Wykład 11. (1)

Zdolnościami nazywamy te możliwości podmiotu, które określają, czy sposoby funkcjonowania psychicznego, niezbędne do efektywności jakiegoś działania, znajdują się w repertuarze dostępnym jednostce (np. czy dysponuje ona potrzebnym rodzajem operacji myślowych, czy potrafi dokonywać analizy spostrzeżeniowej, itp.). Są, więc narzędziami, którymi człowiek może się posługiwać w działaniu (instrumentalnymi wyznacznikami sprawności człowieka).

                                                                                         Wykład 11. (2)

Kryteria podziału (klasyfikacji) zdolności:

1. zakres (zdolności ogólne i specyficzne);

2. treść (np. zdolności plastyczne, muzyczne);

3. geneza (zdolności wrodzone i nabyte; zdolności

    specyficznie ludzkie i zdolności zwierzęce).

                                                                                         Wykład 11. (3)

Definicje inteligencji

Inteligencja to:

- ogólny, niezróżnicowany czynnik, na który składają

   się procesy wnioskowania i rozumowania (C. D.

   Spearman);

- specyficzna zdolność adaptacyjna właściwa

   zarówno człowiekowi, jak i zwierzętom (W. Stern);

- zdolność do uczenia się (behawioryści);

- względnie stała, charakterystyczna dla jednostki

   efektywność wykonywania zadań, głównie

   intelektualnych. Inteligencja = zdolności

   (psychologowie radzieccy);

- zdolność rozwiązywania problemów (J. Piaget);

- zdolność przetwarzania informacji (E. Hunt);

- zjawisko, które mierzą testy inteligencji (E. G.

   Boring).

                                                                                         Wykład 11. (4)

Inteligencja A – potencjał intelektualny organizmu zdeterminowany wyposażeniem genetycznym (D. O Hebb);

Inteligencja B – zdolności intelektualne przejawiające się w zachowaniu. Wynik interakcji inteligencji A i środowiska (D. O. Hebb);

Inteligencja C (psychometryczna) – zachowania, które ujawniają się w badaniach na podstawie testów inteligencji (P. E. Vernon).