136.doc

serca — wyjaśniła Jo. — Carl twierdzi, że zamiast dać mu lekarstwo na serce, powiedziałeś, że facet zwariował.

—      To nieprawda. Miał zatkane arterie. Daleko zaawansowaną arteriosklero...

—      Nie musisz mnie przekonywać. — Jo oswobodziła nogi Carla i ustawiła
go twarzą do ściany. Następnie popchnęła pod ścianę Carla.

—      Czy Sleet przyznał się, że wezwał Bena do parku? — spytałem.

—      Nie.

Opowiedziałem jej, co powiedział mi Ben.

—              Cóż — powiedziała — sądzę, że Carl okaże się chętniej szy do
współpracy, gdy uzmysłowi sobie, co to znaczy być oskarżonym o udział
w wielokrotnym morderstwie.

Creedman zesztywniał, a Jo dodała:

—      Zakładam, że niektóre z tych pięciu strzałów trafiły Haygooda.

—      Wszystkie pięć — odparłem.

—      Zginął, czy zostawiłeś go, żeby się wykrwawił?

—      Zginął.

—      Nie ma nic gorszego od gliniarza, który wszedł na złą drogę —
stwierdziła. — Jeszcze przed wpadką w Maryland był podejrzany o kilka
włamań. On i pan Creedman robili złe rzeczy od długiego czasu.

—      Kto im płacił? — spytałem. — Stasher—Layman?

—      Nie ma ich nazwisk na żadnym z czeków. Wszystko opłacone
gotówką. Obecny tu pan Creedman jest stypendystą. Czy Haygood naprawdę
nie żyje? — zapytała z wyraźną satysfakcją w głosie.

Pomyślałem o Haygoodzie majstrującym przy samolocie.

—      Twój mąż...

—      Nie był moim mężem. Chociaż byliśmy w... związku.

—      Czy on także był...

—      Uchodził za botanika. Dotrzymywał mi towarzystwa. Próbowałam mu
wyperswadować, żeby nie leciał tym wrakiem. Podróżowanie ze mną zawsze
było dla niego trudne — to prawda. A teraz zostawmy tych kretynów
w jakimś bezpiecznym miejscu i zajmijmy się ramieniem doktora. Czy tunel
prowadzi do lasu?

—      Tak — odparł Moreland.

—      Co tam robisz, doktorze?
Moreland nie odpowiedział.
Zmarszczyła czoło.

—      Daj spokój, nie jestem twoim wrogiem.

—      To długa historia — powiedziałem. — Bardzo długa.

Zaprowadziliśmy Sleeta i Creedmana do domu i zamknęliśmy w oddziel­nych pomieszczeniach w piwnicy. Ułożyliśmy Morelanda na kanapie w pokoju frontowym. Z kuchni nadbiegła Gladys, zobaczyła zakrwawiony rękaw i zakryła usta rękami.

276

—              Został postrzelony, ale to nic groźnego — wyjaśniła Jo. — Powiedz
Pam, żeby przyniosła swoją torbę lekarską.

Gladys wbiegła na schody i po kilku sekundach zjawiła się Pam z czarną torbą w ręku.

Moreland pomachał do niej ręką.

—              Witaj, kotku.

Pam powstrzymując łzy otworzyła torbę i kucnęła obok niego.

—              Och, tatusiu!

—              Wszystko w porządku, kotku.
Wyjęła z torby nożyczki i rozcięła rękaw.

—              Oczyść latissimus. Nie tętnicę...
Jo skinęła na mnie i Robin.

Kiedy wychodziliśmy, Moreland zawołał mnie po imieniu. Zatrzymałem się.

—              Dziękuję, Alex. — I jeszcze jedno błagalne spojrzenie.

W salonie Jo usiadła w fotelu pod portretem pięknej, smutnej Barbary Moreland.

—              Powiedzcie mi, co jest tam na dole.
Zaczęliśmy opowiadać.

Usiłowała zachować spokój, ale nie mogła ukryć zaskoczenia.

—  Nie do wiary, sześcioro ludzi, przez tyle lat...

—  Zamknięci dla ich dobra — powiedziała Robin.

—     Niesamowite. Czy nie sądzisz, że on jest szalony? Pytam cię jako
psychologa.

—     Ma na tym punkcie obsesję — odparłem. — A jednocześnie to
swojego rodzaju bohater. Wszyscy inni zginęli w tym samolocie.

—     Samolot... lubują się w katastrofach lotniczych, prawda...? Musieli się
jakoś dowiedzieć, że Ministerstwo Obrony przysyła tu kogoś, i wyobrazili
sobie, że to Ly. A on chciał tylko spojrzeć z góry na drzewa i przywieźć
trochę zdjęć dla swoich kumpli. Doszli więc do wniosku, że to on jest
agentem, a ja tylko plączę się przy nim — bo poza wszystkim są męskimi
szowinistami. — Zaśmiała się sucho.

—     Sześcioro... czyste szaleństwo... Czy tam na dole jest bezpiecznie?

—      Są bezbronni — powiedziała Robin — i chorzy.
Opowiedziała o ich fizycznych anomaliach.

—      Jak on nazwał tę trującą szczepionkę?

—      „Rajska igła".

—              Prawdziwy prezent gwiazdkowy! Od lat próbujemy znaleźć jakieś
finansowe niedociągnięcia, a tymczasem coś takiego wpada nam w ręce. Czy
Moreland zachował listę zaszczepionych?

—              Tak twierdzi.
Oczy Jo zabłysły.

277