1
Ottona, Haliny, Marcina
2
Bernardyna, Urbana, Juliana, Jagody
3
Tomasza Apostoła, Anatola, Heliodora, Jacka
4
Elżbiety Portugalskiej, Andrzeja z Krety, Teodora, Odona
5
Antoniego M. Zaccarii, Atanazego, Karoliny
6
Marii Goretti, Marii Teresy Ledóchowskiej,
Piotra, Dominiki, Gotarda
7
Benedykta, Wilibalda, Sędzisława
8
Edgara, Eugeniusza, Prokopa, Elżbiety
9
Weroniki, Adriana, Zenona, Lukrecji
10
Antoniego, Knuta, Olafa, Filipa, Witalisa
11
Benedykta z Nursji, Piusa, Piotra, Kaliny
12
Brunona z Kwerfurtu, Jana, Gwalberta, Marcjanny, Pameli
13
Andrzeja Świerad i Benedykta, – pustelników,
Henryka, Kunegundy, Kingi
14
Kamila, Jakuba, Franciszka, Ulryka, Marcelina, Henryka
15
Bonawentury, Włodzimierza, Atanazego, Egona
16
NMP z Góry Karmel, Marii Magdaleny Postel
17
Jadwigi, Aleksego, Ennodiusza, Bogdana, Anety, Marceliny
18
Szymona, Fryderyka, Arnolda, Emiliana, Kamila, Erwina
19
Makryny, Ambrożego, Teodora, Marcina,
Wincentego, Wodzisława, Radomiły
20
Czesława, Ludwiki, Małgorzaty, Hieronima, Eliasza
21
Wawrzyńca, Wiktora, Daniela, Andrzeja
22
Marii Magdaleny, Benona, Bolesławy, Stojsława
23
Brygidy, Apolinarego, Sławosza
24
Kingi, Krystyny, Borysa, Olgi
25
Jakuba Apostoła, Krzysztofa, Olimpii
26
Anny i Joachima, Wilhelma, Mirosławy, Grażyny
27
Innocentego, Julii, Natalii, Celestyna, Aurelego, Tomisławy
28
Wiktora, Melchiora, Walentego, Marceli, Aidy
29
Marty, Olafa, Lupusa, Ludmiły
30
Piotra Chryzologa, Julity, Leopolda, Juliana
31
Ignacego z Loyoli, Heleny, Justyna, Ludomira, Ernestyny
1 lipca
OTTON
germ. Odward - dziedzictwo, majątek.
Św. Otton z Bambergi, biskup (ok. 1060 - 1139). Urodził się w Szwabii, w rodzinie szlacheckiej. Do Polski przybył jako kleryk w orszaku opata Henryka z Wurzburga, który został później arcybiskupem gnieźnieńskim. W młodym wieku był kapelanem na dworze księcia Władysława Hermana. Po powrocie do Niemiec został kanclerzem cesarza Henryka IV, a później biskupem Bambergi. Dał się poznać jako wytrawny dyplomata, budowniczy i administrator. W roku 1124 na prośbę Bolesława Krzywoustego Otton przybył na Pomorze, aby je chrystianizować. Ewangelizował i chrzcił m. in. w Stargardzie, Pyrzycach, Kamieniu, Szczecinie, Lubinie, Kołobrzegu, Białogardzie. Jego misja, mimo trudności i przeciwieństw, zakończyła się pomyślnie. Podczas drugiej wyprawy stworzył na Pomorzu zręby organizacji kościelnej. Pochowano go w opactwie na Górze św. Michała niedaleko Bambergi. Kanonizacji dokonał papież Klemens III w 1189 r. Św. Otton jest patronem archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, Pomorza.
W ikonografii św. Otton przedstawiany jest w stroju biskupa, czasami ma paliusz.
śwśw. Aarona i Juliana, mm. (+ 287),
św. Domicjana op. (+ V w.),
św. Eparchiusa op. (+ 581),
św. Galia bpa Clermont (+ 551),
św. Marcina bpa (+ III w.),
św. Symeona Salos (+ VI w.),
św. Teodoryka kpł. (+ 633).
2 lipca
BERNARDYN (zob. 20 maja)
Św. Bernardyn Realino, kapłan. Urodził się w Carpi koło Ferrary. Studiował medycynę w Modenie i Bolonii. Doktor prawa rzymskiego i cywilnego. Był burmistrzem Felizzano, sędzią w Castel Leone, doradcą i pełnomocnikiem namiestnika Neapolu. Kiedy miał 34 lata, podczas rekolekcji podjął decyzję radykalnej zmiany życia. Wstąpił do jezuitów. W trzy lata później przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako mistrz nowicjatu. Uznanie zyskał jako wybitny kaznodzieja. W 1574 r. wysłano go do Lecce, gdzie pozostał do śmierci. Swoją życzliwością i pobożnością podbił serca mieszkańców, którzy nazywali go “ojcem miasta”. Miał dar ekstaz, proroctw, uzdrawiania. Pod koniec życia bardzo cierpiał. Trzy lata przed śmiercią utracił wzrok. Zmarł 2 lipca 1616 r. Beatyfikowany przez Leona XIII w 1895 r. Kanonizował go Pius XII (1947). Św. Bernardyn jest patronem Lecce.
W ikonografii przedstawiany jest z Dziecięciem Jezus na rękach, które miał otrzymać od Matki Bożej podczas jednej ze swoich ekstaz.
św. Eutychiusza m. (+ III w.),
św. Monegundy (+ VI w.),
bł. Piotra bpa z Luksemburga kard. (+ 1387),
śwśw. Procesa i Martyniana, mm. (+ III w.),
św. Swituna bpa Winchester (+ 862).
3 lipca
TOMASZ (zob. 28 stycznia)
Św. Tomasz, Apostoł (+ ok. 67). Zwany także Didymos, “Bliźniak”. Należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go kilkakrotnie: kiedy jest gotów pójść z Jezusem na śmierć (J 11,16); w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy (J 14,5); osiem dni po zmartwychwstaniu, kiedy ze sceptycyzmem wkłada rękę w bok Jezusa (J 20,19 nn); nad Jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa (J 21,2). Według tradycji św. Tomasz ewangelizował Fartów (Iran). Dotarł do Indii, gdzie poniósł męczeńską śmierć w Kalaminie (?). Pochowano go w Mailapur (dzisiaj przedmieście Madrasu). W III wieku relikwie przeniesiono do Edessy, potem na wyspę Chios. W 1258 r. krzyżowcy przewieźli je do Ortony w Italii. Św. Tomasz jest patronem Indii, Portugalii, Urbino, Parmy, Rygi, Zamościa; architektów, budowniczych, cieśli, geodetów, kamieniarzy, murarzy, stolarzy, małżeństw, teologów.
W ikonografii św. Tomasz przedstawiany jest jako młodzieniec (do XIII w. na Zachodzie, do XVIII w. na Wschodzie), później jako starszy mężczyzna w tunice i płaszczu. W prezentacji ikonograficznej powraca wątek “niewiernego” Tomasza. Atrybutami Świętego są: kątownica, kielich, księga, miecz, serce, włócznia, którą go przeszyto, zwój.
św. Anatola bpa Laodycei (+ 458),
św. Datusa bpa Rawenny (+ IV w.),
św. Heliodora bpa Altino (+ IV w.),
św. Józefa Nyen m. w Indochinach (+ 1838),
św. Leona II pp. (+ 683),
...
dorotakasia1