Ks. Jan Seremak CSMA
Czuwanie przed Niedzielą miłosierdzia
Zmieszczony poniżej tekst jest skróconą wersją całonocnego czuwania, jakie będzie miało miejsce w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. Rozpocznie się o godz. 21.00 w sobotę, o 24.00 sprawowana będzie Eucharystia, a zakończy ok. 5.00 rano w niedzielę. Jest on zaczerpnięty z książki „Beatyfikacja – Homilie i adoracje”, Wydawnictwo św. Stanisława BM, Kraków 2011.
„Człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli, a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami” – stwierdził Ojciec Święty Paweł VI w Adhortacji apostolskiej „O ewangelizacji w świecie współczesnym”.
Nikt w świecie, nawet wśród ludzi obojętnych religijnie, jeśli spotkał się z osobą Jana Pawła II, nie wątpi, że spotkał świadka prawdy ewangelicznej. Do tego świadectwa trzeba sięgać, aby zrozumieć i wprowadzić również w swoje chrześcijańskie życie niezwykłą drogę ujętą pomiędzy „Totus Tuus” i „Jezu, ufam Tobie” - czyli drogę przebytą w zawierzeniu Maryi i Miłosiernemu Bogu.
W latach poprzedzających 2002 rok, byliśmy świadkami wielu zawierzeń Matce Bożej, dokonanych przez Jana Pawła II, a 17 sierpnia 2002 roku w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego zawierzenia całego świata Miłosierdziu Bożemu.
Z Ewangelii według świętego Jana:
„Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.” /J 19,26-27/
W encyklice Redemptoris Mater Jan Paweł II tak pisze na temat niniejszego zdarzenia z Góry Kalwarii:
„U stóp Krzyża ma początek to szczególne zawierzenie człowieka Bogarodzicy, które w ciągu dziejów Kościoła na różne sposoby bywało podejmowane i wyrażane. … Zawierzenie jest odpowiedzią na miłość osoby, w szczególności zaś na miłość matki. Maryjny wymiar życia ucznia Chrystusowego wypowiada się w sposób szczególny poprzez takie właśnie synowskie zawierzenie względem Bogurodzicy, które ma swój początek w testamencie Odkupiciela na Golgocie”. /nr 45/
W dniu 4 czerwca 1979 roku na Jasnej Górze Jan Paweł II zakończył swoją homilię następującymi słowami:
Pozwólcie, że wszystko to tutaj zawierzę! Pozwólcie, że wszystko to zawierzę w nowy sposób! Jestem człowiekiem zawierzenia. Nauczyłem się nim być tutaj! Amen”.
Do tych słów dołączmy modlitwę Jana Pawła II wypowiedzianą w Kalwarii Zebrzydowskiej 19 sierpnia 2002 roku:
"Przeto, Orędowniczko nasza,one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć,a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego,po tym wygnaniu nam okaż.O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!"Wejrzyj, łaskawa Pani, na ten lud,który od wiekówpozostawał wierny Tobie i Synowi Twemu.Wejrzyj na ten naród,który zawsze pokładał nadzieję w Twojej matczynej miłości.
…………………………………….Matko Najświętsza, Pani Kalwaryjska,wypraszaj także i mnie siły ciała i ducha,abym wypełnił do końca misję,którą mi zlecił Zmartwychwstały.Tobie oddaję wszystkie owoce mego życia i posługi;Tobie zawierzam losy Kościoła;Tobie polecam mój naród;Tobie ufam i Tobie raz jeszcze wyznaję:Totus Tuus, Maria!Totus Tuus. Amen”.
Pieśń do Matki Bożej: Cześć Maryi.
30.04.2000, podczas Mszy św. kanonizacyjnej Siostry Faustyny Kowalskiej, Jan Paweł II spełnił pragnienie Miłosiernego Zbawiciela, aby II Niedziela Wielkanocna była nazwana Niedzielą Miłosierdzia Bożego, mówiąc podczas homilii:
„Doznaję dziś naprawdę wielkiej radości, ukazując całemu Kościołowi jako dar Boży dla naszych czasów życie i świadectwo Siostry Faustyny Kowalskiej…. Chrystus powierzył jej bowiem swoje orędzie miłosierdzia w latach między pierwszą a drugą wojną światową. Kto pamięta, kto był świadkiem i uczestnikiem wydarzeń tamtych lat i straszliwych cierpień, jakie przyniosły one milionom ludzi, wie dobrze, jak bardzo potrzebne było orędzie miłosierdzia.
Jezus powiedział do Siostry Faustyny: «Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do miłosierdzia mojego» (Dzienniczek, 300). … Ważne jest zatem, abyśmy przyjęli w całości orędzie, zawarte w słowie Bożym na dzisiejszą II Niedzielę Wielkanocną, która od tej pory nazywać się będzie w całym Kościele «Niedzielą Miłosierdzia Bożego».
Na koniec homilii wypowiedział modlitwę:
„Ty zaś, Faustyno, darze Boga dla naszej epoki, darze polskiej ziemi dla całego Kościoła, wyjednaj nam, abyśmy mogli pojąć głębię Bożego Miłosierdzia, pomóż nam, abyśmy osobiście go doświadczyli i świadczyli o nim braciom. Twoje orędzie światłości i nadziei niech się rozprzestrzenia na całym świecie, niech przynagla grzeszników do nawrócenia, niech uśmierza spory i nienawiści, niech uzdalnia ludzi i narody do czynnego okazywania braterstwa. My dzisiaj, wpatrując się razem z tobą w oblicze zmartwychwstałego Chrystusa, powtarzamy twoją modlitwę ufnego zawierzenia i mówimy z niezłomną nadzieją: Jezu, ufam Tobie”.
W rocznicę ustanowienia Niedzieli Miłosierdzia Bożego oraz w przededniu beatyfikacji Jana Pawła II, z wielką pobożnością starajmy się uczestniczyć w tej adoracji.
Śpiew: O zbawcza Hostio.
Lektor: Modlitwa świętej Siostry Faustyny:
„Bądź uwielbiony, miłosierny Boże,
Żeś się zniżyć raczył z niebios na tę ziemię.
Wielbimy Cię w wielkiej pokorze,
Żeś raczył wywyższyć całe ludzkie plemię.
W miłosierdziu swym niezgłębiony, niepojęty,
Z miłości ku nam bierzesz sobie ciało,
Z Dziewicy Niepokalanej, nigdy grzechem nie tkniętej,
Bo tak Ci się od wieków upodobało.
Przez Nią, jak przez czysty kryształ,
Przeszło do nas miłosierdzie Twoje,
Przez Nią miły Bogu człowiek się stał,
Przez Nią nam spływają wszelkich łask zdroje. /1746/
Kapłan: Wielkim darem dla naszej Ojczyzny, jak również dla wszystkich krajów świata były pielgrzymki Jana Pawła II. Chociaż różny był kontekst historyczny, polityczny i społeczny tych błogosławionych odwiedzin Ojca świętego, to jednak nikt nie ma wątpliwości, że zawsze wnosiły one wielką radość w serca Polaków. Ukoronowaniem tych radości była konsekracja świątyni Miłosierdzia Bożego w krakowskich Łagiewnikach oraz akt zawierzenia całego świata Miłosierdziu Bożemu.
Zechciejmy w czasie naszej adoracji – mając na uwadze „Totus Tuus” Jana Pawła II - sięgnąć do pobożności chrześcijańskiej, która oddawała cześć Najświętszej Maryi Pannie, rozważając tajemnice Jej życia w siedmiu radościach. Są nimi następujące tajemnice zbawienia: Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie, Nawiedzenie św. Elżbiety, Narodzenie Pana Jezusa, Pokłon trzech Mędrców, Znalezienie Pana Jezusa nauczającego w świątyni, Zmartwychwstanie Pana Jezusa oraz Wniebowzięcie i ukoronowanie Matki Bożej.
Odpowiednio do tych tajemnic, opiewających radość Matki Bożej, chcemy wobec Miłosiernego Jezusa, który staje przed nami żywy pod postacią Chleba, podjąć refleksję i wyrazić wdzięczność za każdą pielgrzymkę Jana Pawła II do Ojczyzny. Były one dla wszystkich Polaków wielokrotną radością, która w świetle tajemnic radości Matki Bożej, a więc w świetle słowa Bożego, nabiera szczególnych wymiarów.
Znak krzyża, Wierzę w Boga, Ojcze nasz, 3 Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu.
Kapłan: W tęsknotę serca ludzkiego, znajdującego się w Galilei – w Nazarecie - wypatrującego Zbawiciela świata, wchodzi wysłaniec Boga. Jest nim Anioł Gabriel. Jego pozdrowienie skierowane do Maryi, jest wyrazem wielkiego szacunku nieba wobec obrazu Boga, którym jest człowiek. Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami. Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga, winien być zawsze złączony ze swoim Stwórcą. Najpiękniejsze zjednoczenie dokonało się w Niepokalanej. Ona była bez piętna grzechu pierworodnego, toteż pozdrowienie Archanioła jest wyjątkowe. Niezwykła łaska pociąga za sobą niezwykłą misję.
Nie bój się, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Pan Bóg pragnie dobra i szczęścia człowieka – Jego nie trzeba się bać. Maryja zasłuchana w zwiastowanie Archanioła dowiaduje się, że Jej tęsknoty serca spełnią się – przyjdzie Zbawiciel świata, a Ona będzie Jego Matką. Jakże się to stanie? - pyta Najświętsza Maryja Panna. Otrzymuje od Archanioła odpowiedź: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Odpowiedzią na zwiastowanie wysłańca Bożego jest pokorne wyznanie Maryi: Oto Ja służebnica Pańska. Raduje się z tego, że Pan Bóg postanowił uwolnić człowieka z niewoli grzechu i upodlenia. Radość w sercu Maryi, przyniesiona od Boga, będzie niesiona do potrzebującej pomocy krewnej Elżbiety, a Duch święty w swej Oblubienicy dokona Wcielenia Syna Bożego. Słowo staje się Ciałem.
Poprzez wieki, tęsknoty serca ludzkiego podobne są do tęsknot Maryi. Taką tęsknotę wyraża nasza pieśń adwentowa.
Śpiew: Bóg kiedyś stał się jednym z nas.
Lektor: Drugiego czerwca 1979 roku Następca św. Piotra tak pozdrawiał swoją Ojczyznę:
„Umiłowani Bracia i Siostry! Drodzy Rodacy! Ucałowałem ziemię polską, z której wyrosłem. Pozwólcie więc, że zwrócę się do was, aby pozdrowić każdego i wszystkich tym samym pozdrowieniem, którym w dniu 16 października minionego roku pozdrowiłem zebranych na placu św. Piotra w Rzymie: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Kapłan: Od 2 do 10 czerwca 1979 roku, rozradowani papieskim przesłaniem, zdawaliśmy się pytać: Jakże to mogło się stać? Już u początków swojego pielgrzymowania, na placu Zwycięstwa w Warszawie, Papież prosi o Ducha świętego dla odnowy oblicza tej ziemi. Przez cały czas pielgrzymki owa modlitwa nie ustaje, ale wzrasta, aby wreszcie w ostatnim dniu pielgrzymki, na Błoniach Krakowskich, przerodzić się „w bierzmowanie dziejów”. Oto prośba i modlitwa Jana Pawła II:
„Pozwólcie przeto, że tak jak zawsze przy bierzmowaniu biskup, i ja dzisiaj dokonam owego apostolskiego włożenia rąk na wszystkich tu zgromadzonych, na wszystkich moich rodaków. W tym włożeniu rąk wyraża się przejęcie i przekazanie Ducha Świętego, którego apostołowie otrzymali od samego Chrystusa, kiedy po zmartwychwstaniu przyszedł do nich "drzwiami zamkniętymi" (por. J 20,19 ) i rzekł: "Weźmijcie Ducha Świętego" (J 20,22). Tego Ducha: Ducha zbawienia, odkupienia, nawrócenia i świętości, Ducha prawdy, Ducha miłości i Ducha męstwa - odziedziczonego jako żywą moc po apostołach - przekazywały po tyle razy biskupie dłonie całym pokoleniom na ziemi polskiej. Tego Ducha pragnę wam dzisiaj przekazać, tak jak przekazywał Go swoim współczesnym biskup rodem ze Szczepanowa. Pragnę wam dziś przekazać tego Ducha, ogarniając sercem z najgłębszą pokorą to wielkie "bierzmowanie dziejów", które przeżywacie.
Więc mówię za Chrystusem samym: "Weźmijcie Ducha Świętego!" (J 20,22).
Pieśń do Ducha świętego: Duchu Święty, przyjdź prosimy.
Kapłan: W sercach pełnych wdzięczności i radości, zabrzmiało w sercach ludzi Polaków: Niechaj nam się stanie według słowa twego. Prośba Ojca świętego o moc Ducha świętego dla Rodaków spełniała się. Człowiek zatęsknił za nowym życiem, łącząc krzyż swej codzienności z krzyżem Chrystusa.
Na oczach całego świata chrześcijańskiego, dokonało się wielkie pochylenie Miłości miłosiernej Boga, nad ciemiężoną przez lata tą cząstką Kościoła świętego, która w zawierzeniu Matce Chrystusa szukała ratunku w uzyskaniu wolności.
Modlitwą świętej Siostry Faustyny wyraźmy Bogu miłosiernemu uwielbienie, wdzięczność i wielką ufność za spełnienie się tej radości ewangelicznej w życiu Kościoła lokalnego w Polsce, a przez to również w naszym życiu osobistym.
Lektor: „O Rano Miłosierdzia, Serce Jezusa, ukryj mnie w swej głębi jako jedną kropelkę krwi własnej i nie wypuszczaj mnie z niego na wieki. Zamknij mnie w swych głębiach i naucz mnie sam kochać Ciebie. Miłości wieczna, urabiaj sam moją duszę, aby była zdolna do wzajemnej miłości Ciebie. O żywa Miłości, uczyń mnie zdolną do wiecznego kochania Ciebie. Chcę wiecznie odpowiadać wzajemnością na Twoją miłość.”./Dz. 1631/
Rozważając pierwszą radość Najświętszej Maryi Panny – Zwiastowanie – wdzięczni za tę pierwszą, niezwykłą radość, daną nam od Boga przez posługę Jana Pawła II, módlmy się o posłuszeństwo Duchowi Świętemu w naszym życiu osobistym, w naszych rodzinach, w naszej Ojczyźnie i w całym Kościele.
Ojcze nasz, 10 Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu.
Pozostańmy w chwili ciszy. Rozmawiajmy osobiście z Jezusem o radości, którą przeżyła Maryja i którą my przeżywamy.
Śpiew: Wielbić Pana chcę.
Kapłan: Napełniona Duchem Świętym, Maryja udaje się z pośpiechem do Elżbiety, aby okazać jej solidarność w potrzebie. Pragnie z radością towarzyszyć rozwojowi i narodzeniu nowego życia poczętego w Elżbiecie. Nadprzyrodzone działanie Ducha Świętego pozwala obydwu kobietom odkrywać niezwykłą moc łaski, która stała się ich udziałem. Głos Maryi – głos Oblubienicy Ducha Świętego - stał się powodem radosnego poruszenia dziecięcia w łonie św. Elżbiety. Niezwykła radość solidarnej wspólnoty, będącej pod działaniem Ducha Świętego, wypełniła dom Elżbiety. Ta, która w opinii ludzi była niepłodna, okazała się matką nowego życia. Opowiadając o swym szczęściu Maryi, nazywa Ją błogosławioną. Wówczas Maryja wyśpiewuje swoje Magnificat. Tę pieśń Maryi zechciejmy i my wyśpiewać.
Śpiew: Magnificat.
Radość pierwszej pielgrzymki Ojca świętego do Ojczyzny nie pozostała bezowocna. Wyproszony dar Ducha Świętego sprawił, że ujawniło się pośród Polaków wielkie pragnienie nowego życia – życia wolnego, solidarnego, życia szanującego godność ludzką. Przy znaku krzyża świętego gromadzą się solidarne wspólnoty, aby zmieniać oblicze tej ziemi. Tej radości tworzenia nowego życia w Ojczyźnie towarzyszyła obawa – czy znów będzie użyta przemoc, aby zniszczyć to co piękne w narodzie? Rząd komunistyczny nigdy nie był po stronie nowego życia. Postanowił i tym razem dokonać swoistej aborcji nad poczętym w łonie polskiej tożsamości nowym życiem, wprowadzając stan wojenny. Wówczas przybywa do swojej Ojczyzny Jan Paweł II. To co się poczęło w tożsamości narodu, nie mogło być zabite przez system przyzwyczajony do zabijania. Od 16 do 23 czerwca 1983 roku, pielgrzymując od Warszawy poprzez Niepokalanów, Częstochowę, Poznań, Katowice, Wrocław, Górę św. Anny aż po Kraków, w swoich przemówieniach Papież nawoływał do zwycięstwa duchowego.
17 czerwca w Niepokalanowie mówił:
Deus vicit (Bóg zwyciężył): mocą Boga, która za sprawą Jezusa Chrystusa działa w nas przez Ducha Świętego, człowiek powołany jest do zwycięstwa nad sobą. Do zwycięstwa nad tym, co krępuje naszą wolną wolę i czyni ją poddaną złu. Zwycięstwo takie oznacza życie w prawdzie, prawość sumienia, miłość bliźniego, zdolność przebaczania, rozwój duchowy naszego człowieczeństwa.
Otrzymałem w ostatnich miesiącach wiele listów od różnych osób, między innymi od internowanych. Listy te były dla mnie nieraz budującym świadectwem takich właśnie wewnętrznych zwycięstw, o których można powiedzieć: Deus vicit - Bóg zwyciężył w człowieku. Chrześcijanin bowiem powołany jest w Jezusie Chrystusie do zwycięstwa. Zwycię...
pedreo