Robin Cook - Marker.pdf - Robin Cook - marcin23.14

14800

Robin Cook

Marker

Z angielskiego przełoŜył Norbert Radomski

Świat KsiąŜki

wydanie klubowe

Tytuł oryginału MARKER

Redakcja BłaŜej Kemnitz

Korekta Olimpia Sieradzka

Licencyjne wydanie Bertelsmann Media Sp. z o.o. za zgodą Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

Świat KsiąŜki Warszawa 2006

Bertelsmann Media Sp. z o.o.

ul. Rosoła 10 02786 Warszawa

Druk i oprawa Finidr, Słowacja

ISBN 9788324704873

ISBN 8324704876

Nr 5778

Dla Jean i Camerona

za wszystko, co dla mnie znaczą

Chciałbym podziękować swojej uczelni Wydziałowi Lekarskiemu Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku.

Studiowanie tam było dla mnie zaszczytem i przywilejem. Zarówno moje Ŝycie zawodowe, jak i kariera

pisarska opierają się w znacznym stopniu na fundamencie wiedzy i doświadczenia, jakie zdobyłem w tej

instytucji.

R. C.

Prolog

Drugiego lutego przed świtem padająca nieprzerwanie zimna mŜawka skrapiała betonowe iglice Nowego

Jorku, spowijając je gęstą, sinoróŜową mgłą. Jeśli nie liczyć kilku stłumionych syren, miasto, które nigdy nie

zapada w sen, pogrąŜone było we względnej martwocie. Jednak dokładnie o trzeciej siedemnaście po

przeciwnych stronach Central Parku zaszły dwa niemal równoczesne, nie powiązane ze sobą, ale zasadniczo

podobne wydarzenia, które —jak miało się okazać — były w tragiczny sposób splecione. Jedno z nich

rozegrało się na poziomie komórkowym, drugie na poziomie molekularnym. Choć biologiczne skutki tych

wydarzeń były całkowicie odmienne, same wydarzenia zrządzeniem losu niespełna dwa miesiące później

doprowadziły swych sprawców obcych sobie ludzi do brutalnego starcia.

Zdarzenie na poziomie komórkowym nastąpiło w momencie intensywnej rozkoszy i polegało na gwałtownym

wstrzyknięciu do pochwy nieco ponad dwustu pięćdziesięciu milionów plemników. Niczym gromada

niecierpliwych maratończyków, plemniki błyskawicznie zmobilizowały się, sięgnęły do swych zasobów

energii i rozpoczęły prawdziwie herkulesowy wyścig ze śmiercią: wyczerpujący i niebezpieczny bieg, który

wygrać mógł tylko jeden z nich, skazując pozostałe na krótki i frustrująco jałowy Ŝywot.

Najpierw musiały przedrzeć się przez czop śluzowy tarasujący dostęp do obkurczonej jamy macicy. Mimo tej

potęŜnej zapory plemniki szybko zatriumfowały, choć było to pyrrusowe zwycięstwo. Dziesiątki milionów

gamet z pierwszej fali zginęły w akcie samopoświęcenia, by uwolnić zawarte w nich enzymy mające otworzyć

przejście dla innych.

Następnym sprawdzianem dla tej hordy maleńkich istot było przebycie olbrzymiej przestrzeni macicy,

wyczyn porównywalny pod względem dystansu i niebezpieczeństw z wysiłkiem małej rybki przemierzającej

wzdłuŜ Wielką Rafę Koralową. Ale nawet ta pozornie nieprzekraczalna przeszkoda została pokonana, gdy

kilka tysięcy krzepkich plemników szczęśliwie zdołało dotrzeć do ujść jajowodów, pozostawiając za sobą

trupy setek milionów pechowców.

Jednak nie był to jeszcze koniec ich trudów. Wśród falujących fałd nabłonka szczęśliwcy, którzy trafili do

właściwego jajowodu, przyspieszyli bieg pod wpływem chemicznych bodźców płynu z pękniętego

pęcherzyka Graafa. Gdzieś przed nimi, za dwunastoma centymetrami krętego, zdradliwego tunelu, znajdował

się ich Święty Graal, świeŜo uwolniona komórka jajowa spowita obłokiem chroniących ją osłon.

Napędzana coraz mocniej nieodpartą siłą chemotaksji, część męskich gamet dokonała rzeczy pozornie

Strona 1

14800

niemoŜliwej i otoczyła swój cel. Pozostało ich juŜ niespełna sto, wyczerpanych długą podróŜą i ucieczką przed

drapieŜnymi makrofagami, które unicestwiły wielu ich braci, a liczba ta malała wciąŜ w szybkim tempie.

Niedobitki w ostatnim zrywie zwaliły się na nieszczęsną haploidalną komórkę jajową.

Po zaledwie godzinie i dwudziestu pięciu minutach zwycięski plemnik ostatnim rozpaczliwym ruchem witki

rzucił się na osłony otaczające jajo. Gorączkowo przedzierał się przez warstwę komórek ziarnistych, by

dotknąć swym czapeczkowatym akrosomem grubej osłonki przejrzystej i doprowadzić do fuzji. W tym

momencie wyścig dobiegł końca. Ostatecznym, przedśmiertnym czynem zwycięskiego plemnika było

wstrzyknięcie do wnętrza komórki jajowej materiału jądrowego, wskutek czego powstało męskie przedjądrze.

Pozostałych szesnaście plemników, które dotarły do komórki jajowej parę sekund po zwycięzcy, przekonało

się, Ŝe nie są w stanie przylgnąć do zmodyfikowanej osłonki przejrzystej. Ich zasoby energii były na

wyczerpaniu i wkrótce ich witki zamarły. Nie było innego miejsca. Wszyscy przegrani zostali wychwyceni,

wchłonięci i usunięci z organizmu przez śmiercionośne makrofagi.

Tymczasem wewnątrz zapłodnionej komórki jajowej męskie i Ŝeńskie przedjądrza wędrowały ku sobie. Gdy

ich otoczki uległy rozpadowi, zawartość obu połączyła się, tworząc wymagany dla ludzkiej komórki zestaw

czterdziestu sześciu chromosomów. Jajo przekształciło się w zygotę. W ciągu następnej doby uległo

podziałowi w procesie zwanym bruzdkowaniem, pierwszym z sekwencji wydarzeń, która po dwudziestu

dniach miała doprowadzić do powstania zarodka. Zaczęło się Ŝycie.

Niemal równoczesne zdarzenie na poziomie molekularnym równieŜ wiązało się ze wstrzyknięciem. W tym

przypadku do jednej z obwodowych Ŝył przedramienia wprowadzono przeszło bilion cząsteczek zwyczajnej

soli, zwanej chlorkiem potasu, rozpuszczonej w niewielkiej ilości wody destylowanej. Efekt był niemal

natychmiastowy. Jony potasu przeniknęły na zasadzie biernej dyfuzji do wnętrza komórek wyściełających

Ŝyłę, zaburzając równowagę elektrolityczną niezbędną dla ich Ŝycia i funkcjonowania. Znajdujące się między

komórkami delikatne zakończenia nerwowe pospiesznie wysłały do mózgu pilne sygnały bólu, ostrzegając o

nadciągającej katastrofie.

Parę sekund później jony potasu dopłynęły głównymi Ŝyłami do serca, skąd kaŜdy skurcz wyrzucał je do

rozgałęzionego drzewa tętnic. Choć coraz bardziej rozcieńczały się w osoczu, ich stęŜenie wciąŜ pozostawało

zabójcze. Szczególnie zagroŜone były wyspecjalizowane komórki odpowiedzialne za inicjowanie uderzeń

serca, komórki pnia mózgu sterujące oddechem oraz przenoszące sygnały neurony i wrzeciona mięśniowe. JuŜ

wkrótce wszystkie one odczuły niekorzystny wpływ potasu. Częstość akcji serca spadła gwałtownie, a jego

skurcze osłabły. Oddech stał się płytki, a natlenienie krwi niewystarczające. Kilka chwil później serce

zatrzymało się, zapoczątkowując proces obumierania komórek w całym organizmie oraz śmierć kliniczną.

śycie się zakończyło. Ostatnim ciosem było wysączenie się potasu zawartego w umierających komórkach do

nie funkcjonującego juŜ układu krąŜenia, co skutecznie zamaskowało wstrzykniętą śmiertelną dawkę.

Rozdział 1

Odgłos kapania był regularny jak metronom. Gdzieś na schodach poŜarowych krople wody, zasilane

nieustannym deszczem, rozpryskiwały się o metalową powierzchnię. W pogrąŜonym w ciszy mieszkaniu

Jacka Stapletona dźwięk ten wydawał się Laurie Montgomery głośny niczym gong, i to do tego stopnia, Ŝe

krzywiła się w oczekiwaniu na kaŜde kolejne plaśnięcie. Przez długie godziny jedyną konkurencją dla deszczu

były włączająca się i wyłączająca spręŜarka lodówki, syczenie i stukot kaloryfera oraz, od czasu do czasu,

odległa syrena lub klakson, odgłosy tak typowe dla Nowego Jorku, Ŝe ludzie podświadomie je ignorowali. Ale

Laurie nie naleŜała do tych szczęściarzy. Po trzech godzinach przewracania się z boku na bok była

przeczulona na kaŜdy dźwięk w swoim otoczeniu.

Obróciła się jeszcze raz i otworzyła oczy. W anemicznym świetle przesączającym się przez skraj rolety mogła

dokładniej przyjrzeć się pustemu i raczej ponuremu mieszkaniu Jacka. Powodem, dla którego mieszkali

właśnie tu, a nie u niej, była wielkość jej sypialni. Pokój był tak maleńki, Ŝe mieściło się tam tylko pojedyncze

łóŜko, wskutek czego wspólne sypianie nastręczało pewien problem. Poza tym Jack nie chciał się oddalać od

swego ukochanego osiedlowego boiska do koszykówki.

Laurie zerknęła na radio z budzikiem. W miarę jak cyfry na wyświetlaczu rosły nieubłaganie, ogarniał ją coraz

większy gniew. Wiedziała z doświadczenia, Ŝe przeleŜawszy bezsennie większą część nocy, w pracy będzie

tego dnia do niczego. Zastanawiała się, jak na Boga, udało jej się przebrnąć przez studia medyczne i staŜ, kiedy

to niewyspanie było na porządku dziennym. Coś mówiło jej jednak, Ŝe jej złość nie wynika jedy

Strona 2

14800

nie z kłopotów z zaśnięciem. Podejrzewała, Ŝe tak naprawdę właśnie owa złość nie daje jej zasnąć.

Był środek nocy, kiedy Jack niechcący przypomniał jej o zbliŜających się urodzinach, pytając, czy chce uczcić je

w jakiś szczególny sposób. Wiedziała, Ŝe było to niewinne pytanie, zadane tuŜ po miłosnych rozkoszach,

niemniej zburzyło ono jej wymyślny mechanizm obronny polegający na Ŝyciu z dnia na dzień, by uniknąć

rozmyślania o przyszłości. Choć wydawało się to niewiarygodne, juŜ niedługo miała skończyć czterdzieści

trzy lata. Gdzieś około trzydziestego piątego roku Ŝycia zaczęła rozumieć frazes o tykającym zegarze

reprodukcyjnym a teraz włączył się jej alarm.

Westchnęła mimo woli. Przez ostatnie godziny dumała samotnie nad towarzyskim bagnem, w jakim ugrzęzła.

Jeśli chodziło o jej Ŝycie osobiste, juŜ od szkoły średniej sprawy nie układały się jak naleŜy. Jack, sądząc po jego

odpręŜonej sylwetce i odgłosach błogiego snu, był zadowolony ze stanu rzeczy, co w jej oczach jedynie

pogarszało sytuację. Chciała rodziny. Zawsze, nawet jako szalona dwudziesto i trzydziestolatka, była pewna,

Ŝe któregoś dnia ją załoŜy, a tymczasem w wieku niemal czterdziestu trzech lat mieszkała w obskurnej norze

w podłej dzielnicy Nowego Jorku z męŜczyzną, który nie potrafił się zdecydować co do małŜeństwa i dzieci.

Znowu westchnęła. Do tej pory świadomie starała się nie draŜnić Jacka, ale obecnie nie obchodziło jej to.

Postanowiła, Ŝe spróbuje porozmawiać z nim jeszcze raz, choć wiedziała, Ŝe jest to temat, którego z rozmysłem

unika. Ale tym razem zamierzała być twarda. Ostatecznie, dlaczego miała się zgadzać na Ŝałosne Ŝycie w

mieszkaniu stosownym raczej dla pary klepiących biedę studentów niŜ dla dyplomowanych patologów

sądowych, jakimi oboje byli, i na związek, w którym wszelkie wzmianki o małŜeństwie i dzieciach były

zakazane na mocy jednostronnej decyzji?

Jednak nie wszystko przedstawiało się w tak czarnych barwach. Jeśli chodzi o Ŝycie zawodowe, sprawy nie

mogłyby układać się lepiej. Uwielbiała pracę patologa w Biurze Głównego Inspektora Zakładu Medycyny

Sądowej dla Miasta Nowy

Jork, gdzie była zatrudniona od trzynastu lat, i cieszyła się, Ŝe moŜe dzielić to doświadczenie z kimś takim jak

Jack. Oboje wysoko cenili wyzwania intelektualne, jakie zapewniała patologia sądowa; kaŜdego dnia uczyli się

czegoś nowego. Oboje teŜ podobnie zapatrywali się na wiele spraw: jednakowo nie znosili miernoty i Ŝywili

jednakową odrazę do politycznych wymogów związanych z przynaleŜnością do biurokracji. Ale choć tak

znakomicie dogadywali się na płaszczyźnie zawodowej, Laurie nie rekompensowało to coraz silniejszego

pragnienia posiadania rodziny.

Jack poruszył się nagłe. Obrócił się na plecy, dłonie splótł na piersiach. Laurie spojrzała na niego, pogrąŜonego

we śnie. Jej zdaniem był przystojnym męŜczyzną. Miał krótko ostrzyŜone, siwiejące jasnobrązowe włosy,

krzaczaste brwi i wyraziste, ostre rysy twarzy, na której zwykle, nawet w czasie snu, malował się cierpki

uśmiech. UwaŜała, Ŝe jest agresywny, a jednak Ŝyczliwy, śmiały, a zarazem skromny, ambitny, ale

wspaniałomyślny, a przy tym wesoły i skory do Ŝartów. Bystry umysł Jacka sprawiał, Ŝe Ŝycie z nim nigdy nie

było nudne, zwłaszcza w połączeniu z jego szczeniackim upodobaniem do ryzyka. Z drugiej strony potrafił

być nieznośnie uparty, szczególnie w sprawie małŜeństwa i dzieci.

Laurie pochyliła się nad Jackiem i przyjrzała mu się dokładniej. Zdecydowanie uśmiechał się, co jeszcze

bardziej ją rozdraŜniło. Poczuła się uraŜona, Ŝe jest zadowolony ze stanu rzeczy. Choć była pewna, Ŝe go

kocha, i wierzyła, Ŝe jest przez niego kochana, jego niechęć do pełnego zaangaŜowania się w związek

dosłownie doprowadzała ją do szału. Wyjaśniał jej, Ŝe chodzi nie tyle o strach przed małŜeństwem czy

ojcostwem jako takim, ile raczej o obawę przed bólem, na jaki naraŜa takie zaangaŜowanie. Z początku Laurie

była wyrozumiała: Jack stracił Ŝonę i dwie córeczki w katastrofie lotniczej. Wiedziała, Ŝe nosił w sobie zarówno

Ŝal, jak i poczucie winy, gdyŜ wypadek zdarzył się po wizycie, jaką złoŜyły mu, gdy przekwalifikowywał się

na patologa w innym mieście. Wiedziała teŜ, Ŝe po tej tragedii zmagał się z głęboką depresją reaktywną. Ale

od tych wydarzeń upłynęło niemal trzynaście lat. Laurie uznała,

Ŝe okazała dość wraŜliwości dla jego potrzeb i nie naciskała go, kiedy w końcu zaczęli chodzić ze sobą na

powaŜnie. Teraz jednak, niemal cztery lata później, czuła, Ŝe jej cierpliwość jest na wyczerpaniu. Ostatecznie

ona teŜ miała potrzeby.

