POLITECHNIKA CZĘSTOCHOWSKA Częstochowa, data wydania ćwiczenia
WYDZIAŁ BUDOWNICTWA
PRACOWNIA GEODEZJI
Temat: POMIARY NA MAPIE
WYKONAŁ:
Imię i Nazwisko
Rok I Studia (dzienne, zaoczne)
Semestr I
Rok Akad. 2011/12
Grupa.....
Nr na liście obecności ...
(Należy przypiąć lub przykleić odpowiednią kopertę, do której będzie wkładana podziałka, tak, żeby samoczynnie nie wysuwała się z zeszytu).
UWAGA:
WSZYSTKIE ELEMENTY I TREŚĆ ĆWICZENIA UMIESZCZAMY TYLKO NA JEDNEJ STRONIE KARTKI, TAK, ŻEBY Z LEWEJ STRONY BYŁA PUSTA STRONA NA WPISYWANIE EWENTUALNYCH POPRAWEK.
(w miarę możliwości-kierunek północy-ku górze)
Na mapie należy wykreślić tuszem-grubość linii: 0,18-0,25 mm układ współrzędnych geodezyjnych. Ta grubość linii będzie obowiązywać przy zaznaczaniu innych elementów na mapie.
Linie osi muszą przechodzić przez krzyże siatki kartograficznej widoczne w treści mapy, a ich położenie należy obrać tak, żeby możliwie największa część arkusza znalazła się w I-szej ćwiartce układu współrzędnych.
Oś x jest skierowana zgodnie z kierunkiem północy zaznaczonym na mapie, oś y - prostopadle do niej w prawo. Osie winny być zakończone grotami o długości 2,5mm.
Należy sprawdzić, czy krzyże siatki kartograficznej są oddalone od siebie precyzyjnie o 10,00 cm (odległość sprawdzamy biorąc miarę z podziałki transwersalnej, którą wykorzystamy w ćwiczeniu).
Jeżeli zauważymy deformacje, korygujemy położenie krzyżyków, przekreślając na czerwono dwiema skośnymi krótkimi liniami niewłaściwy i umieszczamy we właściwym miejscu na czarno (gr. 0,18 mm) krzyżyk nowy-w tym samym wymiarze, co skreślony.
NASTĘPNIE:
- opisujemy osie układu-tuszem ( grubość linii 0,18-0,25mm; wysokość liter i cyfr-2,5 mm).
Opis X i Y należy umieścić przy grotach osi , litery skierowane pionowo.
Wartości współrzędnych opisujemy prostopadle do osi, oddzielnie dla każdej z nich (opisujemy tylko wartości współrzędnych przy krzyżykach siatki kartograficznej, nie gęściej).
-Obieramy 3 niewspółliniowe punkty na mapie, nie leżące na warstwicach.
Punkt winien być zaznaczony tylko delikatnym nakłuciem, nie może być większe oznaczenie ze względu na wymaganą dokładność opracowania.
Wokół punktów rysujemy tuszem kółka o średnicy 2,5 mm, grubością linii 0,18-0,25 mm. Obok kółka opisujemy punkt literą A, B, C, stosując grubość linii 0,18-0,25mm i wysokość liter 2,5 mm. Opis ma być skierowany ku górze mapy, a nazwa punktu winna być podkreślona poziomą krótką kreską.
NICZEGO WIĘCEJ NIE WYKREŚLAMY TUSZEM NA MAPIE.
Wszelkie linie pomocnicze wykreślamy ołówkiem technicznym ostro zatemperowanym o zalecanej twardości 2H.
UWAGA DOTYCZĄCA CZĘŚCI POMIAROWEJ ĆWICZENIA:
Wszystkie pomiary elementów liniowych: współrzędnych i długości są dokonywane na mapie za pomocą kroczka i podziałki transwersalnej wykonanej w skali mapy. Wyniki są podawane w wartościach terenowych (rzeczywistych) z dokładnością do centymetra-do dwóch miejsc po przecinku. Przy długościach podajemy jednostki-metry (m), przy współrzędnych nie podajemy jednostek(mimo, że występują one w podobnych jednostkach).
I. POMIAR WSPÓŁRZĘDNYCH PUNKTOW NA MAPIE
Rysujemy tabelkę, stosując poniższe oznaczenia kolumn:
NR PUNKTU | WSPÓŁRZĘDNA | I POMIAR | II POMIAR | WARTOŚĆ ŚREDNIA
Uwaga: wartości współrzędnych tego samego punktu nie mogą się różnić więcej niż o 0, 20 m. Wartości wpisywane są z dokładnością do cm (dwa miejsca po przecinku).
II. OBLICZENIE DŁUGOŚCI ODCINKÓW ZE WSPÓŁRZĘDNYCH
Z pomierzonych w punkcie I ĆWICZENIA współrzędnych obliczamy długości odcinków:
d(AB)= √{Δy(AB)² + Δ x(AB)²} ; Δ y(AB) = y(B)-y(A); Δx(AB)=x(B)-X(A)
d(BC)= √{Δy(BC)² + Δx(BC)²}; Δy(BC) = y(c)-y(B); Δx(BC)=x(C)-X(B)
d(CA)= √{Δy(CA)² + Δx(CA)²} ; Δy(CA) = y(A)-y(C); Δx(CA)=x(A)-X(C)
III. POMIAR DŁUGOŚCI ODCINKÓW NA MAPIE
NR ODCINKA | I POMIAR | II POMIAR | WARTOŚĆ ŚREDNIA
Uwaga: Długości tych samych odcinków z dwóch pomiarów nie mogą się różnić więcej niż o 0,20 m. Wartości wpisywane są z dokładnością do cm (dwa miejsca po przecinku).
IV. PORÓWNANIE DŁUGOŚCI OBLICZONYCH Z POMIERZONYMI
NR ODCINKA | WARTOŚĆ POMIERZONA | WARTOŚĆ OBLICZONA | RÓŻNICA
Uwaga: Długości tych samych odcinków Z OBLICZENIA i Z POMIARU nie mogą się różnić więcej niż o 0,20 m. Jeśli różnice są większe, należy powtórzyć powyższy etap ćwiczenia, stosując większą staranność.
V. OBLICZENIE POWIERZCHNI TRÓJKĄTA METODĄ ANALITYCZNĄ
Na podstawie współrzędnych (średnich wartości) pomierzonych w punkcie I obliczamy dwukrotnie pole powierzchni metodą analityczną, stosując wzory:
2P= Σ x(i) ·{y(i+1)-y(i-1)};
-2P= Σ y(i) ·{x(i+1)-x(i-1)};
Wyniki z obydwu obliczeń winny być identyczne co do wartości bezwzględnej i różnić się co do znaku. Znaki (+) lub (-) mogą występować zamiennie w powyższych wzorach-w zależności od kierunku przyjętej numeracji punktów.
VI. OBLICZENIE POWIERZCHNI TRÓJKĄTA METODĄ GRAFICZNĄ
Obliczamy 3-krotnie powierzchnię trójkąta mnożąc pomierzoną długość podstawy przez pomierzoną wysokość trójkąta.
Winien być w tym miejscu sporządzony rysunek cząstkowy z pokazaniem oznaczeń przyjętych w obliczeniach.
Każdy z boków trójkąta ma być potraktowany jako jego podstawa i stosownie do niej ma być pomierzona jego wysokość.
Różnice między uzyskanymi wynikami wzajemnie nie mogą być większe
niż P/300 (m2).
Jeżeli powyższa tolerancja jest zachowana, obliczamy średnią wartość powierzchni graficznej.
VII. PORÓWNANIE POWIERZCHNI ANALITYCZNEJ Z POWIERZCHNIĄ GRAFICZNĄ
POWIERZCHNIA ANALITYCZNA | POWIERZCHNIA GRAFICZNA | RÓŻNICA
Różnica między powierzchnią analityczną a graficzną nie może być większa niż odchyłka dopuszczalna: f(P) dop.= P/300(m2).
Jeśli różnica jest większa, należy powtórzyć dotychczas wykonany etap ćwiczenia.
ı
VIII. POMIAR KĄTÓW WEWNĘTRZNYCH W TRÓJKĄCIE
Za pomocą dobrego kątomierza (czytelny podział na obwodzie, jak najcieńsze kreski podziału, kątomierz ścięty na obwodzie pod skosem w stronę zewnętrzną) należy pomierzyć kąty WEWNĘTRZNE W TRÓJKĄCIE.
Każdy pomiar kąta winien być wykonany dwa razy. Różnica między wynikami pomiarów nie może być większa niż 20 minut stopniowych. Suma kątów wewnętrznych winna mieścić się w granicy 180 stopni (+- 30minut stopniowych).
Wyniki pomiarów zapisujemy w poniższej tabelce:
Nazwa KĄTA | POMIAR I | POMIAR II | WARTOŚĆ ŚREDNIA | WARTOŚĆ OSTATECZNA
Przykładowo:
Φ | 35.3° | 35,4° | 35,35° | 35°21'
IX. PRZELICZENIE KĄTÓW POMIERZONYCH Z MIARY STOPNIOWEJ NA GRADOWĄ.
Średnią wartość każdego pomierzonego kąta dwukrotnie przeliczamy z miary stopniowej na gradową.
Wychodząc z zależności:
2∏=360° oraz 2∏ =400 gradów
1°=60' 1grad = 100 centygradów (minut gradowych)
1'=60" 1 centygrad = 100 centycentygradów (sekund gradowych)
Należy przeliczyć po pierwsze kąty zapisane w postaci wartości średniej (stosuje się wtedy jeden wspólny współczynnik przeliczeniowy dla stopni i ich części ),
po drugie kąty zapisane w wartości ostatecznej ( Stosuje się wówczas dwa współczynniki przeliczeniowe-jeden dla stopni, drugi dla minut. Uzyskane wartości sumuje się, uzyskując całkowitą wartość kąta).
Wyniki z obydwu przeliczeń winny być identyczne.
X. OBLICZENIE WYSOKOŚCI TERENOWEJ PUNKTÓW NA PODSTAWIE MAPY
Każdy z punktów powinien mieć określoną wysokość terenową.
W tym celu dla każdego z punktów muszą być zdjęte dwie miary: d(P)=odległość punktu od warstwicy niższej (lub wyższej)-najkrótszy odcinek; oraz D(P)=odległość między warstwicami mierzona wzdłuż linii przechodzącej przez ten punkt.
W tym miejscu powinny być zamieszczone rysunki cząstkowe dla każdego z punktów, na których ma być oznaczenie punktu, oznaczenie mierzonych odcinków i oznaczenie warstwic: wyższej i niższej, między którymi punkt się znajduje.
Wysokość punktu oblicza się ze wzoru:
H(P)=H(N) +∆H(P)
H(P)-wysokość punktu P
H(N)-wysokość warstwicy niższej względem punktu P
∆H(P)-różnica wysokości między punktem P a warstwicą niższą obliczona według wzoru:
∆H(P)= {d(P)/ D(P) }∙ s;
s-skok warstwicowy
rado_es