Duncan Dave - Królewscy Fechmistrze 02 - Władca ognistych krain.pdf - Królewscy Fechmistrze - science-fiction

Dave Duncan

Wersja angielska: 1999

Wersja polska: 2001

Opowieści o królewskich fechtmistrzach

tom 02

Władca Ognistych Krain

Przełożył: Jacek Manicki

Tytuł oryginału: Lord of the Fire Lands

Tak się od pewnego czasu składa, że szybciej przybywa mi wnuków niż powieści w dorobku, ale rad

dedykuję najdłuższą z tych ostatnich najmłodszemu z tych pierwszych.

To książka dla Samuela Josepha Duncana.

Niech ją za ileś tam lat przeczyta i niesie rodowe nazwisko przez następne stulecie albo i dalej.

“Znałem go, mój Horacy; był to człowiek niewyczerpany w żartach, niezrównanej fantazji...”.

Szekspir, “Hamlet”, Akt V, Scena I w przekładzie Józefa Paszkowskiego

Ambrose

- Król jedzie! - podniecony wrzask poniósł się po zalanych słońcem wrzosowiskach i podchwyciło go

natychmiast pół tuzina innych piskliwych dyszkantów oraz kilka nieoszlifowanych jeszcze barytonów.

Przestraszone konie rzucały łbami i wierzgały. Kawalkada podążająca drogą od Blackwater była jeszcze

daleko, ale młode bystre oczy rozróżniały już niebieskie barwy Gwardii Królewskiej, tak przynajmniej

utrzymywali ich właściciele. W każdym razie, kilkudziesięcioosobowym oddziałem jeźdźców, który zbliżał

się przez Posępne Wrzosowiska, mogła być tylko Gwardia eskortująca króla w drodze do Żelaznego Dworu.

Nareszcie! Od jego ostatniej wizyty upłynęło ponad pół roku.

- Król jedzie! Król jedzie!

- Cisza! - krzyknął Mistrz Jeździectwa. Na lekcjach jazdy konnej dla Sopranów zawsze panowało

graniczące z chaosem rozprzężenie, które teraz sięgnęło zenitu. - Pędźcie z wieścią do Dworu. Zwycięzca

zostanie w nagrodę zwolniony na miesiąc ze służby w stajni. Na mój znak. Do biegu, gotowi...

Mówił do wiatru. Jego podopieczni gnali już co koń wyskoczy przez wrzosowiska w stronę samotnego

skupiska czarnych budynków, siedziby najświetniejszej szkoły fechtunku na całym zbadanym świecie.

Patrzył za nimi, starając się zapamiętać, który spadł z konia, który ledwo trzyma się w siodle, a który dobrze

panuje nad wierzchowcem. Nieelegancko było forsować tak konie, zwłaszcza te stare, ochwacone szkapy,

przydzielone nowicjuszom; ale on miał za zadanie zrobić z tej hałastry pierwszorzędnych jeźdźców. Za kilka

lat ci chłopcy muszą być już na tyle sprawni i nieustraszeni, by dotrzymać pola każdemu, nawet samemu

królowi - a Ambrose IV, polując, znaczył zazwyczaj swój ślad oszołomionymi, potłuczonymi dworzanami

gramolącymi się z rowów i krzaków.

Jeden już zleciał... i drugi... U-u-u! - ale rymsnął. Nic to, młode kości da się nareperować czarami, grunt

że koniom nic się nie stało. Mistrz Jeździectwa ruszył bez pośpiechu nieść pierwszą pomoc

poszkodowanym. W to nerwowe wiosenne popołudnie roku 357 wrzosowiska ukrywały swą odwieczną

zdradliwość pod zwodniczą maską sielskości, spokoju, zieleni oraz zapachu koniczyny. Niebo było

niewiarygodnie błękitne. Żółtym splendorem pysznił się janowiec. Niewiele istniało na świecie rzeczy

mogących sprawić tyle przyjemności co dobry wierzchowiec pod siodłem i pretekst do puszczenia go w

galop. Rozpędzona gromada malała w oddali i Mistrz Jeździectwa widział już, że wyścig wygra srokata

klacz oraz że dokona tego bardziej dzięki swym wrodzonym walorom niż umiejętnościom dosiadającego ją

jeźdźca, kandydata Bandyty.

Dziesięć minut po wypatrzeniu królewskiego orszaku zwycięzca wpadł jak burza przez bramę i

zdzierając sobie gardło, obwieścił nowinę pierwszym napotkanym, czyli grupie Kosmatych ćwiczących

walkę na rapiery.

- Król jedzie!

Wieść rozeszła się lotem błyskawicy; dotarła wszędzie, no prawie wszędzie. Wszyscy kandydaci -

Soprany, Niedorostki, Bezbrodzi, Kosmaci, a zwłaszcza egzaltowani Starszacy, którzy paradowali już z

mieczami - reagowali na nią wstrzymaniem oddechu i wewnętrzną mobilizacją. Nawet instruktorzy mrużyli

oczy i zaciskali usta. Mistrzowie Szabli i Rapieru usłyszeli ją na placu ćwiczeń, Mistrz Płatnerz - w Kuźni.

Mistrza Rytuałów zastała w izbie na szczycie wieży, gdzie studiował tajemne zaklęcia, a Mistrza Archiwów

w piwnicy, gdzie pakował starodawne dokumenty do ogniotrwałych kufrów. Wszyscy oni zostawili swoje

zajęcia, by zastanowić się, czy są aby należycie przygotowani na królewskie odwiedziny. We wszystkich

przypadkach odpowiedź była twierdząca. Byli więcej niż przygotowani, bo od ostatniej wizyty Arnbrose’a w

szkole mijał już siódmy miesiąc. Przez cały ten czas na fechtmistrza pasowano tylko jednego kandydata.

Rodziło się pytanie nurtujące zwłaszcza Starszaków: ilu tym razem wybierze król?

Najostatniejszym z ostatnich był Dzieciuch, który miał trzynaście lat i przed zaledwie dwoma dniami

został przyjęty do Żelaznego Dworu. Powątpiewając w słuszność teorii głoszącej, że człowiek może z

czasem przywyknąć do wszystkiego, zaliczał właśnie trzeci najgorszy dzień w swoim życiu. Próbował zmyć

na klęczkach główny dziedziniec, mając do dyspozycji jedno wiadro wody i małą szmatkę. Tym

niewykonalnym zadaniem obarczyli go dwaj Niedorostkowie, bo gnębienie Dzieciuchów było tradycyjną

rozrywką młodszych. Oni etap Dzieciuchostwa mieli już szczęśliwie za sobą i teraz odczuwali nieprzepartą

potrzebę odreagowania tego, przez co sami musieli kiedyś przechodzić. Niewielu zdawało sobie sprawę, że

są tak samo jak Dzieciuchy testowani i zostaną wydaleni ze szkoły, jeśli wykażą jakiekolwiek skłonności do

sadyzmu.

Starszy rycerz przechodzący dziedzińcem w chwili, kiedy gruchnęła wieść, kazał Dzieciuchowi biec z

nią do Wielkiego Mistrza. Wielki Mistrz był najważniejszym z ważnych, ale Dzieciuch czuł się przy nim

bezpiecznie, bo wiedział, że z jego strony nie grożą mu żadne szykany. Wielki Mistrz nie podtopi go w

korycie z wodą ani nie każe włazić na stół i śpiewać sprośnych piosenek.

Starzec był w swoim gabinecie i przeglądał z Kwestorem rachunki. Usłyszawszy nowinę, nie okazał

żadnych emocji.

- - Dziękuję ci - powiedział. - Ale nie odchodź. Kwestorze, czy możemy skończyć później? -1 kiedy

Kwestor zaczął zbierać swoje księgi, Wielki Mistrz zwrócił się znowu do Dzieciucha, dobijając go

ostatecznie w tym trzecim najgorszym dniu: - Niewątpliwie Jego Wysokość połączy jutro wieczorem więzią

paru Starszaków. Słyszałeś, na czym polega ten rytuał?

- - Przebije im serca mieczem? - wykrztusił Dzieciuch. Słabo mu się zrobiło na samą myśl, bo i jego to

kiedyś czekało.

- - W samej rzeczy. To bardzo podniosły magiczny obrządek przekuwania ich w fechtmistrzów. Bez

obawy, nigdy nie dzieje im się krzywda. - No, prawie nigdy. - Weźmiesz udział w tym rytuale.

- Ja? - pisnął Dzieciuch. Magia? W obecności króla? To gorsze od stu koryt z wodą, od tysiąca...

- Tak, ty. Wyrecytujesz trzy linijki tekstu i położysz miecz kandydata na kowadle. Idź teraz do Mistrza

Rytuałów. On ci powie, co i jak. Albo nie, zaczekaj. Idź najpierw do Pierwszego i uprzedź go o przyjeździe

króla. Może jeszcze nie wie. - Mimo wszystko królewska wizyta miała dla Pierwszego znaczenie większe

niż dla reszty kandydatów, bo jego los był teraz przesądzony. Kogokolwiek jeszcze wybierze król, zacznie

od Pierwszego. - Znajdziesz go w bibliotece.

Wielki Mistrz niestety mylił się. Tego popołudnia Starszacy nie spędzali w bibliotece. Dzieciuch nie

znał jeszcze dobrze rozkładu szkoły, a był tak zahukany, że nie miał śmiałości rozpytywać o drogę, w

związku z czym nie wykonał polecenia Wielkiego Mistrza. Kiedy Zbir dowiedział się w końcu z innego

źródła o przyjeździe króla, królewski orszak wjeżdżał już w bramę i za późno było na ucieczkę.

Dzień ten, jeszcze przed przybyciem króla, zasłużył na upamiętnienie w annałach Żelaznego Dworu.

Otóż dnia tego Zwrócono dwa miecze, a do Litanii Bohaterów dopisano trzy imiona. Ważny był właśnie ten

wpis do Litanii. Zwroty należały do wydarzeń dosyć powszechnych, bo szkoła od siedmiu stuleci

wypuszczała w świat fechtmistrzów, a byli oni tak samo śmiertelni jak każdy inny człowiek. O ile

fechtmistrz nie zginął na morzu albo nie wyzionął ducha w jakimś dalekim kraju, jego miecz wracał w końcu

do Żelaznego Dworu, by zawisnąć pośród innych w słynnym niebie mieczy.

Każdy nowicjusz zaczynał jako Dzieciuch. Idealny rekrut miał około czternastu lat, dobre oczy i szybki

refleks, był albo osierocony, albo odrzucony przez rodzinę, i co najmniej zbuntowany - najlepiej do cna

zdeprawowany. Jak powtarzał przy licznych okazjach sir Srebro: “Im dzikszy, tym lepszy. Nie da się

naostrzyć miękkiego metalu”. Część wykruszała się na samym początku, nie wytrzymując drylu, paru

rezygnowało później, ale mało którego wyrzucano. Ci, którzy wytrwali przez całe pięć lat, stawali się

niezrównanymi szermierzami, towarzyszami Lojalnego i Starożytnego Zakonu Królewskich fechtmistrzów,

a każdy z nich był tak ostry, wyszlifowany i śmiercionośny jak miecz z kocim okiem, którego noszenie było

ich przywilejem. Król wcielał połowę z nich do Gwardii Królewskiej, a resztę przydzielał ministrom,

krewnym, dworzanom i innym totumfackim. Służba była zaszczytem i Wielki Mistrz o wiele więcej

chłopców odprawiał z kwitkiem, niż przyjmował.

Mijały dopiero cztery lata od dnia, kiedy lord Bannerville, ambasador Chivianu w Fitain, połączył ze

sobą więzią sir Utracjusza i uczynił zeń swojego trzeciego fechtmistrza. Kiedy w Fitain wybuchła wojna

domowa, Utracjuszowi i jego dwójce braci fechtmistrzów, sir Zbójowi i sir Smokowi, udało się

wyprowadzić swojego podopiecznego z chaosu, ale ci dwaj ostami przypłacili to życiem. Tego poranka

Utracjusz przybył do Żelaznego Dworu, by Zwrócić ich miecze.

Sir Utracjusz, który jako jedyny z całej trójki uszedł z życiem, stojąc w sali pod złowrogim

baldachimem pięciu tysięcy mieczy, relacjonował przebieg ewakuacji audytorium składającemu się z

kandydatów, mistrzów i rycerzy. O roli, jaką sam w niej odegrał, mówił niewiele; ale utykanie, bladość lica i

nerwowość w głosie świadczyły o prawdziwości przekazywanych sobie wcześniej z ust do ust, jeżących

włos na głowie pogłosek o ranach, jakie odniósł. Każdy wiedział, że zabić fechtmistrza walczącego w

obronie swojego podopiecznego to nie lada sztuka, ale niektórym udawało się jej dokonać i pod koniec

opowieści wielu młodszych szlochało otwarcie.

Bohater spożył potem drugie śniadanie w towarzystwie Wielkiego Mistrza i paru innych instruktorów.

Chciał zaraz po posiłku ruszać w dalszą drogę, ale Mistrz Protokołu namówił go, żeby został i wygłosił

wykład o polityce dla Starszaków. Pierwszy zaprosił go w tym celu do wieży. Tak więc większość

Starszaków była tego popołudnia w wieży i dlatego Dzieciuch ich nie znalazł.

Żelazny Dwór nigdy nie był warownym zamkiem, ale jego położenie pośrodku dzikich wrzosowisk

zainspirowało jakiegoś dawno zapomnianego budowniczego do ozdobienia fragmentów kompleksu

wieżyczkami, strzelnicami i atrapami blanek. Z tych fantazyjnych imitacji najbardziej rzucała się w oczy

wieża, na szczycie której Starszacy mieli swoją prywatną świetlicę. W tej zapyziałej norze, ani myśląc ojej

posprzątaniu czy choćby starciu kurzu, wałkoniły się pokolenia przyszłych fechtmistrzów. Sprzęty były w

ruinie, po kątach walały się stosy jakichś łachmanów i innego śmiecia. Ale zgodnie z tradycją - a w

Żelaznym Dworze wszystko podporządkowane było tradycji - wstęp na wieżę mieli wyłącznie Starszacy i

nie postała tam nigdy noga nikogo innego - ani fechtmistrza, ani Wielkiego Mistrza, ani nawet samego króla.

Nikt nie wiedział, czego ci ostatni mieliby tam szukać, ale zaproszenie do świetlicy sir Utracjusza było w

domyśle wielkim zaszczytem. I nie objęło Mistrza Protokołu.

Pierwszy przyszedł Szerszeń. Wdrapał się po schodach na górę, taszcząc imponujący, przeznaczony dla

gościa fotel z wysokim oparciem, który ustawił przed kominkiem. Potem rozmieścił naprzeciwko niego

kilka innych foteli i zaanektowawszy dla siebie swój ulubiony, rozsiadł się wygodnie na tym zakurzonym,

butwiejącym rupieciu, by zaczekać na przybycie pozostałych. Zjawił się Lis i zajął drugi najlepszy fotel;

wszedł Herrick na czele jeszcze kilku; potem nastąpiła dłuższa przerwa, bo utykający sir Utracjusz,

eskortowany przez Pierwszego, wspinał się po schodach po jednym stopniu. Za nimi wsypała się do

świetlicy większa grupa hałaśliwych jak szpaki Starszaków. Poobsiadali stoły i rozchwierutane stołki,

przycupnęli pod ścianami albo porozkładali się po prostu na drewnianej podłodze.

- - Płomienie i śmierć! - skrzywił się gość honorowy. - Taki sam tu chlew jak za moich czasów. Te okna

były kiedyś myte?

- - Skądże znowu! - żachnął się Mallory, który był Drugim. - My tu, w Żelaznym Dworze, szanujemy

tradycję!

-1 popiół w kominku jakby ten sam.

- To tradycyjny popiół - powiedział Zwycięzca, który miał się za wielce dowcipnego. - A te pajęczyny

są wprost bezcenne.

Utracjusz pokuśtykał do kominka, żeby poszukać swojego podpisu. Wszystkie wykładane boazerią

ściany, skośny pułap, a nawet fragmenty podłogi pokryte były imionami kandydatów, którzy przewinęli się

dotąd przez to pomieszczenie. Szerszeń wydrapał swoje imię nieopodal drzwi pismem bardzo drobnym, z

wyjątkiem pierwszej przesadnie wielkiej litery; znalazł jeszcze dwa podpisy “Szerszeń”, chociaż w

rejestrach Mistrza Archiwów figurował tylko jeden fechtmistrz o tym imieniu, członek Gwardii Królewskiej

z czasów Everarda III, który niczym szczególnym się nie wsławił. Ten drugi musiał żyć jeszcze wcześniej i

być jeszcze większą miernotą. Dopiero trzeci Szerszeń rozsławi to imię!

Heniek był bardzo śniady, Zwycięzca niespotykanie jasnowłosy, a Zbir - który nie dotarł jeszcze na

wieżę - rudy jak Bael; ale, nie licząc tego trywialnego zróżnicowania kolorystycznego, Starszacy byli do

siebie podobni jak bracia; jeden w drugiego szczupli i zwinni, ani za niscy, bo wtedy nie byliby tacy groźni,

ani za wysocy, bo to pociąga za sobą ociężałość, poruszali się z czujną gracją dzikich zwierząt. Pięć lat

nieustannego wysiłku, morderczych ćwiczeń i w większości przypadków szczypta magii czyniły z nich

niezrównanych fechtmistrzów, gotowych na każde skinienie swojego pana. Nawet fizjonomie mieli

podobne, żadnego nie szpeciły nadmiernie odstające uszy ani krzywe zęby. Szerszeniowi przemknęło przez

myśl, że Utracjusz czuje się tu pewnie jak na starych śmieciach, jak starszy brat, który przyjechał w

odwiedziny. Mało który fechtmistrz pamiętał jakiś inny dom. Szerszeń stanowił wyjątek od tej reguły, ale on

w ogóle był wyjątkowy pod wieloma innymi względami, zbyt bolesnymi, by je rozpamiętywać.

Zbir wbiegł po schodach, biorąc po trzy stopnie naraz, wpadł do izby, klapnął na podłogę pod

południowym oknem, oparł się plecami o ścianę i wyciągnął przed siebie długie nogi. Przechwycił

spojrzenie Szerszenia i ku zaskoczeniu tego ostatniego uśmiechnął się. Szerszeń, rezygnując z wygody na

rzecz przyjaźni, przeniósł się na podłogę obok niego. Sprowokował tym małe zamieszanie, bo do walki o

zwolniony przez niego fotel rzuciło się trzech chłopców naraz.

- Myślałem, że prowadzisz lekcję szabli z Niedorostkami. Szmaragdowe oczy Zbira roziskrzyły się.

- Przyparłem Dominika do muru i nie popuściłem, dopóki nie zgodził się mnie zastąpić. - Oczywiście

kłamał. Uczenia młodszych fechtunku nigdy nie uważano za najatrakcyjniejsze z zajęć, ale lepsze już to niż

wysłuchiwanie nudnej pogadanki o polityce, choćby prelegentem był świeżo upieczony bohater Zakonu;

mogło to zainteresować tylko Zbira. Dominik na pewno chętnie przystał na propozycję zamiany.

Trzasnęły drzwi. Po schodach wbiegł, głośno tupiąc, Fitzroy i obwieścił, że są już wszyscy. Szerszeń

rozejrzał się po izbie i naliczył dwa tuziny Starszaków. Tradycyjnie w grupie bywało ich o wiele mniej, ale

w ciągu ostatnich siedmiu miesięcy król tylko jednemu fechtmistrzowi przydzielił podopiecznego. Biedny

Gryziwilk w chwili połączenia więzią, czyli przed tygodniem, liczył sobie dwadzieścia jeden wiosen.

Bykowiec miał lat dwadzieścia. Reszta była w wieku od osiemnastu do dziewiętnastu lat, chyba że

niektórzy, tak jak Szerszeń, podawali nieprawdziwą datę urodzenia.

Bykowiec jako Pierwszy wygłosił krótką mowę powitalną. Był, jak na fechtmistrza, trochę za grubej

kości - bardziej rębaczem niż sztychowcem - innymi słowy, bardziej pasowała mu szabla niż rapier - i miał

włosy koloru piasku. Z usposobienia był, oględnie mówiąc, “flegmatykiem”. Do krasomówców z pewnością

nie należał. Utracjusz podziękował mu, zasiadł w fotelu przyniesionym przez Szerszenia i zaczął mówić o

polityce, ze szczególnym uwzględnieniem polityki, która doprowadziła do wojny domowej.

Na Mistrzu Protokołu i jegp asystentach spoczywało niewdzięczne zadanie przygotowania kandydatów

do życia na dworze. Program obejmował naukę tańca, manier, konwersacji, etykiety, bardzo okrojony kurs

historii i nadmiernie rozszerzony polityki. Na ostatnim roku była to głównie polityka - podatki, parlament,

sprawy zagraniczne, machinacje wielkich rodów. Tryskający energią, wysportowani młodzi ludzie woleliby

fechtować albo jeździć konno po wrzosowiskach, zamiast słuchać tych banialuk, no może z wyjątkiem

opisów pikantnych dworskich skandalików. Utracjusz był przynajmniej atrakcją dnia i dzięki temu jego

prelekcja wzbudziła większe niż zazwyczaj zainteresowanie. Król Fitainu stracił posłuch u swoich baronów,

a nie udało mu się skupić wokół siebie gminu. Nawet królowie potrzebują popleczników. I tak dalej.

Dwudziestu czterech młodych ludzi starało się, jak umiało, przywołać na twarze wyraz skupienia.

Zdaniem Szerszenia tylko Zbir nie udawał Zerknąwszy z ukosa na przyjaciela, stwierdził, że ten z

niekłamanym zainteresowaniem chłonie słowa Utracjusza, od czasu do czasu kiwając głową. Zbir miał

dziwne skrzywienie, które kazało mu się interesować polityką. Był chyba jedyną w izbie osobą, którą

obchodziło, co się stało w Fitainie. Cała reszta audytorium wolałaby posłuchać o walce i dowiedzieć się, jak

to jest bić się dalej, kiedy człowiek ma zmiażdżone udo, został przeszyty mieczem i wie, że właściwie

powinien już nie żyć.

Za brudnymi szybami rozpościerało się błękitne niebo. Szerszeń, kiedy był jeszcze Niedorostkiem,

uczestniczył w rytuale łączenia więzią Utracjusza z lordem Bannervillem. Smok i Zbój też tam pewnie byli

ze swoim podopiecznym, nie przypominał sobie jednak, jak wyglądali.

Izba była przepełniona, ale nikt nie pomyślał o otwarciu okna; panował w niej nieopisany zaduch.

Myśli się rozbiegały.

Siedzący pod przeciwległą ścianą Herrick ziewnął szeroko.

I, o zgrozo, szczęka Szerszenia zaczęła nagle żyć własnym życiem. Stawiał jej desperacki opór, ale nie

udało mu się powstrzymać ziewnięcia. Ho ziewnięcie nie uszło uwagi sir Utracjusza.

- O, wy kołtuńskie bękarcięta! - warknął, dźwigając się z fotela. - Macie to wszystko gdzieś, tak? - Jego

i tak już blada twarz stała się teraz biała jak marmur. - Myślicie, że to mało ważne! Że to was nie dotyczy,

tak? - Toczył po izbie wściekłym spojrzeniem, przytrzymując lewą ręką pochwę, tak jakby zamierzał dobyć

miecza. - O, wy zafajdani, matołkowaci czyściciele kloacznych dołów!

Dwudziestu czterech Starszaków patrzyło nań z przerażeniem. Szerszeń pragnął śmierci. Jak mógł to

zrobić? Ziewnąć! Cóż za karygodny, durny, szczeniacki wybryk!

Ale wściekłość Utracjusza nie była wymierzona tylko przeciwko niemu - rozciągała się na wszystkich

obecnych.

- Wiem, co sobie myślicie! - LFtracjusz podniósł głos. - Myślicie sobie, że król najlepszych wciela do

Gwardii, a na osobistych fechtmistrzów przeznacza tylko nieudaczników. Tak myślicie? Tak? No, kiwnij

który głową! - ciągnął, zniżając głos do złowróżbnego pomruku. - Jeśli tak właśnie myślicie, toście

skończone tumany, no, kiwnij który głową, a udzielę warn lekcji fechtunku na prawdziwe miecze. Jestem

osobistym fechtmistrzem i szczycę się tym. Zbój i Smok byli moimi braćmi, i już nie żyją! Nie mieli sobie

równych!

Szerszeń i cała reszta patrzyli błagalnie na Pierwszego. Powiedz coś! Przed tygodniem Pierwszym był

Gryziwilk. On by wiedział, co powiedzieć. Ale Gryziwilk odszedł, a Bykowiec mocniejszy był w robieniu

mieczem niż w gębie. Oderwał się od ściany, którą podpierał. Otworzył usta... i na tym poprzestał.

Utracjusz jeszcze nie skończył.

- Wydaje warn się, że wszyscy, jak jeden, traficie do Gwardii, tak? To najlepszy, według was,

przydział! No to powiem warn, że być osobistym fechtmistrzem jest po stokroć trudniej, niż snuć się po

pałacu z setką sobie podobnych, znudzonych wałkom. To służba przez całą dobę. Służba na całe życie!

Żadne tam dziesięć-lat-pasowanie-na-rycerza-i-do-widzenia. My służymy aż do śmierci. Swojej własnej albo

naszego podopiecznego.

Piegowata, mięsista twarz Bykowca stężała w wyrazie cierpienia pomieszanego z zakłopotaniem.

Mallory, który był Drugim, też się nie odzywał. Nie chciał, żeby go posądzono o próbę zdyskredytowania

lidera, co świadczyło o dobrym wychowaniu, ale nie było rozsądne w sytuacji, kiedy bohater zaczynał

zdradzać objawy histerii.

Szerszeń trącił Zbira łokciem.

- Powiedz coś! - szepnął.

- Słucham? Dobrze. - Zbir podniósł się płynnym ruchem 2 podłogi. Był trzeci w kolejności, zaraz po

Mallorym. Był również o dobrą szerokość dłoni wyższy od najwyższego z pozostałych kandydatów; ze

swoimi miedzianorudymi włosami i zielonymi - zieloniutkimi - oczami zawsze ściągał na siebie powszechną

uwagę. Nie inaczej było i tym razem. Spojrzeli na niego wszyscy obecni, z Utracjuszem włącznie.

- Z całym szacunkiem, sir, ale ja bynajmniej tak nie myślę. I śmiem wątpić, by znalazł się w tej izbie

ktoś, kto tak myśli. Gryziwilk jest najlepszym szermierzem, jakiego wydał Żelazny Dwór od czasów sir

Durendala, i przed zaledwie kilkoma dniami byliśmy wszyscy świadkami rytuału łączenia go więzią, w

wyniku którego stał się osobistym fechtmistrzem. W robieniu orężem nie miał tu sobie równych, a przecież

król nie wziął go do swojej Gwardii, lecz przydzielił prywatnej osobie.

Z dwudziestu trzech gardeł wydobyły się pomruki aprobaty.

- A konkretnie - dodał Zbir, może po to, by skierować rozmowę na inne tory - przydzielił go sir

Durendalowi i żaden z nas nie potrafi dociec, dlaczego akurat jemu.

Utracjusz przypatrywał mu się przez chwilę w milczeniu. Po jego trupio bladej twarzy rozlewał się

szybko krwisty rumieniec. Szerszeń odetchnął. Wszyscy odetchnęli. Uczono ich, że bladość zwiastuje

zagrożenie. Rumieniec oznaczał przeprosiny albo blef. Bohater opadł z powrotem na swój fotel.

- Przepraszam - mruknął. - Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam! - Zgiął się w ukłonie.

Bykowiec zamachał rękami w kierunku schodów, dając obecnym do zrozumienia, że mają wyjść. Zbir

nakazywał gestami coś wręcz odwrotnego - zostańcie na miejscach! - i wszyscy zostali. Zbirowi nikt nigdy

się nie przeciwstawiał. I to nie ze strachu, lecz dlatego że on zawsze miał rację.

- Sir Utracjuszu - podjął Zbir - przykro nam cię widzieć tak wzburzonym, bo szczerze cię podziwiamy i

zawsze będziemy podziwiać. Jesteśmy dumni, że dane nam było ciebie poznać, i kiedy sami zostaniemy

fechtmistrzami, twoja osoba i czyny, których dokonałeś ze swoimi dwoma towarzyszami, będą nam

przykładem. A cenimy cię tym bardziej, że jesteś zwyczajnym człowiekiem.

Wszyscy wstrzymali oddechy.

- Ostatnie wpisy do Litanii Bohaterów - ciągnął Zbir - dokonane zostały dwa lata temu, podczas wojny

nythiańskiej. Sir Durendal ocalił wtedy życie królowi pod Waterby. Pokonał w pojedynkę bandę czterech

nasłanych zabójców i wyszedł z tego bez jednego draśnięcia. Nie ujmując mu niczego, sir Utracjuszu, stał się

on postacią niemal legendarną i trudno się z nim identyfikować. Ty mnie inspirujesz. On wywołuje u mnie

kompleks niższości. Twój przykład znaczy dla mnie o wiele więcej niż jego, a to dlatego że widzę w tobie

takiego jak ja człowieka z krwi i kości. - Gdyby w innych okolicznościach ktoś zabrał głos przed Pierwszym,

ten uznałby to za obelgę, ale teraz Bykowiec wprost tryskał wdzięcznością.

Fechtmistrz podniósł wzrok na Zbira. Potem wyprostował się i potarł pięściami policzki.

- - Dziękuję ci. To była piękna mowa. Wzruszyła mnie. Zapomniałem chyba, jak się...

- - Zbir, sir.

- - Dziękuję ci, Zbirze. - Utracjusz przejął znowu inicjatywę; w końcu był od nich wszystkich starszy o

cztery albo i pięć lat. - Przepraszam, że straciłem nad sobą panowanie. - Uśmiechnął się ze smutkiem i

rozejrzał po zebranych. - Wszystko przez króla. To on kazał mi tu przyjechać i Zwrócić Miecze. Źle

uczyniłem, dając się namówić temu staremu pochlebcy, Mistrzowi Protokołu, do pozostania. Nie

odstępowałem na krok swojego podopiecznego od dnia, kiedy połączono mnie z nim więzią. Komendant

Montpurse przyrzekł mi uroczyście, że wyznaczy czterech ludzi, którzy dzień i noc czuwać będą nad

bezpieczeństwem Jego Lordowskiej Mości, ale to nie to samo. A po tym, co się wydarzyło w Fitainie, stałem

się przewrażliwiony. Rozłąka doprowadza mnie do szaleństwa! - Uśmiechnął się znowu na widok

przerażonych min słuchaczy. - Chyba nie sądzicie, że łatwo być fechtmistrzem, co? Nie obchodzi was

Duncan Dave - Królewscy Fechmistrze 02 - Władca ognistych krain.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: