Starzenie się organizmu.doc

Starzenie się organizmu.

Starzenie się – jest to normalny długotrwały i nieodwracalny proces fizjologiczny, zachodzący w osobniczym rozwoju żywych organizmów, także człowieka. Procesy starzenia rozpoczynają się u człowieka już w wieku średnim i nasilają się z upływem czasu, jest to więc zjawisko dynamiczne przebiegające w czasie.
Proces starzenia się człowieka przebiega, co najmniej w trzech płaszczyznach: biologicznej, psychologicznej i społeczno-socjalnej. Wyróżnia się dwie główne grupy przyczyn starzenia się – czynniki determinujące ( genom oraz metabolizm własny, nieodzowny do aktywnego bytu ożywionego) oraz czynniki modyfikujące starzenie tj.:
- czynniki osobnicze – choroby, kalectwa, otyłość, zaburzenia regulacyjne (neurohormonalne)
- czynniki środowiskowe włącznie ze stylem życia ( powietrze, woda, radiacja, żywienie, alkohol, palenie tytoniu, leki)
- obciążenia psychiczne – stresy
-warunki socjalno-społeczne i aktywność społeczną (zawodową, rodzinną, towarzyską).

Do charakterystycznych zmian związanych ze starzeniem człowieka zalicza się utratę siły i wytrzymałości fizycznej, dalekowzroczność, pogorszenie pamięci krótkotrwałej, nadmierne owłosienie przewodów nosowych i słuchowych, upośledzenie słuchu, łysienie, spadek masy kośćca, zmniejszenie wysokości ciała, meno i andro-pauzę . W mikrocząsteczkach naszych komórek w wyniku starzenia dochodzi do ogromnej liczby zmian, we wszystkich komórkach, narządach i tkankach starzejących się osobników występują zmiany biochemiczne i degeneracyjne zmiany fizjologiczne, które mają charakter postępowy.

WPŁYW STARZENIA SIĘ NA POSZCZEGÓLNE UKŁADY

Układ sercowo-naczyniowy – zmiany tu zachodzące dotyczą wewnętrznej błony tętnic większych i mniejszych oraz naczyń włosowatych . Ulegają one pogrubieniu – dochodzi do ich zwężenia, w następstwie czego zmniejsza się światło tętnic i stają się one sztywniejsze. Zmiany te mogą prowadzić do częściowego zaniku włośniczek w całym ustroju. Gorsze ukrwienie jest przyczyną zmian w obszarach najbardziej oddalonych od serca, zwłaszcza w podudziach i stopach. Zachodzi tu do licznych przebarwień, zaników, owrzodzeń. Ręce i nogi osób starszych na skutek gorszego krążenia ulegają częściej ziębnięciu. Zmiany te nie tworzą zagrożenia dla życia, ale u osób z predyspozycjami genetycznymi oraz pod wpływem czynników środowiskowych np. palenie tytoniu, niewłaściwa dieta, może dojść do powstawania miażdżycy, która prowadzi do szeregu miażdżycopochodnych chorób ( zawał mięśnia sercowego, dusznica bolesna, udar mózgu). W miarę upływu lat obserwujemy zmiany w żyłach, które ulegają zwiotczeniu i rozszerzeniu, co w następstwie prowadzi do występowania żylaków i hemoroidów. Większa część zmian zachodzących w sercu jest związana ze stanem naczyń krwionośnych zaopatrujących ten narząd. Występują wtórne choroby serca jak zawał serca czy zaburzenie rytmu wynikające ze starzenia się komórek w naczyniach.

Układ krążenia – Najczęściej spotykaną chorobą jest nadciśnienie tętnicze, uznawane za cechę wieku podeszłego, ponieważ jego częstość wzrasta z wiekiem i przekracza 70% u osób po 70 r.ż. Dominującą postacią podwyższonego ciśnienia jest izolowane nadciśnienie skurczowe występujące u około 2/3 chorych w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym. Zdecydowanie rzadsze jest nadciśnienie skurczowo-rozkurczowe a bardzo rzadkie izolowane nadciśnienie rozkurczowe.
Zachodzące z wiekiem zmiany wysokości ciśnienia tętniczego są przede wszystkim efektem znacznie zmniejszonej podatności dużych naczyń tętniczych, co prowadzi do zwiększenia szybkości fali tętna w aorcie i bezpośrednio decyduje o wzroście ciśnienia skurczowego. Równocześnie wcześniejszy powrót fali odbitych z obwodu przyczynia się do dalszego wzrostu ciśnienia skurczowego. Obniżenie ciśnienia rozkurczowego w okresie starości wynika ze zmniejszenia efektu powietrzni. Uszkodzenie ściany naczyniowej w wyniku jej narażenia na znaczne wahania ciśnienia poprzez pulsacyjny charakter przepływu krwi prowadzi do dalszego usztywnienia ściany naczyniowej i powstania błędnego koła: wzrost ciśnienia-uszkodzenie naczyń-wzrost ciśnienia.
Wpływ na wzrost ciśnienia mają również zmiany czynnościowe, w postaci postępującej z wiekiem dysfunkcji śródbłonka i narastającej względnej przewagi wazokonstrykcyjnych receptorów α nad receptorami β, a także dysfunkcji baroreceptorów- poprzez pojawiającym się z wiekiem a nasilanym przez nadciśnienie tętnicze zmianom strukturalnym i czynnościowym ściany naczyniowej. Następstwem upośledzonej funkcji baroreceptorów u starszych pacjentów jest częstsze występowanie hipotonii ortostatycznej i większa wrażliwość na leki o działaniu wazodilatacyjnym.

Układ krwiotwórczy – w procesie starzenia dochodzi do pewnych ilościowych i jakościowych zmian w komórkach macierzystych krwiotworzenia. Szczególnie istotne są zmiany jakościowe ze względu na ich wpływ na zdolność do samoodnawiania, różnicowania, na plastyczność a także zdolność do reagowania na sygnały z zewnątrz, w tym z mikrośrodowiska hematopoetycznego, utworzonego z komórek podścieliska krwiotwórczego i drobnych naczyń ( zasadnicze źródło informacji dla komórek krwiotwórczych, zapewnia właściwy przebieg krwiotworzenia poprzez dostarczenie czynników odżywczych oraz cytokin regulujących hematopoezę).Mimo że u osób w podeszłym wieku zachowana jest podstawowa funkcja układu krwiotwórczego to układ ten podlega fizjologicznej inwolucji już po 30 r.ż. a po 60 r.ż. całkowita ilość komórek czynnego szpiku zmniejsza się o około 50%, a w późniejszej starości nawet o 70%, przy czym komórki wszystkich układów hematopoezy zastępuje tkanka łączna i tłuszczowa. Najbardziej uszkodzona jest erytropoeza –zmniejszenie liczby erytroblastów na korzyść prekursorów granulocytarnych. Dlatego w warunkach tzw. stresu hematologicznego ujawnia się związany z wiekiem utajony defekt hematopoezy.

Niedokrwistość – to jedna z najczęstszych chorób układu krwiotwórczego w podeszłym wieku, występuje ona u około 12% osób po 60 r.ż. a po 85 r.ż. odsetek ten podlega podwojeniu. W etiologii dominują tzw. przyczyny niehematologiczne, a w około 90% pozaszpikowe. Powstawaniu niedokrwistości w tym wieku sprzyjają: defekty hematopoezy, zwiększona aktywność procesów katabolicznych, podwyższone stężenie cytokinprozapalnych, zmiany strukturalne i czynnościowe błon erytrocytarnych, zmiany w nerkach, zaburzenia wchłaniania w przewodzie pokarmowym i wielochorobowość z polipragmazją. Niedokrwistość jest najczęściej objawem wtórnym choroby nowotworowej, przewlekłych chorób nerek, reumatoidalnego zapalenia stawów czy też chorób zapalnych jelit. Niezależnie od przyczyny niedokrwistość jest istotnym czynnikiem ryzyka zwiększonej śmiertelności u osób starszych, ponieważ wiąże się z nią współwystępowanie chorób układu sercowo-naczyniowego, zaburzeń funkcji poznawczych, depresja, upośledzenie funkcjonalne, deficyt w zakresie samoopieki. W podeszłym wieku bardzo często występuje niedokrwistość z niedoboru żelaza, jej przyczyną może być: niedostateczna podaż żelaza w diecie; zwiększona utrata poprzez krwawienie z przewodu pokarmowego czy z dróg rodnych i układu moczowego; zaburzenia wchłaniania; źle wykorzystane żelazo przez komórki układu krwiotwórczego ( charakterystyczne dla niedokrwistości w przebiegu chorób przewlekłych).

 

Układ odpornościowy – z wiekiem w jego pracy dochodzi do szeregu zmian, z badań wynika, że narządem odpowiedzialnym za starzenie układu odpornościowego jest grasica, która po osiągnięciu dojrzałości płciowej zaczyna zanikać. Z wiekiem zmieniają się proporcje pomiędzy grupami limfocytów, których część pochodzi z grasicy. Budowa i funkcjonowanie układu odpornościowego jest bardzo złożona a z wiekiem dochodzi do szeregu zmian w jego obrębie- staje się on wolniejszy i mniejszy. Dochodzi do spadku zdolności limfocytów B do produkcji przeciwciał. Nasila się produkcja przeciwciał skierowanych przeciwko własnym białkom i chorób spowodowanych autoimmunoagresją. Przykładem takich schorzeń jest między innymi reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty i choroby degeneracyjne.

Układ wydzielania wewnętrznego – uważa się, że ten układ jest odpowiedzialny za stymulowanie zmian związanych ze starzeniem. Wraz z wiekiem obserwujemy stopniowe zmniejszenie poziomu hormonów tarczycy, hormonu wzrostu, testosteronu, insuliny, androgenów, aldosteronu, DEA, melatoniny również dochodzi do obniżenia liczby receptorów wrażliwych na działanie hormonów.
Wraz ze starzeniem układ hormonalny zaczyna słabiej i wolniej reagować na zmiany środowiska. Uważa się, że obniżający się poziom hormonu wzrostu zapoczątkowuje szereg zmian prowadzących do starzenia. U osób w starszym wieku dochodzi również do zaburzenia wydzielania insuliny – organizm gorzej radzi sobie z utrzymaniem stałego poziomu glukozy we krwi. Częściej także występują zaburzenia snu, zmienia się jego długość i czas trwania poszczególnych faz. Uważa się, że jedną z przyczyn jest obniżone wydzielanie melatoniny, hormonu produkowanego przez szyszynkę.

Układ oddechowy – starzenie przejawia się w tym układzie złożonymi zmianami morfologicznymi i zaburzeniami czynnościowymi, do których należą:
- wzrost sztywności klatki piersiowej
- zmiany morfologiczne oskrzeli
- utrata masy i/lub osłabienie mięśni oddechowych
- zmniejszenie powierzchni wymiany gazowej
- upośledzenie reaktywności ośrodkowego układu nerwowego
- nieprawidłowości odpowiedzi immunologicznej.
Wzrost sztywności klatki piersiowej, związany z tworzeniem się zwapnień w chrząstkach i stawach żeber, a także ze zwyrodnieniem kręgosłupa piersiowego ( charakterystyczny kształt klatki beczkowatej) powoduje między innymi obniżenie pojemności życiowej ( VC) i zmniejszenie podatności płuc.
Z upływem lat dochodzi do stopniowego poszerzania światła tchawicy i głównych oskrzeli o, około 10%, co skutkuje wzrostem oddechowej przestrzeni martwej. Po przekroczeniu 40 r.ż. dochodzi do równoczesnego, powolnego zwężania światła drobnych oskrzeli. Obturacja drobnych oskrzeli nasila się podczas wydechu w związku z ich zapadaniem, spowodowanym występującym w podeszłym wieku upośledzeniem wydatności płuc.
Starzenie powoduje wymierne zmiany określonych parametrów czynnościowych układu oddechowego:
-spadek VC o około 20-30 ml/rok
- spadek natężonej pierwszosekundowej objętości wydechowej FEV 1 o około 20-27 ml/rok u mężczyzn i około 20-22 ml/rok u kobiet
- wzrost RV o około 10-20 ml/rok
- nieznaczny wzrost całkowitej pojemności płuc.
Utrata masy mięśniowej i nasilona męczliwość mięśni oddechowych są istotnymi czynnikami ograniczenia rezerw oddechowych i tolerancji wysiłku u chorych w podeszłym wieku.
U osób starszych może występować niewłaściwa percepcja duszności ( zwłaszcza w astmie i przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc), co wiąże się między innymi z nieprawidłową reaktywnością chemoreceptorów, baroreceptorów oraz ośrodka oddechowego.
Starzenie wiąże się również z nieprawidłowościami regulacji humoralnej i komórkowej odpowiedzi immunologicznej ( większy udział mają neutrofile wydzielające między innymi elastazę lub wolne rodniki o silnym wpływie destrukcyjnym na tkankę płucną). Przyczyniają się one do tworzenia zmian rozedmowych płuc, nasilających zaburzenia wymiany gazowej u starszych osób.
W trakcie starzenia dochodzi do obniżenia max objętości płuc o 30-50%. Płuca starzeją się pod wpływem czynników zewnętrznych takich jak palenie tytoniu, przebywanie w zanieczyszczonym środowisku jak również zmian w tkance łącznej, z czasem tkanka łączna staje się mniej elastyczna, powstają ubytki tkanki miąższowej płuc, co prowadzi do ich rozedmy.

Układ pokarmowy – w procesie starzenia ściany jelita i inne jego warstwy stają się coraz cieńsze. Traci swoją elastyczność mięśniówka jelit, w wyniku, czego zmniejsza się perystaltyka jelit, częściej dochodzi do zaparć. Zmianie ulega także skład flory jelitowej. Występuje zmniejszone wydzielanie gruczołów ślinowych i żołądkowych. W medycynie jest opisane schorzenie pod nazwą starcza niedokwaśność spowodowana obniżeniem wydzielania kwasu solnego. W wyniku tego oraz innych procesów dochodzi do zaburzenia procesów trawienia, pogorszeniu ulega wchłanianie np. witaminy D i wapnia. Zwiotczenie powłok brzusznych może spowodować u ludzi w starszym wieku przepuklinę. Pracę przewodu pokarmowego utrudnia również pogarszający się stan naczyń krwionośnych.

Układ moczowy- u osób w podeszłym wieku dochodzi do zmian w budowie i czynności samego układu moczowego, jak i w innych układach, które mają wpływ na funkcję nerek.
Masa nerek zaczyna się zmniejszać już, po 40 r.ż. obniżając się o około 20% u osób po 80 r.ż. a pomiędzy 30 a 80 r.ż. nerki mogą tracić do 50% swojej wydolności. Proces ten wiąże się z włóknieniem i szkliwieniem kłębuszków i śródmiąższu nerek oraz z zanikiem kanalików nerkowych wyniku stwardnień naczyń nerkowych zmniejsza się przepływ krwi w obrębie kory o, około 50%, co prowadzi do postępującego spadku filtracji kłębuszkowej w tempie 0,8-1,0 ml/min/1,75 m ² rocznie.
Zmiany w kanalikach i śródmiąższu nie są tak nasilone jak w korze a i one prowadzą do upośledzenia czynności cewek. U osób starszych dochodzi do zaburzenia mechanizmów zagęszczania moczu, co powoduje obniżenie gęstości względnej porannej próbki moczu do około 1020-1023 g/l. Upośledzeniu ulegają także cewkowe mechanizmy odpowiedzialne za kontrolowanie gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej ustroju. W przypadku odwodnienia lub przewodnienia lub nadmiernego obciążenia niektórymi pierwiastkami, jonami wodorowymi i resztami kwasowymi może łatwo dochodzić do zaburzeń, zwłaszcza gospodarki sodowej i potasowej oraz do kwasicy metabolicznej.
Najczęstsze choroby to:
- choroby tętnic nerkowych-, które są częstą przyczyną przewlekłej niewydolności nerek i nadciśnienia tętniczego u osób w starszym wieku, również zmiany miażdżycowe obejmujące drobne naczynia tętnicze nerek, a także zatory cholesterolowe, które mogą prowadzić do postępującej niewydolności nerek.
- ostra niewydolność nerek- charakteryzuje się: częstym występowaniem, zmianami w tętnicach nerkowych, zaburzoną czynnością autonomicznego układu nerwowego, upośledzoną autoregulacją przepływu nerkowego oraz chorobami ogólnoustrojowymi ( nadciśnienie tętnicze, niewydolność krążenia).

Układ rozrodczy – kobiety tracą zdolność rozmnażania około 40 lat od osiągnięcia dojrzałości płciowej. Zdrowi mężczyźni mogą zachować te funkcje do późnej starości. U kobiet proces starzenia przebiega bardziej gwałtownie.Z wiekiem spada u nich liczba komórek jajowych, a wzrasta liczba mutacji chromosomowych. Około 50 r.ż. liczba niedojrzałych komórek jajowych w jajnikach spada do zera. Pod wpływem hormonów przysadki mózgowej, stymulowanej przez czynniki wydzielania w podwzgórzu dochodzi do zmian degeneracyjnych w jajnikach. Po okresie menopauzy obniża się gwałtownie poziom hormonów płciowych. Od początku menopauzy obserwuje się wiele zmian fizycznych w narządach układu rozrodczego. Zmniejszeniu ulega masa macicy, pochwa kobiety maleje, a ściany jej stają się cieńsze, spada ilość wydzielanego śluzu mężczyzn dochodzi do obniżenia poziomu sterydów płciowych, jednaj proces ten ma mniej gwałtowny przebieg. Ponadto u mężczyzn powiększa się gruczoł krokowy powodując utrudnienie w oddawaniu moczu. Schorzenie to występuje u 80% 80-latków.W większości zmiana ta ma charakter łagodny, ale może się okazać procesem złośliwym.


Układ mięśniowo-szkieletowy –u osób po 50 r.ż. zachodzi do zaniku tkanki kostnej, proces ten przebiega intensywniej u kobiet niż u mężczyzn. U niektórych osób dochodzi do rozwoju osteoporozy. Przyczyna osteoporozy nie jest do końca znana, często jest łączona ze zmianami poziomu hormonów takich jak estrogeny, kalcytonina, kortykosterydy, progesteron. Ważną rolę przypisuje się czynnikom dietetycznym szczególnie niedoborowi wapnia i witaminy D. Z przeprowadzonych badań wynika, że kuracja estrogenowi, przyjmowanie wapnia i wysiłek fizyczny spowalnia tempo niszczenia kości po okresie menopauzy.
Z wiekiem występuje bolesność stawów, słabną mięśnie, kości łatwiej ulegają złamaniu. Wpływ na to mają czynniki genetyczne, proces starzenia oraz stan funkcjonowania innych narządów, np. zmiany w mięśniach, do jakich dochodzi w trakcie starzenia w dużej mierze zależą od stanu naczyń krwionośnych. Z wiekiem więzadła tracą swoją elastyczność, mięśnie muszą, więc wykonać większą pracę, zły stan naczyń krwionośnych powoduje gorsze ich odżywienie i przeciążenie.

Układ nerwowy – w przebiegu starzenia dochodzi do zmniejszenia się masy mózgu, zmiany te nie są nasilone jednakowo we wszystkich strukturach mózgu. Dotyczą one zawartości płynu, ale również poszczególnych komórek. Najsilniej kurczą się płaty czołowe, siedlisko myśli. Następstwem tego mogą być kłopoty z koncentracją i zmniejszenie zdolności skupienia się na kilku rzeczach jednocześnie. Obserwujemy również zmiany w hipokampie, w narządzie odpowiedzialnym za powstawanie i przywoływanie wspomnień procesie starzenia dochodzi do starzenia się komórek glejowych, przez co nie mogą one prawidłowo „ opiekować się „ komórkami nerwowymi komórkach nerwowych dochodzi do kurczenia i łysienia dendrytów. Zmniejsza się liczba połączeń pomiędzy komórkami nerwowymi. Mózg traci komórki, a wraz z nimi zdolność wykonywania pewnych czynności. Obniżeniu ulega sprawność receptorów, wydłuża się czas reakcji i zmniejsza szybkość ruchów dowolnych. U osób w starszym wieku częściej występują zaburzenia psychiczne. Najczęściej spotykane to otępienie, zwłaszcza choroba Alzheimera, depresja i zaburzenia świadomości.
U osób starszych jedną z podstawowych przyczyn zgonów i inwalidztwa są choroby naczyniowe mózgu, najczęściej występujący jest udar mózgu. Jest to zespół klinicznych rozwijających się szybko objawów ogniskowego a czasami również uogólnionego zaburzenia czynności mózgu.Najważniejszym biologicznym czynnikiem ryzyka udaru mózgu jest wiek, występuje częściej u mężczyzn, a zapadalność podwaja się z każdą dekadą po 50 r.ż.

 

REHABILITACJA OSÓB STARSZYCH

Rehabilitacja jest przywracaniem maksymalnie możliwego, samodzielnego życia w rodzinie i społeczności, a także zdolności do pracy zawodowej, aktywności społecznej i działalności twórczej.
Rehabilitacja medyczna ukierunkowana na przywrócenie sprawności chorych stanowi fundamentalna część szerokiego procesu rehabilitacji. W starzejącym się organizmie dochodzi do wielu zmian fizjologicznych i patofizjologicznych pogarszających możliwość jego funkcjonowania, a także rehabilitacji. Odsetek niepełnosprawności wzrasta w starszych grupach wiekowych, osiągając 50% u osób po 80 r.ż. Wzrasta również liczba współistniejących chorób przewlekłych i częstość występowania ostrych schorzeń dodatkowych obniżających poziom sprawności funkcjonalnej i zdolności adaptacyjnej organizmu.
Ze względu na niewyraźną granice między stanem zdrowia a stanem chorobowym u osób starszych prewencja jest w znacznym stopniu zintegrowana z rehabilitacja. Podmiotem oddziaływania rehabilitacji jest niepełnosprawny człowiek,dlatego też wiele osób starszych wymaga rehabilitacji nie tylko z powodu choroby, lecz również ze względu na obniżenie się sprawności funkcjonalnej wraz z wiekiem. Rehabilitacja osób starszych powinna być prowadzona, wielopłaszczyznowo, musi uwzględniać hierarchię potrzeb pacjenta, koncentrując się przede wszystkim na rehabilitacji dotyczącej osiowego problemu zdrowia, np. udaru mózgu, zawału serca, zapalenia płuc czy złamania szyjki kości udowej. Podstawowym celem powinno być podtrzymanie i przywrócenie sprawności do wykonywania podstawowych a następnie złożonych czynności życia codziennego.

Kinezyterapia – najważniejsza metoda w rehabilitacji osób starszych, obejmuje ćwiczenia lecznicze oraz metody kinezyterapeutyczne. Ćwiczenia lecznicze wykorzystują różne rodzaje pracy mięśniowej do utrzymania lub poprawy ruchomości w stawach, a także zwiększenie siły, mocy i wytrzymałości mięśniowej. Stosuje się również ćwiczenia koordynacji ruchów, pionizacji, nauki chodzenia, ćwiczenia oddechowe, ogólnokondycyjne i relaksacyjne. W metodach kinezyterapeutycznych wykorzystuje się różne rodzaje pracy mięśniowej łącznie z innymi metodami oddziaływania.

Fizykoterapia – obejmuje światłolecznictwo, elektroterapię, laseroterapię, termoterapię, balneoterapię, leczenie polem magnetycznym i ultradźwięki. Duże znaczenie ma masaż leczniczy, który wraz z ćwiczeniami biernymi jest z jednej strony dobrze tolerowany, natomiast z drugiej jest niejednokrotnie z konieczności jedną z nielicznych metod możliwych do zastosowania u zniedołężniałych pacjentów.

W rehabilitacji osób starszych niejednokrotnie potrzebne jest zaopatrzenie ortopedyczne : protezy, ortezy, sprzęt pomocniczy ( kule, laski, podpórki, wózki, specjalne obuwie ).
Często potrzebne są także urządzenia ułatwiające samoobsługę i zapewniające bezpieczeństwo np. odpowiednie wyposażenie kuchni czy łazienki.