Ciszę przerwało nagle brzęczenie budzika. Ręka Jacka wystrzeliła i pacnęła przycisk, po czym na powrót

wsunęła się pod kołdrę. Na pięć minut w sypialni znów zapanował spokój i oddech Jacka odzyskał swój

powolny, głęboki, senny rytm. Była to część porannego rytuału, której Laurie nigdy nie miała okazji oglądać,

gdyŜ Jack niezmiennie wstawał wcześniej niŜ ona. Laurie była nocnym markiem i uwielbiała czytać przed

snem, przez co często siedziała po nocach dłuŜej, niŜ powinna. Odkąd zamieszkali razem, nauczyła się

Strona 3

14800

przesypiać dźwięk budzika, wiedząc, Ŝe Jack zareaguje.

Kiedy budzik odezwał się po raz drugi, Jack wyłączył go na dobre, odrzucił kołdrę, usiadł i, odwrócony tyłem

do Laurie, opuścił stopy na podłogę. Patrzyła, jak się przeciąga i ziewa, przecierając oczy. Wreszcie wstał i nie

zwaŜając na swoją nagość, ruszył na palcach do łazienki. Laurie, załoŜywszy ręce za głowę, odprowadziła go

wzrokiem. Pomimo rozdraŜnienia widok ten sprawił jej przyjemność. Słyszała, jak korzysta z toalety, po czym

spuszcza wodę. Po chwili wrócił, znowu trąc oczy, i obszedł łóŜko, Ŝeby ją obudzić.

Wyciągnął rękę, by jak zwykle potrząsnąć jej ramieniem, i nagle drgnął zaskoczony, spostrzegłszy jej otwarte,

utkwione w nim oczy i zaciśnięte w grymasie gniewnej determinacji usta.

Nie śpisz? mruknął, unosząc pytająco brwi. Natychmiast zorientował się, Ŝe coś jest nie w porządku.

Nie zmruŜyłam oka od czasu naszych nocnych amorów.

Miło było, nie? odparł w nadziei, Ŝe dowcip zdoła załagodzić jej ewidentne rozdraŜnienie.

Jack, musimy porozmawiać oświadczyła stanowczo Laurie, siadając na łóŜku i przyciskając kołdrę do

piersi. Wyzywająco spojrzała mu w oczy.

Chyba to właśnie robimy? zauwaŜył Jack. Momentalnie domyślił się, do czego zmierza Laurie, i mimo woli

w jego głosie

pojawił się sarkastyczny ton. Choć wiedział, Ŝe przyniesie to efekt przeciwny do zamierzonego, nie mógł się

powstrzymać. Sarkazm był mechanizmem obronnym, jaki wypracował sobie w ciągu ostatnich dziesięciu lat.

Laurie otworzyła usta, Ŝeby odpowiedzieć, lecz Jack uniósł dłoń.

Przepraszam. Nie chciałbym być gruboskórny, ale coś mi się zdaje, Ŝe wiem, dokąd prowadzi ta rozmowa, a

to nie jest odpowiednia pora. Przykro mi, Laurie, ale za godzinę musimy być w kostnicy, tymczasem Ŝadne z

nas nie umyło się jeszcze, nie ubrało ani nie zjadło śniadania.

Jack, dla ciebie nigdy nie jest odpowiednia pora.

CóŜ, w takim razie ujmijmy to inaczej. To jest chyba najgorsza moŜliwa pora na jakąkolwiek powaŜną,

budzącą emocje dyskusję. Jest wpół do siódmej rano, poniedziałek po wspaniałym weekendzie i oboje musimy

iść do pracy. Jeśli chciałaś rozmawiać, w ciągu ostatnich dwóch dni miałaś dość okazji, Ŝeby poruszyć ten

temat, a z przyjemnością bym go przedyskutował.

Och, jasne! Spójrzmy prawdzie w oczy. Ty nigdy nie chcesz o tym rozmawiać. Jack, w czwartek skończę

czterdzieści trzy lata. Czterdzieści trzy! Nie mogę sobie pozwolić na luksus cierpliwości. Nie mogę czekać, aŜ

zdecydujesz, czego chcesz. Do tego czasu będę juŜ po menopauzie.

Przez dłuŜszą chwilę Jack wpatrywał się w niebieskozielone oczy Laurie. Było jasne, Ŝe niełatwo będzie ją

udobruchać.

W porządku powiedział, głośno wypuszczając powietrze, jak gdyby dawał za wygraną. Opuścił wzrok na

swoje bose stopy. Porozmawiamy o tym dziś wieczorem, przy kolacji.

Chcę porozmawiać teraz! oświadczyła z naciskiem Laurie. Wyciągnęła rękę i ujęła Jacka pod brodę,

zmuszając go, by znów spojrzał jej w oczy. Kiedy ty spałeś, ja leŜałam i rozmyślałam o naszym związku.

Odkładanie tego na później nie wchodzi w grę.

Laurie, idę teraz wziąć prysznic. Mówię ci, Ŝe to nie jest właściwa pora.

Kocham cię, Jack zawołała Laurie, chwytając go za

ramię. Ale potrzebuję czegoś więcej. Chcę wyjść za mąŜ i załoŜyć rodzinę. Chcę Ŝyć w lepszym niŜ to miejscu.

Puściła rękę Jacka i omiotła gestem pokój, wskazując łuszczącą się farbę, gołą Ŝarówkę pod sufitem, łóŜko bez

zagłówka, dwa nocne stoliki zrobione z postawionych dnem do góry skrzynek po winie oraz samotną

komodę. To nie musi być TadŜ Mahal, ale to tutaj jest wprost śmieszne.

Zawsze sądziłem, Ŝe cztery gwiazdki cię zadowalają.

Daruj sobie ten sarkazm — warknęła Laurie. — Odrobina luksusu nie zaszkodziłaby, biorąc pod uwagę, jak

cięŜko pracujemy. Ale nie w tym problem. Chodzi o nasz związek, który ciebie najwyraźniej zadowala, a mnie

nie wystarcza. To sprawa zasadnicza.

Idę wziąć prysznic powtórzył Jack. Laurie rzuciła mu krzywy uśmiech.

Świetnie. Idź wziąć prysznic.

Jack skinął głową. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak zmienił zdanie. Odwrócił się i zniknął w

łazience, nie zamykając za sobą drzwi. Chwilę później Laurie usłyszała szum wody z prysznica i chrobot

zasuwanej zasłonki.

Wypuściła powietrze z płuc. DrŜała ze zmęczenia połączonego z napięciem emocjonalnym, ale była dumna z

Strona 4

14800

siebie, Ŝe nie uroniła ani jednej łzy. Nie znosiła płakać w trudnych sytuacjach. Jakim cudem udało jej się

uniknąć tego tym razem, nie miała pojęcia, ale była zadowolona. Łzy nigdy nie pomagały, często zaś stawiały

ją w niekorzystnym połoŜeniu.

WłoŜywszy szlafrok, Laurie poszła do szafy po swoją walizkę. Sprzeczka z Jackiem, prawdę mówiąc,

przyniosła jej ulgę. Reagując dokładnie tak, jak przewidywała, Jack usprawiedliwił decyzję, którą podjęła

jeszcze przed jego przebudzeniem. Otwierając przydzielone sobie szuflady komody, wyjęła swoje rzeczy i

zaczęła się pakować. Kończyła właśnie, gdy usłyszała, Ŝe prysznic umilkł. Chwilę później Jack pojawił się w

drzwiach łazienki, energicznie wycierając ręcznikiem głowę. Gdy spostrzegł Laurie z walizką, stanął jak

wryty.

Co ty, do diabła, robisz?

Wydaje mi się, Ŝe jest zupełnie jasne, co robię odparła Laurie.

DłuŜszą chwilę Jack bez słowa przyglądał się, jak Montgomery kontynuuje pakowanie.

Przesadzasz powiedział w końcu. Nie musisz się wyprowadzać.

Myślę, Ŝe muszę — odparła Laurie, nie unosząc wzroku.

Świetnie! oświadczył po chwili z napięciem w głosie. Cofnął się za drzwi, by wytrzeć się do końca.

Gdy Jack opuścił łazienkę, Laurie weszła do środka, zabierając ze sobą przeznaczone na ten dzień ubranie.

Demonstracyjnie zamknęła drzwi, choć normalnie zostawiała je otwarte. Kiedy wyszła ubrana, Jack był juŜ w

kuchni. Dołączyła do niego przy śniadaniu złoŜonym z płatków zboŜowych i owoców. Oboje zbyt się

spieszyli, by siadać przy maleńkim plastikowym stole. Zachowywali się uprzejmie, a ich rozmowy ograniczały

się do słów „przepraszam", kiedy tańczyli wokół siebie, by dostać się do lodówki. Kuchnia była tak wąska, Ŝe

nie sposób było się w niej poruszać, nie dotykając się nawzajem.

O siódmej byli gotowi do wyjścia. Laurie wcisnęła kosmetyki do walizki i zamknęła pokrywę. Wytaczając

walizkę do salonu, zobaczyła, Ŝe Jack ściąga z wieszaka na ścianie swój rower górski.

Nie masz chyba zamiaru jechać nim do pracy? jęknęła. Zanim zamieszkali razem, Jack dojeŜdŜał do pracy

na rowerze, jeździł nim teŜ po mieście, załatwiając róŜne sprawy. Nieodmiennie przeraŜało to Laurie, która

wciąŜ się obawiała, Ŝe pewnego pięknego dnia Jack trafi do kostnicy „nogami do przodu". Odkąd zaczęli

dojeŜdŜać do pracy razem, Jack odstawił rower, gdyŜ nie było mowy, Ŝeby Laurie zgodziła się korzystać z

tego środka lokomocji.

No cóŜ, wygląda na to, Ŝe kiedy wrócę do swojego pałacu, będę sam sobie panem.

Rany boskie, przecieŜ pada!

Tym ciekawsza będzie przejaŜdŜka.

Wiesz, Jack, postanowiłam być dzisiaj szczera, więc chcę, Ŝebyś wiedział, Ŝe moim zdaniem to twoje

szczeniackie ryzy

ramię. Ale potrzebuję czegoś więcej. Chcę wyjść za mąŜ i załoŜyć rodzinę. Chcę Ŝyć w lepszym niŜ to miejscu.

Puściła rękę Jacka i omiotła gestem pokój, wskazując łuszczącą się farbę, gołą Ŝarówkę pod sufitem, łóŜko bez

zagłówka, dwa nocne stoliki zrobione z postawionych dnem do góry skrzynek po winie oraz samotną

komodę. To nie musi być TadŜ Mahal, ale to tutaj jest wprost śmieszne.

Zawsze sądziłem, Ŝe cztery gwiazdki cię zadowalają.

Daruj sobie ten sarkazm warknęła Laurie. Odrobina luksusu nie zaszkodziłaby, biorąc pod uwagę, jak

cięŜko pracujemy. Ale nie w tym problem. Chodzi o nasz związek, który ciebie najwyraźniej zadowala, a mnie

nie wystarcza. To sprawa zasadnicza.

Idę wziąć prysznic — powtórzył Jack. Laurie rzuciła mu krzywy uśmiech.

Świetnie. Idź wziąć prysznic.

Jack skinął głową. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak zmienił zdanie. Odwrócił się i zniknął w

łazience, nie zamykając za sobą drzwi. Chwilę później Laurie usłyszała szum wody z prysznica i chrobot

zasuwanej zasłonki.

Wypuściła powietrze z płuc. DrŜała ze zmęczenia połączonego z napięciem emocjonalnym, ale była dumna z

siebie, Ŝe nie uroniła ani jednej łzy. Nie znosiła płakać w trudnych sytuacjach. Jakim cudem udało jej się

uniknąć tego tym razem, nie miała pojęcia, ale była zadowolona. Łzy nigdy nie pomagały, często zaś stawiały

ją w niekorzystnym połoŜeniu.

WłoŜywszy szlafrok, Laurie poszła do szafy po swoją walizkę. Sprzeczka z Jackiem, prawdę mówiąc,

przyniosła jej ulgę. Reagując dokładnie tak, jak przewidywała, Jack usprawiedliwił decyzję, którą podjęła

Strona 5

Robin Cook - Marker.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: