Skorzenny cz.2.pdf

Skorzeny cz.II

Aktorzy:

Otto Skorzeny - Jerzy Bończak

Adolf Hitler - Jan Peszek

Admirał Horthy - Marek Perepeczko

Ambasador Veesenmayer - Witold Pyrkosz

Węgierski faszysta - Olaf Lubaszenko

SS-Sturmbannführer Otto Skorzeny, dowódca specjalnej jednostki, został

wezwany do Wilczego Szańca 15 września 1944 roku.

Przyjechał tam wczesnym popołudniem i mając trochę czasu do spotkania

z Hitlerem rozglądał się z zaciekawieniem, zauważył, że wiele się zmieniło

w Wilczym Szańcu od jego ostatniego pobytu.

Powstał nowy wielki bunkier numer 11, doskonale zabezpieczony przed

bombami i atakiem gazowym. Hitler już zaczynał się obawiać

niespodziewanego przedarcia się dużego oddziału wojsk radzieckich. Co

prawda, główne siły Armii Czerwonej były jeszcze zbyt daleko, ale

całkowicie uzasadnione były obawy przed desantem spadochronowym,

który mógłby opanować lotnisko, gdzie wylądowałyby radzieckie samoloty

transportowe przywożąc działa i ciężką broń. Odparcie takiego ataku

mogło się okazać niemożliwe. Hitler nakazał więc staranne

przeanalizowanie możliwości obrony jego głównej kwatery.

Esesman wprowadził Skorzenego do sali i pozostawił tam, wśród innych

oficerów. Czekali na wejście führera.

Skorzeny widywał go wielokrotnie. Ostatni raz we wrześniu 1943 roku

przyjmował z jego rąk odznaczenie za uwolnienie Benito Mussoliniego,

uwięzionego w hotelu "Campo Imperatore" na górze Gran Sasso. Führer

był wówczas pełen werwy, promieniujący energią, która udzielała się jego

najbliższemu otoczeniu.

Gdy 15 września 1944 roku w sali konferencyjnej Wilczego Szańca

zobaczył ponownie Hitlera, widok ten zmroził go. Patrzył na

przygarbionego, przedwcześnie postarzałego człowieka, który choć trzymał

lewą rękę za plecami, i tak nie mógł ukryć jej drżenia.

Przywitał się z kilkoma oficerami i podszedł do Skorzenego. Powiedział

parę uprzejmych słów na temat waleczności wyprężonego esesmana i

polecił mu, aby brał udział w naradach dotyczących sytuacji na Bałkanach.

Trzeciego dnia, po kolejnej naradzie, powiedziano mu, że ma pozostać w

sali. Führer krążąc wokół wielkiego stołu z mapami zaczął mówić:

Hitler: Front na granicy Węgier ustabilizował się i musimy

utrzymać taką sytuację za wszelką cenę! Jest tam około

miliona naszych żołnierzy i będą straceni, jeżeli nie

zatrzymamy Rosjan. Otrzymałem tajne raporty, że szef

węgierskiego państwa, admirał Horthy, próbuje nawiązać

kontakty z naszymi wrogami w celu zawarcia

separatystycznego pokoju. To oznaczałoby utratę naszych

armii! On usiłuje zbliżyć się do zachodnich mocarstw i Rosji.

Jest nawet gotów oddać się na łaskę Kremla!

Skorzeny patrzył na mapę wiszącą na przeciwległej ścianie. W wielką

podkowę Karpat zaginającą się wzdłuż węgierskich granic wbito 16

chorągiewek, które oznaczały radzieckie armie. Jeżeli przedarłyby się

przez zaporę, jaką stanowiły góry, i wyszły na Nizinę Węgierską, nic nie

mogłoby ich zatrzymać.

Hitler: Pan, Skorzeny, musi być przygotowany do zajęcia siłą

zamku w Budapeszcie, jeżeli Horthy zdradzi nasz sojusz. Sztab

Generalny rozważa atak spadochroniarzy lub oddziałów w

szybowcach. Dowodzenie całą operacją w mieście zostało

powierzone nowemu dowódcy korpusu, generałowi

Kleemanowi. Podlega mu pan podczas tej operacji -

natychmiast musi pan rozpocząć przygotowania. Aby ułatwić

panu pokonanie wszelkich przeciwności w sformowaniu

oddziału, otrzyma pan mój rozkaz na piśmie oraz szerokie

uprawnienia.

Dokument podpisany przez Hitlera głosił: "Sturmbannführer Skorzeny

wykonuje mój osobisty i wysoce tajny rozkaz najwyższej wagi. Rozkazuję

wszystkim politycznym i wojskowym władzom udzielić mu wszelkiej

pomocy, jakiej wymaga, i zastosować się do jego życzeń. Der Führer und

Reichskanzler Adolf Hitler."

Hitler: Polegam na panu i pana żołnierzach.

Skorzeny spodziewał się szczególnego zadania, gdy tylko otrzymał

wezwanie stawienia się w Wilczym Szańcu. Polecił wówczas, aby komando

"Mitte", jak nazwano batalion 502 Waffen-SS, było gotowe do akcji w

każdej chwili.

Zadzwonił do Adriana von Foelkersama, szefa sztabu jego oddziału w

Friedenthal pod Berlinem.

Skorzeny: Halo, Foelkersam? Otrzymałem właśnie nowe

ważne zadanie. Weź ołówek i zapisz: 1 kompania w pełnym

składzie ma wejść na pokłady samolotów w Gatow dzisiaj o

20.00. Zapewnij amunicję i nie zapomnij o materiałach

wybuchowych dla czterech oddziałów saperskich. Żelazne

racje na sześć dni. Dowodzi porucznik Hunke. Ja odlatuję stąd

tak szybko, jak tylko będzie to możliwe, i przed dziesiątą

wyląduję na lotnisku zakładów Heinkla w Oranienburgu.

Czekaj tam na mnie.

Dopiero, gdy odłożył słuchawkę, zorientował się, że nie podał kryptonimu

operacji, lecz uznał, że błąd ten naprawi zaraz po wylądowaniu.

Zdecydował, że akcja opanowania siedziby Horthy'ego będzie nosić nazwę

"Panzerfaust".

Przygotowania ruszyły pełną parą, ale zebranie ekwipunku i pojazdów

potrzebnych do wykonania akcji nie było sprawą prostą, pomimo rozkazu

führera. We wrześniu 1944 roku w Niemczech, pustoszonych przez

alianckie bombowce, trudno było uzyskać dodatkowy przydział. Postanowił

więc wykorzystać czas, jaki musiał minąć zanim jego oddział zgromadzi

niezbędny ekwipunek, i pojechać do Budapesztu, aby osobiście rozejrzeć

się na miejscu przyszłej akcji.

Przybył tam pod pseudonimem dr Wolff i zamieszkał w willi węgierskiego

faszysty, gotowego udzielić niemieckim komandosom najdalej idącej

pomocy. Tego samego wieczora Skorzeny uzyskał wiele ciekawych

informacji:

Faszysta: Doktorze Wolff, muszę panu przekazać kilka

najnowszych wiadomości, choć zastrzegam się, nie znam celu

pańskiej misji. Sądzę jednak, że informacje te będą panu

przydatne. Dotyczą Miklósa "Miki" Horthy'ego, którego tak

nazywamy, aby nie mylić z admirałem, jego ojcem. Rozpoczął

tajne negocjacje z wysłannikami Tito, przez którego chce

dotrzeć do Rosjan.

Skorzeny: Proszę mi powiedzieć coś więcej o tej rodzinie.

Faszysta: Jeden z dwóch synów admirała, starszy, István,

lotnik, zginął podczas lotu samolotem dwa lata temu, ale nie

bardzo wiadomo gdzie. Według jednej wersji stało się to na

froncie wschodnim, według innej - tutaj, na Węgrzech, w

wypadku lotniczym. Od tego czasu ojciec przelał wszystkie

uczucia na młodszego - znanego dotychczas jedynie z orgii,

jakie wyprawiał na Wyspie Małgorzaty. Ostatnio zabrał się do

polityki.

Skorzeny: Dlaczego starają się wykorzystać pośrednictwo

Tito? Przecież to komunista, ich najgorszy wróg! Czy nie mogą

podjąć bezpośrednich negocjacji z Rosjanami?

Jego gospodarz nie umiał odpowiedzieć na to pytanie. Wtedy mało kto

orientował się w szalonym tempie rozwoju wydarzeń na Węgrzech, które

zaczynało przypominać libretto operetek.

Gdy admirał Horthy podjął decyzję o zmianie sojusznika, Rosjanie byli

pierwszymi, którzy się o tym dowiedzieli od swoich szpiegów. Natychmiast

przysłali więc do Budapesztu pułkownika Makarowa (nie jest pewne, czy

było to jego prawdziwe nazwisko, czy tylko pseudonim), który dostarczył

admirałowi dwa listy pełne wspaniałych obietnic. Ten wysłał do Moskwy

swojego przedstawiciela, marszałka Frago, aby negocjować warunki

kapitulacji wojsk węgierskich. Marszałek, były attaché wojskowy w

Moskwie zaproponował "natychmiastowe zaprzestanie działań wojennych,

udział wojsk brytyjskich i amerykańskich w okupacji Węgier, niezakłócony

odwrót wojsk niemieckich z Węgier".

Rosjanie wysłuchali z zainteresowaniem propozycji i zapytali marszałka o

pisemne upoważnienie do reprezentowania admirała Horthy'ego. Nie miał

go. Rosjanie odmówili więc prowadzenia rokowań i udali, że nic nie wiedzą

o obietnicach zawartych w listach pułkownika Makarowa.

Horthy uznał, że przeszkody w rozwiązaniu głównego problemu są

następstwem jego przeoczenia, jakim było wysłanie marszałka Frago bez

pełnomocnictwa, i nakazał znanemu malarzowi impresjoniście, aby ten

dowiózł dokumenty do Moskwy. Zapewne kierował się przekonaniem, że

nikt nie będzie podejrzewał artysty o przewożenie tajnych papierów.

Czas mijał. Rosjanie nie mieli zamiaru potwierdzać wcześniejszych

zobowiązań. Nadzieja na rozstrzygnięcie losu dziesiątek tysięcy

węgierskich żołnierzy oddalała się coraz bardziej. Zapewne z tego powodu

Miklós "Miki" Horthy uznał, że warto skorzystać z pośrednictwa

jugosłowiańskiego komunisty.

Kilka dni po tej rozmowie Skorzeny - który wciąż w cywilnym przebraniu

krążył po Budapeszcie i najchętniej przybywał do zamku, gdzie obok

apartamentów regenta urzędował niemiecki ambasador - dowiedział się,

że według ostatnich ustaleń wywiadu niemieckiego spotkanie Miklósa

"Miki" Horthy'ego z jugosłowiańskim wysłannikiem odbędzie się 15

października w willi na przedmieściu.

Obiekt był bardzo trudny. Niemcy wiedzieli, że syn regenta porusza się po

mieście przy silnej eskorcie, tak więc jakakolwiek próba wdarcia się do

domu, gdzie odbywały się negocjacje, mogła doprowadzić do strzelaniny,

której wynik był trudny do przewidzenia.

Okazało się jednak, że dom nie był strzeżony. W dniu poprzedzającym

dzień spotkania dwaj niemieccy agenci weszli do niego i ukryli się na

piętrze. Czekali, aż nadejdzie syn dyktatora.

Niedzielny poranek 15 października był ciepły i słoneczny. Skorzeny w

cywilnym ubraniu podjechał samochodem do podmiejskiej willi, gdzie

według doniesień wywiadu młody Horthy miał spotkać się z wysłannikami

marszałka Tito.

Na ulicy przed budynkiem stała wojskowa ciężarówka ze skrzynią zakrytą

brezentem i osobowy samochód należący zapewne do Horthy'ego.

Skorzeny wyminął ich i zatrzymał się przy krawężniku. Podniósł maskę

udając, że samochód się zepsuł. Skorzeny grzebiąc w silniku uważnie

obserwował teren.

Przez szparę w plandece ciężarówki widać było węgierskiego oficera z

pistoletem maszynowym bacznie obserwującego ulicę. Dwaj inni

oficerowie przechadzali się ulicą, odwracając co chwilę głowy w stronę

domu. Kilkadziesiąt metrów dalej na ławce po drugiej stronie ulicy

siedziało dwóch cywilów. To już byli esesmani Skorzenego w cywilnych

ubraniach. Pozostali, w mundurach i gotowi do akcji, czekali w

ciężarówkach, które zatrzymały się w bocznej uliczce.

Minęła 10.10, gdy z zza rogu wyszli agenci SD, którzy nie kryjąc się

zbytnio zmierzali wyraźnie w stronę wejścia do willi. Ludzie z obstawy

Horthy'ego byli czujni. Gdy tylko Niemcy się zbliżyli, unieśli karabiny. Nie

zdążyli jednak wezwać do zatrzymania, gdy któryś z mężczyzn wyciągnął z

kieszeni pistolet. I wtedy padły strzały. Jeden z agentów, trafiony w

brzuch, osunął się po schodach i upadł na chodnik. Drugi zdołał dopaść

wejścia i skryć się w sieni.

Węgrzy zwrócili wówczas uwagę na Skorzenego i zaczęli strzelać w jego

stronę. Samochód, za którym się skrył, dziurawiony pociskami trafiającymi

bezpośrednio lub rykoszetującymi od ścian i chodnika mógł w każdej chwili

stanąć w płomieniach.

Strzały zaalarmowały jednak komandosów, Skorzenego którzy ruszyli na

pomoc. Nadbiegali z kilku stron. Żołnierze węgierscy, bojąc się osaczenia,

zeskoczyli z ciężarówki i ostrzeliwując się pobiegli do sieni budynku

naprzeciw willi, o którą trwała walka. Niewiele już mogli zdziałać, gdyż

esesmani dysponowali znacznie większą siłą ognia. Dwóch esesmanów

rozstawiło na trójnogu MG-42 i strzelając długimi seriami zmusiło Węgrów

do przerwania ognia, a wybuchy granatów spowodowały runięcie portalu i

zatarasowanie sieni. Strzelanina ustała.

Skorzeny wykorzystując ten moment oderwał się od samochodu i wbiegł

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: