Kto komu opowiada w balladzie Świteź.konspekt.doc

     10.09.2009

KONSPEKT LEKCJI JĘZYKA POLSKIEGO

W KLASIE VI „c”

Imię i nazwisko prowadzącego: Małgorzata Cmela

Czas przeznaczony na realizację tematu: 45 minut.

TEMAT LEKCJI: Kto komu opowiada w balladzie „Świteź”?

CELE LEKCJI:

Na poziomie umiejętności:

·         Uczeń potrafi wskazać dwóch narratorów w balladzie.

·         Uczeń umie wskazać czas i miejsce akcji.

·         Uczeń potrafi powiedzieć, czym jest ballada.

Na poziomie wiadomości:

·         Uczeń zna sylwetkę autora.

·         Uczeń zna i rozumie tekst Adama Mickiewicza.

Na poziomie postaw:

·         Uczeń jest wdrażany i motywowany do dbałości o estetykę i etykę komunikacji językowej.

MATERIAŁY: podręcznik do języka polskiego (kl. VI „Między nami”), kartki z szyfrem.

METODA: pogadanka heurystyczna, praca z tekstem.

FORMA PRACY: praca zbiorowa.

Jezioro otulone balladą.

Tereny rozciągające się na wschód od Bugu nazywane są od lat Kresami Rzeczypospolitej. Te ogromne połacie stepów, puszczy, borów skrywają wiele tajemnic i były niejednokrotnie świadkami niezwykłych wydarzeń. One też dawały natchnienie poetom, malarzom, którzy zamieszkiwali te tereny. Nie sposób zapomnieć, że miejsca te są. Nigdy nie przypuszczałam, że stanę nad brzegiem jeziora wielokrotnie opiewanego w utworach wieszcza Mickiewicza. Pewnego zimnego grudniowego dnia razem z przyjaciółmi trafiłam do Nowogródka. Dom Mickiewicza  współcześnie odbudowany stał w parku okryty śniegową czapą. Zwiedziliśmy go oraz spokojne i jakby wyludnione miasteczko. Niedaleko od miejsca dzieciństwa Adasia leży Świteź- przepiękne jezioro, którego powierzchnia wynosi około 1,5 kilometra kwadratowego, a głębokość 15 metrów.

Nad brzegiem romantycznej wody

Jechaliśmy leśną asfaltowa drogą. Nagle zza drzew zamigotała biała tafla. Zatrzymaliśmy się na leśnym parkingu. Brnąc po kolana w śniegu, doszliśmy na brzeg jeziora. Przejmująca cisza, lekki wiatr i delikatnie unosząca się nad wodą mgła. Widok był niesamowity, jak z Andersenowskiej baśni o Królowej Śniegu. Olbrzymie jezioro przykryte taflą lodu i przyprószone delikatnie śniegiem. Dookoła tylko las. Legenda głosi, że zaginione miasto księcia Tuhana napadnięte przez cara i jego wojaków leży zatopione na dnie Świtezi. Podobnież, 4 lipina (lipca), jak twierdzą miejscowi, w południe można usłyszeć i zobaczyć wśród fal Świtezi dzwony z zatopionego miasta. Patrząc na ten bajkowy krajobraz niedziwne, że urzekł on wieszcza Mickiewicza, a jezioro stało się tematem jego ballad. Wiele lat później syn poety, Władysław, stanąwszy oczarowany nad brzegiem, miał ponoć stwierdzić, iż nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby nie zobaczył Świtezi. Historia mówi, że za czasów Adama Mickiewicza tereny te należały do Niezabitowskich. Po powstaniu listopadowym skonfiskowano je. Okolica wpadła w ręce carskich pochlebców z zakazem sprzedaży, zwłaszcza Polakom. Przez wiele lat Świteź była w rękach rosyjskich. Tereny te na krótko wróciły w ręce polskie, by ponownie zostać przejęte przez Rosję. W 1927 roku Towarzystwo Krajoznawcze wybudowało nieopodal schronisko na wzór dworu, w którym urodził się Tadeusz Kościuszko. Zauroczona pięknem jeziora odwiedziłam to miejsce jeszcze kilkakrotnie, i o różnych porach roku. Moje drugie spotkanie ze Świtezią było wczesną wiosną, kiedy zielone listki drzew i krzewów otaczały jezioro. Marszczona przez wiatr woda iskrzyła w słońcu. A woda! Dawno nie widziałam tak kryształowej. Stojąc na pomoście, widziałam żółty piasek na dnie Świtezi. I znów był tylko las, woda, ptaki i cisza. Wydawało się, że czas stoi w miejscu.

                                          Iwona Wasilewska

Przedruk z: Ilustrowany Kurier Polski,

                                                   31.12.1999