Collins Joan - Diabelnie slawna.pdf - romans - czikit7

Joan Collins

DlABELNIE SŁAWNA

(Tłum, Monika Sujczyńska)

1999

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Nie potrzebuję męża, lecz żony - mruknęła Katherine Bennet, ale na tyle

głośno, żeby usłyszeli to depczący jej po piętach reporterzy. Szła prędkim krokiem

krętymi korytarzami Sądu Najwyższego w Santa Monica, za nią zaś podążał Barry

Lefcovitz - drogi, za to bardzo skuteczny prawnik od rozwodów - i z

charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru odpierał pytania dziennikarzy.

Katherine dobrze wiedziała, że na okładkach pism ilustrowanych i w

dziennikach telewizyjnych jej uśmiech - zimny, przylepiony do ust, tak żeby

przypadkiem nie sięgnął jasnozielonych oczu - będzie wyglądał dość wiarygodnie.

Nie chciała wydawać się zbyt szczęśliwą po tym okropnym rozwodzie.

A co do tego, że jej zdjęcie trafi na pierwsze strony gazet, okładki magazynów

i do wszystkich kolumn towarzyskich od Nowego Jorku po Nowe Delhi (jak zresztą

już od trzech lat), nie miała cienia -wątpliwości. Jako gwiazda telewizyjna, zaliczała

się do najbardziej ezoterycznych kobiet; była tak sławna, że ludzie chcieli wiedzieć o

niej jak najwięcej, a niektórzy może nawet marzyli, żeby nią być.

Rój reporterów nie odstępował jej niczym muchy padliny. Ale czyż nie

padliną stała się na tej sali sądowej, gdzie sędzia, męski szowinista, skończony

kretyn, zajęty wyłącznie krygowaniem się do kamer telewizyjnych i do dziennikarzy,

których zresztą wpuścił na rozprawę z wielką łaską, pozbawił ją niemal wszystkich

ciężko zapracowanych pieniędzy, dorobku całego życia? Dzięki ci, Boże, za

Barry’ego, pomyślała Katherine, zerkając kątem oka na adwokata. Jego gęste

srebrzyste włosy i rozbawione czarne oczy błyszczały chyba bardziej niż zwykle, gdy

przeganiał paparazzich, fotografujących ją bez ustanku podczas tego mozolnego

przepychania się po schodach do wyjścia z sądu i do chłodnego wnętrza czekającej

limuzyny.

Katherine uśmiechnęła się do siebie. Ależ ten Barry Lefcovitz kochał rozgłos.

Centymetry kolumn towarzyskich były mu strawą i napitkiem. Nie istniało dla niego

większe szczęście od wystąpienia w popularnych programach, w których mądrzył się

na temat maltretowanych żon, równouprawnienia mniejszości lub prawa kobiet do

przerywania ciąży. Gdyby jednak nie podjął się przeprowadzenia jej rozwodu za

marne jego zdaniem pięćdziesiąt tysięcy dolarów plus oczywiście pokrycie

dodatkowych wydatków, plus całe to zainteresowanie mediów, które przypadło mu w

udziale jako obrońcy jednej z najsławniejszych kobiet w Ameryce, Katherine

straciłaby dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Kwota ta, łącznie z tym, co musiała

dać Johnny’emu, stanowiła jej całe oszczędności, które jak na megagwiazdę były

oczywiście bardzo skromne. Katherine gwiazdą była już od przeszło trzech lat, nie

zdążyła jednak jeszcze okrzepnąć finansowo.

- Jakie są twoje plany na przyszłość, Katherine? - dopytywał się mikrus w

nieprzemakalnym płaszczu, ten sam, któremu wcześniej powiedziała, że nie

potrzebuje męża, lecz żony.

- Wracam do pracy - odparła na tyle uprzejmie, na ile może się zdobyć kobieta

w sytuacji, gdy nagle błyska jej w twarz dwadzieścia fleszy. Najwyższy czas

zostawić przeszłość za sobą.

Flesze tak ją oślepiły, że musiała włożyć ciemne okulary.

- Nie, nie, Katherine. Nie rób nam tego, kotku. Pozwól nam patrzeć na te

cudowne oczy.

- Napatrzyliście się na nie dość przez ostatnie pięć dni. Teraz pozwólcie im

odpocząć, panowie. I mnie również, jeśli łaska. - Za wszelką cenę starała się pokazać,

że jest w dobrym humorze, choć wcale tak nie było.

- Panowie, bardzo was proszę, przepuśćcie panią - apelował do reporterów

goryl Katherine, Burt, który wraz z trzema lub czterema rosłymi, zwalistymi

pomagierami, liczącymi ponad metr dziewięćdziesiąt dwa wzrostu i na oko tyle samo

w barach, torował drogę Katherine, ograniczając się do łagodnej perswazji. Ją

potrącano i poszturchiwano bez skrępowania, ale gdyby któryś z nich tknął kogoś

palcem, z miejsca zaskarżono by go do sądu. Mieli chronić swoich klientów, unikając

szarpania się z natrętnymi fotoreporterami, co tych ostatnich, a w każdym razie

niektórych z nich, napawało wielkim rozczarowaniem.

Ludzie nie mają pojęcia, jak trudno być gwiazdą. Kilkakrotnie już nastąpiono

na czubki jej butów, dwa razy o mały włos nie dostała w twarz aparatem foto

graficznym, gdy pewien strasznie przejęty swoją rolą paparazzo szukał lepszego

ujęcia, a jedwabny żakiet miała poplamiony tuszem, bo jakiś nieuważny reporter

przejechał długopisem po jej rękawie. Wszystko to razem sprawiało, że czuła się

okropnie sponiewierana. Jej rozwód był najświeższym, a zarazem najbardziej

dramatycznym wydarzeniem w Hollywood, nic, więc dziwnego, że reporterzy

dosłownie wychodzili ze skóry, żeby uzyskać jej wypowiedź, a w razie

niepowodzenia wymyślą ją sami. Katherine już na samo wspomnienie o tym, co

wypisywali o niej w minionym tygodniu, dostawała dreszczy.

„Katherine Bennet, lat 43, na rozprawę rozwodową przez cały tydzień

przychodziła codziennie w innym stroju - donosił jeden tygodnik. - Każdej drogiej

kreacji towarzyszyła nowa wymyślna fryzura oraz tyle makijażu, że wystarczyłoby go

do zaopatrzenia średniej wielkości drogerii”. Przesadzali, oczywiście. Po prostu

należała do dobrze ubranych, zadbanych kobiet. Już jako mała dziewczynka zawsze

pilnowała, żeby kokarda była starannie zawiązana, a skarpetki podciągnięte. Tak

naprawdę, to w sądzie wystąpiła w trzech, no może w czterech klasycznych

kostiumach o delikatnych od cieniach zgniłej zieleni i szarości. Plus wysoki obcas.

Zawsze nosiła pantofle na wysokim obcasie, nawet do spodni. Mając tylko metr

sześćdziesiąt pięć wzrostu, lubiła się podwyższać do metra siedemdziesięciu dwu

1 nie bała się ewentualnego zarzutu, że ubiera się w stylu lat sześćdziesiątych.

Katherine była dumna z tego, że jest sobą. Nie starała się nikomu

przypodobać, zawsze szczerze wygłaszała swoje opinie. Nosiła to, co chciała, w czym

było jej do twarzy i nigdy, ale to nigdy nie czuła się z tym głupio. Z powodu tej

pewności siebie i niezależności uważano ją niekiedy za zimną i zarozumiałą. Ci,

którzy przy pisywali jej podły charakter, po prostu utożsamiali ją z jędzą, którą grała

tak przekonująco na ekranie.

- Chyba nie chcesz powiedzieć, że skończyłaś raz na zawsze z mężczyznami,

Kitty...? - spytał z afektowanym uśmiechem reporter z nowojorskiego szmatławca,

który jej matka czytała codziennie nie opuszczając ani słowa.

- Nigdy nic nie wiadomo - odparła Katherine. Okulary maskowały znudzenie

w jej oczach. - Może wybiorę safizm!

- Co? Co ona powiedziała?

- Reporter powiódł zdziwionym wzrokiem po kolegach, którzy podobnie jak

on nie zrozumieli żartu Katherine i w swoich notatnikach skrzętnie zapisali: „Może

wybiorę sadyzm”.

- Na miłość boską, Katherine - odezwał się Barry sotto voce. - Niech ci tylko

nie przyjdzie do głowy powiedzieć im, że jesteś lesbijką, bo to dopiero narobi

smrodu.

Słowa Barry’ego sprawiły, że Katherine pierwszy raz od wielu dni szczerze

się roześmiała.

- Przecież to tylko żart, Barry. Przyznaję, że niezbyt udany, ale daleko mi dziś

do Robina Williamsa.

Ten sąd był dla niej istnym piekłem. Przez pięć dni po siedem godzin dziennie

siedziała nieruchomo na twardej drewnianej ławce - przed nią sędzia, za nią banda

spragnionych sensacji pismaków - starając się zachować kamienny spokój, co wcale

nie jest łatwe w sytuacji, gdy człowiek ma złamane serce, a w gardle kluchę wielkości

melona. W pewnej chwili podczas zeznań męża napisała do Barry’ego na żółtej kartce

z notesu: „Ależ on kłamie! To wszystko to obrzydliwe kłamstwa!” Słowa te pojawiły

się tego samego wieczora w dziennikach telewizyjnych jako trzecia z kolei

wiadomość.

Teraz, wobec nagabywania przez reporterów i błyskania fleszy

znienawidzonych aparatów fotograficznych, otwarte drzwi czarnej limuzyny wydały

się jej bramą do raju. Wsiadła do niej w taki sposób, jak robi to każda kobieta w

krótkiej spódniczce. Umieściła więc na siedzeniu pupę, ściskając jednocześnie nogi,

które następnie zgrabnie przeniosła do środka, nie czekając, aż ta banda zdąży je

sfotografować.

Dziś jednak Katherine nie zrobiła tego dostatecznie prędko. Jakiś mamy

fotoreporter włączył w swoim aparacie samowyzwalacz i ustawił go strategicznie na

chodniku, tak że w chwili gdy Katherine chowała nogi do samochodu, flesz błysnął

dwa razy, utrwalając je w pełnej krasie.

- Widzieliście skurwiela! - Burt kopnął aparat, który potoczył się z łoskotem

do rynsztoka.

- Ty łobuzie! - zapiszczał czerwony na twarzy paparazzo i rzucił się ratować

swój sprzęt. - Zaskarżę cię za zamach na własność osobistą, chamie.

Burt nie odpowiedział, tylko dał znak pomagierom, żeby zatrzasnęli drzwi po

stronie Katherine, sam zaś wskoczył na przednie siedzenie i warknął do kierowcy:

- Ruszamy.

- O Boże, chciałabym już być jak najdalej stąd - jęknęła Katherine i opadła

plecami na poduszki. Bezpieczna za przydymionymi szybami limuzyny, zdjęła

okulary i głośno westchnęła.

Barry poklepał ją po ramieniu.

- Brawo, kochanie! Wygraliśmy! Ty wygrałaś! W końcu się od niego

uwolniłaś, Kitty. Kiedy porównuję to, co ten drań początkowo chciał od ciebie

wyciągnąć, z sumą, na której ostatecznie stanęło, myślę, że jesteś w czepku urodzona

mówił zadowolony z siebie.

Znużona pokiwała głową. Tak, uwolniła się. Uwolniła się od Johnny’ego, jego

kłamstw, pijaństwa i narkotyków, uwolniła się od tej upiornej sali sądowej i bez

Collins Joan - Diabelnie slawna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: