Masoński rząd światowy - Komisja Trójstronna.pdf - Bez cenzury - gumisx32

Masoński rząd światowy

Komisja Trójstronna

Nie ma chyba w Polsce osoby, która nie spotkałaby się z takimi

terminami, jak "nowy porządek świata", "globalizm", "światowy

rząd", "globalne państwo". Gdy je słyszymy, zastanawiamy się,

czy te sformułowania mają jakieś odniesienie do rzeczywistości.

W zasadzie nigdy nie negowano istnienia takich organizacji i

stowarzyszeń, jak Rada Stosunków Międzynarodowych, Grupa

Bilderberg i Komisja Trójstronna. Zawsze jednak media

głównego nurtu i wykreowane przez nie autorytety próbowały

bagatelizować znaczenie tych ugrupowań, przedstawiając je jako zwykłe kluby towarzyskie

dla możnych tego świata lub co najwyżej altruistyczne stowarzyszenia, które chcą jedynie

szczęścia całej ludzkości. Mamy więc wierzyć, że organizacje te pragną tylko rozprzestrzenić

na cały świat ideologię globalizmu oraz pomóc rządom poszczególnych krajów wcielić jej

zasady w życie jako antidotum na wszystkie bolączki współczesnego świata. Oczywiście,

każdy, kto twierdzi, że mamy tutaj do czynienia z quasi-rządem o światowym zasięgu, który

chce narzucić całej światowej społeczności totalitarne zniewolenie, jest przedstawiany jako

wyznawca spiskowej teorii dziejów.

A jednak, analizując listę członków Komisji Trójstronnej oraz wypowiedzi jej ideologów,

widzimy, że nie mamy tutaj do czynienia ze snobistycznym towarzystwem wzajemnej

adoracji, lecz z grupą najbardziej wpływowych ludzi na świecie, których celem jest wcielenie

w życie bardzo konkretnych projektów. Ich zrealizowanie byłoby znaczącą i w dalszej

perspektywie niepożądaną ingerencją w życie całej światowej społeczności. W związku z tym

zasadne jest, ze względu na zaangażowanie w jej prace czynnych polityków, jak i cele

sprecyzowane przez uczestniczących w jej pracach ideologów, określanie Komisji

Trójstronnej mianem nieformalnego światowego rządu.

Z naszego punktu widzenia warto zwrócić uwagę na osoby reprezentujące Polskę w pracach

Komisji Trójstronnej, które w większości są powiązane z Platformą Obywatelską. We

władzach Komisji zasiada stojący na czele Rady Programowej PO Andrzej Olechowski, który

zdecydowanie opowiada się przeciwko suwerennym państwom. Jego zdaniem, powinny one

przekazywać swoje prerogatywy instytucjom ponadpaństwowym. Można więc

domniemywać, że niedoszły rząd Platformy Obywatelskiej, w którym zarezerwowała dla

Prawa i Sprawiedliwości rolę listka figowego, miał działać na rzecz ustanowienia nowego

światowego porządku. Być może tym należy wytłumaczyć pozornie niezrozumiałe

zacietrzewienie Platformy, która chciała decydować o rządach w Polsce bez względu na

wynik wyborów.

Komisja Trójstronna i Klub Bilderberg

Gdy zajrzymy do jakiejkolwiek dobrze udokumentowanej książki poświęconej masonerii

światowej, w każdym przypadku znajdziemy informacje o Komisji Trójstronnej oraz o Klubie

Bilderberg. Jako przykład niech posłużą dwie publikacje: praca Juana Antonio Cervery pt.

"Pajęczyna władzy" i rozprawa Texe Marrsa "Tajna władza świata".

Marrs skupia swoją uwagę na zrzeszającym wielkich finansistów i polityków masońskim

bractwie "Czaszki i Piszczeli". Organizacja ta została założona w 1832 r. na uniwersytecie

Yale, gdy w całych Stanach Zjednoczonych zapanowało oburzenie w związku z

morderstwem, jakiego masoneria dokonała na Williamie Morganie - człowieku, który

porzucił szeregi masońskie i zdemaskował w swojej książce wierzenia i cele wolnomularstwa.

