HW-Legion Wolnych Arabów SS.pdf

Legion Wolnych Arabów SS

Pragmatyzm podczas wojny zdobywa przewagę nad ideologią. Sojusznikami armii

Tysiącletniej Rzeszy byli Kozacy, Hindusi, Hiszpanie, Bałtowie. Znalazło się tam także

miejsce dla muzułmanów – zwłaszcza że nie lubili się z Brytyjską Koroną.

Szeregowy z niemiecko-arabskiego batalionu szkoleniowego

w Tunezji. Po upadku powstania arabskiego w Iraku 1 Arabowie, którzy dalej chcieli walczyć

po stronie państw Osi, zostali ewakuowani przez Niemców i Włochów na terytorium Syrii

należącej do Francji Vichy. Wkrótce dołączyli do nich także Palestyńczycy — dezerterzy i

jeńcy z armii brytyjskiej. Przetransportowano ich do obozu szkoleniowego w mieście Sunion

nieopodal Aten. Początkowo wszyscy ochotnicy zostali zebrani w zbiorową jednostkę pod

nazwą Sztab Specjalny Felmy (Sonderstab F) , od nazwiska niemieckiego oficera i jej

koordynatora, gen. Helmutha Felmy’ego. Dowodził on LXVIII Korpusem Armijnym

(niemieckim), który stacjonował w Grecji.

Od momentu przybycia na Bałkany, czyli mniej więcej od czerwca 1941 do stycznia 1942

roku, trwało szkolenie i organizowanie ochotników arabskich w zwartą jednostkę. Przez cały

czas prowadzono akcje i działania propagandowe w celu pozyskania jak największej liczby

ochotników spośród jeńców z armii brytyjskiej i francuskiej oraz jednostek liniowych. Na

początku 1942 roku sformowano pierwszy batalion, nazwany niemiecko-arabskim batalionen

szkoleniowym (Deutsch-Arabische Lehr Abteilung) . Już wkrótce wszystkie jednostki arabskie

po stronie III Rzeszy były zwyczajowo określane mianem Korpusu Wolnych Arabów (Freies

Arabien Korps) lub w skrócie nazywane Wolnymi Arabami (Freies Arabien) . We wrześniu

tego samego roku batalion został wysłany na Kaukaz, aby wraz z armią niemiecką wziąć

udział w ataku na Persję i kraje arabskie. W czasie tej kampanii jednostka uczestniczyła w

walkach przeciw regularnym siłom Armii Czerwonej. W listopadzie została przeniesiona do

Włoch w okolice Palermo, gdzie dołączyli kolejni ochotnicy. W styczniu 1943 roku

uzupełniony batalion wysłano do Tunezji w okolice Hammamet.

Żołnierz z jednostki budowlanej oddziałów arabskich, w pełnym i

kompletnym umundurowaniu (niestety bez broni) w okolicach Hammamet (w trakcie

rozbudowy i umacniania niemiecko-włoskich linii obronnych). Dowódcą został major

(wkrótce awansowany na podpułkownika) Meyer-Rics. Początkowo jednostka walczyła na

pierwszej linii frontu przeciwko siłom alianckim, jednak po śmierci charyzmatycznego i

oddanego swym podkomendnym dowódcy duch bojowy upadł. W tym czasie oddział przyjął

rolę jednostki inżynieryjno-budowlanej. Wchodzący w jej skład żołnierze byli zaangażowani

także w akcje propagandowe wśród Arabów — jeńców wojennych oraz miejscowej ludności.

Żołnierze zwerbowani już na miejscu otrzymywali umundurowanie z sortów armii

kolonialnej Francji Vichy. Wyjątek stanowiły niemiecki hełm M 1935 oraz biała opaska na

lewym ramieniu z napisem „W służbie niemieckiego Wehrmachtu” (In Dienst der Deutsches

Wehrmacht) . Żołnierze z obozu szkoleniowego w Grecji nosili niemieckie umundurowanie

tropikalne, charakterystyczne nie tylko dla jednostek Afrika Korps, ale także walczących w

całym basenie Morza Śródziemnego. Na prawym rękawie ochotnicy mieli tarcze z flagą Iraku

— jako państwa i narodu, który pierwszy wystąpił przeciw brytyjskiemu imperializmowi. U

spodu tarczy widniał niemiecki napis Freies Arabien . Ten sam napis (tym razem w języku

arabskim) był na samej górze tarczy.

Tarcza naramienna noszona przez żołnierzy oddziałów Wolnych

Arabów Kolejna jednostka, niemiecko-arabski batalion nr 845 (Deutsche–Arabische Batalion

Nr 845) , została sformowana w maju 1942 roku na poligonie Döllersheim, nieopodal miasta

Linz w Austrii. W skład batalionu weszli nie tylko nowi ochotnicy z krajów arabskich, ale

również żołnierze z Sunion, którzy nie zostali wysłani do Tunezji, a wywodzili się z jednostki

szkoleniowej. Przydzielono tam także studentów arabskich z Francji i Włoch, zwiększając

liczbę żołnierzy do 600. W listopadzie 1943 roku jednostka została wysłana na Peloponez i

przyłączona do 41. Dywizji Fortecznej (41. Festungs-Division) . Wspólnie brali udział

(odnosząc znaczące sukcesy) w walkach z partyzantką ELAS. W październiku 1944 roku

niemiecko-arabski batalion nr 845 wraz z jednostkami sojuszniczymi wycofał się do

Jugosławii. Na początku 1945 roku wzmocniono go Arabami z rozwiązanych jednostek, które

nie osiągnęły gotowości bojowej. W tym czasie został przydzielony do 104. Dywizji

Szturmowej (104. Jäger-Division) . Batalion ten walczył zarówno przeciw partyzantom Tity,

jak i jednostkom Armii Czerwonej. Wojnę zakończył w okolicach Zagrzebia.

Ochotnicy arabscy mogli nosić także tradycyjne, białe, małe

turbany Trzecią jednostkę także utworzono wiosną 1943 roku w Grecji. Pełniła funkcje

wartownicze, pilnując szlaków kolejowych, dróg, magazynów itp. Brała także udział w

akcjach policyjnych i antypartyzanckich, czym bynajmniej nie zaskarbiła sobie sympatii

ludności cywilnej. Wykazała się natomiast wobec niemieckich sojuszników. Część żołnierzy

z tej jednostki została wysłana na szkolenie spadochronowe do Włoch, aby po jego

ukończeniu stać się instruktorami. Planowano bowiem utworzyć specjalną jednostkę

spadochroniarzy arabskich do walk w Libii i Egipcie.

Naszywka na prawym ramieniu żołnierzy jednostek specjalnych w Afryce

— Sonderverband 287 i 288. Z arabskich ochotników skorzystały także operujące w tym

rejonie niemieckie jednostki specjalne Abwehry. Sonderverbant 287 składała się z 3

batalionów, w tym jednego złożonego wyłącznie z Arabów. Jednostka ta walczyła od

początku 1942 do 6 sierpnia - wówczas to na rozkaz Sztabu Afrika Korps batalion został

oddzielony (do 31 listopada) od swej macierzystej jednostki z rozkazem przeformowania w

pułk pancerny (zmotoryzowany). Miał on przyjąć nazwę 1. Panzer Abteilung „Rodes” . Nigdy

jednak nie stał się jednostką pancerną, a tylko nie w pełni zmotoryzowaną jednostką piechoty.

Żołnierze walczyli pod Bir Hackeim, brali udział w ataku na Tobruk, a także walkach

odwrotowych do Tunezji. Natomiast Sonderverbant 288 był całkowicie złożony z żołnierzy

arabskich i dowodzony przez doświadczonych oficerów Abwehry. Odziały te były

wykorzystywane do dywersji na tyłach wroga, szybkich akcji rozpoznania itp. Żołnierze na

lewym ramieniu nosili okrągłą tarczę przedstawiającą palmę w wieńcu, pod nią znajdowała

się biała swastyka. W tle palmy i wieńca widniało szyte żółtą nicią słońce.

Podoficer z jednostki Sonderverbant 288. Na prawym rękawie

widoczna charakterystyczna okrągła tarcza naramienna. Kolejną jednostką był Legion

Północnej Afryki, złożony z ochotników muzułmańskich (arabskich) z Francji Vichy.

Patronem tej akcji werbunkowej było dowództwo 715. Dywizji Piechoty z południowej

Francji. Nowo utworzona, mieszana jednostka brała udział w walkach z partyzantką

francuską. Wykonywała także zadania typowe dla oddziału inżynieryjnego. Po

kilkumiesięcznej służbie w Europie, gdzie żołnierze otrzymali wyszkolenie i praktykę

bojową, oddział został wysłany do Tunezji jako wzmocnienie niemiecko-arabskiego batalionu

szkolnego. Tam, uzupełniony dodatkowymi oddziałami Deutsch-Arabische Lehr Abteilung

rozrósł się do 3000 żołnierzy, zgrupowanych w ok. 5 batalionów. Od końca 1943 roku

jednostka zwyczajowo była nazywana Deutsch-Arabische Truppe . Wspomnieć należy także o

jednostkach sformowanych już na miejscu w Afryce z Tunezyjczyków, Algierczyków i

Marokańczyków. Byli to głównie żołnierze byłej armii Francji Vichy. Nosili francuskie

mundury M1935 w kolorze khaki, niemieckie hełmy i białe opaski na lewym rękawie z

napisem „w służbie niemieckiego Wehrmachtu” lub po prostu „niemiecki Wehrmacht”.

Jednostki te były tworzone na szczeblu poszczególnych dywizji i pułków. Ich liczebność

wahała się od 1 do 4 batalionów, które przyjęły nazwę KODAT.

Żołnierze batalionu KODAT. Wyraźnie widoczne francuskie

mundury armii kolonialnej i niemieckie hełmy wz. 1940. W czasie operacji „Torch”

(„Pochodnia”, 8 listopada 1942 roku), czyli lądowania sił amerykańsko-brytyjskich w Maroku

i Algierii (należących do kolaborującego z państwami Osi francuskiego rządu w Vichy),

gubernator Tunezji, admirał Estera wzywał wszystkie siły francuskie do stawienia zaciekłego

oporu najeźdźcom. 20 listopada premier Vichy, Laval obiecywał w przemówieniu radiowym,

iż Legion Imperialny wyrzuci aliantów z Afryki. 22 listopada Darlan ogłaszał powstanie

Falangi Afrykańskiej, która grupowała ochotników, żołnierzy i oficerów z armii kolonialnej i

Legii Cudzoziemskiej. Ich dowódcą został kapitan Perre Simon Ange Cristofini. 29 listopada

przetransportowano go wraz z 406 ochotnikami do Tunezji. 13 lutego dołączyło do nich

kolejnych 132 ochotników tunezyjskich. Nowy legion był w pełni umundurowany według

standardów armii francuskiej, z małym wyjątkiem — niemieckimi hełmami z prostokątnymi

flagami Francji po obu stronach. 18 marca 1943 roku żołnierze złożyli przysięgę na wierność

marszałkowi Petainowi jako głowie Francji Vichy. Tydzień później jednostka trafiła na

pierwszą linię frontu i wzięła udział w walce z 8. armią brytyjską. Pierwsze potyczki

kosztowały legion aż 70 zabitych i rannych. Walczyli także przeciw swoim pobratymcom,

czyli siłom Wolnych Francuzów. W czasie tych walk w ręce przeciwników legionu trafiło 14

jeńców, którzy zostali rozstrzelani na miejscu, bez żadnego sądu. Wkrótce wykrwawiona

jednostka została przemianowana na Legion Ochotników Francuskich w Tunezji (Legion de

Volontaines Francais de Tunisie) . Legion, wzmocniony niewielką liczbą nowych ochotników,

nadal walczył u boku Włochów i Niemców, aż do zagłady sił Osi w tym rejonie (maj 1943

roku). Pierwszy dowódca tej jednostki — kapitan Cristofini — w maju zdążył ewakuować się

na Korsykę, gdzie w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach został zastrzelony.

Hełm noszony przez żołnierzy Falangi Afrykańskiej, sojuszniczej

jednostki Wolnych Arabów z armii Francji Vichy. Ochotnicy arabscy (Marokańczycy,

Tunezyjczycy, Algierczycy, Palestyńczycy, Irakijczycy, Sudańczycy) walczący po stronie III

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: