pieklo.pdf

Piekło – heroiczny dar Boga

Piekło – heroiczny dar Boga

2 Piekło – heroiczny dar Boga

Być może dziwisz się, Czytelniku, że rozpoczynam książkę właśnie od tematu Piekła.

Czynię to nieprzypadkowo – dla wielu osób bowiem właśnie ten temat stanowi największy

problem w wierze.

Ileż to razy słyszałem zarzut:

Jak Bóg może być dobry, skoro stworzył Piekło? Czy to możliwe by kochający Bóg

skazywał człowieka na wieczne potępienie?

Odpowiedź jest dość prosta i oczywista, jednak zanim do niej dojdziemy musimy

powiedzieć sobie chociaż trochę o tym czym właściwie jest Niebo, czym Piekło i wyjaśnić

parę związanych z nimi pojęć.

2.1 Niebo, Piekło, grzech ludzki i szatański

2.1.1 Niebo

Niebo to – najprościej mówiąc - pełna wspólnota z Bogiem, wieczne z Nim przebywanie:

„I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z

ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem

z nimi.

I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni

krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły. I

rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe. I mówi: Napisz:

Słowa te wiarygodne są i prawdziwe.

I rzekł mi: Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i Koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze

źródła wody życia. Zwycięzca to odziedziczy i będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie

synem.” /Ap 21,3-7/

Katechizm wyraża to tak:

Kanon 1023

Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem oraz są doskonale

oczyszczeni, żyją na zawsze z Chrystusem. Są na zawsze podobni do Boga,

ponieważ widzą Go „takim, jakim jest” (1 J 3, 2), twarzą w twarz.

Kanon 1024

To doskonałe życie z Trójcą Świętą, ta komunia życia i miłości z Nią, z

Dziewicą Maryją, aniołami i wszystkimi świętymi, jest nazywane

„niebem”. Niebo jest celem ostatecznym i spełnieniem najgłębszych dążeń

człowieka, stanem najwyższego i ostatecznego szczęścia.

Kanon 1025

Żyć w niebie oznacza „być z Chrystusem”. Wybrani żyją „w Nim”, ale

zachowują i - co więcej - odnajdują tam swoją prawdziwą tożsamość,

swoje własne imię.

Kanon 1026

(…)Życie błogosławionych polega na posiadaniu w pełni owoców

odkupienia dokonanego przez Chrystusa, który włącza do swej niebieskiej

chwały tych, którzy uwierzyli w Niego i pozostali wierni Jego woli. Niebo

jest szczęśliwą wspólnotą tych wszystkich, którzy są doskonale

zjednoczeni z Chrystusem.

Kanon 1027

Tajemnica szczęśliwej komunii z Bogiem i tymi wszystkimi, którzy są w

Piekło – heroiczny dar Boga

Chrystusie, przekracza wszelkie możliwości naszego zrozumienia i

wyobrażenia(…)

Niebo nie jest miejscem przyznawania nam „nagród od Boga”. Niebo to wspólnota z

Bogiem, gdzie sam Bóg jest naszą nagrodą.

Proszę wybaczyć nadmiar odwołań, ale nie mogę się oprzeć zacytowaniu fragmentów z

doskonałej pracy 8 Błogosławieństw 1 Jacka Święckiego, oddają one bowiem dobrze istotę

naszego pojmowania Nieba:

„I chociaż raz dane przykazania (których istotą jest Dekalog) nie

podlegają zmianie, to w Nowym Przymierzu akcent przesuwa się

najwyraźniej w stronę osobistej zgody, aby uznać swoje prawdziwe szczęście w

upodobnieniu do osoby Jezusa.

Przylgnięcie do litery Prawa musi być odtąd zastąpione przylgnięciem do żywej osoby

Jezusa z Nazaretu, co niezwykle trafnie wyrażają jego własne słowa:

Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem;

żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. (J 13,34)

Zauważmy: nie tak, jak nakazuje dosłownie przepis Prawa, ale tak jak to widzimy w Jezusie.

Prawa powinniśmy zatem przestrzegać na tyle, na ile opisuje ono i wyraża samą osobę

Mesjasza.

(…)

Tak więc zbawienie, w rozumieniu jezusowych Błogosławieństw, nie polega w swej istocie

na otrzymaniu jakichś dóbr, które sprawiałyby nam przyjemność i chroniły od cierpienia, ale

na radykalnej przemianie tego, czym jesteśmy dzisiaj, do takiej postaci, abyśmy stali się

podobni do Boga na tyle, na ile jest to dla człowieka możliwe z pomocą Jego łaski.

(...)

Jego zbawienie, którego istotą jest wewnętrzna przemiana serca, nie może budzić

zainteresowania kogoś, dla kogo sprowadza się ono do osadzenia w jakimś „raju”, gdzie

sączy się przez słomkę smaczne drinki, a usłużny anioł wachluje i odgania insekty.”

„Osiem błogosławieństw” Jacek Święcki

2.1.2 Czym jest piekło?

Nie ma żadnej wątpliwości - Piekło jest przeciwieństwem Nieba, a więc przede

wszystkim stanem oddzielenia od Boga, stanem braku z Nim relacji. O ile człowiek żyjący na

Ziemi, a więc nie w pełni odczuwający swoje potrzeby duchowe może pozostawać w tym

stanie bez jakiegoś skrajnego cierpienia 2 o tyle dla człowieka w ciele uwielbionym, w pełni

odczuwającego Rzeczywistość (także jej aspekt duchowy) sytuacja taka jest stanem

głębokiego cierpienia.

Co więcej, źródłem cierpienia nie jest wyłącznie naturalna tęsknota do Boga, ale także

stan zapiekłej nienawiści i zawiści jakim potępieniec obdarza zarówno Boga jak i osoby z

Nim przebywające.

2.1.3 Zbawienie ludzi i zbawienie Szatana, grzech ludzki i szatański

Wiele osób pyta:

Czy Szatan może zostać zbawiony?

Pytanie jest oczywiście podchwytliwe.

Rozpatrując sprawę od strony Boga, należałoby powiedzieć: oczywiście ! Gdyby się

nawrócił, niewątpliwie zostałby przez Boga z radością przyjęty.

Jednak… nic z tego. Diabeł bowiem jest duchem i jego decyzje są doskonałe.

1 Tekst udostępniony w Internecie pod adresem http://www.mateusz.pl/mt/js/js-ob.htm

2 choć zapewne będąc nieco zagubiony - nie na darmo św.Augustyn pisał „ Niespokojne jest serce

człowieka, póki nie spocznie w Bogu ”)

Piekło – heroiczny dar Boga

Niech nikogo nie zmyli to słowo - „doskonałe” w języku filozoficznym nie oznacza

„najlepsze”, tylko „niezmienne” i „dokładnie odpowiadające temu co chce”.

Nasze, ludzkie wybory są „niedoskonałe” - często się mylimy, zmieniamy zdanie,

chcemy dobrze a wychodzi źle itd. Szatan, jako istota duchowa doskonale wie czego chce,

doskonale zdaje sobie sprawę ze skutków swoich wyborów - i jego decyzja zawsze będzie

taka sama. Nie ma żadnej możliwości by zmienił zdanie.

Z Biblii wiemy że Szatana nikt nie zwiódł i nie oszukał. On podjął decyzję, nie Bóg.

I gdyby Szatan chciał Bóg by go przyjął w tej samej chwili - Bóg kocha wszystkie swoje

stworzenia.

Ale Szatan nie zechce, bo jego grzechy nie są pomyłkami, lecz świadomym

nieposłuszeństwem, dokonanym wyborem.

Grzech Szatana jest czymś jakościowo innym niż większość naszych grzechów.

Człowiek w zasadzie (nie zawsze) grzeszy nie zaprzeczeniem zasadzie „Zła należy unikać,

dobro czynić”, lecz ulegnięciem zwiedzeniu co jest dobrem, a co złem.

Popatrzmy na alegorię grzechu Adama i Ewy w Księdze Rodzaju - Pierwsi Rodzice

odrzucili naukę Boga na temat co jest dobre, a co złe - w zamian próbując wstawić swoje

zdanie na ten temat (symboliczne zerwanie owocu z drzewa „wiadomości złego i dobrego”).

W tym wypadku uznali - inaczej niż Bóg - ze ich czyn będzie dla nich korzystny. Oczywiście

tak naprawdę nie było to wcale ich własne zdanie - to Szatan ich okłamał ( „Na pewno nie

umrzecie!” 1 ).

Ale teraz uwaga: w momencie śmierci człowiek „poznaje tak, jak jest poznany” (1 Kor

13,12)

I może wybrać to czego CHCE - juz nie w zwiedzeniu. Tak jak kiedyś anioły i Szatan.

Obraz Piekła jako miejsca, skąd potępieńcy wołają o zlitowanie do Boga jest z gruntu

fałszywy. Gdyby potępieniec był skory do takiego wołania, gdyby nie przeszkadzała mu w

tym jego własna pycha i nienawiść do Boga - nie trafiłby do Piekła. Co więcej, nie

potrzebowałby „wołać” – wystarczyłoby by chciał znaleźć się blisko Boga (tj. w Niebie).

„Niebo Chrystusa opiera się na wolności, pozwalającej potępionym chcieć

własnego potępienia.

Specyfiką chrześcijaństwa jest przekonanie o wolności człowieka i o

powadze ludzkiego życia”

/J.Ratzinger „Śmierć i życie wieczne”/

2.1.4 Jak się dostać do Piekła, czyli wyrok czy decyzja?

To Prawda, że w Biblii spotykamy różne „jurydyczne” opisy Sądu Bożego. Jednak „sąd”

w Piśmie ma różne znaczenia; w niektórych miejscach „osądzić” oznacza tyle co „potępić”, w

innych oznacza po prostu triumf sprawiedliwości Bożej.

Dla rozważanej przez nas kwestii ważne jest jednak to, na czym w praktyce polega sąd?

Co decyduje o tym kto znajdzie się w Piekle a kto w Niebie?

W Katechiźmie czytamy:

1 Rdz 3,4b

Piekło – heroiczny dar Boga

Kanon 1013

Śmierć jest końcem ziemskiej pielgrzymki człowieka, czasu łaski i

miłosierdzia, jaki Bóg ofiaruje człowiekowi, by realizował swoje ziemskie

życie według zamysłu Bożego i by decydował o swoim ostatecznym

przeznaczeniu. Gdy zakończy się „jeden jedyny bieg naszego ziemskiego

żywota”, nie wrócimy już do kolejnego życia ziemskiego. „Postanowione

ludziom raz umrzeć” (Hbr 9, 27). Po śmierci nie ma „reinkarnacji”..

Kanon 1022

Każdy człowiek w swojej nieśmiertelnej duszy otrzymuje zaraz po śmierci

wieczną zapłatę na sądzie szczegółowym, który polega na odniesieniu jego

życia do Chrystusa i albo dokonuje się przez oczyszczenie, albo otwiera

bezpośrednio wejście do szczęścia nieba, albo stanowi bezpośrednio

potępienie na wieki.

Pod wieczór naszego życia będziemy sądzeni z miłości.

Wydaje się że pewien wgląd w „mechanizm sądu” dają nam następujące fragmenty:

„Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz

poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.” /1 Kor 13,12/.

Człowiek po śmierci, uwolniony od doczesności, otrzymuje światło i „poznaje tak, jak i

został poznany”. Dokonuje wyboru doskonałego - tak jak aniołowie i Szatani.

„A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność

aniżeli światło: bo złe były ich uczynki.

Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła,

aby nie potępiono jego uczynków.

Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są

dokonane w Bogu.” /J 3,19-21/

Każdy z nas w momencie śmierci wybierze czy wejść w relację z Bogiem czy na zawsze

tę relację stracić 1 .

Takie ujęcie tłumaczy, dlaczego możemy zmienić swój los jedynie żyjąc na Ziemi; wiele

osób buntuje się przeciw temu że „Bóg daje nam wybór jedynie w doczesności”. Tymczasem

jest inaczej; wybór mają WSZYSCY (nawet ci w Piekle), lecz poza doczesnością ludzie

wybierają „doskonale” (nie mylą się i nie zmienią nigdy zdania). Ich stan jest stabilny nie ze

względu na niemożność decyzji, lecz ze względu na to że już są tam gdzie wolą i gdzie

zawsze będą woleli być . Ludzie w Piekle są nieszczęśliwi, ale wolą być tam niż obcować z

Bogiem.

Podobnie ludzie w Niebie - wybrali w sposób doskonały i nie grozi im że zmienią zdanie.

Tak więc choć mają pełną wolność odejścia z Nieba, nigdy tego nie uczynią.

Sąd (wybór) odbywa się zaraz po śmierci, ale w pewnym sensie jest to stały wybór, niejako

ciągle się dziejący.

Człowiek zachowuje swoją wolność także po śmierci - powodem niezmienności stanu w

jakim się znalazł (Nieba i Piekła) jest bezbłędność dokonanego w chwili śmierci wyboru.

1 Św. Katarzyna z Genui (ok. 1500 r.) twierdzi, że Bóg otwiera bramy nieba każdemu, a

potępieni rzucają się sami w otchłanie piekielne, ponieważ nienawiść do Boga jaką żywią,

sprawia, że stan niebieskiej szczęśliwości byłby dla nich torturą gorszą od piekła.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: