy zuchwali naje�d�cy, nie zatrzymuj�c si�, przemkn�li przez Angmar do prze��czy i szuka� ich nale�y ju� za Karn Dumem. Rozes�awszy oddzia�y do g��wnych osiedli Angmaru, Namiestnik z wyborowym oddzia�em i krasnoludami ruszyli w po�cig za uciekinierami po tropach ledwie widocznych na w�skich �cie�kach. Po�cig okaza� si� niezwykle trudny - zdarza�y si� lawiny, a nie wiadomo sk�d bior�ce si� strza�y trafia�y lekkomy�lnych Arnorczyk�w, kt�rym zdarzy�o si� zdj�� he�m. Na dodatek Olmer, wyprowadzaj�c swoich na nieznane przestrzenie za Gundabadem, podzieli� wojsko na dziesi�tki drobnych oddzia�k�w, kt�re ucieka�y r�nymi drogami. Niewiele mo�na by�o si� dowiedzie� od miejscowych - mimo �wiadectw pokory w ka�dej wsi napotykali z�e, nienawistne spojrzenia, rzucane spode �ba, gdy ju� Angmarczycy podnie�li si� z kl�czek. A gdyby nie do�wiadczenie takich tropicieli jak Rogwold, nigdy by nie odszukali �lad�w konnych szwadron�w Olmera. Jego piechota zosta�a w wi�kszo�ci wybita w pierwszym boju, ze �miertelnych obj�� hirdu uda�o si� wyrwa� niewielu; ci, kt�rzy ocaleli, niemal wszyscy dostali si� do niewoli albo uciekli, gdzie kto m�g�. Opr�cz ork�w. Pozostawiwszy na bitewnym polu niemal trzy czwarte swoich si�, nie porzucili Olmera i �cigaj�cy z rzadka natykali si� na �lady po biwakach uciekinier�w, znajduj�c raz prosty, okuty �elazem orkowy but, a raz ci�k� tarcz� z ledwie widocznym wizerunkiem Bia�ej R�ki, pewnego dnia za� przednia stra� przytaszczy�a do obozu martwego orka, najprawdopodobniej by� ranny i dobili go wsp�plemie�cy. Pojawiali si� te� Hazgowie. Kilka razy ich grube, niechybiaj�ce strza�y str�ca�y z siode� arnorskich stra�nik�w; widziano tak�e ich samych, kiedy os�aniaj�c odwr�t, wycofywali si� jako ostatni. Angmar zosta� z ty�u. Czy to kraj manifestuj�cy pokor�, czy naprawd� pokorny? Serce podpowiada�o hobbitowi, �e z tym narodem b�dzie jeszcze sporo k�opot�w. Olmer znikn�� - ukry� si� za prze��cz�, zaci�gni�t� niskimi �niegowymi chmurami, i Namiestnik da� rozkaz odwrotu. - Nie mo�emy w niesko�czono�� p�ta� si� po za�nie�onych bezp�odnych ziemiach - o�wiadczy�. - Je�li buntownicy postanowili tam w�a�nie si� uda�, c�, czeka ich szybka �mier� z g�odu i zimna. A z powrotem do Angmaru nie wpu�ci ich pozostaj�ca tam dru�yna. Nadgranicznicy Beorning�w r�wnie� s� uprzedzeni. Wr�g nie przedostanie si� tamt�dy. Ludzie i krasnoludy powitali te s�owa g�o�nymi radosnymi okrzykami. Milczeli tylko ci, kt�rym przypad�o zimowa� tu a� do przyj�cia zmiany; krasnoludy zamierza�y zajrze� do swoich starych osiedli na p�nocnym skraju G�r Mglistych i r�wnie� nie chcia�y wojowa�. Prowadzi� ich m�ody i gor�cy Chedin, syn Horta. Natomiast Folkowi, Torinowi i Malcowi nie pozostawa�o nic innego jak i�� dalej. Nie zdecydowali si� jednak wyjawi� komukolwiek celu swojej wyprawy. Powiedzieli Rogwoldowi, �e nie zamierzaj� wraca� do Arnoru, ale spr�buj� szcz�cia na wschodzie, w Ereborze, gdzie Dorin zbiera na wypraw� do Morii wszystkich odwa�nych tangar�w. Zasmucony setnik protestowa�, ale Torin tylko pokr�ci� g�ow� i poprosi� o jedno: �eby po starej przyja�ni pom�g� zgromadzi� zapasy i ciep�e ubrania na drog�. Rogwold obieca�, i oto przyjaciele siedzieli nieopodal prowadz�cej do prze��czy drogi i od czasu do czasu zerkali na widniej�ce ju� blisko masywy g�r. Za szarym grzebieniem le�a� w�w�z, poro�ni�ty ponurym jod�owym borem. W tym miejscu, od starej angmarskiej stra�nicy, zaczyna�a si� droga do prze��czy. Przednia stra� Arnoru wr�ci�a kilka godzin temu; �lady wroga gin�y za g�rskim urwiskiem. Hobbit, wpatrzony w ogie�, pogr��y� si� w dziwnym odr�twieniu. Szumia� wiatr i wok� porusza�y si� �ywe istoty, gdzie� niewyobra�alnie daleko, i niewyobra�alnie dawno, pozostawi� dom i rodzin�, przed nim niewiadome, a on sam nie wie, czy wr�ci� do tego, co by�o, czy zaufa� przysz�o�ci. Wszystko jeszcze zale�y od niego, wszystko jeszcze mo�e zmieni�, ale nic nie jest podobne do tego uczucia, kiedy stoi si� na rozdro�u i ma �wiadomo�� wolnego wyboru... Z ty�u da� si� s�ysze� stukot kopyt, po stoku wje�d�a� Rogwold, prowadz�c na wodzy trzy juczne konie. Stary setnik zbli�a� si� powoli, z opuszczon� g�ow�. - Nareszcie! - odetchn�� z ulg� Torin. - Ruszaj si�, Ma�y, przek�adaj wszystko na kuce... Folko, nie st�j jak s�up! Pomagaj! Wkr�tce zaci�gni�to ostatni rzemie� na jukach, sprawdzono ostatni� podkow�, nadesz�a pora po�egnania. - Pozw�lcie mi porozmawia� z Folkiem na osobno�ci - Rogwold dr��cym g�osem zwr�ci� si� do krasnolud�w. Malec podni�s� brwi ze zd...
ZuzkaPOGRZEBACZ