Bumerang - Krzysztof Beśka.pdf - E-booki - grzybek11

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytaæ ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj .

Niniejsza publikacja mo¿e byæ kopiowana, oraz dowolnie

rozprowadzana tylko i wył¹cznie w formie dostarczonej przez

NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym mo¿na

nabyæ niniejszy tytuł w pełnej wersji . Zabronione s¹

jakiekolwiek zmiany w zawartoœci publikacji bez pisemnej zgody

NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siê jej

od-sprzeda¿y, zgodnie z regulaminem serwisu .

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym e-booksweb.pl - Audiobooki, ksi¹zki audio,

e-booki .

Krzysztof Beśka

BUMERANG

Wydawnictwo Nowy Świat

Warszawa 2007

Kuba zatrzymał się na krawędzi schodów i rozejrzał dookoła. Pilnująca

swojego kramu handlarka sznurowadłami, pumeksami, korkowymi pod-

piętkami i indyjskimi kadzidełkami, zabiedzona kobiecina w brudnym

fartuchu, przyglądała się przechodniom z obojętnością, w której jednak

można było wyczuć coś wrogiego. Jedno z kadzidełek nawet się paliło:

wąska smużka dymu unosiła się pionowo ku pełnemu zacieków i stalagmi-

tów su towi korytarza. Nie poruszał jej najmniejszy podmuch.

Mężczyzna wciągnął w płuca gorące, niemal lepkie powietrze, jakby za

chwilę miał zniknąć w wodach nieznanego jeziora, i ruszył w dół, po zala-

nych ciemną cieczą, zaśmieconych niedopałkami i kartonikami reklamo-

wych ulotek kamiennych stopniach.

– Do Katowic, kto z państwa, do Katowic? – czerwony na twarzy, star-

szy mężczyzna na pokracznie wykrzywionych odnóżach rozpoczynał kurs

wzdłuż kolejnego ogonka do kasy biletowej. – Pan może do Katowic?

Kuba pokręcił głową, energicznie, żeby nie było najmniejszych wątpli-

wości. Zrobiło mu się jeszcze bardziej gorąco na myśl o Katowicach, cho-

ciaż nigdy nie był w tym mieście. Wolał też nie mówić, dokąd się wybiera

– a nuż nagabywacz zmieniłby zdanie i wspaniałomyślnie zdeklarował się

jechać akurat w tym samym kierunku? Wszystko mu jedno, z tego prze-

cież żyje! Nie chodzi przecież po Centralnym, bo akurat tak się szczęśliwie

złożyło, że ma wolne miejsce w samochodzie albo zbędny bilet na Śląsk

i chętnie, tak z czystej ludzkiej sympatii, kogoś ze sobą zabierze. Zawsze

odciąga na stronę swoją o arę, która nieopatrznie wykazała choć cień zain-

teresowania ofertą, następnie przedstawia mocno sfatygowaną legitymację

I grupy inwalidzkiej i proponuje, żeby z nim jechać w charakterze opieku-

na. Oczywiście, że nie za darmo. Tyle samo co w kasie, więc co za różnica!

Kubie nigdy nie było żal tego człowieka. Podobno udawał tylko ka-

lectwo, a twarz smarował sobie ćwikłowym burakiem, żeby wzbudzała

współczucie.

– Mikołajki, do Olsztyna pospieszny – Kuba wyrecytował do przyklejo-

nego do szyby mikrofonu-głośniczka.

– Normalny? – pruknęło z sitka.

– Ja czy bilet?

Kasjerka zrobiła obrażoną minę i nie pytała już o nic więcej. Sypnęła

drobniakami reszty na kręcącą się tackę. Obok położyła zadrukowany ar-

kusik papieru.

– Dzień dobry – ukłonił mu się nieznajomy chłopak.

Stał przyczajony przy okienku. Dwudziestoletni może, ubrany był

w osmoloną dżinsową kurtkę i postrzępione spodnie.

– Dzień dobry panu – odparł Kuba wesoło, choć nawet nie próbował

sobie przypominać, skąd może go znać.

Chłopak w brudnoniebieskim komplecie próbował się wyprostować,

a w jego oczach, być może jeszcze nie do końca otwartych po krótkim, czuj-

nym śnie dworcowego zwierzęcia, błysnęła nadzieja.

– Ma pan jakieś drobne? Dwadzieścia groszy... – wyjęczał zachrypnię-

tym głosem swoją krótką litanię, wyciągając przed siebie brudną, trzęsącą

się dłoń.

– Mam – odparł ze spokojem podróżny, na co jego nowy znajomy wydał

z siebie jęk tyle dramatyczny, ile zupełnie niezrozumiały.

Kuba schował starannie portfel, równie starannie śledzony wzrokiem

żebraka, a z drugiej kieszeni wyciągnął chustkę, którą wytarł czoło. Przeło-

żył bagaż do drugiej ręki, poprawił futerał w kształcie tuby, przewieszony

przez ramię, i znów z ciekawością rozejrzał się po hali dworca, jakby oglą-

dał ją po raz pierwszy. Wszystkie te czynności wykonywał z rozmysłem,

powoli, jakby starał się, by zauważyła go nie jedna, tylko wiele par oczu,

a jednocześnie jakby nie przestawał powtarzać sobie w myślach: „dobrze

robię, tak, właśnie tak, nie inaczej”.

Postąpił kilka kroków w stronę wyjścia na perony, po chwili jednak

znów się zatrzymał...

– No dobra, masz – Kuba położył monetę na parapecie, przy którym

w niemal niezmienionej pozie ślęczał nastoletni żebrak.

– Dziękuję.

– Ale to ostatni raz. Może będziesz miał więcej szczęścia niż ja.

Zawsze zastanawiał się, jak będzie wyglądał jego ostatni dzień w tym

mieście. Ostatni nie przed wyjazdem na święta, wakacje, ale ostatni w ogó-

le, choć słów „na zawsze” starał się używać rzadko.

A zatem jak? Co wtedy zrobi, dokąd pójdzie, czy będzie miał w ogóle

czas dokądkolwiek iść. Czy będzie miał wybór, bo może przyjdzie mu ucie-

kać jak złodziej lub obcy król pod osłoną ciemności, które jednak do końca

nie zapadały tutaj nigdy; może nad ranem, obudzony waleniem w drzwi,

mając potem zaledwie kilka chwil na wzucie butów i narzucenie płaszcza

na niedopiętą piżamę.

Pożegnania są zawsze trudne zarówno dla żegnających, jak i żegnanych.

Jeżeli żegnającym jest jednak ulica miasta bądź jeden z jego parków? Ilu

Bumerang - Krzysztof Beśka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: