Sterling Bruce - Schismatrix.pdf - Sterling Bruce - science-fiction

Bruce Sterling

Schismatrix

(Schismatrix)

Przełożył Wojciech T. Szypuła

N S B

2010

Prolog

Kolorowe samoloty leciały przez środek świata. Lindsay z zadartą

głową stał po kolana w trawie i śledził ich lot.

Napędzane pedałami, delikatne jak latawce lekkoloty nurkowały i

kręciły piruety wysoko, w strefie nieważkości. Za nimi, w oddali, po

przeciwnej stronie zamkniętego cylindra, zakrzywiona ziemia mieniła się

żółcią pszenicy i cętkowaną zielenią pól bawełny.

Zasłonił oczy przed blaskiem słońca wpadającym przez podłużne

okno świata. Jedna z maszyn, o skrzydłach z białego materiału,

zdobionych delikatnym rysunkiem błękitnych piór, przecięła snop światła i

bezgłośnie przemknęła Lindsayowi nad głową. Kiedy znów poderwała się

do góry, mignęły mu długie włosy siedzącej za sterami kobiety. Zdawał

sobie sprawę, że i ona go widziała; chciał krzyknąć, pomachać jej wesoło,

ale był obserwowany.

Strażnicy – jego żona i wuj, dwoje starych arystokratów – wreszcie

go dogonili. Szli powoli, z mozołem; twarz wuja oblała się rumieńcem –

musiał podkręcił rozrusznik serca.

– Uciekłeś! – powiedział wuj. – Uciekłeś!

– Chciałem rozprostować nogi – odparł wyzywająco Lindsay. – Od

bezczynności dostaję skurczy..

Wuj podniósł głowę, by podążyć za spojrzeniem Lindsaya. Pokrytą

starczymi plamami dłonią osłonił oczy. Podobny do ptaka lekkolot unosił

się teraz nad Gnilcem, podmokłym terenem pośrodku panelu rolniczego,

gdzie pleśń i zgnilizna wżarły się głęboko w glebę.

– Wpatrujesz się w Gnilec, co? To tam pracuje ten twój Constantine?

Podobno daje ci stamtąd znaki.

– Philip jest entomologiem, wujku. Nie kryptografem.

Lindsay kłamał. Odkąd znalazł się w areszcie domowym, tylko

dzięki tajnym sygnałom Constantine'a orientował się w najnowszych

wydarzeniach. Byli politycznymi sprzymierzeńcami. Kiedy wprowadzono

sankcje, Lindsaya internowano w rodzinnym majątku, lecz Philip

Constantine okazał się niezastąpiony jako ekolog. Dlatego wciąż

przebywał na wolności i pracował na Gnilcu.

Długie uwięzienie przyprawiało Lindsaya o rozpacz. Najlepiej czuł

się wśród ludzi, mogąc w pełni wykorzystywać wyuczone zdolności

dyplomatyczne. W odosobnieniu stracił na wadze – w jego twarzy

wysokie kości policzkowe rysowały się teraz ostro i wyraźnie, a szare oczy

nabrały ponurego, mściwego wyrazu. Kiedy rzucił się biegiem przez łąkę,

modnie ułożone, kręcone czarne włosy zmierzwiły mu się na czole. Był

wysoki i smukły, miał wydatny podbródek i łukowato wygięte brwi klanu

Lindsayów.

Alexandrina, jego żona, złapała go za ramię. Była ubrana zgodnie z

najnowszymi trendami mody – w długą plisowaną spódnicę i białą tunikę

lekarską. Skręcone loczki opadały jej na czoło, a blada, gładka cera

zdawała się zupełnie pozbawiona życia, jakby stanowiła perfekcyjnie

zadrukowaną, papierową replikę żywej skóry.

– Mówiłeś, że nie będziesz więcej wspominał o polityce, James –

rzekła do starszego mężczyzny i przeniosła wzrok na Lindsaya. – Jesteś

taki blady, Abelardzie. Zdenerwował cię.

– Blady? – powtórzył Lindsay i sięgnął pamięcią do kształcerskiego

szkolenia dyplomatycznego. Policzki mu się zarumieniły, po chwili

błysnął odsłoniętymi w uśmiechu zębami. Jego wuj cofnął się o krok i

zmarszczył brwi.

Alexandrina uwiesiła się Lindsayowi na ramieniu.

– Nie lubię, kiedy to robisz – oznajmiła. – Przerażasz mnie.

Była od niego o pięćdziesiąt lat starsza. Całkiem niedawno

wymieniono jej kolana i nie zdążyła się jeszcze przyzwyczaić do

mechanistycznych, teflonowych rzepek.

Lindsay przełożył oprawiony wydruk do lewej ręki. Czas w areszcie

domowym upływał mu na tłumaczeniu dzieł Szekspira na nowoczesny,

solarny angielski, do czego namówiła go starszyzna klanu. Mieli nadzieję,

że studia nad starożytnością zaprzątną go na tyle, by nie miał czasu

spiskować przeciw państwu. W nagrodę pozwolono mu przedstawić wynik

pracy w Muzeum. Lindsay skorzystał z tej okazji, żeby choć na krótko

wyrwać się z niewoli.

Muzeum było istną wylęgarnią wywrotowców. Zachowawcy, bo tak

się nazwali, tworzyli reakcyjny ruch młodzieżowy, odznaczający się

romantycznym przywiązaniem do sztuki i kultury przeszłości. Z Muzeum

uczynili swoją twierdzę polityczną.

Ich świat nosił nazwę Okołoksiężycowej Republiki Korporacyjnej

Mare Serenitatis. Liczył sobie dwieście lat i był sztucznym satelitą

mieszkalnym ziemskiego Księżyca. Jako jedno z najstarszych państw

narodowych w kosmosie zdążył wykształcić własną, wysoką kulturę i

stanowił prawdziwą oazę tradycji.

Zmiany nie dały jednak długo na siebie czekać. Ich źródłem były

nowe, silniejsze państwa z Pasa Asteroid i Pierścieni Saturna. Wrogość

rządzonych przez mechanistów i kształcerzy supermocarstw sięgnęła także

Mare Serenitatis i podzieliła mieszkańców cichego miasta-państwa:

Zachowawcy Lindsaya stanęli naprzeciw Starych Radykałów, zbuntowany

plebs stawił czoło zamożnej arystokracji.

Sympatycy mechów zyskali w Republice przewagę.

Starzy Radykałowie sprawowali władzę z rządowych szpitali.

Organizmy wiekowych arystokratów – każdy liczył sobie dobrze ponad

setkę – funkcjonowały dzięki najnowszym zdobyczom techniki

mechanistów i importowanej technologii protetycznej, lecz wydatki na

cele medyczne z wolna przyczyniały się do upadku Republiki. Mare

Serenitatis było beznadziejnie zadłużone w kartelach i zanosiło się na to,

że niebawem stanie się jeszcze jednym państwem klienckim mechanistów.

Kształcerze dysponowali własnym arsenałem pokus. Dawno temu

przekonali Lindsaya i Constantine'a do swoich idei i poddali ich szkoleniu,

a przeciągnąwszy w ten sposób na swoją stronę dwójkę liderów młodego

pokolenia, podsycali w nich gniew i poczucie krzywdy. Napięcie w

Republice narastało i lada drobiazg mógł doprowadzić do wybuchu.

W grę wchodziło życie. Śmierć miała stać się orężem ostatecznym.

Wuj Lindsaya nie mógł złapać tchu. Musnął dłonią monitor na

nadgarstku i spowolnił bicie serca.

– Dość tych sztuczek – wysapał. – Czekają na nas w Muzeum. –

Zmarszczył brwi. – I pamiętaj, żadnych przemówień. Masz wygłosić

przygotowane oświadczenie.

Lindsay nie odrywał wzroku od biało-niebieskiego lekkolotu, który

właśnie zanurkował.

– Nie! – krzyknął, cisnął książkę w trawę i rzucił się biegiem.

Maszyna rozbiła się tuż poza kręgiem siedzeń na widowni odkrytego

Sterling Bruce - Schismatrix.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: