Coulter Catherine - Panna Młoda 03 - Posażna Panna Młoda.pdf - Regał 032 - kubolina12310

PROLOG

Vere Castle, 1807

W pobliżu Loch Leven,

Półwysep Fife, Szkocja

Spoglądał przez wąskie okno na podwórzec swego

zamku. Mimo że był już kwiecień, wiosna nie zagoś-

ciła jeszcze na dobre, z wyjątkiem dziko kwitnącego

wrzosu, który poprzez strzępy mgły bił w oczy ży-

wym fioletem. Szkocki wrzos, podobnie jak tutejsi

ludzie, rozkwitał nawet wśród nagich skał. Owego

ranka nad kamiennymi umocnieniami wisiała gęsta

mgła; zbita, szara i wilgotna. Z wysokości drugiego

piętra okrągłej wieży północnej wyraźnie słyszał gło-

sy swoich ludzi - starą Marthę nawołującą kurczęta,

żeby sypnąć im ziarna, Burniego wrzeszczącego co

tchu w płucach na młodego Ostle'a, który był jego

siostrzeńcem i nowym chłopcem stajennym w jednej

osobie. Słyszał, jak krzywonogi Crocker gniewa się na

swego psa, Jerzego II, grożąc mu, że skopie tę ospałą

kreaturę, chociaż wszyscy doskonale wiedzieli, że za-

biłby każdego, kto by się ośmielił powiedzieć na Jerzego

choć jedno złe słowo. Ranek rozbrzmiewa!

dźwiękami znanymi od dzieciństwa. Wszystko wyda-

wało się takie, jak zwykle.

Ale takie nie było.

Odwrócił się od okna i podszedł do małego kamien-

nego kominka, wyciągając ręce w stronę płomieni.

Był w swojej samotni. Nawet jego brat, Malcolm, kie

dy jeszcze żył, trzymał się z dala od tego pomiesz

czenia. Pomimo mizernego ognia w pokoju było ciep

ło, bo pokrywające ściany grube wełniane kilimy,

utkane przez jego prababkę, skutecznie chroniły przed

wilgocią i przeciągami. Zastanawiał się, jak to moż

liwe, że jego marnotrawny ojciec i przeklęty brat

przeoczyli przepiękny dywan Aubusson pokrywający

większą część kamiennej podłogi; był sporo wart

i można by za niego choćby i tydzień grać w karty lub

barłożyć z dziwkami, a nawet robić jedno i drugie.

W każdym razie dywan i kilimy jakimś cudem ostały

się. Ale niewiele więcej. Ponad kominkiem, na niemal

sparcialym kilimie, wisiał herb rodu Kinross: Ranny,

lecz Niezwyciężony.

cającego kiszki głodu, jaki stał się udziałem pradziada

po roku 1746? Cóż, jego pradziad był przebiegłym

człowiekiem, szybko przystosowującym się do no

wych okoliczności, kumającym się z kilkoma potęż

nymi hrabiami, którzy jeszcze pozostali w Szkocji.

Był sprytny i nie pogardzał przemysłem; te kilka gro

szy, które mu pozostały, zainwestował w powstające

na północy Anglii fabryki żelaza i tekstyliów. I od

niósł niewiarygodny sukces, o jakim nawet nie śnił.

Ale odszedł, tak jak wszyscy. Na swoje szczęście do

żył sędziwego wieku, zadowolony z siebie, nie zdając

sobie sprawy, że jego syn to nicpoń, który znów po

grąży Vere Castle w nędzy.

Do diabła, cóż to takiego żona, pomyślał, a zwła

szcza Angielka? Jeśli zechce, po prostu zamknie ją

w jednej z wilgotnych komnat i ukryje klucz. Jeżeli

okaże się dumna i nieugięta, będzie ją po prostu bił.

Krótko mówiąc, ze swoją przeklętą żoną będzie mógł

robić, co tyłko zechce. A może dopisze mu szczęście

i okaże się bezwolna jak owca, pozbawiona sprytu

niczym krowa i łagodna jak koza, której największą

przyjemnością jest przeżuwanie starych butów. Jaka

kolwiek mu się trafi, da sobie z nią radę. Nie ma

innego wyjścia.

Colin Kinross, siódmy hrabia Ashburnham, wy-

szedł ze swego pokoju na szczycie północnej wieży.

Następnego ranka wyruszył do Londynu na po-

szukiwanie panny posiadającej posag równy skarbowi

Aiadyna.

On także był kiedyś prawie śmiertelnie ranny. Zna

lazł się w wielkich tarapatach i jedynym ratunkiem

było małżeństwo z dziedziczką, i to natychmiastowe.

A on nie miał ochoty na żeniaczkę. Prędzej wypiłby

miksturę ciotki Arleth, niż poszedł do ołtarza.

Nie miał jednak wyboru. Długi zaciągnięte przez

ojca i zmarłego starszego brata pogrążyły go w roz

paczy. Był teraz jedyną osobą odpowiedzialną za ro

dzinne dobra. Był teraz nowym hrabią Ashburnham,

przeklętym siódmym hrabią, pogrążonym w długach

aż po swoją szlachetną szyję.

Jeżeli nie zadziała szybko, wszystko zostanie stra-

cone. Jego ludzie będą głodować albo wyemigrują.

Jego dom popadnie w ruinę, a rodzina pogrąży się

w nędzy. Dobrze wiedział, że nie może na to pozwolić.

Spojrzał na swoje dłonie. Były silne, ale czy wy-

starczająco silne, aby ustrzec klan Kinrossów od skrę-

•

ROZDZIAŁ1

ry od niej i Sinjun uznała, że jest wspaniały - równie

wysoki jak jej brat Douglas i podobnej masywnej bu-

dowy: z kruczoczarnymi, ciemniejszymi niż u Dou-

glasa, włosami, a jego oczy - dobry Boże - mężczyz-

na nie powinien mieć takich oczu. Były intensywnie

ciemnoniebieskie; bardziej niebieskie niż szafiry

w naszyjniku, który Douglas ofiarował Alex na uro-

dziny. Gdybyż znajdowała się dość blisko, by go do-

tknąć, aby przyłożyć palce do dołka w jego brodzie,

pogładzić te jego lśniące włosy. Wiedziała, że będzie

szczęśliwa, mogąc na niego patrzeć do końca życia.

Oczywiście to szalona myśl, niemniej jednak praw-

dziwa. Był dobrze zbudowany; mając dwóch star-

szych braci znała się na tym. O tak, posiadał ciało

atlety, silne, twarde i nabite, i był młody, prawdopo-

dobnie młodszy niż Ryder, który właśnie zaczął trzy-

dziesty rok życia. Cichy, natarczywy głosik mówił jej,

że jest głupia, że powinna spojrzeć na sprawę realis-

tycznie, skończyć z tym zaślepieniem, bo przecież to

tylko mężczyzna, taki jak wszyscy inni, i pomimo

wspaniałej aparycji, najprawdopodobniej obdarzony

podłym charakterem. Lub, co gorsza, jest kompletnym

nudziarzem albo pozbawionym rozumu głupkiem,

z którym nie można porozmawiać, albo ma popsute

zęby. Lecz nie, bo właśnie odrzucił do tyłu głowę

i roześmiał się serdecznie, ukazując piękne, równiut-

kie, białe zęby, a co więcej, ów śmiech świadczył

według niej o wielkiej inteligencji - wspaniały głębo-

ki śmiech, zupełnie jak jego oczy, a czyż one nie

świadczyły o inteligencji? Tak, lecz mimo wszystko

mógł być moczymordą albo hazardzistą lub rozpust-

nikiem, czy Bóg jeszcze wie kim.

Ale ona o to nie dbała. Po prostu wpatrywała się

w niego. Poczuła wielkie pragnienie - pragnienie, któ-

rego nie pojmowała.

Londyn, 1807

Sinjun spostrzegła go po raz pierwszy w środę

wieczorem, w połowie maja, w sali balowej na raucie

wydawanym przez Księcia i Księżną Portmaine.

Znajdował się o jakieś trzydzieści stóp od niej, częś-

ciowo przesłonięty bujnie rozrośniętą palmą, ale to

jej nie przeszkadzało. Widziała go wystarczająco

wyraźnie i nie mogła od niego oderwać oczu. Śledzi-

ła każdy jego gest, gdy wdzięcznie zbliżył się do

grupki dam, skłonił przed jedną z nich i zaprosił do

kotyliona. Był słusznego wzrostu; dama sięgała mu

zaledwie do ramienia. Chyba że owa dama była

karlicą, ale Sinjun mocno w to wątpiła. Z pewnością

był wysoki, o wiele wyższy niż ona sama, Bogu

niech będą dzięki.

Wpatrywała się w niego, nie wiedząc dlaczego to

robi i nie troszcząc się o powód, aż poczuła dłoń na

ramieniu. Uderzyła tę dłoń i odeszła z oczami utkwio-

nymi w nieznajomym. Usłyszała za sobą kobiecy

głos, ale się nie obejrzała. Nieznajomy uśmiechał się

do swojej partnerki i Sinjun poczuła, że w jej wnętrzu

coś się poruszyło. Podeszła bliżej, okrążając parkiet.

Mężczyzna tańczył teraz oddalony o niecałe trzy met-

Wreszcie kotylion dobiegi końca, a on skłonił się

przed swoją partnerką i odprowadził ją na miejsce, po

czym przyłączył się do grupki rozmawiających dżen

telmenów. Powitali go głośnymi, radosnymi okrzyka

mi. A więc cieszył się popularnością wśród innych

mężczyzn, zupełnie jak jej bracia, Douglas i Ryder.

Ku jej rozczarowaniu, panowie przeszli do pokoju,

w którym grano w karty.

Znowu poczuła dłoń na ramieniu.

- Sinjun?

Obejrzała się z westchnieniem.

- Tak?

- Dobrze się czujesz? - dopytywała się jej

szwagierka, Alex. - Stoisz tu jak posąg. Już raz pró-

bowałam cię zagadnąć, ale ty w ogóle nie zare-

agowałaś.

- Nic mi nie jest - odparła Sinjun, spoglądając na

miejsce, w którym widziała go po raz ostatni.

A potem usłyszała męski śmiech i wiedziała, że to

on się roześmiał, czysto i dźwięcznie. Ów śmiech na-

pełnił ją ciepłem i podnieceniem, sprawił, że to coś

w jej wnętrzu znów się poruszyło. Czuła to w calut-

kim ciele.

Żaden mężczyzna nie mógł być tak doskonały, by

wprawić ją w zachwyt od pierwszego wejrzenia. Nie,

to zupełnie niemożliwe. Nie była przecież ani głupia,

ani naiwna, ani niedoświadczona, miała wszakże

dwóch starszych braci, celujących w bezwstydnym

zachowaniu i odzywkach.

- Sinjun, co się z tobą dzieje? Masz jakieś zma-

rtwienie?

Westchnęła głęboko i postanowiła zamknąć usta na

kłódkę, co całkowicie nie zgadzało się z jej usposo-

bieniem. Lecz to co czuła, było takie nowe, takie nie-

znane... Uśmiechnęła się szeroko.

- Podoba mi się ta księżna Portmaine. Błagała

mnie, żebym się do niej zwracała per Brandy i nie

wymawiała tego okropnego imienia Brandella. Nie

uważasz, że to bardzo sprytne zdrobnienie? - Sinjun

nachyliła się do ucha szwagierki. - I spójrz na jej

biust. Jeszcze bardziej imponujący niż twój. Jest oczy-

wiście nieco starsza od ciebie, jak przypuszczam.

W odpowiedzi usłyszała głośny śmiech swego bra-

ta, Douglasa:

- Na Boga, Sinjun, nie przypuszczasz chyba, że

wiek jest tutaj decydującym czynnikiem? Myślisz, że

lata przydają kobiecie wdzięków? Mój Boże, koło

sześćdziesiątki AIex nie będzie w stanie spojrzeć na

własne nogi. Ale to mnie zachęca do bliższych oglę-

dzin księżnej. I jako starszy brat muszę ci zwrócić

uwagę, Sinjun, że twoja uwaga na temat atutów księż-

nej i braków Alex jest całkowicie nie na miejscu.

Sinjun także się roześmiała, słysząc słowa brata,

który ciągnął żałobnym tonem:

- Zawsze myślałem, że jesteś najszczodrzej wypo-

sażoną damą w całej Anglii. Być może jednak doty-

czy to tylko południowej części Anglii. A może wie-

dziesz prym tylko w najbliższym sąsiedztwie North-

cliffc Hall. Jak mogłem się aż tak pomylić!

Jego oddana małżonka trąciła Douglasa w ramię.

- Proponuję, żebyś zajął się swoimi sprawami, mój

panie, i pozostawił księżnę i jej biust księciu.

- Otóż to - zgodził się hrabia i zwrócił ku siostrze,

która wydała mu się jakaś inna niż zwykle. Wcześniej

tego wieczoru wyglądała normalnie, ale teraz zaszła

w niej jakaś zmiana. Sprawiała wrażenie roztargnio-

nej, tak, właśnie tak, i to było dziwne, naprawdę bar-

dzo dziwne. Zazwyczaj Sinjun była przejrzysta ni-

czym woda w stawie, na jej wyrazistej twarzy malo-

wały się wszelkie emocje; ale teraz trudno było zgad-

Coulter Catherine - Panna Młoda 03 - Posażna Panna Młoda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: