Lee Miranda - Gdzie ja miałam oczy.pdf - Harlequin Presents - Agadoo86

MIRANDA LEE

Gdzie ja miałam

oczy?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Adam... - zaczęła Bianka tym przymilnym tonem, który

znał aż za dobrze. - Widzisz, mam taki mały problem, no i...

No i chyba potrzebuję twojej pomocy.

Spojrzał na nią ze zgrozą. Miał za sobą wyjątkowo ciężki

dzień i marzył o tym, by wreszcie odpocząć. Ledwo jednak

przestąpił próg, Bianka już zawracała mu głowę jednym z tych

swoich „małych problemów". Co wymyśliła tym razem?

Ta dziewczyna miała wyjątkowy talent do pakowania się

w tarapaty, z których Adam wiecznie ją ratował. A to wydała

co do grosza pieniądze przeznaczone na spłatę

comiesięcznych rachunków, a to pobiła faceta, który

nieopatrznie zaczął się do niej nachalnie przystawiać, albo też

przyprowadziła do domu jakiegoś zbłąkanego psa czy kota.

To ostatnie czyniła regularnie, choć doskonale wiedziała,

że w ich domu trzymanie zwierząt było zabronione. W

rezultacie Adam musiał za każdym razem odwozić te

zabiedzone kupki nieszczęścia do schroniska, po czym Bianka

całymi dniami patrzyła na niego z takim wyrzutem, jakby

popełnił straszliwe przestępstwo.

Jednak tym razem musiało chodzić o coś innego, gdyż

jego współlokatorka zdradzała niezwykłe jak na nią

zdenerwowanie. Chyba musiała wyjątkowo nabroić. Co to

mogło być, pomyślał w nagłym popłochu. Miał tylko nadzieję,

że nie zaszła w ciążę z tym umięśnionym pustogłowym

byczkiem, jej ostatnim chłopakiem. Wszystko, tylko nie to!

- W coś ty się znowu wpakowała? - Z rozpaczą w oczach

spojrzał na tę nieznośną dziewczynę, w której kochał się na

zabój od dwudziestu trzech lat.

Spotkał ją jako pięciolatek, gdy posłano go do zerówki.

Ciężko przestraszony pierwszym dniem w szkole schował się

w kącie i chlipał bezradnie, gdy zadziwiająco rezolutna

czterolatka z czarnym kucykiem otoczyła go kruchymi

ramionkami i powiedziała, żeby się nic nie martwił, bo ona

jest córką nauczycielki, zna całą szkołę na wylot, wszystko mu

pokaże i w ogóle będzie się nim opiekować. Od tej pory

uwielbiał ją bezgranicznie.

Skąd mógł wiedzieć, że ten rzekomy anioł stróż był w

rzeczywistości przebranym małym czartem? Jej ogromne

niebieskie oczy nadal potrafiły przybierać wyraz absolutnej

niewinności, który z łatwością zwiódłby każdego. Adam

potrzebował wielu lat, by zrozumieć, co z niej za ziółko.

Jako wyjątkowo energiczna i uparta dziewczynka nie

pozwalała się chłopcom w niczym prześcignąć. Biegała

szybciej niż oni, wdrapywała się na wyższe drzewa, lepiej

strzelała gole. Jednak w szkole średniej wszystko się zmieniło,

gdy przestała rosnąć, jej koledzy zaś nagle stali się silniejsi i

sprawniejsi niż ona. Sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu i

wyjątkowo drobna budowa ciała doprowadzały ją do

rozpaczy, więc z tym większą pasją oddawała się uprawianiu

najróżniejszych sportów, by udowodnić, że nadal może

dorównać chłopcom.

Właściwie nic dziwnego, że gdy dorosła, interesował ją

tylko jeden typ mężczyzn - wielkich, zwalistych osiłków o

przerośniętych bicepsach. Nie obchodziło jej, co mieli w

głowie i co sobą reprezentowali, za co nieraz przyszło jej

słono zapłacić. Wciąż jednak tego nie rozumiała i w kółko

popełniała ten sam błąd.

Adam, jakkolwiek wysoki i lepiej zbudowany, niż Biance

się wydawało, wiedział, że jest u niej bez szans. Sama mu to

zresztą powiedziała, gdy w dniu jej dwudziestych pierwszych

urodzin podjął ostatnią próbę zdobycia jej. Stawił się przed jej

drzwiami z dwoma tuzinami purpurowych róż i wyznał, że za

nią szaleje. W odpowiedzi usłyszał, że Bianka kocha go nad

życie, ale wyłącznie platonicznie, niczym starszego brata i że

bardzo jej przykro, lecz na nic więcej Adam nie może liczyć,

ponieważ nie pociąga jej fizycznie.

Właściwie powinien był wtedy dla własnego dobra

zniknąć z jej życia, ale nie potrafił. Dlatego przez te wszystkie

lata pozostawał jej najlepszym przyjacielem, na którego mogła

zawsze liczyć. Nie wychodził na tym najlepiej, gdyż nieraz

potrafiła narobić mu masę kłopotów, ale za nic w świecie nie

wyrzekłby się swojej roli. Przynajmniej tyle mu pozostało.

Podszedł do barku i nalał sobie kieliszek czegoś

mocniejszego. Tak na wszelki wypadek.

- No, wyduś wreszcie z siebie, co znowu zbroiłaś. Sam

przecież nie zgadnę, po tobie można się spodziewać

wszystkiego.

Nadąsana, wydęła usta, przez co oczywiście wyglądała

jeszcze piękniej.

- Mówisz tak, jakbym była...

- ...kompletnie zwariowana i nieodpowiedzialna? -

podsunął usłużnie. To, że była przy tym cudowna, czarująca i

absolutnie jedyna w swoim rodzaju, zachował dla siebie.

Pociągnął spory tyk alkoholu, obserwując przy tym

Biankę, która mierzyła go obrażonym spojrzeniem. Z tymi

zmrużonymi oczami i upiętymi na czubku głowy

kruczoczarnymi włosami wyglądała jak orientalna piękność.

Adam specjalnie podarował jej na ostatnią Gwiazdkę

czerwone kimono, a po nocach śnił nieraz, że jest jego

prywatną gejszą... Gejsze jednak cechowała uległość, a tą

cechą Bianka nie dysponowała nawet w minimalnych

ilościach!

- Och, bo ty jesteś taki zasadniczy. W ogóle nie umiesz

się bawić - odparowała.

Adam żachnął się, przeszedł przez pokój i opadł na swój

ulubiony skórzany fotel.

- Tobie zaś wydaje się, że potrafisz i że robisz to przez

całe życie - zauważył. - Nie jestem jednak do końca

przekonany, czy się tak świetnie bawiłaś, gdy przed rokiem

pojawiłaś się tu bez grosza przy duszy; bez dachu nad głową i

bez jakichkolwiek perspektyw. Albo wtedy, gdy parę miesięcy

temu szlochałaś mi w kamizelkę, kiedy rzucił cię ten twój

ostatni umięśniony bezmózgowiec. - Na szczęście udało mu

się powiedzieć to dość obojętnym tonem, podczas gdy w

rzeczywistości wszystko się w nim gotowało na myśl o tym,

że jakiś facet miał prawo do jego Bianki. - Rzeczywiście,

znakomita zabawa, kiedy inni muszą cię za uszy wyciągać z

kłopotów - skomentował zjadliwie.

- Nikt nie ma takiego przymusu - wycedziła, mocno

naburmuszona. - I zapamiętaj sobie, że zazwyczaj to ja

rzucam, a nie mnie rzucają. To, że raz mnie ktoś zostawił,

jeszcze o niczym nie świadczy.

- Zdaje mi się, że odbiegliśmy od tematu - przypomniał

chłodno. - Powiedz wprost, o co ci chodzi. Nie mam dziś

nastroju na te twoje różne kobiece gierki i podchody.

- Ale ty jesteś! Przecież tylko chciałam jakoś

przygotować grunt, żeby było ci łatwiej zrozumieć sytuację.

Widzisz, ja wcale nie miałam pojęcia, że to tak wyjdzie i że

trzeba będzie prosić cię o pomoc. Naprawdę nie zamierzałam

zawracać ci głowy, to samo jakoś tak wyszło. - Usiadła na

stojącej przy fotelu kanapie i pochyliła się w stronę Adama z

tak błagalnym wyrazem twarzy, że kamień by się wzruszył.

W jednej sekundzie serce stopniało mu jak wosk, jednakże

po raz pierwszy rozsądek okazał się silniejszy niż uczucia.

Widać było jak na dłoni, że to przewrotne stworzenie znów

zamierza go wykorzystać i to bez najmniejszych skrupułów.

Należało wreszcie położyć temu kres.

Lee Miranda - Gdzie ja miałam oczy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: