Co dodaje naturze łaska.doc

Co dodaje na­turze łaska

„Skąd zaczerpniemy siły, by przedstawić szczęście takiego małżeństwa, które przez Ko­ściół jest zawarte, przez ofiarę umocnione, błogosławieństwem naznaczone, które anio­łowie publicznie ogłaszają, a w którym Ojciec niebieski ma upodobanie? (...) Jakże pięknym stadłem jest para wierzących, którzy mają jed­ną nadzieję, jeden cel swoich pragnień, jedna­kowy sposób życia i takiż sam zwyczaj posłu­gi. Obydwoje są sobie braćmi, obydwoje współsługami; nie istnieje żadna różnica mię­dzy duchem czy ciałem, jako że rzeczywiście dwoje są w jednym ciele. Gdzie jest jedno cia­ło, tam też i jeden duch. Razem modlą się, ra­zem rozmyślają, razem też odbywają posty; nawzajem się pouczają, nawzajem się zachę­cają, nawzajem również siebie znoszą. Oby­dwoje jednako zachowują się w kościele Bo­żym, jednako  na   uczcie  Bożej, jednako w trudnościach, prześladowaniach i w chwi­lach wytchnienia. Żadne z nich nie ma przed drugim tajemnic, żadne nie unika drugiego, żadne nie jest ciężarem dla drugiego. (...) Znak krzyża nie jest czyniony ukradkiem (...). Chrystus raduje się, gdy tak wielkie czyny wi­dzi i o nich słyszy. Takim zsyła On swój pokój. Gdzie są dwaj, tam jest i On sam, a gdzie On sam jest, tam nie ma Złego" Tertulian. Do żony.

R. Cantalamessa. Kochać kościół. Medytacje nad Listem do Efezjan. Ząbki 2004 s. 92-93.