"Czaszka i Piszczele" zaczęła skupiać elity bractwa, stroniąc od nazewnictwa i symboliki

masońskiej, by nie kojarzono jej ze skompromitowanym stowarzyszeniem. Cel tej organizacji

został wpisany w jej motto, które, nota bene, udało się masonom umieścić również na

banknocie jednodolarowym - "Novus Ordo Saeculorum" ("Nowy Porządek Świata").

Organizacja zbudowała na terenie przyległym do Uniwersytetu Yale olbrzymi budynek bez

okien, który nazwano "Grobowcem". Co roku spośród studentów Yale wybierano Rycerzy -

piętnastu najzdolniejszych mężczyzn reprezentujących "właściwe" poglądy i pochodzących z

najbogatszych, najbardziej wpływowych rodzin. Ludzie ci po studiach mieli stać się

Patriarchami Zakonu - obejmować władzę i kształtować Nowy Porządek Świata. Na ich

dodatkowe kształcenie, utrzymanie i stypendia przeznaczono 54 miliony dolarów.

"Grobowiec" obsługiwany był przez całą armię personelu, kucharzy i służby. Wśród osób

należących do "Czaszki i Piszczeli" Marrs wymienia między innymi Archibalda MacLeischa -

założyciela UNESCO, Henry'ego Luce - szefa magazynów "Time" i "Life", George'a Busha

seniora, Johna Kerry'ego, senatora demokratę, który kandydował na prezydenta USA.

Marrs, odwołując się do licznych publikacji, poświęca wiele miejsca w swojej książce dla

udowodnienia, że "Czaszka i Piszczele" to nie tylko organizacja polityczna, lecz także

gnostycka, okultystyczna i satanistyczna. Opisuje satanistyczne rytuały wtajemniczania jej

członków.

Pisząc o jej aktywności gospodarczej i politycznej, Marrs stwierdza: "'Czaszka i Piszczele'

trzyma amerykańską politykę zagraniczną w żelaznym uścisku. Starszyzna Zakonu Bractwa

zajęła ważne i wpływowe stanowiska w dwóch organizacjach, które dyktują cele polityki

zagranicznej Stanów Zjednoczonych: w Komisji Trójstronnej i Radzie Stosunków z

Zagranicą".

Dalej pisze: "Komisja Trójstronna jest polem aktywnej działalności dla piszczelowców. T.J.

Richardson Dilworth (piszczelowiec z 1938 roku) jest nie tylko członkiem tej komisji, ale

także prezydentem Rockefeller Family Associates (Współpracownicy Rodziny

Rockefellerów). Zarządza więc olbrzymim finansowym imperium Rockefellera. Biuro

Dilwortha mieści się w pokoju 3600 w sławnym budynku Rockefellera w Nowym Jorku. Jak

już wspomniałem, bogaty szef Dilwortha, Dawid Rockefeller założył Komisję Trójstronną".

W książce Cervery zawierającej charakterystykę światowych struktur masońskich znajdujemy

dwa rozdziały poświęcone działalności Komisji Trójstronnej. Czytamy tam między innymi:

"Komisja ta podobnie jak Klub Bilderberg składa się ze starannie wyselekcjonowanych 200

osób. (...) Należy przypuszczać, że jeżeli chodzi o prezentację na zewnątrz, to porzucono

element tajności, który jest utrzymywany w innych elitarnych grupach świata

kapitalistycznego. Nie wiadomo jednak, czy to oznacza porzucenie zasad działania masonerii,

albo służy do ukrycia decyzji podejmowanych w mroku loży. Dopiero wybranie członka

Komisji Trójstronnej Jimmy'ego Cartera spowodowało zainteresowanie środków masowego

przekazu tą organizacją".

Cervera cytuje oficjalne oświadczenie George'a Franklina, w którym czytamy: "Komisja

Trójstronna była pomysłem Dawida Rockefellera, ale prawdziwym architektem tej idei był

Zbigniew Brzeziński".

Pisze też: "W broszurce Komisji Trójstronnej jest teza, że jest ona narzędziem operacyjnym

Establishmentu. (...) Celem jest utrzymanie na zawsze, bez żadnej opozycji, całkowitej

władzy. Receptą na to jest rząd globalny. Aby to osiągnąć, należy przekonać kraje rozwinięte,

że muszą współpracować i zapomnieć o różnicach ideologicznych, o drobiazgach, jeżeli chcą

korzystać z postępu i konsumpcji. Współpraca bardzo dziwna: pozbycie się nacjonalizmów,

zredukowanie demokracji, kontrola środków informacji."

W dniu 7 maja 2004 r. odbyło się kolejne spotkanie Komisji Trójstronnej, tym razem w

Warszawie. Z tej okazji "Rzeczpospolita" zamieściła kilka materiałów. Pierwszy z nich,

autorstwa Zbigniewa Brzezińskiego, ukazał się 10 maja tegoż roku. Z towarzyszącej mu

krótkiej notki redakcyjnej można się było dowiedzieć, że w konferencji udział biorą między

innymi: Henry Kissinger, Zbigniew Brzeziński, Leszek Kołakowski, były prezydent Meksyku

Ernesto Zedillo oraz parlamentarzyści z licznych krajów, Parlamentu Europejskiego i

Kongresu USA, oraz że członkami Polskiej Grupy Komisji Trójstronnej są: Andrzej

Olechowski, Jerzy Baczyński ("Polityka"), Wanda Rapaczyńska (Agora), o. Maciej Zięba OP

oraz Zbigniew Wróbel, ówczesny prezes zarządu PKN Orlen, jak również Marek Belka

("który na czas pełnienia funkcji publicznej musiał zawiesić swoje członkostwo w Komisji").

Inicjatorem Klubu Bilderberg był Józef Retinger, jeden z najbardziej znanych i wpływowych

masonów w historii, członek loży B'nei B'rith skupiającej wyłącznie Żydów. Jednym z

najważniejszych spotkań tej organizacji był zjazd w 1991 roku. Obrady otworzył David

Rockefeller, a więc człowiek będący założycielem Komisji Trójstronnej. Podczas tego

spotkania, jak dowiadujemy się z książki Marrsa, powiedział między innym: "Jesteśmy

wdzięczni gazetom 'Washington Post', 'The New York Times', magazynowi 'Time' i innym

czasopismom oraz ich dyrektorom, którzy brali udział w naszych spotkaniach i dotrzymali

obietnicy milczenia przez prawie czterdzieści lat. (...) Nie moglibyśmy rozwinąć naszego

planu, gdyby prasa interesowała się nami w ciągu tych lat".

Program Klubu Bilderberg składa się z trzech głównych zadań, którym nadano następujące

tytuły: Nowy Międzynarodowy Porządek Ekonomiczny; Nowy Porządek Polityczny; Nowy

Porządek Religijny. Efektem realizacji tego programu ma być jedno ogólnoświatowe

państwo, w którym zanikną wszystkie narodowości, a religią panującą będzie nowe

pogaństwo. Realizując swoje trzecie zadanie - jak twierdzi Marrs - Klub zmierza do

całkowitego zniszczenia chrześcijaństwa. Jedna z podstawowych metod, którą opisał już św.

Maksymilian Maria Kolbe mówiąc, że masoneria przyjęła nową taktykę: "Zniszczyć Kościół

zepsuciem obyczajów". Jak twierdzi Marrs, w ramach realizacji tego zadania Klub podejmuje

działania zmierzające do zniszczenia rodziny, upowszechniające pornografię, bluźnierczą

"sztukę" i homoseksualizm oraz zabijanie dzieci poczętych. Członkami Klubu Bilderberg byli

lub są między innymi: Bill Clinton, Gerald Ford, Henry Kissinger, ambasador USA przy ONZ

Richard Hollbrook, Al Gore (w swoim czasie wiceprezydent USA), amerykańscy sekretarze

skarbu Nicholas Brady, Robert Rubin, Lawrence Summers, prezes Chase Manhattan Bank,

Dawid Rockefeller, Zbigniew Brzeziński i Andrzej Olechowski (także członek Rady Fundacji

Batorego) itd. W spotkaniach Klubu uczestniczą członkowie władz Unii Europejskiej, w tym

między innymi Komisji Europejskiej - Jacques Santer, Leon Brittan, Emma Bonino, Mario

Monti, Erkki Leekanen, kolejni sekretarze generalni NATO Lord Carrington, Manfred

Worner, Willi Claes, Javier Solana i George Robertson oraz szefowie europejskich rządów:

Franz Vranitzky (Austria), Wilfried Martens (Belgia), Esko Aho (Finlandia), Laurent Fabius

(Francja), Rud Lubbers (Holandia).

Stałymi gośćmi Klubu są też prezesi Banku Światowego, prezesi banków centralnych

poszczególnych państw, także europejskich, szefowie banków prywatnych, w tym np.

Alessandro Profumo, prezes Credito Italiano, który kilka lat temu kupił 52 proc. udziałów w

PEKAO SA. W jednym ze spotkań w 1998 r. uczestniczyła też Hanna Suchocka (również

członek Rady Fundacji Batorego).

O Klubie Bilderberg piszą nie tylko publicyści prawicowi tacy jak Marrs. Na stronie

internetowej BBC polska.com czytamy między innymi: "Grupa Bilderberg budzi wiele

emocji. Czasami mówi się o niej jako o tajnym stowarzyszeniu, które pociąga za sznurki

światowego biznesu i polityki. (...) W czasie II Wojny Światowej w Londynie zawiązało się

wiele nieformalnych grup dyskusyjnych, w których dominowali politycy i biznesmeni. Jedna

z nich zajmowała się planowaniem powojennej sytuacji w Europie. I z niej właśnie rekrutuje

się większość założycieli Bilderbergu (w tym szara eminencja wojennej emigracji - Józef

Retinger), którzy w 1954 r. w holenderskim hotelu o tej nazwie postanowili, że będą spotykać

się co roku. (...) Bilderberg służy jednak jeszcze jednemu celowi - wprowadzaniu na światowe

salony przyszłych przywódców politycznych".

Jeśli porównamy nazwiska osób będących członkami Komisji Trójstronnej i Klubu

Bilderberg, okaże się, że wiele z nich się powtarza. Zwrócił już na to uwagę prof. Maciej

Giertych w swoim piśmie "Opoka", pisząc tam o innym powiązanym z masonerią ciele

międzynarodowym: "Nazywa się Międzynarodowe Biuro Doradcze (International Advisory

Board - IAB). Powołane zostało w 1995 r. przez amerykańską Radę Stosunków

Międzynarodowych (CFR), co zostało opublikowane na str. 108 jej ostatniego wewnętrznego

raportu (cytuję za Centre Europeen d'Information - CEI 14.III.97). Przewodniczy IAB David

Rockefeller, członek i finansjer zarówno CFR, Komisji Trójstronnej jak i klubu Bilderberg.

Na liście członków IAB jest 6 z zachodniej Europy, wszyscy to członkowie klubu Bilderberg

lub Komisji Trójstronnej, a dwóch należy do obu gremiów. Jeden Kanadyjczyk to członek

klubu Bilderberg. Obu Japończyków to członkowie Komisji Trójstronnej".

Powracając do Texe Marrsa. W swojej kolejnej książce pt. "Rule by Secrecy" napisał on, że

powstanie Komisji Trójstronnej ogłosił Zbigniew Brzeziński podczas zebrania Klubu

Bilderberg w kwietniu 1972 r. w małym belgijskim mieście Knokke-Heist. Formalnie

Komisja powstała w 1973 r.

Stanisław Krajski

Międzynarodówka bogaczy

Fragment książki ks. prof. Michela Schooyansa "Aborcja a polityka", Lublin 1991

Od zakończenia drugiej wojny światowej dyplomacja północnoamerykańska została

zdominowana przez motyw "dwóch bloków", który wyłonił się jeszcze przed konferencją

jałtańską. Z mniejszym lub większym natężeniem ów zasadniczy motyw odnajdujemy pod

nazwą zimnej wojny, konfrontacji Wschód - Zachód, stref wpływów, pokojowej

koegzystencji, odwilży, odprężenia itd. Tymczasem przy okazji kryzysu naftowego z 1973,

niektóre środowiska północno-amerykańskie zaczęły dostrzegać wagę innego podziału, a

mianowicie Północ - Południe. Konferencja w Badung w 1955 r. nosiła już znamiona

manifestu. Stopniowo jednak konferencje Narodów Zjednoczonych dotyczące handlu i

rozwoju oraz szczyty państw niezrzeszonych zaczynały przyciągać uwagę krajów

rozwiniętych: i tak między Genewą (1964) a Belgradem (1989) wiele zostało dokonane.

Nawiązany został i zinstytucjonalizowany dialog Północ - Południe, kraje Trzeciego Świata

zażądały nowego porządku międzynarodowego.

Na problem ten zwracał już uwagę Zbigniew Brzeziński w książce wydanej w 1970 r. Kryzys

naftowy z 1973 r. odgrywa rolę katalizatora; skoro bowiem państwa eksportujące ropę

naftową mogą się zorganizować i zagrozić podstawom gospodarki krajów

uprzemysłowionych, co będzie, jeśli państwa biedne, lecz dostarczające surowców,

skoordynują swoje działania i narzucą krajom bogatym swoje warunki. Aby zapobiec temu

niebezpieczeństwu, David Rockefeller stosuje (wykorzystując zresztą tezy Brzezińskiego)

wobec podziału Północ - Południe zalecenia, które jego brat odnosił wcześniej do podziału

Wschód - Zachód. Szczególnie rozszerza on na cały świat wizję, której zasięg był w 1969 r.

prowizorycznie ograniczony do kontynentu amerykańskiego.

W tym właśnie duchu David Rockefeller odpowiada na wyraźną sugestię Brzezińskiego i

organizuje Trójstronną Komisję; USA, Europa Zachodnia i Japonia powinny dopracować

wspólne stanowisko wobec Trzeciego Świata, który chciałby się zorganizować, a od którego

surowców, energii i rynków zbytu zależne są państwa uprzemysłowione. Tymczasem kraje

Trzeciego Świata są w pełni rozwoju demograficznego.

Tak więc wracamy tu do idei bezpieczeństwa, którą przejęły państwa członkowskie

Trójstronnej Komisji, a dla której rzekomym zagrożeniem są kraje ubogie. Odnajdujemy

również ideę integracji: gospodarki poszczególnych państw są ze sobą wzajemnie powiązane;

kraje bogate nie mogą się wzajemnie wchłonąć, wprost przeciwnie - muszą się wspierać,

chronić, a nawet eksponować swoje przywileje. Na tym tle przedsiębiorstwa międzynarodowe

wydają się spełniać rolę zasadniczych mechanizmów globalnego systemu podporządkowania;

gwarantują one uprzemysłowienie, które same mogą ograniczać. Dzięki swoim

metropolitalnym ośrodkom decyzyjnym mogą kontrolować koszty siły roboczej. Szantażują

przeniesieniem fabryk, jeśli uznają roszczenia lokalnych pracowników za wygórowane.

Organizują konkurencję, jednocześnie ją jednak kontrolując. W gruncie rzeczy relacje

konkurencyjności są ograniczone do świata pracowników, w którym różnice w płacach są na

całym świecie elementem dzielącym, o który należy dbać, aby móc rządzić. Jednym słowem,

te wielonarodowe przedsiębiorstwa pilnują swoich rynków; w razie potrzeby chronią swoje

oligopole, nadzorują i mogą ograniczać rozwój gospodarczy narodów satelickich.

Jeśli chodzi o badania naukowe, trzeba będzie je zintensyfikować i zaplanować tak, by

zagwarantować sobie utrzymanie stałej i zdecydowanej przewagi. Najnowocześniejsze

technologie będą więc eksportowane nader oszczędnie, aby kraje już zaawansowane w

rozwoju przemysłu nie mogły stanowić konkurencji dla wyszukanej produkcji, na którą

państwa ery postprzemysłowej chcą zazdrośnie utrzymać oligopol, co dotyczy również

przemysłu precyzyjnego.

"Miliarderzy wszystkich krajów - łączcie się!"

Jak widzimy, panamerykanizm Nelsona Rockefellera został wzmocniony, ekstrapolowany,

zsumowany, przekształcając w coś, co Brzeziński nazywa "globalizmem". Jeszcze niedawno

chodziło o nowe społeczeństwo panamerykańskie, teraz zaś stawką jest zbudowanie nowego

porządku światowego typu korporacyjnego, którego pilna potrzeba wynika, według

zapewnień, ze wzajemnej zależności narodów. Lecz to, co działo się dotychczas na szczeblu

panamerykańskim, zachodzi obecnie w skali światowej: następuje szybkie przejście od

współzależności do zależności. Nie wszystkie kraje są jednakowo rozwinięte. Dzięki swej

obecności i zaangażowaniu na całym świecie, dzięki swemu potencjałowi ekonomicznemu,

politycznemu i naukowemu - Stany Zjednoczone uważają za słuszne przyznanie sobie misji

światowego lidera. Do misji tej powinny być jednak włączone narody i klasy bogate z całego

świata. Trzeba będzie przekonać je o zbieżności interesów bogaczy całego świata.

Bezpieczeństwo, ich bezpieczeństwo, musi być wspólną i pierwszoplanową troską bogatych.

Troska ta uzasadnia z ich strony istnienie wspólnego frontu światowego, świętego

przymierza, o ile chcą utrzymać swoje przywileje. W obliczu tego imperatywu wspólnego

bezpieczeństwa wszelkie rozbieżności mają co najwyżej znaczenie względne, czy wręcz

drugorzędne. Jednakże ów światowy wspólny front będzie mógł zawiązać się jedynie pod

egidą i przywództwem USA. Ze względu na stopień rozwoju i bogactwo, do troski o wspólne

bezpieczeństwo dołączone zostaną również na zasadzie uprzywilejowania Europa Zachodnia i

Japonia. Cały ten blok utworzony przez państwa bogate będzie musiał nadzorować rozwój na

świecie. Rygoryzm przestaje być cnotą, a staje się obowiązkiem. Zahamowanie przyrostu

naturalnego, obniżenie wydajności i stosowanie maltuzjanizmu ekonomicznego staje się tym

bardziej niezbędne, jak się dowiadujemy, że musimy chronić zagrożone środowisko

naturalne. Tak więc w 1972 r. w "Raporcie Meadowa" narodziło się teoretyczne uzasadnienie

"przyrostu zerowego", które zostało następnie rozpowszechnione przez Klub Rzymski

skupiający przedsiębiorstwa sowicie finansowane przez grupę Rockefellera. Kraje

komunistyczne nie powinny być wyłączone z tego globalnego planu bezpieczeństwa, Chinom

zaś należy się odrębna uwaga. Jak już wykazaliśmy, bezlitosna polityka demograficzna

Masoński rząd światowy - Komisja Trójstronna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: