Największy wróg Hitlera cz.2.pdf

Największy wróg Hitlera - cz. II

Aktorzy:

Adolf Hitler - Jan Peszek

Wilhelm Canaris - Jerzy Kamas

Halina Szymańska - Małgorzata Foremniak

Heinrich Himmler - Marek Perepeczko

Major Erich Hoenmans - Wiktor Zborowski

Walther Schellenberg - Krzysztof Kowalewski

Major Reinberger - Marcin Troński

Szef monachijskiej policji, von Eberstein - Witold Pyrkosz

Joseph Miller - Krzysztof Żurek

Admirał Wilhelm Canaris, szef wywiadu i kontrwywiadu wojskowego

Abwehry chciał zabić Hitlera, gdyż uważał, że jego polityka doprowadzi

Niemców do zguby. Nie był jednak szalonym anarchistą myślącym jedynie

o usunięciu znienawidzonego tyrana. Musiał przewidzieć, co stanie się po

śmierci Hitlera. Czy mocarstwa demokratyczne, Wielka Brytania i Francja,

nie wykorzystają chaosu i nie zajmą Niemiec?

Uznał więc, że zanim przygotuje zamach, musi najpierw nawiązać kontakt

z rządem brytyjskim i wynegocjować warunki zawarcia pokoju po śmierci

Hitlera. Dlatego już od 1936 roku wysyłał do Londynu tajnych emisariuszy.

Ta działalność Canarisa nie uszła uwadze jego największego wroga

Reinharda Heydricha.

Jeżeli o kimś można byłoby powiedzieć "diabeł", to właśnie o tym

człowieku. Nadzwyczaj przebiegły, bezwzględny i okrutny robił szybką

karierę w hitlerowskiej służbie bezpieczeństwa.

Zaczęło się to w 1931 roku, gdy spotkał się z Heinrichem Himmlerem,

szefem SS - gwardii przybocznej Hitlera. 27-letni Heydrich, były porucznik

marynarki, nie miał pracy, gdyż decyzją sądu honorowego został usunięty

z korpusu oficerskiego za odmowę poślubienia uwiedzionej córki dyrektora

stoczni.

Zrobił bardzo dobre wrażenie na Himmlerze, który z racji swoich swych

homoseksualnych skłonności chciał mieć w swoim otoczeniu wysmukłych

mężczyzn o blond włosach. Równie spodobał się Himmlerowi projekt

zorganizowania wywiadu SS, przedstawiony przez Heydricha. Zaangażował

go do pracy w służbie bezpieczeństwa - Sicherheitsdienst.

Wkrótce spodobał się również Hitlerowi, który w 1934 roku rozpoczął

walkę z partyjną opozycją i najpotężniejszym wrogiem, kapitanem

Ernstem Röhmem, dowódcą wielkiej paramilitarnej organizacji SA.

Heydrich osobiście opracował plan osaczenia przez oddziały SS, wierne

Hitlerowi największych oddziałów SA w różnych częściach Niemiec. Akcja,

która przeszła do historii pod nazwą "noc długich noży" została

przeprowadzona bardzo sprawnie. Nad ranem 30 czerwca 1934 roku

esesmani wyciągnęli z łóżek pijanych dowódców SA i większość z nich

rozstrzelali. Podobny los spotkał działaczy partyjnych, niechętnych

führerowi.

W ten sposób Hitler pozbył się groźnych wrogów i przejął całkowitą

kontrolę nad państwem. Była w tym duża zasługa Reinharda Heydricha,

który w nagrodę otrzymał awans do stopnia SS-Gruppenführera.

Wielka kariera byłego oficera marynarki nabierała rozmachu. W

następnych latach obejmował coraz wyższe stanowiska w aparacie

bezpieczeństwa Rzeszy.

Ostateczny triumf Heydricha nastąpił 27 września 1939, roku gdy Hitler

powierzył mu kierowanie utworzonym wówczas Głównym Urzędem

Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA). W jego ręku zbiegły się wszystkie nici

aparatu bezpieczeństwa.

Nic więc dziwnego, że Heydrich szybko dowiedział się o działaniach

Wilhelma Canarisa przygotowującego obalenie Hitlera. Nie mógł jednak

aresztować szefa wywiadu wojskowego ani nawet oskarżyć go przed

Hitlerem nie mając żelaznych dowodów zdrady. A Canaris był sprytny.

Znakomicie unikał wszelkich zasadzek Heydricha. Do czasu.

W październiku 1939 roku agenci Służby Bezpieczeństwa odkryli, że

wysłannicy Canarisa prowadzą w Watykanie tajne negocjacje z

przedstawicielami rządu brytyjskiego. Heydrich, który nieraz już przegrał

pojedynki z szefem Abwehry, tym razem zdecydował się zaatakować go

jego własną bronią i podsunąć Brytyjczykom swoich ludzi jako spiskowców

Canarisa. Prowadzenie tej akcji zlecił najzdolniejszemu podwładnemu:

Waltherowi Schellenbergowi, szefowi wywiadu Służby Bezpieczeństwa SS.

Schellenberg nie zawiódł nadziei szefa. Brytyjczycy wpadli w jego pułapkę.

20 października 1939 roku w nadgranicznym holenderskim miasteczku

Dinxperloo spotkali się czterej mężczyźni: dwaj wysłannicy brytyjskich

tajnych służb i dwaj Niemcy, którzy przedstawili się jako pułkownik

Seydlitz i pułkownik Grosch.

Brytyjczycy popełnili pierwszy błąd: uwierzyli w tożsamość tych ludzi. W

rzeczywistości mieli przed sobą dwóch esesmanów: Walthera

Schellenberga i jego przyjaciela z kliniki SS doktora Maxa Crinisa. Ci

oświadczyli, że są wysłannikami generała von Wietersheima, jednego z

szefów antyhitlerowskiej opozycji.

Rzeczywiście generał Gustaw von Wietersheim był dowódcą XIV korpusu

pancernego i choć w Londynie nie wiedziano nic o jego powiązaniach z

opozycją antyhitlerowską, ekspert do spraw Wehrmachtu uznał, że można

przyjąć - iż jako członek starej kadry oficerskiej jest przeciwny Hitlerowi.

W ten sposób wywiad brytyjski popełnił drugi błąd.

Trzeci błąd był jednak najważniejszy i najbardziej brzemienny w skutkach.

Wywiad brytyjski wysłał do prowadzenia negocjacji z rzekomymi

spiskowcami dwóch wysokich funkcjonariuszy: majora Payne'a Besta i

kapitana Henry'ego Stevensona. Oni wiedzieli bardzo dużo o brytyjskich

siatkach wywiadowczych w Europie i tajnych negocjacjach, a wkrótce mieli

znaleźć się w katowni Gestapo.

Heydrich nie miał jednak zamiaru aresztować ich. Negocjacje rozwijały się

doskonale, a Brytyjczycy nabierali coraz większego zaufania do fałszywych

spiskowców. Przekazali im nawet radiostację oraz szyfry, za pomocą

których rzekomi spiskowcy mieli utajniać meldunki nadawane do Londynu.

Jednakże historia dokonała nagłego zwrotu.

Wieczorem 8 listopada Walther Schellenberg położył się spać wcześniej.

Musiał być wypoczęty i w pełni sił przed kolejnym spotkaniem z

brytyjskimi wysłannikami, co miało nastąpić nazajutrz.

Telefon zabrzmiał tuż po północy. To musiało być coś ważnego i

niespodziewanego.

Schellenberg: Schelleberg, słucham…

Himmler: Mówi Himmler, wieczorem koło ósmej był zamach na życie

führera. Bomba wybuchła, gdy führer skończył przemawiać do starej

gwardii partyjnej w Bürgerbräukeller w Monachium. Kilku starych

towarzyszy partyjnych zostało zabitych, a uszkodzenia są całkiem duże.

Nie ma wątpliwości, że za tym kryją się brytyjskie tajne służby. Hitler

mówi - i to jest rozkaz, - że gdy spotka się pan z brytyjskimi agentami,

ma pan ich aresztować i natychmiast przywieźć do Niemiec.

Schellenberg zdawał sobie sprawę, że uprowadzenie Brytyjczyków

przerwie nadzwyczaj ważną grę, ale słowa Himmlera nie pozwalały na

jakąkolwiek dyskusję.

Schellenberg: Tak jest, wykonam rozkaz.

Zamach, o którym mówił Himmler, przygotowywany był od dawna, od

kwietnia 1939 roku. Miał go dokonać jeden człowiek: stolarz Georg Elser,

komunista przekonany, że musi uwolnić Niemcy i świat od tyrana. Wybrał

starą piwiarnię w Monachium, gdzie każdego roku 8 listopada Hitler

przybywał, aby celebrować rocznicę puczu z 1923 roku, gdy po raz

pierwszy usiłował przejąć władzę. Poza tym dniem piwiarnia była otwarta

dla publiczności i nie strzeżona, co stwarzało dogodną okazję do

podłożenia bomby. Zwrócił na to uwagę szef monachijskiej policji, von

Eberstein, który na początku listopada zameldował się u Hitlera.

Eberstein: Mein Führer, przychodzę zaniepokojony stanem

bezpieczeństwa w Bürgerbräukeller. Chodzi o pana bezpieczeństwo.

Hitler: W czasie tego wiecu strzegą mnie starzy bojowcy, którym

przewodzi Christian Weber. Odpowiedzialność policji kończy się przed

wejściem do Bürgerbräukeller. Czy ma pan jeszcze jakieś uwagi?

W ocenie starego policjanta, bojowcy, jak ich określił Hitler - dowodzeni

przez SS-Brigadeführera Christiana Webera - źle wypełniali swoje

obowiązki. Co prawda strzegli wejścia do piwiarni, ale nie przeszukiwali

wnętrza przed przybyciem Hitlera. Ten jednak nie dał szansy

przedstawienia zarzutów, tak więc von Eberstein skłonił się i wyszedł bez

słowa.

Elser już był gotów.

Przez wiele tygodni przychodził do piwiarni i siedząc nad kuflem piwa

obserwował zachowanie obsługi i zwyczaje gości.

Pewnej nocy ukrył się na zapleczu, tam doczekał chwili, aż kelnerzy

zamkną lokal. Wrócił wówczas na salę. Do rana wycinał otwór w panelu

obejmującym kolumnę. Uznał bowiem, że zamontowanie tam bomby i

wysadzenie filaru spowoduje zawalenie całej piwnicy. Nie mylił się.

Pracował tak przez 30 nocy. Wybił w filarze wnękę, którą obłożył korkiem,

aby wyciszyć tykanie mechanizmu zegarowego. Do budowy bomby użył

materiału wybuchowego, jaki wykradał z firmy, w której pracował, oraz

trzech zegarków. Przerobił je w ten sposób, że miały spowodować wybuch

po trzech dniach.

W nocy 5 listopada 1939 roku ukrył w filarze bombę zegarową nastawioną

na eksplozję 8 listopada o godzinie 21.20, z dokładnością do 15 minut.

Powrócił w nocy 7 listopada, aby sprawdzić, czy mechanizm działa dobrze.

Wszystko było w porządku. Nawet przytykając ucho do panelu

okrywającego filar nie można było usłyszeć tykania.

Następnego dnia, 8 listopada o godzinie 18.00, tłum zaczął wypełniać

piwiarnię. Przybyli najwyżsi urzędnicy nazistowskiego państwa: szef SS

Heinrich Himmler, minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop,

minister propagandy Joseph Goebbels oraz trzy tysiące starych bojowców.

Hitler wszedł do piwiarni Bürgerbräukeller o 20.07. Pięć minut później

rozpoczął przemówienie, które zakończył o 21.08. Następnie szybko

pożegnał się ze starymi towarzyszami partyjnymi i pospieszył na dworzec,

gdzie czekał na niego specjalny pociąg.

Bomba eksplodowała o 21.30. Wybuch i walący się strop piwnicy zabiły

osiem osób i raniły sześćdziesiąt. Führer dowiedział się o próbie zamachu

na jego życie dopiero, gdy pociąg zatrzymał się w Norymberdze.

Powiedział wówczas:

Hitler: Teraz jestem zadowolony. Fakt, że wyszedłem wcześniej niż

zwykle, dowodzi, iż opatrzność chce, abym osiągnął swój cel!

Rzeczywiście, zawdzięczał życie wyjątkowemu zbiegowi okoliczności, gdyż

nigdy dotąd nie kończył przemówienia w piwiarni przed 22.00. Było to tak

dziwne, że uważano, iż zamach został przygotowany na polecenie Hitlera,

który chciał zdobyć argumenty propagandowe przeciwko rządowi

brytyjskiemu. Dzisiaj już wiemy, że tak nie było, a przyczyną szybszego

opuszczenia zgromadzenia w piwiarni była pogoda.

Początkowo bowiem Hitler miał odlecieć z Monachium samolotem

następnego dnia rano. Silna mgła postawiła ten plan pod znakiem

zapytania, führer zdecydował się więc wracać pociągiem, którego odjazd

zaplanowano na 21.31. Wcześniej zakończył przemówienie, aby mieć czas

na przejazd ulicami Monachium na dworzec.

Sam Hitler uznał, że zamach został przygotowany przez brytyjskie tajne

służby. Przestraszył się. Może podejrzewał, że wybuch miał związek z

tajnymi negocjacjami Schellenberga. Dlatego kazał natychmiast przerwać

tę grę, którą Schellenberg prowadził jako tajny spiskowiec.

O świcie 9 listopada 1939 roku z Düsseldorfu wyruszyła w stronę granicy

holenderskiej grupa esesmanów, którymi dowodził Alfred Naujocks. To do

niego należało kierowanie operacją mającą na celu schwytanie i porwanie

alianckich agentów, którzy o godzinie 14.00 mieli stawić się w Café

Bacchus w nadgranicznej holenderskiej miejscowości Venlo.

Walther Schellenberg oraz Max Crisnis przeszli przez granicę i usiedli na

tarasie kawiarni. Mieli dać sygnał esesmanom ukrytym w trzech czarnych

mercedesach po niemieckiej stronie granicy.

Osiem minut po czternastej w wąskiej uliczce pojawił się niebieski

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: