4) Kwiecień.doc

1 kwietnia

HUGON

germ. hugu (huge) - zmysł, rozum, talent.

Św. Hugon, książę, biskup, mnich (1053 - 1132). Pochodził z książęcej rodziny. Po ukończeniu szkoły katedralnej i studiów w Walencji został kanonikiem katedry Mając 27 lat otrzymał sakrę biskupią w Rzymie z rąk papieża Grzegorza VII. Objął biskupstwo w Grenoble, okazując się dojrzałym “tak w cnotach, jak i w sztuce rządzenia”. Wprowadził reformy, porządkujące życie w podległej mu diecezji. Za jego czasów rozkwitło biskupie miasto. Po 45 latach posługi pasterskiej zrealizował pragnienie życia klasztornego. Został kartuzem w zakonie Chartreuse, którego założenie wspomagał jako biskup. Umarł l kwietnia.

W ikonografii św. Hugon przedstawiany jest w stroju biskupim lub w zakonnym habicie. Atrybutem Świętego jest Dzieciątko Jezus w kielichu, łabędź - symbol doskonałości, mądrości, umiejętności odróżniania spraw istotnych od nieistotnych, jaka go cechowała.

śwśw. sióstr Agape, Chionii, Ireny, mm. (+ 304),

św. Celsa bpa (+ 1129), św Makarego (+ 830),

bł. Tomasza z Tolentino misjonarza m. w Indiach (+ 1322),

św. Waleryka op. (+ 619),

św. Wenancjusza bpa m. (+ poł. III w.).

2 kwietnia

FRANCISZEK (zob. 24 stycznia)

Św. Franciszek z Paoli, pustelnik. Urodził się w 1416 r. Pochodził z ubogiej rodziny w Kalabrii. Mając kilkanaście lat udał się na pustkowie i podjął życie eremity. Jego asceza, gorliwość sprawiły, że zaczęli przybywać do niego uczniowie. Z myślą o nich założył klasztor i nazwał ich “braćmi najmniejszymi” - minimi. Wezwany do Francji przez umierającego Ludwika XI, wywarł na nim i na otoczeniu niezapomniane wrażenie. Został doradcą Karola VIII. Jako asceta wzorował się na doświadczeniach ojców pustyni. Umarł 2 kwietnia 1507 r. w Tours. Beatyfikowany w 1513 r., kanonizowany w 1519. Św. Franciszek (de Paula) jest głównym patronem Królestwa Neapolu, Sycylii, Kalabrii. Za swego opiekuna uznały go m. in. miasta: Tours, Frejus, Turyn, Genua, Neapol. Podanie głosi, że kiedy statek nie chciał zabrać Świętego na Sycylię, gdzie miał założyć nowy klasztor, przepłynął z Italii na tę wyspę na swoim płaszczu. Patron włoskich marynarzy.

św. Abundiusza bpa Como (+ 468),

św. Afiana m. (+ pocz. IV w.),

bł. Franciszka Coli kpł. (+ 1875),

bł. Leopolda z Gaiche kpł. zk. (+ 1815),

św. Marii Egipcjanki pokutnicy (+ V w.),

św. Nicecjusza bpa Lyonu (+ 573),

św. Teodozji z Tyru m. (+ pocz. IV w.),

św. Urbana bpa (+ ok. 450),

św. Wiktora bpa Kapui (+ 554)

3 kwietnia

RYSZARD (zob. 7 lutego)

Św. Ryszard de Wyche, biskup (1197 - 1253). Po ukończeniu studiów w Oksfordzie swoją wiedzę pogłębiał na uniwersytetach w Paryżu i Bolonii. Miał 38 lat, kiedy wybrano go rektorem uniwersytetu w Oksfordzie. Wkrótce potem został mianowany kanclerzem prymasa Anglii. Po kilku latach przyjął święcenia kapłańskie i został proboszczem. W 1244 r. mianowany biskupem Chichester. Sakrę otrzymał z rąk Innocentego IV. Zajmował jednoznaczne stanowisko w sprawie niezależności Kościoła od władzy świeckiej. Umarł w Dover podczas wizytacji pasterskiej 3 kwietnia.

Ikonografia przedstawia Świętego w stroju biskupim. Trzyma w dłoni kielich - przypominający pewne wydarzenie z jego życia. Według starej opowieści, kiedy św. Ryszard odprawiał Mszę świętą, wypadł mu z ręki kielich, ale konsekrowane wino - Krew Chrystusa - nie wylało się z niego.

św. Benedykta zk. (+ 1589),

św. Burgundofary (Fary) dz. ksieni (+ 657),

bł. Gandulfa z Binasco kpł. zk. (+ 1260),

bł. Jana kpł. zk. (+ 1275),

św. Józefa Hymnografa (+ 886),

św. Nicetasa op. (+ 824),

św. Pankracego bpa Toarminy m. (+ I w.),

św. Sykstusa I pp. m. (+ 126),

św. Wulpiana m. (+ III w.).

4 kwietnia

IZYDOR

gr. Isidoros; imię bogini egipskiej - Izis-i -doron - dar; “dar Izydy”.

Św. Izydor z Sewilli, biskup, doktor Kościoła. Urodził się około 560 r. w Kartaginie. Pochodził z rodziny, która dała Kościołowi dzieci wyniesione do chwały ołtarzy - św. Leonarda i św. Fulgencjusza, braci św. Izydora, oraz św. Florentynę - ich siostrę. Wychowywał się i kształcił u boku swego starszego brata Leonarda, biskupa Sewilli. Po jego śmierci objął biskupstwo. Podjął wysiłek odnowy Kościoła. Kierował synodami w Sewilli (619), w Toledo (633), które m. in. ułożyły symbol wiary odmawiany w Hiszpanii oraz ujednolicił liturgię. Fundator kościołów, klasztorów, szkół, bibliotek. Zabiegał o podniesienie poziomu intelektualnego i duchowego kleru. Był znakomitym pisarzem. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Jego największym dziełem jest dwudziestotomowy “Codex etimologiarum” - pierwsza próba naukowej encyklopedii, synteza wiedzy, jaką posiadano za jego czasów. Zapamiętano go jako człowieka wyjątkowego miłosierdzia. Zmarł 4 kwietnia 636 r. Kanonizowany w 1598 r. Innocenty XIII ogłosił go doktorem Kościoła (1722). Jest patronem Hiszpanii, Sewilli.

W ikonografii św. Izydor przedstawiany jest w stroju biskupim. Ma paliusz. Czasami ukazywany jako jeździec na koniu. Jego atrybutem jest miecz.

...