METODYKA PRACY RESOCJALIZACYJNEJ.doc

METODYKA PRACY RESOCJALIZACYJNEJ

SOCJALIZACJA – proces rozwoju społecznego człowieka; kształtowanie jego osobowości. Przekazywanie systemów wartości i norm, wzorców zachowań obowiązujących we współżyciu z innymi ludźmi oraz umiejętności niezbędnej dorosłej osobie. Socjalizacja dokonuje się poprzez: *oddziaływanie środowiska społecznego (rodzina, szkoła itp) osób lub instytucji.

DIAGNOZA- opis i wyjaśnienie pojedynczego przypadku jest to analiza, celem tej analizy jest uzyskanie indor. O aktualnym stanie przypadku o dynamice oraz determinantach jego funkcjonowania. To analiza uszczelniająca. Przechodzimy od ogółu do szczegółu. Diagnoza musi mieć walor praktyczny, interesuje nas taka diagnoza którą stanowi podstawę do podejmowania decyzji o charakterze wychowawczym. Celem jest pomoc w rozwiązywaniu problemów jednostki zagrożonej demoralizacją, niedostosowaniem. W oparciu o diagnozę ustalamy ogólny kierunek oddziaływań.

Przedmiot D. dokonanie ustaleń D. polega na wykonaniu 3 zadań:

1-właściwe sformułowanie problemu, danego przepadku tzn. określeń na czym polegają przejawy negatywnych, pozytywnych zachowań jednostki

2-zbieranie danych określających rodzaj, nasilenie pozytywnych i negatywnych zachowań podopiecznego.

WYCHOWANIE – celowe i świadome kształtowanie się osobowości. A ujmowane jako funkcja systemu wychowawczego polega na zorganizowanych oddziaływaniach które jeżeli są skuteczne przygotowują człowieka do określonego uczestnictwa w życiu społecznych i eliminują te wszystkie cechy zachowania się które są dysfunkcjonalne w stosunku do danego systemu. Celem wychowania jest inicjowanie, ukierunkowanie, korygowanie i podtrzymanie określonego procesu socjalizacji.

Wychowanie przysposabiające do pełnienia całokształtu ról społecznych to także integrowanie wpajanych dyspozycji, realizowanie zarówno w sferze pojęć i przekonań jak i w sferze uczuć i dążeń oraz ogólnych nastawień realizacyjnych, manifestowanych w praktyce codziennego życia.

PRZYSTOSOWANIE SPOŁECZNE – proces jakiemu podlega żywy organizm w dążeniu do uzyskania równowagi między własną strukturą a światem zew. Przystosowanie społeczne jest uważne zarówno za czynnik zmian ewolucyjnych jak i zdolność do zmiennego zachowania się w obrębie gatunku.

WYKOLEJENIE SPOŁECZNE – to względnie trwałe, negatywne ustosunkowanie się do oczekiwań społecznych.

REEDUKACJA – zapobieganie lub pomoc  w niepowodzeń szkolnych. Działania ukierunkowane są na: wczesne wykrywanie nieprawidłowości. Ukierunkowane są na ścisłe współpracowanie placówek oświatowych z poradniami specjalistycznymi, służbą zdrowia, instytucjami terapeutycznymi.

NIEDOSTOSWANIE SPOŁECZNE

Wg Jedlewski, Czapówa to reakcje dewiacyjne wyróżnione ze względu na system społeczny obejmujących ludzi tworzący zbiorowość własnego państwa.

Wg Ottona Lipkowskiego to zaburzenie charakterologiczne o niejednolitych objawach spowodowane niekorzystnymi zew. i wew. warunkami rozwoju wyróżniające się długotrwałymi trudnościami w zakresie dostosowania się do normalnych warunków społecznych i trudności w realizacji zadań życiowych danej jednostki.

Wg Pospisza przy określaniu danego zachowania jako „niedostosowane” zaleca, by uwzględnić szereg czynników „wyróżniając trzy podstawowe elementy tego zjawiska, a mianowicie : 1) różne stopnie zachowania określanego mianem „niedostosowane” (chodzi tu o narastanie liczby i częstości rozmaitych objawów); 2) uwzględnianie nie pojedynczych objawów w postaci izolacji, lecz ich zespołów; 3) wielokrotne występowanie tych zespołów objawów, przybierające postać „systematycznego postępowania”. Chodzi tu o postępowanie niezgodne z oczekiwaniami społecznymi. ?

Wg Haliny Sionek to jednostki u których zaburzona jest sfera emocjonalno-wolowa oraz rozwój charakteru i osobowości, co powoduje zakłócenie stosunków jednostki z otoczeniem.

DIAGNOZA PEDAGOGIZNA – to przewidywanie stanu w jakiejś wybranej dziedzinie oświaty i wychowania która nastąpi w wyznaczonym czasie ze względu na czas rozróżnia się: *krótkoterminowa np. przewiduje wyniki na koniec roku szkolnego *średnioterminowa obejmująca kilka lat *długoterminowa która dotyczy ważnych przewidywalnych zmian za kilkanaście lat

3 stadia niedostosowania społ. Wg Czapowy

1- charakteryzuje się występowaniem u jednostki poczucia odtrącenia czyli niezaspokojenia potrzeby zależności emocjonalnej. Reakcją może być agresywna antyspoł. Postawa, reakcje negatywne, buntownicze, narastająca wrogość wobec rodziców i społ. jako całości. Występują niekontrolowane reakcje emocjonalne i brak koncentracji uwagi. Jednostka łatwo się nudzi rozpoczętymi czynnościami i przejawia dostatecznej cierpliwości do ich ukończenia

2-wyraża się utrwaleniem wrogich reakcji wobec osób znaczących i autorytetów. Próby nawiązania bliższego kontaktu emocjonalnego z osoba nieprzystosowaną napotyka irracjonalny opór. Typowym przejawem tego stadium jest odrzucenie wszelkich form ekspresji wyrażającą więź uczuciową z innymi ludźmi. Pojawiają się pierwsze symptomy standardowego wykolejenia społ. takie jak: alkoholizowanie się, ucieczki z domu, wagarowanie itp.

3- wiąże się z autonomizowaniem się działalności antyspoł która zaczyna stanowić samoistne źródło przyjemności i satysfakcji  dla jednostki nieprzystosowanej. Osoby wchodzące w to stadium dążą do nawiązania kontaktów z gangami i grupami o charakterze chuligańskim, zabawowym lub wręcz przestępczym. Najwyraźniej stadium to przejawia się w grupowej działalności antyspoł prowadzącej do jawnego otwartego konfliktu z otoczeniem, moralnością lub prawem.

3 źródła nieprzystosowanie społ

*rodzina

*środowisko szkolne

*grupa rówieśnicza

Przejawy niedostosowania społ wg Lipkowskiego to notoryczne kłamstwa, werbalna agresja, lenistwo szkolne, lękliwość, nieprzestrzeganie przepisów i zarządzeń, zaburzenie koncentracji uwagi, konflikty z nauczycielami i uczniami, zachowania agresywne, kradzieże, narkomania.

ZASADY RESOCJALIZACJI pod kątem wychowania

1-AKCEPTACJI uznaje się jednostkę z odchyleniami od normy jako jednostkę mające prawo do szczególnej opieki i pomocy. Zasada ta nie zakłada rezygnacji z oceny, nakazuje się ją traktować jako element diagnozy a nie podstawę do wymierzenia sprawiedliwości.

2- POMOCY akceptujemy naszego wychowanka i chcemy mu pomóc dajemy mu to do zrozumienia on natomiast musi chcieć tej pomocy i tylko wtedy możemy zacząć pomagać

3-INDYWIDUALIZACJI dostosowanie pewnych treści przekazu do możliwości wychowanka. Należy mieć na uwadze że każdy jest inny z natury oraz …

4-KSZTAŁTOWANIA PERSPEKTYW powinniśmy mieć na uwadze perspektywe bliższa i dalszą. Celem pracy jest wychowywanie dlatego też wychowanek powinien wiedzieć po co coś robi i jak to się odnosi do przyszłości zarówno do tej bliskiej jaki i dalszej

5- WSPÓŁPRACY ZE ŚRODOWISKIEM umożliwienie kontaktów ze środ. zew. daje możliwość poznania tego co na zwe. I im większy kontakt ze środ. zew. tym tym większa szansa na to że wychowanek po wyjściu dostosuje się do życia na zew. kontakty dają poczucie że jest się na coś potrzebnym, że mamy do niego zaufanie i że dajemy mu szanse

6-SYSTEMATYCZNOŚCI praca z wychowankiem ma być systematyczna i od tego jaka jest systematyczna nasza praca zależy systematyczność pracy wychowanka