Harkness Deborah - Księga Wszystkich Dusz 01 - Czarownica.rtf

Marfpess Deborah

Księga Wszystkich Dusz 01

Czarownica

Piękna i młoda doktor historii Diana Bishop studiuje alchemiczne księgi w oksfordzkiej Bibliotece Bodlejańskiej. Jeden manuskrypt promieniuje dziwnym lśnieniem. Brakuje mu kilku stron. A spod pisma wyłania się niemożliwy do odczytania inny tekst.

Diana wie, że by go odczytać, musiałaby użyć swoich magicznych mocy. Pochodzi bowiem z potężnej rodziny o wielowiekowych czarnoksięskich tradycjach. Z rodziny pierwszej czarownicy straconej w Salem. Ale Diana boi się swojej magii. Broni się przed nią.

Wraca jednak do księgi. Ale okazuje się, że manuskryptu nie ma w bibliotece, bo zaginął przeszło sto lat wcześniej…

Tymczasem Oksfordem wstrząsają tajemnicze morderstwa. A Bibliotekę Bodlejańską zaludniają niebezpieczne czarownice, czarnoksiężnicy, demony i wampiry. Wszyscy poszukują księgi…

Wśród tych istot, których nie sposób odróżnić od ludzi, jest urzekający Matthew Clairmont – tajemniczy światowej sławy profesor biochemii i neurologii.

Diana wie, że nie wolno jej złamać zakazu wchodzenia w uczuciowe związki z przedstawicielami innych ras. Wie, że tę miłość może przypłacić życiem.

Tak rozpoczyna się przebogata opowieść o zakazanej potężnej miłości, wśród walki o tajemnicę, która być może zmieni świat…

ROZDZIAŁ 1

Oprawiona w skórę księga wyglądała zupełnie zwyczajnie. W oczach

każdego innego historyka nie różniłaby się od setek starych i

zniszczonych rękopisów przechowywanych w oksfordzkiej Bibliotece

Bodlejańskiej. Ale odbierając ją, od razu zorientowałam się, że kryje w

sobie coś dziwnego.

Tego popołudnia pod koniec września czytelnia księcia Humfreya była

pusta i zamówienia na materiały biblioteczne realizowano szybko, jako że

minął już letni najazd naukowców, a gorączka jesiennego semestru

jeszcze się nie zaczęła. Mimo to byłam zaskoczona, gdy Sean zatrzymał

mnie przy swoim kontuarze.

- Doktor Bishop, są już pani rękopisy - szepnął figlarnym tonem. Przód jego swetra w romby pokryty był rudawymi śladami pozostawionymi przez skórzane oprawy. Lekko zażenowany przeciągnął po nich ręką i na czoło opadł mu kosmyk jasnorudych włosów.

- Dzięki - odparłam i uśmiechnęłam się z wdzięcznością. Notorycznie łamałam reguły ograniczające liczbę książek, jakie pracownicy naukowi mogli zamawiać w ciągu jednego dnia. Sean, z którym w studenckich czasach nieraz wpadałam do wyłożonego różową sztukaterią baru

po drugiej stronie ulicy, żeby się czegoś napić, od przeszło tygodnia spełniał bez protestów moje zamówienia. -I przestań tytułować mnie w ten sposób. Za każdym razem wydaje mi się, że zwracasz się do kogoś innego.

Uśmiechnął się w odpowiedzi i popchnął manuskrypty po poszczerbionym dębowym blacie. Zawierały piękne przykłady alchemicznych ilustracji, skarby bodlejańskich zbiorów. Każdy z manuskryptów dla ochrony umieszczono w szarym tekturowym pudełku.

- Och, jest jeszcze jeden. - Sean zniknął na chwilę w pomieszczeniu za swoimi plecami i wrócił z grubą księgą in ąuarto, oprawioną zwyczajnie w cętkowaną skórę cielęcą. Położył ją na wierzchu stosu i pochylił się, żeby się jej przyjrzeć. Cienkie złote oprawki jego okularów błysnęły w przyćmionym świetle umocowanej do półki starej lampy z brązu. - Od jakiegoś czasu nikt go nie zamawiał. Muszę dopilnować, żeby po zwróceniu został włożony do pudełka.

- Przypomnieć ci o tym?

- Nie. Zanotowałem to już tutaj - odparł, stukając się czubkami palców w głowę.

- Musisz mieć lepszą pamięć ode mnie - zauważyłam, uśmiechając się szerzej.

Sean spojrzał na mnie nieśmiało i pociągnął za kartonik wsunięty między okładkę a pierwsze strony. Ale kartonik ani drgnął.

- Nie chce się wysunąć - bąknął.

Dobiegły mnie stłumione głosy. Zakłócały ciszę zwykle panującą w czytelni.

- Słyszałeś coś? - Rozejrzałam się dokoła zaintrygowana dziwnymi odgłosami.

- Co takiego? - odparł Sean, podnosząc wzrok znad rękopisu.

W oczach zamigotały mi ślady złoceń na krawędziach księgi. Ale te wyblakłe złote plamki nie mogły być źródłem

ledwo widocznego, opalizującego lśnienia, jakie dobywało się spomiędzy kart. Zmrużyłam oczy.

- Nie, nic. - Szybkim ruchem pociągnęłam manuskrypt do siebie. Poczułam ukłucia w czubkach palców, gdy dotknęłam skórzanej okładki. Sean ściskał ciągle palcami kartę książki, która teraz wysunęła się łatwo z przytrzymującej ją oprawy. Podniosłam stos książek i przycisnęłam je brodą, uderzona tajemniczym zapachem, który przegnał znajomą woń ołówkowych strużyn i wosku do podłóg.

- Diano, dobrze się czujesz? - Sean zmarszczył brwi z niepokojem.

- Doskonale. Jestem tylko trochę zmęczona - odparłam i opuściłam nieco książki, żeby odsunąć je od nosa.

Ruszyłam szybkim krokiem przez najdawniejszą, XV-wieczną część

biblioteki, wzdłuż elżbietańskich stołów do czytania z porysowanymi

blatami, opatrzonych trzema umocowanymi jedna nad drugą półkami na

książki. Gotyckie okna kierowały uwagę czytelników na kasetonowe

sklepienia - żywe kolory i złocenia ukazywały szczegóły

uniwersyteckiego herbu, czyli trzech koron i otwartej księgi. Wypisana

pod spodem sentencja: „Bóg jest moim światłem" wydawała się

powtarzać w nieskończoność.

W ten piątkowy wieczór moją jedyną towarzyszką w bibliotece była inna

amerykańska uczona - Gillian Chamberlain. Specjalizowała się w

filologii klasycznej i wykładała w college'u Bryn Mawr. Teraz ślęczała

nad skrawkami papirusu umieszczonymi między szklanymi płytkami.

Przemknęłam obok niej, starając się uniknąć jej wzroku, ale zdradziło

mnie skrzypienie starej podłogi.

Przeszło mnie mrowie, jak zawsze, gdy patrzyła na mnie inna czarownica.

- Diana? - usłyszałam jej głos dochodzący z mroku. Stłumiłam westchnienie i zatrzymałam się.

- Cześć, Gillian. - Niewytłumaczalnie zazdrosna o moje cenne starodruki pozostałam jak najdalej od czarownicy i ustawiłam się tak, żeby nie mogła się im przyjrzeć.

- Co robisz w święto Mabon? - W czasie mojego pobytu w mieście Gillian zawsze przystawała koło mojego stołu, żeby proponować mi spotkanie z siostrami. A że już za kilka dni przypadały obchody Wicca, czyli jesiennego zrównania dnia z nocą, podwajała wysiłki, żeby zaciągnąć mnie na oksfordzki sabat.

- Pracuję - palnęłam bez namysłu.

- Wiesz, jest tu kilka bardzo sympatycznych czarownic - stwierdziła przesadnie nagannym tonem. - Naprawdę powinnaś spotkać się z nami w poniedziałek.

- Dzięki. Pomyślę o tym - odparłam, zmierzając już w kierunku Seiden End, przestronnej XVII-wiecznej przybudówki, która biegła prostopadle do głównej osi czytelni księcia Humfreya. - Ale przygotowuję odczyt na konferencję, więc nie licz na mnie. - Ciocia Sara upominała mnie, że czarownicy nie wolno okłamywać innych czarownic, ale jej słowa jakoś nie powstrzymały mnie od tego rodzaju prób.

Gillian chrząknęła współczująco, odprowadzając mnie wzrokiem. Wróciłam na moje stałe miejsce naprzeciwko sklepionych witrażowych okien. Oparłam się pokusie rzucenia manuskryptów na stół i wytarcia rąk

- pamiętając o tym, że są stare i cenne, złożyłam ostrożnie cały stos na blacie.

Księga, która zdawała się przytrzymywać swoją kartę, leżała na wierzchu. Tłoczone złocenia na jej grzbiecie przedstawiały herb Eliasa Ashmole'a, XVII-wiecznego kolekcjonera ksiąg i alchemika, którego zbiory trafiły w XIX wieku do Biblioteki Bodlejańskiej z Ashmolean Museum. Manuskrypt opatrzony był numerem 782. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam brązowej skóry.

Lekki wstrząs zmusił mnie do cofnięcia palców, ale nie zrobiłam tego wystarczająco szybko. Wzdłuż moich rąk powędrowało mrowienie, wywołując gęsią skórkę, a potem rozeszło się po ramionach, napinając mięśnie pleców i szyi. Wrażenie ustąpiło szybko, ale pozostawiło po sobie coś... jakby niespełnione pragnienie. Wstrząśnięta reakcją odsunęłam się od stołu.

Znalazłam się w bezpiecznej odległości, ale i tak wydawało się, że manuskrypt rzuca mi wyzwanie. Jakby groził zburzeniem muru, który wzniosłam, żeby oddzielić moją naukową karierę od dziedzicznego prawa do tytułu ostatniej z czarownic w rodzinie Bishopów. Tak naprawdę wraz z ciężko zdobytym doktoratem, stanowiskiem, pewnymi awansami i karierą, która zaczynała się rozwijać, odrzuciłam rodowe dziedzictwo i stworzyłam sobie życie, które zależało od rozumu i naukowych zdolności, a nie od niewytłumaczalnych przeczuć i czarów. Znalazłam się w Oksfordzie, żeby doprowadzić do końca projekt badawczy. Po jego ukończeniu moje odkrycia miały zostać opublikowane wraz z obszernymi analizami i przypisami, a potem zaprezentowane kolegom humanistom, nie pozostawiając miejsca na żadne tajemnice ani na to, co można by poznać jedynie dzięki szóstemu zmysłowi czarownicy.

I oto okazało się, że bezwiednie poprosiłam o alchemiczny rękopis potrzebny do badań. Rękopis, w którym zdawały się kryć nieziemskie moce, a ich nie można było lekceważyć. Korciło mnie, żeby go otworzyć i dowiedzieć się więcej. Ale jeszcze silniejszy impuls powstrzymywał mnie od tego. Czy była to czysto intelektualna ciekawość, związana z moją pracą naukową? A może miała ona coś wspólnego z moimi odziedziczonymi po rodzinie zdolnościami?

Wciągnęłam do płuc znajome biblioteczne powietrze i zamknęłam oczy, mając nadzieję, że rozjaśni to moje myśli. Biblioteka Bodlejańska była dla mnie sanktuarium,

miejscem niezwiązanym z rodziną Bishopów. Założyłam ręce na piersi, przyciskałam łokciami drżące dłonie do swojego ciała. Wpatrywałam się w zapadającym mroku w manuskrypt Ashmole 782 i zastanawiałam się, co robić.

Gdyby pojawiła się tu moja matka, znalazłaby odpowiedź instynktownie. Większość kobiet z rodziny Bishopów była utalentowanymi czarownicami, ale moja matka, Rebecca, okazała się wyjątkowa. Potwierdzali to wszyscy. Jej nadnaturalne zdolności ujawniły się wcześnie, więc gdy zaczęła uczęszczać do szkoły podstawowej, przewyższała już wiele dorosłych czarownic z miejscowego sabatu pod względem intuicyjnego rozumienia zaklęć, zdumiewającego daru przewidywania przyszłości i niezwykłej umiejętności dostrzegania prawdy o ludziach i wydarzeniach. Młodsza siostra mamy, ciocia Sarah, także była zdolną czarownicą, ale jej talenty należały do tych bardziej konwencjonalnych - zręcznie przygotowywała magiczne mikstury i doskonale posługiwała się tradycyjnymi zasobami zaklęć i uroków. Oczywiście koledzy z uczelni nie mieli zielonego pojęcia o mojej rodzinie. Za to mieszkańcy Madison, odizolowanego miasteczka w północnej części stanu Nowy Jork, gdzie mieszkałam z Sarah od siódmego roku życia, wiedzieli o Bishopach wszystko. Moi przodkowie przenieśli się tam z Massachusetts po amerykańskiej wojnie o niepodległość. W owym czasie minęło już przeszło sto lat od stracenia Bridget Bishop w Salem. Mimo to ciągnęły się za nimi pogłoski i plotki. Kiedy Bishopowie osiedlili się w Madison, starali się zademonstrować wszystkim, jak pożyteczne jest sąsiedztwo czarownic, jeśli chodzi o leczenie chorych i przepowiadanie pogody. Z czasem rodzina wystarczająco głęboko zapuściła korzenie w tamtejszej społeczności, aby przeciwstawić się nieuchronnym wybuchom podejrzliwości i strachu ludzi.

Moja matka była jednak ciekawa świata i to wyprowadziło ją poza bezpieczne środowisko Madison. Najpierw pojechała do Harvardu, gdzie poznała młodego czarodzieja Stephena Proctora. On także pochodził z rodu o długich czarnoksięskich tradycjach i chciał doświadczyć życia poza kręgiem historii i wpływów jego rodzinnej Nowej Anglii. Rebecca Bishop i Stephen Proctor stali się czarującą parą. Amerykańska w każdym calu otwartość mojej matki kontrastowała z formalnym, staromodnym stylem bycia ojca. Zostali antropologami i zgłębiali obce kultury i wierzenia, łącząc intelektualne pasje z głębokim wzajemnym przywiązaniem. Gdy zapewnili sobie pozycje na wydziałach miejscowych uczelni - matka w jej alma mater, ojciec w Wellesley -zaczęli podróżować za granicę i założyli nowe rodzinne gniazdo w Cambridge.

Z dzieciństwa zachowałam niewiele wspomnień, ale każde z nich jest żywe i zaskakująco wyraźne. Wszystkie odnoszą się do moich rodziców -dotknięcie sztruksu na łokciach ojca, konwalie, którymi pachniały perfumy mamy, dźwięk ich kieliszków w piątkowe wieczory, gdy położywszy mnie do łóżka, jedli razem kolację przy świecach. Matka opowiadała mi historyjki na dobranoc, a brązowa teczka ojca klekotała, kiedy rzucał ją przy drzwiach wejściowych. Tego rodzaju obrazy potrącały czułą strunę gdzieś głęboko we mnie.

Inne wspomnienia już nie. Wydaje się, że matka nigdy nie urządzała prania, ale moje ubrania były zawsze czyste i porządnie ułożone. Na mojej ławce pojawiały się zapomniane przeze mnie kartki z zezwoleniem na terenowe wycieczki do ogrodu zoologicznego, gdy przychodził po nie nauczyciel. I bez względu na to, w jakim stanie znajdował się gabinet ojca, kiedy przychodziłam po całusa na dobranoc - a zazwyczaj wyglądał tak, jakby coś w nim

wybuchło - był zawsze doskonałe uporządkowany następnego ranka. Zapytałam matkę mojej koleżanki z przedszkola, Amandy, dlaczego zadaje sobie trud mycia naczyń w wodzie z płynem, jeśli wystarczyło jedynie włożyć je do zlewu, strzelić palcami i szepnąć kilka słów. Pani Schmidt roześmiała się z moich dziwnych poglądów na zajęcia domowe, ale w jej oczach pojawiło się zakłopotanie.

Tamtego wieczoru rodzice powiedzieli mi, że powinniśmy uważać na to, w jaki sposób i z kim rozmawiamy o magii. Mama wyjaśniła, że zwykłych ludzi jest więcej niż nas i dostrzegają oni zagrożenie w naszych możliwościach, a strach to największa potęga na świecie. Nie zwierzyłam się wówczas, że magia - szczególnie u mojej mamy - przerażała także mnie.

W dzień moja mama wyglądała jak matki wszystkich innych dzieci w Cambridge - trochę zaniedbana, odrobinę nie-zorganizowana i ustawicznie zaniepokojona nawałem spraw domowych i zawodowych. Miała modnie rozczochrane, jasne włosy, chociaż jej ubrania nawiązywały do roku 1977 -długie falujące spódnice, zbyt obszerne spodnie i bluzki oraz męskie kamizelki i bluzy, które kupowała w tanich sklepach wzdłuż i wszerz Bostonu, naśladowały Annie Hall. Nic w jej wyglądzie nie zwróciłoby uwagi, gdyby ktoś spotkał ją na ulicy albo stanął za nią w supermarkecie.

W zaciszu naszego domu, przy zaciągniętych zasłonach i zamkniętych drzwiach, moja matka stawała się kimś innym. Jej ruchy nabierały śmiałości i zdecydowania, bez śladu pośpiechu i rozgorączkowania. Czasami zdawała się wręcz unosić w powietrzu. Kiedy chodziła po domu, śpiewając i sięgając po wypchane zwierzęta i książki, jej twarz powoli nabierała nieziemskiej piękności. A gdy mamę ożywiała magia, nie można było oderwać od niej oczu.

- Mama ma w środku sztuczne ognie - wyjaśniał ojciec z szerokim, wyrozumiałym uśmiechem. Ale, jak się dowie-

działam, sztuczne ognie nie są ot tak, po prostu, jasne i wesołe. Są nieobliczalne i mogą też kogoś zaskoczyć i przerazić.

Pewnego wieczoru, gdy ojciec był na wykładzie, matka postanowiła wyczyścić srebra. Stanęła jak zahipnotyzowana przy misce wody, którą postawiła na stole w jadalni. Utkwiła wzrok w szklistej powierzchni i ta natychmiast pokryła się mgłą, a potem ułożyła w maleńkie upiorne kształty. Zaparło mi dech z zachwytu, gdy zaczęły rosnąć, wypełniając pokój fantastycznymi istotami. Niebawem zaczęły pełznąć w górę po draperiach i przylepiać się do sufitu. Zawołałam do mamy o pomoc, ale ona pozostała skupiona nad miską. Nawet nie drgnęła, dopóki coś na poły ludzkiego i na poły zwierzęcego nie podpełzło bliżej i nie złapało mnie za rękę. To wyrwało ją z zamyślenia i wyrzuciła z siebie ulewę złego czerwonego światła, które odegnało duchy i pozostawiło w domu zapach osmalonych piór. Po powrocie ojciec natychmiast wyczuł dziwny swąd i się zaniepokoił. Znalazł nas przytulone do siebie w łóżku. Na jego widok matka się rozpłakała. Od tej pory nigdy nie czułam się całkowicie bezpieczna w jadalni.

Resztki poczucia bezpieczeństwa wyparowały zupełnie po moich siódmych urodzinach, gdy rodzice pojechali do Afryki i stamtąd nie wrócili.

Wzdrygnęłam się i skupiłam na problemie, który miałam przed sobą. Manuskrypt leżał na bibliotecznym stole w kałuży światła lampy. Jego magiczna siła napinała coś mrocznego, co zapętliło się w moim wnętrzu. Znowu dotknęłam palcami gładkiej skóry. Tym razem kłujące uczucie wydało mi się znajome. Przypominałam sobie niewyraźnie, że już raz kiedyś doświadczyłam czegoś podobnego, przeglądając papiery na biurku w gabinecie ojca.

Odwróciłam się od oprawionego w skórę tomu, zajęłam czymś bardziej racjonalnym - poszukiwaniem spisu

alchemicznych tekstów, jaki sporządziłam przed wyjazdem z New Haven. Leżał na stole, ukryty między luźnymi kartkami, zamówieniami na książki, pokwitowaniami, ołówkami, długopisami i planami biblioteki, ułożony porządnie według kolekcji, a także według numerów przydzielonych wszystkim tekstom przez bibliotekarza, gdy znalazły się one w Bibliotece Bodlejańskiej. Od czasu, jak przyjechałam tu kilka tygodni wcześniej, przedzierałam się metodycznie przez tę listę. Skopiowany opis katalogowy pozycji Ash-mole 782 informował: „Antropologia albo rozprawa zawierająca krótki opis Człowieka w dwóch częściach: w pierwszej anatomiczny, w drugiej psychologiczny". Jak w przypadku większości dzieł, które badałam, tytuł nie mówił nic o zawartości księgi.

Moje palce mogłyby opowiedzieć mi o niej nawet bez otwierania okładek. Ciocia Sarah zawsze sprawdzała palcami zawartość listu, zanim go otworzyła, na wypadek gdyby w kopercie krył się rachunek, którego nie chciała zapłacić. Dzięki temu mogła powołać się na niewiedzę, kiedy okazywało się, że jest winna elektrowni pieniądze za prąd. Złocone cyfry na grzbiecie księgi zamigotały. Usiadłam i zaczęłam rozważać możliwości.

Zlekceważyć uroki, otworzyć manuskrypt i spróbować przeczytać go jak zwykły naukowiec?

Odsunąć zaklętą księgę na bok i wyjść?

Sarah parsknęłaby śmiechem z uciechy, gdyby dowiedziała się o moim kłopotliwym położeniu. Zawsze twierdziła, że moje wysiłki mające na celu utrzymanie magii na odległość ramienia są daremne. Ale robiłam to od pogrzebu rodziców. Stojące wśród gości czarownice przyglądały mi się badawczo, szukając oznak, że w moich żyłach płynie krew Bishopów i Proctorów. Poklepywały mnie zachęcająco, przepowiadając, że to tylko kwestia czasu, zanim zajmę miejsce matki w ich miejscowym kółku. Niektóre wyrażały

szeptem swoje wątpliwości dotyczące tego, czy moi rodzice podjęli mądrą decyzję, żeby się pobrać.

- Za dużo mocy - mruczały, sądząc, że ich nie słyszę. -Oni byli skazani na przyciąganie uwagi, nawet bez badania dawnych religijnych rytuałów. To wystarczyło, żebym obwiniła o śmierć rodziców nadnaturalne moce, jakie mieli w sobie, i poszukała innej drogi życiowej. Odwróciłam się plecami do wszystkiego, co miało związek z magią, i skupiłam się w rzeczach właściwych zwykłym dorastającym ludziom - jeździe konnej, chłopakach, romantycznych powieściach. Próbowałam zniknąć wśród zwyczajnych mieszkańców miasta. W okresie dorastania miewałam napady depresji i niepokoju. Wszystko to było normalne, jak zapewnił ciocię sympatyczny lekarz, zwykły człowiek.

Sarah nie powiedziała mu o głosach, o moim zwyczaju podnoszenia słuchawki telefonu na dobrą minutę przed dzwonkiem ani o tym, że w czasie pełni musiała rzucać zaklęcia na drzwi, żeby uchronić mnie przed powędrowaniem we śnie do lasu. Nie wspomniała też, że kiedy byłam rozzłoszczona, krzesła w naszym domu ustawiały się w chwiejną piramidę, aby runąć z trzaskiem na podłogę, gdy tylko poprawił mi się humor.

Gdy skończyłam trzynaście lat, ciocia zdecydowała, że nadszedł czas, abym skierowała część tkwiących we mnie mocy na naukę podstaw czarnoksięstwa. Zapalanie świec za pomocą kilku wyszeptanych słów albo usuwanie pryszczy dzięki wypróbowanemu przez czas magicznemu płynowi - takie były zazwyczaj pierwsze kroki młodocianej czarownicy. Ale ja nie potrafiłam opanować najprostszego zaklęcia, przypalałam każdą miksturę, której sporządzania ciocia mnie nauczyła, i uparcie odmawiałam poddania się testom, które miały sprawdzić, czy odziedziczyłam po matce niesamowicie precyzyjny dar jasnowidzenia.

Głosy, ognie i inne nieoczekiwane przejawy moich zdolności stały się rzadsze, kiedy moim hormonom wrócił spokój. Ale niechęć do uczenia się rodzinnego rzemiosła pozostała. Ciocię niepokoił fakt, że ma w domu niewykształconą czarownicę, toteż z uczuciem pewnej ulgi posłała mnie do college'u w Maine. Gdyby nie liczyć magii, byłaby to historia typowa dla wieku dojrzewania.

Tym, co oddaliło mnie od Madison, był mój umysł. Rozwinął się przedwcześnie, dzięki czemu nauczyłam się mówić i czytać wcześniej niż moi rówieśnicy. Dzięki cudownej fotograficznej pamięci - ułatwiała mi ona przypominanie sobie całych stron podręczników i odnajdywanie żądanej informacji podczas klasówek - nauka prędko stała się polem, na którym rodzinne magiczne dziedzictwo nie miało żadnego znaczenia. Przeskoczyłam końcowe lata szkoły średniej i, gdy miałam szesnaście lat, wstąpiłam do college'u.

Ponieważ moją wyobraźnię przyciągały widowiska i kostiumy, próbowałam najpierw znaleźć sobie miejsce na wydziale teatralnym -fascynowała mnie siła, z jaką słowa sztuki wyczarowywały zupełnie inne miejsca i czasy. Profesorowie dostrzegli w kilku moich pierwszych przedstawieniach nadzwyczajne przykłady tego, w jaki sposób dobra gra aktorska może przekształcić zwykłą studentkę college^ w kogoś innego. Pierwsze oznaki, że te metamorfozy mogły nie być wynikiem teatralnego talentu, przyszły, gdy grałam Ofelię w Hamlecie. Zaraz po obsadzeniu mnie w tej roli zaczęły mi rosnąć w nienaturalnym tempie włosy, opadając z ramion do pasa. Siedziałam godzinami nad jeziorkiem college'u, do którego przyciągała mnie nieodparcie jego błyszcząca tafla, a nowe włosy powiewały wokół mnie. Chłopak grający Hamleta padł ofiarą zauroczenia i przeżyliśmy namiętny, choć niebezpiecznie swawolny romans. Powoli roztapiałam się w szaleństwie Ofelii, pociągając za sobą całą obsadę.

Być może wynikiem tego był przykuwający uwagę spektakl, ale każda nowa rola niosła nowe wyzwania. Na drugim roku doszło do niemożliwej sytuacji, gdy zostałam obsadzona jako Annabella w Jaka szkoda, że to nierządnica. Podobnie jak bohaterka, przyciągnęłam mnóstwo oddanych konkurentów - nie wszyscy byli zwykłymi ludźmi -którzy chodzili za mną po całym kampusie. Gdy na koniec opadła kurtyna, a oni odmówili pozostawienia mnie w spokoju, stało się jasne, że rozpętało się coś, nad czym nie można było zapanować. Nie byłam pewna, w jaki sposób do mojej gry aktorskiej wśliznęła się magia, i nie chciałam się tego dowiadywać. Obcięłam krótko włosy. Zamieniłam zwiewne spódnice i bluzki na czarne golfy, spodnie w kolorze khaki i mokasyny, jakie nosiły solidne i ambitne studentki, przygotowujące się do egzaminu na wydział prawa. Nadmiar energii skierowałam na ćwiczenia sportowe. Po opuszczeniu wydziału teatralnego próbowałam kilku innych kierunków, poszukując takiego, który byłby wystarczająco racjonalny, żeby nie pozostawiać ani jednego centymetra kwadratowego dla magii. Brakowało mi precyzji i cierpliwości wymaganej w matematyce, a moje wysiłki w dziedzinie biologii skończyły się katastrofą w postaci nieudanych sprawdzianów i niedokończonych doświadczeń laboratoryjnych.

Pod koniec drugiego roku sekretariat uniwersytetu zażądał, żebym wybrała specjalizację, bo inaczej pozostanę w colłege'u na piąty rok. Program letnich studiów w Anglii dał mi możliwość odejścia jeszcze dalej od wszelkich spraw dotyczących Bishopów. Zakochałam się w Oksfordzie i w spokojnym lśnieniu jego ulic o poranku. Kursy z historii obejmowały dokonania królów i królowych, toteż w mojej głowie odzywały się jedynie szepty płynące z książek napisanych w XVI i XVII wieku. Można je było przypisać w całości wielkiej literaturze. Ale najbardziej podobało

mi się to, że nikt w uniwersyteckim ośrodku mnie nie znał. A jeśli tego lata były w mieście jakieś czarownice, to trzymały się z dala ode mnie. Wróciłam do domu, zgłosiłam specjalizację w dziedzinie historii, w rekordowym czasie zaliczyłam wszystkie wymagane wykłady i zrobiłam dyplom z wyróżnieniem przed ukończeniem dwudziestki.

Kiedy postanowiłam podjąć studia doktoranckie, program oferowany w Oksfordzie wydał mi się lepszy od wszystkich pozostałych. Wybrałam specjalizację w dziedzinie historii nauki i w moich badaniach skupiłam się na okresie wypierania magii przez wiedzę, kiedy to astrologia i polowania na czarownice doprowadziły do Newtona i odkrycia powszechnych praw przyrody. Poszukiwanie racjonalnego, a nie nadnaturalnego porządku w naturze znalazło odbicie w unikaniu przeze mnie tego, co było ukryte, czyli magii. Linie, jakie już nakreśliłam między tym, co działo się w mojej świadomości, a tym, co nosiłam we krwi, stały się bardziej wyraziste.

Ciocia Sarah prychnęła na wieść o mojej decyzji specjalizowania się w XVII-wiecznej chemii. Jasnorude włosy były zewnętrzną oznaką jej porywczego usposobienia i ostrego języka. Była rozsądną czarownicą, która bardzo otwar...