Laurens Stephanie - Regencja 02 - Sztuka uwodzenia (Romans Historyczny 271).pdf - Regał 037 - kubolina12310

S tephanie L aurens

S ztuka

uwodzenia

Rozdział pierwszy

Wezgłowie olbrzymiego łoża z baldachimem pozostało spowite cieniem,

Maks zdawał sobie jednak sprawę, że z jakiegoś tajemniczego powodu jego

nienagannie ułożony osobisty służący usiłuje go zbudzić. Podniósłszy głowę,

otworzył jedno oko i zmarszczył czoło.

Widząc oznakę rychłego wybuchu gniewu pana, Masterton postanowił

szybko wyłożyć sprawę. Do zakłócenia snu milorda o zupełnie nieludzkiej godzinie

dziewiątej skłoniło go głosowanie wśród starszej służby Delmere House. Masterton

dobrze wiedział, że podejmuje się wyjątkowo niebezpiecznego zadania. Maksowi

Rotherbridge'owi, wicehrabiemu Delmere, służył dziewięć lat. Było wysoce nie-

prawdopodobne, że niedawne wyniesienie milorda do godności księcia Twyford

przyniosło odmianę jego charakteru.

- Hillshaw chciał, abym powiadomił księcia, że czeka na niego młoda dama.

- Nie - rzucił Maks i zamknął oczy.

Położył się dopiero o świcie. Wieczór zaczął się dla niego jak najgorzej, z

obowiązku musiał bowiem wziąć udział w balu wydanym przez ciotkę, lady

Maxwell. Takie fety nudziły go śmiertelnie, więc rzadko na nich bywał. Co więcej,

westchnienia uroczych panien, które słyszał, gdy wchodził na salę, mogły

wyprowadzić z równowagi nawet człowieka o żelaznych nerwach. Uwodzenie

debiutantek nie było już w jego stylu, skończył trzydzieści cztery lata.

Opuścił salę balową przy pierwszej nadarzającej się okazji i przeniósł się do

stojącej na uboczu willi, w której mieszkała jego ostatnia kochanka. Niestety,

piękna Carmelita była w kapryśnym nastroju. Skończyło się więc piekielną kłótnią

i Maks nie pozostawił przyjaciółce cienia wątpliwości co do tego, że między nimi

wszystko skończone.

Stamtąd poszedł do White'a, potem do Boodle'a. W tym gwarantującym

dyskrecję klubie znalazł grupę znajomych i wspólnie udało im się przetrwać noc.

Niczego nie wygrał, ale i nie przegrał, za to wypił sporo alkoholu.

Uniósł się na łokciach i powiedział:

- Jeśli przyszła do mnie kobieta, nie może być damą. Damy tutaj nie

zachodzą.

Maks uznał, że sprawa jest zakończona, jego służący trwał jednak przy łożu

niczym słup soli. Zapadło milczenie.

- Widziałeś ją, Masterton?

- Przez chwilę, kiedy Hillshaw wprowadzał ją do biblioteki.

- 1 -

Uznawszy milczenie pana za znak pogodzenia się z losem, Masterton

podszedł do szafy.

- Hillshaw wspomniał, jakoby ta młoda dama, panna Twinning, żywiła

przekonanie, że jest z waszą książęcą wysokością umówiona.

- Panna Twinning? - Kompletnie nic mu to nie mówiło.

- Tak. - Masterton znów stanął przy łożu, trzymając przewieszone przez

ramię różne części ubioru. Wyróżniał się wśród nich ciemnoniebieski surdut,

niewątpliwie przedstawiony do akceptacji. - Ten strój powinien, jak sądzę, być od-

powiedni?

* * *

Caroline Twinning czekała piętro niżej, w bibliotece. Jeśli żywiła

jakiekolwiek wątpliwości co do stosowności obecnej sytuacji, to dobrze je

skrywała. Ostatnie półtora roku spędziła z siostrami, co stanowiło upajające

wolnością doświadczenie po wcześniejszej rutynie egzystencji klasztornej. Był jed-

nak najwyższy czas, aby pomyśleć o przyszłości. Wcześniej siostrom odmówiono

prawa wstępu do towarzystwa, a książę Twyford był władny to zmienić. Słysząc w

korytarzu zbliżające się kroki, Caroline uniosła głowę i przybrała pewny siebie

wyraz twarzy.

Zanim Maks zszedł na parter, zdążył wykluczyć wszelkie nasuwające się

hipotezy tłumaczące istnienie tajemniczej panny Twinning. Ubrał się szybko, nie

zamierzał bowiem tracić czasu na ekstrawaganckie ozdoby. Szerokie ramiona i

umięśnione uda doskonale mieściły się w kanonie ostatnio obowiązującej mody.

Znakomicie skrojony surdut wyglądał niemal jak przyrośnięty do ciała, a na

spodniach z koźlej skóry na próżno by szukać najmniejszego zagniecenia. Obrazu

dopełniały nierzucająca się w oczy kamizelka, perfekcyjnie zawiązany fular i

lśniące buty z cholewami. Kruczoczarne, schludnie przystrzyżone włosy otaczały

śniadą twarz. Książę Twyford nie obnosił się ze złotą galanterią; z ozdób nosił

jedynie sygnet na lewej dłoni. Mimo to każdy, kto na niego spojrzał, wiedział od

pierwszej chwili, że ma przed sobą modnego i bogatego członka elity.

Wszedł do biblioteki i omiótł pomieszczenie dość surowym spojrzeniem

ciemnoniebieskich oczu. Młoda dama, która siedziała w jego ulubionym fotelu

przy kominku, odłożyła poranną gazetę na stolik i wstała. Maks nie umiałby

znaleźć skazy na urodzie nieoczekiwanego gościa. Wszystko wydawało mu się

urzekające, od niesfornych miedzianych pukli, otaczających twarz, po czubki

- 2 -

pantofelków, widocznych spod nieprzyzwoicie modnej sukni. Posturę panna miała

godną Junony - była wysoka, bardzo kobieca, z obfitymi wdziękami i szerokimi

biodrami. Brzoskwiniowy jedwab stosownie podkreślał wszystkie jej atuty. W

twarzy zainteresowały go najpierw pełne wargi i dołeczek rysujący się przy kąciku

ust, potem docenił również prosty nos, kształtne brwi i długie rzęsy. Dopiero na

koniec spojrzał w szarozielone oczy.

- Kim pani właściwie jest? - spytał.

Uśmiech, do tej pory ledwie błądzący po jej wargach, rozkwitł w pełni,

odsłaniając przed księciem rząd równych białych ząbków.

- Czekałam na księcia Twyford - odpowiedziała zjawa.

Głos miała niski i dźwięczny. Chcąc jak najszybciej przebrnąć przez

powitalny rytuał, Maks odpowiedział machinalnie:

- Jestem księciem Twyford.

- Pan?

Caroline nie zdołała ukryć zaskoczenia. Nie posiadała się ze zdumienia, że

tak może wyglądać przyjaciel jej ojca. Nawet jeśli nie brać pod uwagę wieku,

stojący przed nią mężczyzna wydawał się wzorcowym przykładem dandysa. Trud-

no było jej powiedzieć, czy do takiego odczytania przez nią charakteru mężczyzny

przyczyniło się pierwsze wrażenie; aroganckie spojrzenie, jakim zmierzył ją od

stóp do głów, nie pozostawiało wątpliwości, czego należy się z jego strony

spodziewać. Poczuła się, jakby ktoś wyciągnął jej dywan spod stóp.

- Tak mnie Bóg pokarał - potwierdził Maks, który nie omieszkał zauważyć

zdumienia młodej damy.

Coraz bardziej zakłopotany, wskazał gościowi krzesło przy wielkim

mahoniowym biurku, a sam zajął miejsce po drugiej stronie. Zatrzymał wzrok na

siedzącej naprzeciwko piękności. Teraz, gdy miał czas jej się przyjrzeć, uznał, że

wcale nie jest taka młoda, jak mu się początkowo zdawało.

- Kim pani jest? - spytał, siląc się na surowość.

- Nazywam się Caroline Twinning, a jeśli pan istotnie jest księciem Twyford,

to ja niewątpliwie jestem pańską podopieczną - odparła.

Po tym oznajmieniu zapadło długie milczenie. Maks siedział nieruchomo,

mierząc młodą damę przenikliwym spojrzeniem. Znosiła to dzielnie, w końcu

jednak uniosła brwi, jakby chciała sprowokować go do reakcji. I rzeczywiście.

- Proszę mi wytłumaczyć sytuację - zażądał Maks. - Tylko bez komplikacji.

Caroline mimo woli się uśmiechnęła.

- Jeśli boli pana głowa, można spróbować zimnego okładu. Mnie to nie

- 3 -

będzie przeszkadzało.

Maksowi istotnie pękała głowa, ale jak można było mieć tyle zuchwałości,

by to zauważyć, a w dodatku o tym wspomnieć! Najgorsze zaś, że ta panna miała

rację, zimny okład na pewno dobrze by mu zrobił. Z ponurą miną sięgnął po

dzwonek.

Hillshaw pojawił się natychmiast i bez dyskusji przyjął polecenie.

- Czy od razu, wasza książęca mość? - spytał tylko.

- Naturalnie, że od razu! - Maks wzdrygnął się, słysząc brzmienie swojego

głosu.

- Jak wasza książęca wysokość sobie życzy.

Gdy służący odszedł, Maks przycisnął dłonie do skroni i zmierzył Caroline

surowym spojrzeniem.

- Może pani mówić - oznajmił.

- Moim ojcem był sir Thomas Twinning - zaczęła, znów poczuwszy się

swobodnie. - Przez wiele lat przyjaźnił się z księciem Twyford... poprzednim, jak

sądzę.

- Moim wujem - potwierdził Maks, kiwając głową. - Po nim odziedziczyłem

tytuł. Wuj Henry zginął niespodziewanie trzy miesiące temu razem z dwoma

synami. Ten spadek całkowicie mnie zaskoczył, nie mam pojęcia, jakie umowy

mogły łączyć pani ojca z niedawno zmarłym księciem.

Caroline skinęła głową i poczekała, aż Hillshaw, który właśnie przyniósł

okład na srebrnej tacy, się wycofa.

- Rozumiem. Po śmierci mojego ojca półtora roku temu poinformowano nas,

że wyznaczył on na naszego prawnego opiekuna księcia Twyford.

- Półtora roku? Co pani robiła tak długo?

- Przez pewien czas przebywałyśmy w majątku, który przeszedł na własność

dalekiego kuzyna. On nawet był gotów zgodzić się, abyśmy tam zamieszkały, ale

tkwienie bez końca na tym odludziu wydawało się bezcelowe. Książę Twyford

chciał, abyśmy niezwłocznie przeprowadziły się pod jego dach, lecz byłyśmy w

żałobie. Namówiłam go, żeby pozwolił nam jechać do rodziny naszej zmarłej

macochy w Nowym Jorku. Oni wiele razy nas zapraszali, a okazja wydawała się

znakomita. Będąc w Nowym Jorku, obiecałam księciu listownie, że zawiadomimy

go o naszym powrocie do Anglii i podamy przybliżoną datę. Książę odpowiedział i

zaproponował dzisiejszy termin. I oto jestem.

Maks prowadził w Londynie żywot hedonisty i szybko pojął, jak dużych

środków potrzeba na utrzymanie takiego stylu funkcjonowania. Pilnował więc, by

- 4 -

Laurens Stephanie - Regencja 02 - Sztuka uwodzenia (Romans Historyczny 271).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: