Lindsey Johanna - Rodzina Straton 02 - Jesteś całym światem.pdf - Regał 037 - kubolina12310

Rozdział l

Teksas 1892

- Gówno mnie obchodzi, że jesteś współwłaścicielką te¬go rancza. I tak nie będziesz go prowadzić!

- To nie w porządku i dobrze o tym wiesz. Gdyby Tyler był w domu, pozwoliłbyś mu się zająć ranczem.

- Tyler jest już dorosłym mężczyzI.lą. Ty masz zaledwie siedemnaście lat, Casey.

- Nie wierzę własnym uszom. Uważasz go za dorosłe¬go, choć jest starszy ode mnie zaledwie o rok.

Zapominasz, że dziewczęta w moim wieku bywają mężatkami i mają po troje dzieci. Ale to dla ciebie za

mało, prawda? A może po prostu chodzi ci o to, że jestem kobietą? Lecz jeśli powiesz "tak", słowo daję,

że nigdy więcej się do ciebie nie odezwę.

- Z niecierpliwością czekam na tę chwilę.

W rzeczywistości żadne z nich tak nie myślało, ale ktoś obcy by na to nie wpadł. Courtney Strato n

obserwowała, jak mąż i ich jedyna córka patrzą na siebie wilkiem. W pew¬nym rnomencie głośno

westchnęła, mając nadzieję, że dzię¬ki temu zwrócą na nią uwagę. Bez skutku. Sprzeczka, któ¬ra

zaczęła się od wymiany ostrych słów, stawała się coraz głośniejsza, a kiedy Chandos i Casey się kłócili,

zawodziły wszelkie subtelne próby uciszenia ich. Courtney szczerze wątpiła, czy którekolwiek z nich

pamięta o jej obecności.

To była właściwie stara sprawa, jednakże nigdy wcześniej nie doszło do tak ostrej wymiany zdań. W

ubiegłym roku zmarł Fletcher Straton. Od tego czasu los rancza Bar M był wielką niewiadomą. Całe

gospodarstwo powinno przypaść w udziale Chandosowi. Jednak Fletcher dobrze znał swojego syna,

zastrzegł więc w testamencie, że jeśli Chandos odmówi przyjęcia spadku, ranczo przejdzie na trójkę j ego

dzieci. Tak też się stało.

Chandos nie potrzebował tego gospodarstwa. Sam nieźle sobie radził. Od początku chciał udowodnić

ojcu, że potra¬fi mu dorównać, i to mu się udało. Może miał nieco mniej ziemi, jednak nie ustępował

Fletcherowi pod względem liczby bydła, a jego dom był niemal dwa razy większy od domu ojca i bardziej

przypominał rezydencję.

Gdyby połączyło się rancza Bar M i K.C., powstałaby jedna z największych posiadłości w Teksasie.

Ponieważ sta¬nowiły własność ojca i syna, większość ludzi od dawna uważała je za całość. Jedynie

ojciec i syn myśleli, że jest inaczej, a od niedawna tylko Chandos traktował je jak dwie oddzielne części.

Choć nie zgadzał się na połączenie obu gospodarstw, nie miał zamiaru pozwolić córce na prowadzenie

drugiego z nich. Był człowiekiem łatwo wpadającym w złość, a Ca¬sey uparcie broniła swojego

stanowiska, poważnie podcho¬dząc do sprawy.

Ojciec i córka mieli bardzo podobne charaktery. W przeci¬wieństwie do swoich dwóch jasnowłosych

braci, osiemnasto¬letniego Tylera i zaledwie czternastoletniego Dillona, Casey odziedziczyła po

Chandosie usposobienie i wygląd. To ojcu zawdzięczała czarne jak smoła włosy, a także słuszny jak na

swą płeć wzrost - dzięki swoim stu siedemdziesięciu trzem centymetrom była chyba najwyższą

dziewczyną w okolicy.

Po matce Casey miała jedynie niezwykłe oczy, które przypominały lekko lśniące bursztyny. Podkreślała,

że jest kobietą, i naprawdę nią była. W tej części kraju dziewczę¬ta bardzo wcześnie wychodziły za mąż,

Casey jednak wca¬le nie spieszyło się do małżeństwa. Była wysoka, gibka i szczupła jak ojciec, nie

mogła tylko poszczycić się jego umięśnieniem.

Gdyby chociaż na chwilę przestała się wiercić, można by dojść do wniosku, że jest bardzo ładna. Rzecz

w tym, że Casey obcy był spokój. Zawsze była w ruchu - chodziła tam i z powrotem, gestykulowała lub

spacerowała wydłu¬żonym, męskim krokiem.

Jeśli jednak komuś udało się uchwycić ją w chwili bez¬ruchu, musiał zauważyć jej ogromne oczy, gładką,

delikat¬ną, lekko opaloną skórę i nieco zadarty nosek. Miała trochę za gęste brwi i identyczny jak u ojca,

zbyt wydatny podbró¬dek, ale dzięki pięknie zarysowanym kościom policzko¬wym właściwie w ogóle nie

dostrzegało się tych drobnych usterek. Casey odziedziczyła jednak po Chandosie pewną niepokojącą

cechę - jeśli tylko chciała, potrafiła ukryć swo¬je emocje tak, że nikt by nie odgftdł, o czym dziewczyna

myśli lub co czuje.

Tym razem było jednak zupełnie inaczej. Casey posiadła jeszcze inną umiejętność Chandosa -

opracowywanie stra¬tegii. Gdy jedna taktyka zawodziła, dziewczyna zazwyczaj stosowała następną.

Nic nie wskórała krzykiem, przemówiła więc nieco ła-

godniejszym tonem.

- Ktoś musi zatroszczyć się o Bar M.

- Przypiłowany Ząb dobrze sobie radzi.

- Przypiłowany Ząb ma sześćdziesiąt siedem lat. Jakiś czas temu przestał pracować i żył sobie spokojnie

na swo¬im maleńkim skrawku ziemi. Po śmierci dziadka zgodził się prowadzić ranczo, póki nie

znajdziesz kogoś innego. Ale wszyscy, którzy wyrazili chęć przejęcia tych obowiąz¬ków, żądali w zamian

połowy zysków, więc się nie zgodzi¬łeś, a sam nie chcesz zająć się tym ranczem.

- Mam wystarczająco dużo problemów tutaj. Brakuje mi czasu, poza tym nie mogę być w dwóch

miejscach naraz ... - Mogłabym zająć się tym ranczem. Wiesz, że sobie po¬radzę. Bar M w jednej trzeciej

należy do mnie. Mam pra¬wo ...

- Nie skończyłaś jeszcze osiemnastu lat, Casey ...

- Ciekawe, jakie to ma znaczenie? Zresztą za kilka mie- sięcy skończę ...

- A wtedy powinnaś zacząć myśleć o małżeństwie i za¬łożeniu własnej rodziny. Nic zrobisz tego, jeśli bez

przerwy będziesz troszczyła się o Bar M.

- Małżeństwo! - prychnęła dziewczyna. - Chodzi prze¬cież zaledwie o kilka lat, tatusiu, do ukończenia

przez Tyle¬ra studiów. Wiem wszystko na temat prowadzenia rancza. Osobiście tego dopilnowałeś. To ty

przekazałeś mi całą po¬trzebną wiedzę, to ty pokazałeś mi, jak przetrwać na szlaku ...

- To był największy błąd w moim życiu - wymamrotał Chandos.

- Nieprawda - wtrąciła w końcu Courtney. - Chciałeś, żeby Casey umiała sobie poradzić w każdej sytuacji,

gdy¬by nie było cię w pobliżu i nie mógłbyś jej pomóc.

- Właśnie - przyznał Chandos. - Gdyby nie było mnie w pobliżu.

- Chcę się tym zająć, a ty nie podałeś mi żadnego prze¬konującego powodu twojej odmowy.

- W takim razie mnie nie słuchałaś, córeczko - orzekł Chandos, marszcząc czoło. - Jesteś za młoda,

jesteś kobie¬tą, dlatego czterdziestu paru kowbojów z Bar M nie będzie chciało wykonywać twoich

poleceń, a na domiar złego je¬steś w wieku, kiedy powinnaś raczej zająć się szukaniem męża. Nie

znajdziesz go, jeśli nie wystawisz nosa poza ran¬czo, po którym będziesz chodzić brudna i spocona.

Casey zrobiła się czerwona, najprawdopodobniej ze zło¬ści, chociaż właściwie trudno było to powiedzieć.

- Znowu małżeństwo! - zadrwiła. - Od dwóch lat w naj¬bliższej okolicy nie pojawił się mężczyzna, którego

uzna¬łabym za godnego uwagi. Chyba że chcesz, abym wyszła za mąż za kogokolwiek? Jeśli tak, to

znam przynajmniej tu¬zin kawalerów. Jutro pojadę złapać na lasso jednego z nich. Może to wystarczy ...

- Dość tych impertynencji.

- Mówię całkiem poważnie - obstawała przy swoim Casey. - Mojemu mężowi na pewno pozwoliłbyś zająć

się Bar M, prawda? Na taki układ zgodziłbyś się bez zastrze¬żeń. No cóż, w takim razie już wkrótce

przedstawię ci kan¬dydata. Przyprowadzę go nie później niż ...

- Nie zrobisz tego! Nie wyjdziesz za mąż tylko po to, by dostać w swoje ręce księgi rachunkowe ...

- Tatusiu, te księgi rachunkowe już od kilku miesięcy są w moich rękach. Chyba nie zauważyłeś, że

Przypiłowany Ząb prawie nie widzi. Próby prowadzenia owych ksiąg przyprawiają go jedynie o potworny

ból głowy, a to bardzo niekorzystnie odbija się na jego zdrowiu.

Teraz z kolei Chandos się zaczerwienił, chociaż w jego przypadku nie było wątpliwości, że powodem

rumieńców jest złość.

- Dlaczego nic o tym nie wiem?

- Może dlatego, że ilekroć Przypiłowany Ząb przyjeżdża, by się z tobą zobaczyć, jesteś nieuchwytny.

Trud¬no również wykluczyć fakt, że nie chcesz wybrać się do Bar M, bo mógłbyś poznać powód jego

wizyt. Prawdopo¬dobnie to ranczo nic cię nie obchodzi. Dziadek nie żyje, a ty próbujesz zrobić mu na

złość, zaniedbując to, co do nie¬go niegdyś należało.

- Casey! - zawołała zbulwersowana Courtney. Dziewczyna zbladła. Wiedziała, że posunęła się za

dale¬ko. Dlatego, nie czekając, aż ojciec ją za to złaja, wybiegła z pokoju.

Courtney zaczęła zapewniać Chandosa, że Casey po prostu dała się ponieść emocjom, że naprawdę

wcale tak nie myślała, on jednak zacisnął mocno usta i tak samo jak Casey wyszedł z salonu. Niestety,

wcale nie miał zamiaru jej szukać.Skierował się na tyły domu, obierając naj krótszą drogę do

stajni,podczas gdy jego córka wybiegła przodem.

To był poważny błąd. Chandos nie powinien dopuścić do takiego zakończenia kłótni. Nie należało

zostawiać Casey na pastwę potwornych wyrzutów sumienia, a mimo to wciąż zdecydowanej zmienić

decyzję ojca. Powinien wy¬raźnie powiedzieć, o co mu chodzi. Wytłumaczyć, że nie chce, by Casey się

załamała, gdy poniesie niechybną po¬rażkę•

Kowboje z Bar M mogli przez jakiś czas słuchać dziew¬czyny, ponieważ wiedzieli, że jest wnuczką

Fletchera, lecz przecież z czasem nieuchronnie pojawią się nowi ludzie, którzy nie będą jej znali, obca im

również będzie historia ciągnącego się od wielu lat sporu. Inaczej by było, gdyby mieli do czynienia z

nieco starszą kobietą, wdową lub kimś w tym rodzaju. Większość mężczyzn po prostu nie lubi

wy¬konywać poleceń kobiety, a tym bardziej dziewczyny.

Niestety, Chandos w ogóle o tym nie wspomniał, a przy¬najmniej nie wprost. To zadanie będzie musiała

wziąć na siebie Courtney, chociaż wcześniej trzeba dać Casey dzień lub dwa na ochłonięcie. Gdy

poniosąją emocje, potrafi być nieprzewidywalna.

Rozdział 2

Gdy Casey jak burza wypadła z pokoju, nie ruszyła scho¬dami na piętro. Bliżej znajdowała się frontowa

weranda, a wczesnym rankiem zazwyczaj było na niej pusto i spokoj¬nie. Tego dnia również.

Weranda była ogromna. Miała zaledwie trzy metry sze¬rokości, ale ciągnęła się na dwadzieścia kilka

metrów. Bieg¬ła wzdłuż całej przedniej fasady domu. Stały na niej białe stoliki i krzesła, kilka zrobionych

przez ojca dwuosobo¬wych huśtawek oraz bardzo dużo roślin, którymi zajmowała się matka. W śród

kwiatów ukryte były liczne spluwacz¬ki używane przez pracowników rancza.

Casey podeszła do poręczy i tak długo ją ściskała, aż zbielały jej kostki. Jak okiem sięgnąć, ciągnęła się

ziemia Stratonów, należąca albo do ojca, albo do dziadka Casey ¬rozległe równiny, gdzieniegdzie

naznaczone przypadkowy¬mi wzniesieniami, samotnymi kępkami drzew wokół nie¬wielkich oczek

wodnych oraz kaktusami i typową w tych okolicach roślinnością. Na północnych krańcach posiadło¬ści

rósł las, lecz z domu nie było go widać. Obie posiadło¬ści oddzielało od siebie koryto strumienia. Nieco

dalej na południe znajdowało się wspólne jezioro, w którym aż ro¬iło się od okoni. Była to surowa, ale

piękna kraina. Nieste¬ty, w ten uroczy wiosenny poranek Casey niczego nie do¬strzegała.

Za nic w świecie nie powinna mówić ojcu tego, co mu powiedziała, niezależnie od tego, jak bardzo nie

miał racji. O wiele gorszy kłopot stanowiło uporanie się ze złością i poczuciem winy. Co prawda do złości

Casey zdążyła się już przyzwyczaić, jako że dorastała z dwoma braćmi, któ¬rzy wprost uwielbiali się z nią

drażnić. Niestety, wyrzuty sumienia to całkiem inna sprawa, zwłaszcza że jej słowa mogły okazać się

prawdą ...

Właściwie co innego mogła myśleć? Zawsze wyglądało na to, że ojciec nie przywiązuje żadnej wagi do

Bar M. Nie chciał mieć do czynienia z niczym, co kiedykolwiek nale¬żało do Fletchera Stratona. Wszyscy

o tym wiedzieli. Ca¬sey jednak szczerze kochała dziadka. Nigdy nie rozumiała, dlaczego on i Chandos

po tylu latach nie mogą, jak to się mówi, zakopać topora wojennego i żyć w zgodzie. Fletcher robił

wszystko, by do tego doprowadzić, Chandos pozosta¬wał jednak niewzruszony.

Oczywiście, Casey znała historię. Żona Fletchera, Meara, prawdopodobnie nie mogąc się pogodzić z

jego niewierno¬ścią, odeszła, zabierając ze sobą syna. Fletcher szukał ich, wszędzie; pragnąc, by wrócili

do domu, oni jednak przepad¬li bez śladu.

Dopiero po latach dowiedział się, jak to się stało, że tak całkowicie zniknęli mu z oczu. Pewnego dnia

Chandos po¬jawił się w Bar M. Miał dużo szczęścia, że nikt po drodze go nie zastrzelił, gdyż przyjechał

na łaciatym koniu, odzia¬ny w koźlą skórę, a na domiar złego miał posplatane długie, czame warkocze.

Wyglądał na stuprocentowego Indianina. Do tego wizerunku nie pasowały jedynie odziedziczone po

Mearze ciemnoniebieskie oczy. To tylko dzięki nim ojciec zdołał go poznać.

Ze słów Fletchera wynikało, że Meara opuściła go w przypływie gniewu, dlatego pominęła środki

ostrożności, które powinna podjąć, uciekając z domu. Ona i Chandos zo¬stali schwytani przez Kiowów,

którzy sprzedali matkę i sy¬na Komanczom. Najbliższym Fletchera dopisało szczęście. Młody wojownik

wziął Mearę za żonę, a chłopca adopto¬wał. Kilka lat później z tego związku urodziło się dziecko

¬uwielbiana przez Chandosa przyrodnia siostra, Białe Skrzydło.

W chwili dostania się do niewoli Chandos był jeszcze dzieckiem. Dopiero dziesięć lat później, gdy miał

osiem¬naście lat i szykował się do objęcia należnej mu wśród członków plemienia pozycji, przysługującej

każdemu doros¬łemu wojownikowi, Meara odesłała go do domu, do ojca. Chciała, by poznał życie

białych, nim ostatecznie zdecydu¬je się na pozostanie wśród Komanczów.

To był błąd. Chandos wyjechał, ponieważ zrobiłby wszystko, o co poprosiłaby go matka, ale już wcześniej

podjął decyzję. Wychował się wśród Komanczów i uważał się za Komancza. .

Nie miał jednak nic przeciwko temu, by nauczyć się wszystkiego, co tylko możliwe, od "białych", jak ich w

tym czasie nazywał. Nie tylko biały człowiek postępował zgod¬nie z zasadą: "Poznaj swojego wroga".

Ojciec, zadowolony z przyjazdu syna, uznał, iż Chandos zostanie z nim już na zawsze, dlatego nie mógł

zrozumieć wrogości młodego człowieka. Na domiar złego sam Fletcher, w owych cza¬sach niezwykle

uparty, wojowniczy i władczy, jedynie pod¬sycał tę wrogość.

Bez przerwy się kłócili. Jakby tego było mało, ojciec usi¬łował ukształtować syna na swój obraz i

podobieństwo. Chandos nie był już jednak dzieckiem.

Przełom nastąpił trzy lata później, kiedy Fletcher kazał swoim ludziom zapędzić Chandosa w jakiś kąt i

obciąć mu warkocze. Ze słów Fletchera wynikało, że to była prawdzi¬wa walka. Chandos zranił trzech

ludzi, po czym uciekł. Fletcher myślał, że już nigdy więcej nie ujrzy syna.

W jakiś czas później wyszło na jaw, że Chandos wrócił do swojego plemienia. Niestety, większość jego

pobratym¬ców nie żyła. Zginęli podczas masakry urządzonej przez białych. Siostra i matka zostały

zgwałcone, a potem zabite. Wszystko to stało się właśnie tego dnia, kiedy Chandos wrócił do nich i do

swojego domu. Przez cztery lata wraz z kilkoma pozostałymi przy życiu Komanczami tropił mor¬derców,

by się na nich zemścić, a zemsta Indian była bru¬talna, tak jak brutalna była masakra kobiet i dzieci z ich

plemienia. W tym czasie Chandos spotkał Courtney Harte, matkę Casey.

Od razu przypadli sobie do gustu. Koniec końców Chan¬dos postanowił zająć się sąsiadującą z ranczem

ojca posiad¬łością, należącą do rodziny żony. Chciał stanąć w szranki z Fletcherem i dowieść mu, że i

bez jego pomocy potrafi z powodzeniem prowadzić gospodarstwo. Wiele lat temu Fletcher założył synowi

w banku w Waco konto, na którym znajdowała się istna fortuna. Chandos nie tknął tych pienię¬dzy i

najprawdopodobniej nigdy tego nie zrobi. Wszystko, co udało mu się osiągnąć, zdobył własnymi rękoma.

Chan dos i Fletcher, ojciec i syn, nigdy się nie pogodzili, a przynajmniej nikt o tym nie słyszał. I chociaż

Fletcher już nie żył, Chan dos nadal rozdrapywał stare rany. Oczywiście, pewnego dnia oba rancza

przejdą w ręce dzieci Chandosa, nawet jeśli to wcale by mu się nie podobało. Może dlatego wolałby

zobaczyć, jak Bar M chyli się ku upadkowi, nic za¬tem dzi;-vnego, że nie chciał zająć się tym ranczem.

Niemniej Casey nie powinna mówić tego na głos. Miała prawo myśleć, co jej się żywnie podoba, ale

wyrażając swo¬je zdanie, dopuściła się naj gorszej zniewagi, a nigdy wcześ¬niej nie obraziła ojca.

Nie usłyszała, że od tyłu ktoś do niej podchodzi, zaraz też padło pytanie:

- Zamiarujesz płakać, panienko?

Wcale nie musiała się odwracać, i tak wiedziała, kto się do niej przyłączył, na dodatek musiał być tak

blisko, że słyszał jej kłótnię z ojcem. Po śmierci Fletchera bardzo za¬przyjaźniła się z Przypiłowanym

Zębem. Dzięki łączącej ich zażyłości miał prawo zadać to pytanie i oczekiwać od¬powiedzi.

- Co mi dadzą łzy? - spytała przez zaciśnięte gardło.

- Zawszem uważał, że służą tylko po temu, coby mężczyzna źle się czuł. Co w takim razie zamiarujesz?

- Chcę udowodnić tacie, że dam sobie radę bez męża. Że mogę pracować wśród mężczyzn bez żadnego

typka, trzy¬mającego się mojego fartuszka.

- Przeca ty nigdy nie wdziejesz fartuszka. - Na myśl o tym zachichotał. - Jeno jak chcesz to zdziałać?

- Zdobywając pracę, która nie przystoi kobiecie - odpar¬ła Casey.

- Niewiela zajęć przystoi kobiecie, więc co tu gadać o tych, co jej nie przystoją.

- Mam na myśli coś naprawdę ,niestosownego, może niebezpiecznego lub tak wyczerpującego, że żadna

dama nawet by o tym nie pomyślała. Czy córka Oakleyów przez jakiś czas nie była pogromczynią byków i

zwiadowcą?

- Z tego, com słyszał, córka Oakleyów wyglądała jak chłop. Niektóre chłopy przy niej wysiadowały. I

odziewała się jak chłop. Czego ty chcesz dowieść? Nie zamiarujesz chyba niczego głupiego, co?

- To, czy coś jest głupie, czy nie, zależy jedynie od na¬szej oceny. Chodzi o to, że naprawdę muszę coś

zrobić. Ta¬ta w cudowny sposób nie zmieni swojej decyzji. Obce mu są sentymenty, a przecież oboje

wiemy, skąd mu się to wzięło, czyż nie tak?

Prychnął. Przypiłowany Ząb był w końcu dobrym przy¬jacielem Fletchera. Przyznał jednak:

- Jakosik wcale mi się to nie podoba.

- No cóż, szkoda - wyznała niezadowolona. - Nie pytałam o zgodę. Z drugiej jednak strony nie

spodziewałam się również, że będę musiała udowadniać, do czego jestem zdolna, ponieważ tata dobrze

wie, co potrafię. Muszę się jeszcze nad tym wszystkim zastanowić.

- Chwalić Pana. Strasznie się bojam, panienko, kiedyć robisz coś naprędce.

Rozdział 3

Gdzieś w oddali widać było ogień, właściwie ognisko ¬przynajmniej Damian Rutledge miał nadzieję, że to

ogni¬sko, co oznaczało, że spotka ludzi, których od dwóch dni nie widział. Mogliby to być nawet prostacy,

byle wskazali mu drogę do najbliższego miasta.

Całkiem zabłądził. Zapewniano go, że zachodnia część kraju jest cywilizowana, ale dla niego

"cywilizowana" oznaczała "pełna ludzi". Sąsiadów. Budynków. Z pewno¬ścią to określenie nie pasowało

do pustych przestrzeni, ciąg¬nących się bez końca.

Gdy miasta, przez które po drodze przejeżdżał, stawały się coraz mniejsze, powinien się domyślić, że ta

część kra¬ju znacznie odbiega od tego, do czego przywykł. Dotych¬czas całkiem nieźle sobie radził. Od

Nowego Jorku podró¬żował pociągiem. Wszystko się zmieniło, gdy dotarł do Kansas. Tam zaczęły się

kłopoty.

Najpierw zawiodła kolej. Pociągi "Katy", jak ludzie czu¬le nazywali "Missouri, Kansas & Texas Railway",

w tym tygodniu nie kursowały z powodu drobnego napadu rabun¬kowego, podczas którego wysadzono

około dwudziestu pięciu metrów szyn i zniszczono lokomotywę. Damian do¬wiedział się, że na tych

terenach kursują dyliżanse. Okaza¬ło się również, że jeśli dotrze do najbliższego miasta, zła¬pie tam

inny pociąg. Uznał więc, że zmieniając tory na czte¬ry koła, tylko nieznacznie zboczy z trasy. Nikt jednak

go nie uprzedził, że ten konkretny dyliżans nie był używany od ponad pięciu lat, ponieważ wyparła go

kolej.

Większość podróżnych, zmierzających w tym samym kierunku co on, wolała zaczekać, aż pracownicy

kolei do¬konają niezbędnych napraw, ale Damianowi zbyt się spie¬szyło. I na tym właśnie polegał jego

największy błąd. Gdy zobaczył, że jest jedynym pasażerem, powinien zrozumieć, iż musi być jakiś

powód, dla którego większość ludzi nie chce nawet myśleć o tym rozsypującym się pojeździe.

W Kansas wciąż kursowało sporo dyliżansów, ale jeździ¬ły one między miastami, do których nie

docierała kolej, a na domiar złego ostatnio często na nie napadano. Damian do¬wiedział się o tym

dopiero w trakcie postoju, podczas któ¬rego pojono konie. Właśnie wtedy woźnica zrobił się nieco

bardziej rozmowny. W jakiś czas l?óźniej zaczęły się kło¬poty ...

Gdy nowojorczyk usłyszał świst kul, wiedział przynaj¬mniej, co się dzieje. Woźnica się nie zatrzymywał.

Próbo¬wał uciec rabusiom, co nie było najmądrzejszym rozwiąza¬niem w przypadku tak starego i

nieporęcznego wehikułu.

Potem, nie wiadomo dlaczego, pojazd zjechał z drogi. Pę¬dzili wiele mil, a wokół nich świstały kule.

Nagle się zatrzy¬mali, a Damian upadł na drzwi i uderzył głową o metalową klamkę. Przez kilka

następnych godzin nie wiedział, co się wokół niego dzieje.

Prawdopodobnie obudził go deszcz dudniący o dyliżans.

Była noc. Kiedy Damian w końcu zdołał wydostać się z przechylonego na bok pojazdu, okazało się, że w

pobliżu nie ma żywej duszy ... a wokół roztacza się pustkowie.

Konie zniknęły - nie wiadomo, czy zostały ukradzione, czy ktoś puściłje luzem. Woźnica przepadł. Mógł

zginąć od kuli, wypaść podczas jazdy, dostać się w ręce bandytów lub przeżyć i pójść po pomoc. Damian

nie miał nawet kogo o to zapytać. Był zlany krwią, która sączyła się z boku głowy. Gdy zbierał swój

porozrzucany dobytek i z powrotem wkła¬dał go do torby podróżnej, deszcz częściowo przemył mu ranę•

Pozostałą część tej żałosnej nocy Damian spędził w dy¬liżansie, ponieważ tam przynajmniej było sucho.

Niestety, nazajutrz obudził się dopiero w południe, tak więc słońce nie mogło mu wskazać, w jakim

kierunku powinien się udać, chociaż właściwie i tak nie wiedział, w którą stronę chce iść. W ciągu nocy

deszcz zmył nawet ślady pozosta¬wione przez dyliżans.

Ukradziono Damianowi zegarek i pieniądze, które miał przy sobie i w torbie. Banknoty ukryte pod

podszewką kurt¬ki wciąż się tam znajdowały, co stanowiło pewne pociesze¬nie w trudnej sytuacji. Z boku

dyliżansu znalazł przyczepio¬ną manierkę z wodą, zabrał ją więc ze sobą. Pod jednym z siedzeń leżała

zatęchła narzuta na kolana, która okazała się bardzo przydatna, gdyż do zmierzchu nie spotkał żywej

duszy, nie natknął się również na żadne zabudowania.

W ędrował na południe, w stronę następnego miasta, do którego zmierzał, chociaż sam kierunek Damian

mógł okre¬ślić tylko w przybliżeniu, gdyż droga, którą jechali, była bardzo kręta. Mógł znajdować się za

daleko na wschód lub na zachód albo minąć miasto, nawet o tym nie wiedząc. Miał nadzieję, że natknie

się na jakąś drogę, niestety za¬brakło mu, szczęścia.

Pod koniec pierwszego dnia żywił poważne obawy, czy jeszcze kiedykolwiek będzie coś jadł. Nie miał

broni, by coś upolować, gdyby natknął się na jakieś zwierzę. Przez całe życie mieszkał w mieście, nie

przypuszczał więc, że broń będzie mu potrzebna. Gdy napotkał niewielką sadzaw¬kę, zmył z włosów

resztkę krwi i przebrał się w świeże, chociaż wilgotne od deszczu ubranie. Tego wieczoru poło¬żył się

spać z brzuchem pełnym wody, ale niewiele to da¬ło, ponieważ nadal był bardzo głodny.

Pulsujący ból głowy, towarzyszący mu przez cały pierw¬szy dzień, drugiego dnia zaczął się zmniejszać.

Nie zwracał jednak uwagi na tę dolegliwość, gdyż zaczęły bardzo mu dokuczać pęcherze, które pojawiły

się na dłoniach od dźwi¬gania torby i na stopach od wielogodzinnego marszu w nie¬odpowiednich

butach. N a dodatek skończyła mu się woda. Tak więc pod koniec drugiego dnia był w opłakanym stanie.

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności zauważył ognisko.

Stało się to w momencie, kiedy miał zamiar owinąć się na¬rzutą i ułożyć do snu. Jednak blask dochodził

z daleka, z tak daleka, że Damian, idąc i idąc bez końca, zaczął my¬śleć, iż to złudzenie. Po jakimś

czasie światełko zaczęło się zwiększać, przestało być migotliwą kropką, powoli nabie¬rało kształtów i

coraz bardziej przypominało ognisko. W końcu poczuł zapach kawy i woń piekącego się mięsa. Z głodu

Lindsey Johanna - Rodzina Straton 02 - Jesteś całym światem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: