Ouselei G J
Ewangelia życia doskonałego
Oryginalnie ta pozycja została wydana przez nieistniejące już Gdańskie
wydawnictwo MEFIS które mieściło się przy ulicy Teatralnej.
A wkrótce potem zniknęło bez śladu.
Tak wiec uznałem za stosowne z powodu ze niestety nie będzie możliwości
wznowienia tej książki umieścić jej tekst w Internecie tak aby z tego wydania mogło
skorzystać ku swemu duchowemu rozwojowi jak najwięcej ludzi zainteresowanych
prawdziwym jak najmniej przekłamanym w stosunku do zmanipulowanego przez
Kościół Rzymsko -Katolicki na polecenie kolejnych Cesarzy Rzymu od Konstantyna
począwszy, przekładem Nowego Testamentu.
Jeżeli wydawnictwo wznowiło działalność a jego przedstawiciel czyta ten tekst to
proszę o wyrozumiałości ponieważ kieruje mną nie chęć zysku lecz pragnienie aby
tekst ten trafił do jak największej liczby zainteresowanych.
Jeżeli się reaktywowaliście dajcie znać a umieszczę o tym informacje przy linku do
tej publikacji.
Myślę że wielu czytelników będzie bardziej zainteresowana papierową wersją tego
dzieła.
Życzę miłej i owocnej lektury
Waidja Aćarja Indrapani Lalita Deva G.B.
Email: reiki@priv1.onet.pl
www: http://www.republika.pl/reiki/
Podziękowania dla Gebels`a za skan i OCR książki.
KWIATY W MROKU
EWANGELIA
ŻYCIA
DOSKONAŁEGO
P
RAW
DAJESTZ
NAKIEMACZY
STESERCEPOZNAGO
ZWANA V EWANGELIĄ
Przekład:
Ks. Henryk Zalewski
Motto serii:
Bóg nie oczekuje podziękowań
za Słońce lub Ziemię,
ale za Kwiaty, które zaprawdę
nie przez oskubanie ujawniają nam
swoją piękność.
Nie zatrzymuj się jednak,
aby je rwać i przechowywać na później,
lecz idź naprzód
albowiem wzdłuż całej drogi
będziesz miał Kwiaty w rozkwicie.
I wiedz, że nie ma prawdy złej
ani Kwiatów nieczystych.
Nawet ciemne chmury
stają się Kwiatami Nieba,
kiedy je słońce całuje.
Jest tylko prawda mała,
o słowach jasnych i przezroczystych,
niczym woda lśniąca w naczyniu
i Prawda Wielka,
o niezgłębionym milczeniu
jak ciemna woda oceanu.
Człowieku okryty pyłem martwych słów
Wykąp swą duszę w Milczeniu...
Rabindranath Tagore
Słowo od Wydawcy
Ewangelia życia Doskonałego to V Ewangelia będącą pretekstem czterech
Ewangelii kanonicznych. Te oficjalne okaleczone przez przeróbki i fałszerstwa
zatraciły walory wiarogodności. Dlatego V Ewangelia - wierna naukom
Jezusa - awansowała do rangi autorytatywnego przewodnika do wyższego
chrześcijaństwa.
Człowiek współczesny w swej żałosnej niewiedzy i wciąż postępującej
degeneracji dopuszcza przerażającą gehennę bezbronnych stworzeń,
tłumacząc swoje okrucieństwo rzekomą koniecznością.
Nasza wspólna Matka-Ziemia od zarania dziejów po dni dzisiejsze pławi
się w potokach ich niewinnej krwi, cierpiąc z nimi niewypowiedziany ból i
wsłuchując się w nieprzemijającą skargę dławiącej rozpaczy.
Dla nich my jesteśmy podobni bogom, ku którym oni spoglądają w swej
niedoli... Ale my nie znamy litości, a one nie znają nadziei. Człowiek nie chce
niestety zaniechać swego zbrodniczego procederu... A Jezus rzekł: "Jak
czynicie w tym życiu współstworzeniom waszym, tak dziać się wam będzie w
przyszłym życiu" .
Hominem te (esse) memento - pamiętaj, że jesteś (tylko) człowiekiem...
Wydawca kategorycznie potępia haniebne akty brutalnej przemocy wobec
zwierząt i jednocząc się ze współczującą opinią publiczną dedykuje tej
słusznej sprawie niniejsze drugie wydanie dzieła. Upoważnia go do tego
również aktualna konieczność kampanii w obronie praw zwierząt, nad którą
nie może być zadań pilniejszych: "Każdy dzień jest stratą a każda godzina
niebezpieczeństwem"!
Ta nagląca potrzeba jest uświęcona nie tyle intencjami, co wręcz
kategorycznym żądaniem tego od nas przez samego MISTRZA JEZUSA,
którego dramatyczne wołanie poprzez wieki wciąż rozbrzmiewa: Nie męczcie
zwierząt! Kochajcie waszych mniejszych b r a c i, pomagajcie im! To
wstawiennictwo, dostojny patronat i błogosławieństwo są dla powodzenia tej
akcji nieobojętne; wsparta Najwyższym Autorytetem - nie może upaść!
Pobocznym wątkiem bieży idea reinkarnacji. W świetle V Ewangelii jawi
się ona doktryną faktu! Aby w nią uwierzyć wystarczy... zaufać słowom
Jezusa.
To wszystko i jeszcze więcej opisano w tej niezwykłej i refleksyjnej księdze,
a kontrowersyjne sformułowania i fragmenty zinterpretowano w formie
krytycznej analizy w dołączonym tu szczegółowym suplemencie.
Człowieku!
Bądź im bratem, a nie katem...
M i s t r z t a k c h c e !
Przedmowa
"Ewangelia Życia Doskonałego" albo "Świętej Dwunastki" została przez byłego
referendarza G.J. Ouseley'a około 1881 r. przyjęta i spisana. Mówi on o tym w swojej
przedmowie:
"Ta Praewangelia jest przechowywana w jednym z buddyjskich klasztorów w
Tybecie, gdzie została ukryta przez jednego ze społeczności eseńczyków, aby
zachować w bezpieczeństwie przed rękami fałszerzy. Została ona teraz po raz
pierwszy z tekstu aramejskiego przetłumaczona".
Ewangelia ta zawiera wydarzenia i rozmowy, których nie ma w dotychczas
znanych Ewangeliach, podczas gdy w pozostałych wersjach prawie dosłownie
zgadza się z tekstami Biblii.
Gdyby te nowe miejsca zawierały to, co z biegiem czasu z nauki Wielkiego
Mistrza zginęło lub celowo usunięte zostało, to miałyby one dla nas bezcenną
wartość. Gdyż to że Ewangelie, od chwili gdy chrześcijaństwo za Konstantyna
Wielkiego uznane zostało za religię państwową, ucierpiały wiele zmian i
opracowań, nie ulega żadnej wątpliwości. Profesor Nestle, autorytet historii Kościoła
i pratekstów Ewangelii, mówi w swoim "Wstępie do krytyki tekstu greckiego
Testamentu" następująco:
"Pewni uczeni zwani korektorami, zostali po Soborze Nicejskim z 325 roku po
Chrystusie przez władze kościelne mianowani i faktycznie upoważnieni do
skorygowania tekstu pism świętych w sensie tego, co za prawowierne już zostało
uznane!"
O powstaniu Ewangelii pisze Detlef Nielsen, sławny kopenhaski profesor
arabistyki i historii religii:
"Dla Kościoła i dla większości chrześcijan Biblia stanowi boską całość, spadłą z
nieba księgę, która mimo niezgodności w wielu częściach, świadczy jednak o
religii, którą JEZUS nam przyniósł.
Protestanccy teologowie i wykształceni laicy wiedzą jednak, że mamy do
czynienia z wielką różnorodnością wielu, częściowo przeczących sobie pism,
które powstały w okresie około stu lat, od 50 do 150 roku po narodzeniu
Chrystusa.
Do kanonu 27. pism, które wtedy Kościół ustanowił i który później utworzył
nasz NOWY TESTAMENT, zostały nie mniej niż cztery Ewangelie przyjęte.
Próbowano podkreślić ich jedność, podając je wszystkie za niewątpliwe
przekazania JEZUSA, które nawzajem się uzupełniają i które, chociaż widocznie
różne, jednak tworzą jedną prawdziwą Ewangelię.
Ażeby to osiągnąć poddano Ewangelię obszernemu procesowi ujednolicenia.
Najpierw skorygowano rękopisy Ewangelii przez pewne opuszczenia i
wstawki, ażeby uzgodnić je między sobą. Kiedy w ten sposób osiągnięto
użyteczny tekst, postawiono całą kościelną sztukę wyjaśniania w służbę
harmonizacji, aby uzyskać jedną Ewangelię". Historycznie można się dowiedzieć
o następujących sprawach: Jedną z najstarszych Ewangelii jest Ewangelia Marka.
Nie pochodzi ona jednak od apostoła Marka, lecz od tłumacza Piotra w Rzymie.
Papias mówi o tym w swoim liście do prezbitera Jana:
"Marek, tłumacz Piotra, kreśli z dokładnością chociaż bez większego porządku,
wszystko co przechował w pamięci o tym, co JEZUS miał powiedzieć. Ponieważ
zaś on sam PANA nie widział, lecz był tłumaczem Piotra, który go uczył, gdzie
zachodziła konieczność, nie wyłożył wszystkich słów CHRYSTUSA w ich pełni.
Nie można więc Markowi mieć za złe, że zapisał tylko to, co jemu przekazała
pamięć".
Z kanonu Muratoriego (180 r, w Rzymie) dowiadujemy się dalej: "Łukasz był
lekarzem; po Wniebowstąpieniu CHRYSTUSA, gdy Paweł przyjął jego jako
ucznia, napisał on swoją książkę w swoim własnym imieniu i w najlepszej wierze.
PANA nie widział on w ciele. Dlatego, o ile z pewnością się czegoś dowiedział,
począł opowiadać od narodzin Jana.
Czwartą Ewangelię napisał Jan. Gdy wezwali go współapostołowie i biskupi,
ażeby ją napisał, on na to powiedział: "Pośćcie ze mną od dzisiaj trzy dni i co
każdemu zostanie objawione, będziemy sobie opowiadali". Tej nocy objawiło się
Andrzejowi, że Jan ma wszystko pod swoim nazwiskiem spisać, a wszyscy
pozostali powinni to sprawdzić". Ale i te pisma nie zachowały się w oryginale. E.
Hennecke pisze w swojej
książce: "Apokryfy Nowego Testamentu" (str. 8.):
"Jak wiadomo świadectwa greckiego tekstu, na którym się teraz w zasadzie
opieramy, pochodzą przeciętnie dopiero od czwartego wieku"!
W tym czasie rozpoczęła się ostra walka ze wszystkimi starymi pismami, które
nie zostały przez Kościół przyjęte i kanonizowane i to doprowadziło do utraty
najdroższych wartości. Resche (Agrapha) o tym donosi (str. 352.):
"Prawdopodobnie wiele starych kodeksów podobnie do tych, które tylko jak
gdyby w cudowny sposób uratowane zostały - Codex Cantabrigeniensis D i
Codex Syrus-Sinaiticus, w starych bibliotekach klasztornych aż do końca IV
wieku były przechowywane, wiec aż do czasu gdy tekst kanoniczny został
ustalony (w roku 382 za papieża Damazego), aby po tym ulec zniszczeniu. Z nich
tworzyli ojcowie święci swoje a g r a f y. Używał więc Atanazy Codex Sinaiticus,
podczas gdy Makarios Wielki stosował kodeksy, które znalazł w klasztorach
Pustyni Scytyjskiej".
Hennecke w "Apokryfach Nowego Testamentu" (str. 4.) podaje: "Pewien nacisk, który
od ostatniego trzydziestolecia czwartego wieku przeciwko prywatnej lekturze
pozakanonicznych pism w krajach Zachodu był wywierany, spowodował, że
kompetentni orzecznicy wszystko dogmatycznie gorszące w nich określili jako
dodatki albo fałszerstwa heretyków". I dalej na str. 6.:
"W Syrii jeszcze w piątym wieku konieczne były specjalne kościelne środki
zaradcze, aby wprowadzić ważność czterech (oddzielnych) Ewangelii w miejsce
znajdującej się tam w użyciu harmonii Ewangelii Tacjana (Diatessaron)".
Ta niepewność w powstaniu Ewangelii i wielokrotne późniejsze zmiany nie są
naturalnie żadnym dowodem prawdziwości przedstawianego tu ujęcia. -Z drugiej
zaś strony pokazuje nam to jednak wyraźnie, jak próżna i nietolerancyjna jest
dzisiejsza wiara literowa i jak daleko jest ona oddalona od prawdy! Znacznie starsze
niż uznane teksty Ewangelii są fragmenty Ewangelii, które w ostatnim stuleciu
przez wykopaliska i znaleziska wydobyte zostały, te tzw. "Logia" albo "Agrapha".
Przede wszystkim nie zostały one "skorygowane".
Mereżkowski mówi o tym w dziele
"Jezus Nieznany ":
"Najświeższe źródło jest to, z którego nikt jeszcze nie pił: Taka świeżość
wypływa właśnie z Agraf. Pierwszy pocałunek miłości jest najsłodszy: Agrafy są
tej słodyczy pełne".
Porównanie tych starych fragmentów z tekstem niniejszym wydało zaskakujący
fakt, że duża ilość miejsc znajdujących się w Ewangelii Życia Doskonałego prawie
dosłownie występuje w starych dokumentach, podczas gdy brak ich jest w
uznanych Ewangeliach. I chodzi tu o szczególnie ważne miejsca jak poczęcie, chrzest
JEZUSA, zakaz ofiary zwierząt.Te "pośrednie dowody" zostały w formie odsyłaczy
w odpowiednich miejscach zaznaczone.
Dalszy materiał w tym sensie z pism starych ojców Kościoła, które w dalszym
ciągu uchodzą jeszcze za najlepsze źródła, został zebrany w posłowiu.
Kończymy pięknymi słowami, którymi G. J. Ouseley poprzedził pierwsze
wydanie:
"Wszystkowybaczająca miłość naszego Zbawiciela, obejmuje nie tylko ludzkość,
ale również te tzw. niższe stworzenia boskie, które dzielą z nami oddech życia, i
które znajdują się z nami na ścieżce do Wyższego. Nigdzie nie jest Opatrzność, z
jaką Najlitościwszy czuwa nad ludźmi i zwierzętami, jaśniej i jednoznaczniej
wyrażona niż w słowach JEZUSA: ,Czy nie sprzedają pięciu wróbli za dwa grosze?
A ani o jednym z nich Bóg nie zapomina'. Jak byłoby możliwe wątpić w to, że
Zbawiciel współczuł i litował się nad stworzeniami, które swój ból bez słowa
milcząco znosić muszą? Czy nie byłoby bluźnierstwem przeciwko BOGU twierdzić,
że przyglądał się ON złemu traktowaniu bezbronnych zwierząt bez współczucia lub
własnej interwencji? Nie, gdy światu zatopionemu w egoizmie, zakamieniałości
serca i nędzy przynosił ON zbawienie i głosił Swoją Ewangelię wszechogarniającej
miłości, nie mogło być więcej miejsca dla bezlitosnej zakamieniałości wobec innych
stworzeń boskich, które jak sam Zbawiciel powołane zostały do życia ze zdolnością
do odczuwania zarówno radości jak i cierpienia. Zaiste kto nosi znamię Zbawiciela,
stosuje też w życiu Jego wszechogarniającą miłość. I jak znikome jest to minimum
współczucia dla bezsilnych stworzeń, współczucia, którego żąda się od nas! Tylko
abyśmy innych stworzeń nie dręczyli! żebyśmy im pomagali, jeśli znajdują się w biedzie
albo jeśli proszą o naszą pomoc! Jednakże jak mało jesteśmy przepojeni tą boską
nauką miłosierdzia i współczucia! Jak licznym bolesnym torturom poddawane są
zwierzęta pod pretekstem naukowej konieczności albo dla zaspokojenia
nienaturalnej żądzy lub własnej próżności! Ewangelia ta służyć będzie jako
przewodnik do wyższego chrześcija,ństwa. Przekazuje nam ona kobiecą delikatność
jak i męską siłę doskonałego CHRYSTUSA.
Jeśli Kościół przyszłości wszystkie dzisiejsze pisma przeanalizuje, wyznaczy tej
Ewangelii jej należne pierwsze miejsce jako źródłowej i całkowitej "Ewangelii
Chrystusa". Inne zostaną utrzymane jako potwierdzenie czterech innych świadków,
ażeby każde słowo mogło być określone dla tych, którzy nie są zdolni przyjąć
dobroci, czystości i prawdy tej jedynej Ewangelii.
Jak wszystkie inne inspirowane zapiski nie są bezwzględnie bezbłędne w każdym
słowie, muszą również i te zapiski, które przenikają zasłonę (zakrywającą nam
zaświaty) według ich własnego wewnętrznego dowodu wyższej wiedzy być
ocenione. Gdyż inspiracja przez Ducha nie zabezpiecza w żadnym wypadku
nieomylności, tak jak boski oddech życia, który człowiek wdycha, nie chroni przed
wypadkami, chorobami i biedami, które właściwe są śmiertelnemu życiu.
Jest to niewierząca i zepsuta generacja, tak jak była dawniej, która żąda znaków,
wyraźnych dowodów. Takie znaki nie będą dane. Nawet gdyby prawdziwi pisarze
aramejskiego pretekstu zmartwychwstali i poświadczyli swoje autorstwo, nie
wierzący krytycy żądaliby dalszych znaków. I im więcej takich znaków by
dostarczono, tym więcej żądaliby w swojej zatwardziałości.
Prawda jest Znakiem, a czyste serce pozna go".
Przedmowa do pierwszego polskiego wydania
"Ewangelia Życia Doskonałego", którą w dalszym ciągu będziemy również
nazywać "V Ewangelią" została zaopatrzona zarówno przez referendarza G. J.
Ouseley'a, tłumacza angielskiego wydania, jak i przez Rudolfa Műllera, tłumacza
wydania niemieckiego - w przedmowę zawierającą szereg istotnych wyjaśnień oraz
pewną ilość dodatkowych komentarzy w tekście. Tłumacz niemiecki w specjalnym
posłowiu podał jeszcze dodatkowe dane, dotyczące zakazu spożywania mięsa, który
obowiązywał w pierwotnym chrześcijaństwie - słusznie podkreślając, iż braterski
stosunek Jezusa do zwierząt oraz wynikający stąd kategoryczny zakaz składania
krwawych ofiar, jak i wielokrotnie podkreślana zasada reinkarnacji, tj,
wielokrotnych wcieleń - to dwa najbardziej istotne elementy, odróżniające V
Ewangelię od pozostałych czterech obowiązujących oficjalnie, zwanych
kanonicznymi.
Jednakże przekład z pierwotnego pratekstu aramejskiego zawiera prócz tego -
bądź to opisy wydarzeń z życia Jezusa, pominięte w Ewangeliach kanonicznych
wprawdzie nader kontrowersyjne, niemniej jednak istotne, bądź też wypowiedzi
Jezusa wyjaśniające i pogłębiające rzeczywisty sens Jego nauki. Fragmenty te
bezwarunkowo zasługują na specjalne omówienie w formie krytycznej analizy - na
tle epoki i samej Nauki Jezusa. Omówienia tego dokonamy w specjalnym
suplemencie, zawierającym kolejne objaśnienia i komentarze z wymienieniem
odnośnych rozdziałów i wersetów. Mamy nadzieje, że pozwoli to Czytelnikom na
wyrobienie sobie własnego sądu, a wiec na rewizję dotychczasowych poglądów na
dane zagadnienie.
Z jednej strony można uznać tekst Ewangelii Życia Doskonałego za miarodajny, a
więc wolny od wszelkich przeróbek i fałszerstw, jakich dopuścili się korektorzy,
ustanowieni po soborze w Nicei w 325 r. - z drugiej jednak strony tekst ten może
zawierać błędy i pewne nieścisłości, obciążające bądź to autora lub autorów V
Ewangelii względnie dokumenty, tj. materiały pisemne, które posłużyły do
opracowania tekstu aramejskiego - jednolitego. 'Tak więc, zakładając nawet
maksimum dobrej woli i czystość intencji autora lub autorów - możliwość błędu lub
nieścisłości niewątpliwie istnieje, co upoważnia zarówno nas jak i wszystkich
Czytelników do krytycznego i analitycznego potraktowania tekstu.
Ewangelia ta została odnaleziona w jednym z klasztorów buddyjskich w Tybecie
i przełożona z języka aramejskiego około 1881 r., a więc w momencie gdy nastawał
przedświt Epoki Wodnika, w którą definitywnie Ziemia nasza wkroczyła około 1950
r., jak to jeszcze w średniowieczu obliczył słynny opat, a jednocześnie fizyk Camillus
Leonhardus Trithemius (......). Epoka Wodnika zapowiadała wydatny wzrost
nowych idei, pionierskich odkryć na wszystkich polach, ogromny postęp w
dziedzinie nauki i techniki itd. Znalezienie więc tej pradawnej Ewangelii mogło i
powinno być potraktowane jako "signum temporis", podobnie jak wiele innych
faktów, takich np. jak pojawienie się po raz pierwszy ponad terytorium Stanów
Zjednoczonych tajemniczego statku powietrznego, niewątpliwie pozaziemskiego
pochodzenia, co w latach 1895/96 zbulwersowało opinię całego świata, dopingując
niejako braci Wright do wzmożenia wysiłków w kierunku skonstruowania
pierwszej "machiny latającej", co wkrótce zostało uwieńczone pełnym
powodzeniem.
Do tejże kategorii należy zaliczyć fakt, iż w 1894 r. jedenastu uczonych
amerykańskich zorganizowało cicho i bez rozgłosu specjalną ekspedycję do Indii,
Tybetu, a częściowo i Chin, aby przeprowadzić tam badania nad niezwykłymi
osiągnięciami tamtejszych wtajemniczonych, mistrzów jogi, fakirów i wszelkiego
rodzaju "cudotwórców", które to osiągnięcia oficjalna nauka traktowała na ogół jako
pospolite oszustwo. Ekspedycja ta spędziła w Indiach kilka lat, weszła w ścisły i
osobisty kontakt z wielu Mistrzami, zbadała ich życie, w bezsporny i naukowy
sposób zbadała nieprawdopodobne ich wyczyny, stenografując wszelkie z nimi
rozmowy i uzyskane w trakcie nich wyjaśnienia, uzyskała wgląd w liczne, nie znane
na Zachodzie dokumenty, dotyczące historii naszej Ziemi i licznych cywilizacji
istniejących uprzednio, dokonała przekładu treści tychże dokumentów itd. itd. Były
to wszystko działania, mające na celu przygotować zbliżającą się Epokę Wodnika i
zebrać przekonywające dowody, które gdy nadejdzie czas - zostaną przedłożone
ludzkości.
Mistrzowie udzielali uczonym jak najdalej idącej pomocy, służąc im opieką i radą,
a pomoc tę okazywali im nadal, tj. nawet po powrocie ekspedycji do Stanów
Zjednoczonych. Niektórzy członkowie ekspedycji pozostali w Indiach na dłużej, aby
tam kontynuować rozpoczęte prace. Mistrzowie jednak uważając, iż "czas jeszcze nie
nadszedł" nie wyrazili zgody na ujawnienie prawdziwych ich nazwisk ani na
opublikowanie wszelkich dokumentów i materiałów, które udostępnili uczonym.
Doradzili również, aby z tych samych powodów nie ujawniać pełnego składu
ekspedycji ani oficjalnych stanowisk i nazwisk uczonych, które do dnia
dzisiejszego pozostają nie znane.
Zgodzili się jednak, aby jeden z członków ekspedycji amerykańskiej, a
mianowicie inż. górniczy Baird T. Spalding ujawnił swe incognito i uczestnictwo w
wyprawie i aby opublikował niektóre zastenografowane nauki i wykłady Mistrzów
oraz pewne szczegóły dotyczące ekspedycji. I tak stopniowo ukazywały się
poszczególne tomy pracy, zatytułowanej: "Życie i nauka Mistrzów Dalekiego
Wschodu"- a jej ostatni 5. tom ukazał się na dwa lata przed śmiercią autora, który
zmarł w 1958 r.
Zainteresowanych tym tematem informujemy, iż trzy tomy przytoczonego tytułu
zostały już wydane przez Agencję Wydawniczą "Mefis", a pozostałe dwa ukażą się
w pierwszym półroczu 1995 roku.
Możemy tu z całym naciskiem podkreślić, iż wszystkie nauki Mistrzów są
całkowicie zgodne z Nauką Jezusa, który był jednym z Nich. Mistrzowie
wielokrotnie podkreślali, iż Budda jest "droga do światłości", natomiast CHRYSTUS
jest "SAMĄ ŚWIATŁOŚCIĄ ", a wiec stanem świadomości, który wszyscy
powinniśmy osiągnąć. Tak więc można rzec, iż praca Bairda T. Spaldinga stanowi
najwspanialszy komentarz do Nauki Jezusa, komentarz rozwijający i uzupełniający
założenia Prawdziwej Wiedzy, Wiedzy Odwiecznej, którą reprezentował Jezus.
Uczeni amerykańscy stanowiący ekspedycje z lat 1894 i następnych zetknęli się
osobiście nie tylko z miejscowymi Mistrzami, ale - również z Jezusem.
Bezpośrednio, osobiście - na planie fizycznym. Rozmawiali z Nim, oglądali
zabliźnione Jego rany, fotografowali GO i zapisywali Jego słowa gdy udzielał
nauki lub odpowiadał na pytania. A oto zastenografowane Jego słowa, gdy zetknęli
się z Nim po raz pierwszy:
...
wirusik85