Bulyczow Kir - Przełęcz.pdf - Beletrystyka - sunny_psv

Page 1 of 74

Kirył Bułyczow Przełęcz

W domu było wilgotno, meszki wiły się wokół kaganka, który

dawno już należało zgasić, ale matka naturalnie zapomniała... Na dworze

padało, było szaro i mroczno. Oleg niedawno się obudził i teraz po

prostu wylegiwał się na pryczy. W nocy stał na warcie i bardzo się

zmęczył odpędzając szakale, które całym stadem pchały się do spichrza i

o mało go przy tym nie zagryzły. W ciele czuł pustkę i powszedniość,

chociaż spodziewał się raczej zdenerwowania, niepokoju, może strachu.

Przecież to na dwoje babka wróżyła - wrócisz, czy nie wrócisz.

Pięćdziesięcioprocentowa szansa. A pięćdziesiąt do kwadratu? Do

sześcianu?... Powinny być jakieś wzory, tablice, bo tak, to człowiek

wciąż od nowa wynajduje rower. A propos, ciągle zapominał zapytać

Starego, co to jest rower. Paradoks. Rower jeszcze nie został

wynaleziony, a Stary ciągle powtarza to zdanie, nie zastanawiając się

nad jego sensem.

Z kuchni dobiegł kaszel matki. Okazuje się, że jest w domu. A Oleg

myślał, że poszła na grzyby.

- Dlaczego jesteś w domu? - zapytał.

- Obudziłeś się? Chcesz zupy? Właśnie podgrzałam.

- A kto poszedł na grzyby?

- Marianna z Dickiem.

- Nikt więcej?

- Może któryś z chłopaków.

Matka weszła do pokoju, rozpędziła dłonią meszki, zdmuchnęła

kaganek.

Dom był przedzielony na pół i w drugiej połowie mieszkał Stary i

bliźniaki Durowów. Przygarnął ich, kiedy starsi umarli. Bliźniaki ciągle

chorowały - kiedy jeden wyzdrowiał, to drugi zaczynał - i gdyby nie ich

conocne piski, Oleg nigdy w życiu nie zgodziłby się na wartowanie po

ciemku.

- I po co ty tam idziesz? - powiedziała matka. - Przecież nie

dojdziecie! Dobrze będzie, jeśli w ogóle sami stamtąd wrócicie!

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Bulyczow Kir - Przelecz\przelecz ...

08-11-25

Page 2 of 74

Teraz matka się rozpłacze. Często ostatnio płacze. Prawie co noc.

Olegowi wstyd się przyznać, iż żal mu matki, która rozpaczliwie tęskni

za tym, co dla niego nie istnieje. Lamentuje na myśl o krajach, których

nie można zobaczyć, o ludziach, których nigdy tu nie było. Matka siedzi

przy stole i ręce, twarde i pokryte odciskami, położyła przed sobą. No

płacz już, czemu nie płaczesz? A może teraz wyjmie fotografię? Jasne,

przysunęła sobie pudełko, otwiera je. Wyjmuje zdjęcie.

Na fotografii jest ona i ojciec. Oleg tysiąc razy oglądał już to zdjęcie i

próbował dopatrzeć się swego podobieństwa do ojca. Ojciec i matka są

na tym zdjęciu bardzo młodzi, bardzo weseli i odświętni. Ojciec jest w

mundurze, a matka w sukni bez rękawów, która nazywa się sarafan.

Wtedy Olega jeszcze nie było na świecie. Dwadzieścia lat temu jeszcze

go nie było, a piętnaście lat temu już był.

- Matko - powiedział Oleg. - Nie trzeba tak, daj spokój.

- Nie puszczę cię - powiedziała matka. - Nie puszcze cię i koniec. Po

moim trupie.

- Matko - powiedział Oleg i usiadł na pryczy. - Nie mówmy już o tym,

dobrze?

Wstał i poszedł do kuchni. W kuchni był Stary, który właśnie rozpalał

ogień.

- Pomogę - powiedział Oleg. - Trzeba zagotować wodę?

- Tak - odparł Stary. - Dziękuję. Mam przecież lekcję. Przyjdź do

mnie później.

M arianna nazbierała pełen worek grzybów. Poszczęściło się jej.

Inna rzecz, że musiała iść daleko, aż do wąwozu. Z Olegiem nigdy by się

nie zdecydowała zapuszczać tak daleko, ale przy Dicku czuła się

bezpiecznie i spokojnie. Dlatego, że Dick czuł się spokojnie. Wszędzie.

Nawet w lesie, chociaż bardziej lubił step. Był myśliwym, chociaż

urodził się zanim powstała ich wioska.

Las był rzadki, poskracany, drzewa w nim rosły niewiele ponad głowa

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Bulyczow Kir - Przelecz\przelecz ...

08-11-25

Page 3 of 74

człowieka i zaczynały odchylać wierzchołki na boki, jakby bały się

wysunąć z masy sąsiadów. I słusznie. Zimowe wiatry natychmiast

odłamią wystający wierzchołek. Z igieł kapało. Deszcz był zimny i

Mariannie zmarzła raka, w której niosła worek z grzybami, przełożyła go

wiec do drugiej ręki. Grzyby poruszyły się w worku, zaskrzypiały.

Bolała dłoń. Skaleczyła ją sobie, kiedy wykopywała grzyby na skraju

wąwozu. Dick od razu wyjął jej drzazga, żeby nie było zatrucia. Nie

wiadomo, co to była za igiełka. A Marianna łyknęła jeszcze trochę

gorzkiej odtrutki z buteleczki, którą zawsze nosiła na szyi.

Koło białych, grubych i śliskich kurzeni sosny Marianna zauważyła

fioletową plamkę.

- Poczekaj, Dick - powiedziała. - Tam jest kwiatek, jakiego jeszcze nie

widziałam.

- Może obejdziesz się bez kwiatków? - zapytał Dick. - Czas do domu.

Coś mi się tutaj nie podoba.

Dick miał niezwykłego nosa, jeśli chodzi o rozmaite

niebezpieczeństwa. Zawsze należało go słuchać.

- Chwileczkę - powiedziała Marianna i podbiegła do pnia.

Gąbczasta, miękka, błękitnawa kora sosny lekko pulsowała ssąc woda,

a korzenie podrygiwały, przesuwały się z miejsca na miejsce i

wypuszczały nibynóżki, aby nie uronić nawet kropli deszczu. Między

nimi rósł kwiatek. Zwyczajny kwiatek, fiołek. Tylko o wiele ciemniejszy

i większy od tych, które rosły koło wioski. I ze znacznie dłuższymi

kolcami. Marianna gwałtownym ruchem wyszarpnęła dołek z ziemi;

żeby kwiatek nie zdążył zaczepić się korzeniem o sosna i po chwili

fiołek był już w worku z grzybami, które zaczęły się tak głośno roić, że

dziewczyna aż się roześmiała. I dlatego nie od razu usłyszała krzyk

Dicka:

- Padnij!

Jednak podświadomie zareagowała na ten krzyk, skoczyła do przodu,

padła na ziemię, wtuliła się w ciepłe, pulsujące korzenie sosny. Ale zbyt

późno. Twarz jej płonęła, jakby ją kto oblał wrzątkiem.

- Oczy! - krzyczał Dick. - Oczy ocalały?

Szarpnął Mariannę za ramiona, posadził, oderwał od korzeni jej

zdrętwiałe z bólu palce.

- Nie otwieraj oczu! - rozkazał i szybko zaczął wyciągać z twarzy

malutkie, cienkie igiełki. Powtarzał przy tym gniewnie: - Idiotko,

przecież ciebie nie wolno puszczać do lasu! Trzeba słuchać, jak się do

ciebie mówi. Boli, co?

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Bulyczow Kir - Przelecz\przelecz ...

08-11-25

Page 4 of 74

- Boli.

Nieoczekiwanie rzucił się na nią i powalił na korzenie.

- Boli!

- Jeszcze jeden przeleciał - powiedział Dick wstając. - Potem

zobaczysz. Rozbił się na moich plecach.

Następne dwie kule przeleciały o jakieś trzy metry od nich. Sprężyste,

splecione z igiełkowatych nasion, ale lekkie jak powietrze, bo puste w

środku, będą latać, dopóki nie uderzą przypadkiem w drzewo lub dopóki

poryw wiatru nie rzuci ich na skała. Milion tych baloniastych kul zginie

na próżno, ale jedna znajdzie swojego niedźwiedzia, naszpikuje

igiełkami ciepłe cielsko i wyrośnie nowymi padami. Te kule są bardzo

niebezpieczne i w sezonie ich dojrzewania trzeba w lesie zachowywać

wielką ostrożność, żeby potem przez całe życie nie nosić śladów na

twarzy.

- Dużo jest ranek? - zapytała cicho Marianna.

- Nie bój się, i tak będziesz ładna - powiedział Dick. - Teraz trzeba jak

najszybciej wracać do domu, posmarować tłuszczem, bo inaczej

opuchniesz.

- Tak, masz rację. - Marianna przesunęła dłonią po twarzy, Dick to

zauważył i odtrącił rękę.

- Zwariowałaś? Zbierałaś grzyby, zerwałaś kwiatek. Chcesz zakazić

ranki?

Grzyby tymczasem wygramoliły się z worka, rozpełzły się między

koszenie, a niektóre nawet zdążyły do polowy zagrzebać się w ziemi.

Dick pomógł Mariannie je pozbierać. Fiołka nie znaleźli. Potem Dick

oddał Mariannie worek, gdyż nie chciał mieć zajętych rąk. W lesie o

życiu decydują sekundy, a więc ręce myśliwego zawsze muszą być

wolne.

- Spójrz - powiedziała Marianna biorąc worek. Jej chłodna, twarda

dłoń z połamanymi paznokciami zatrzymała się przez moment na jego

ręce. - Bardzo jestem oszpecona?

- Nie bądź śmieszna - powiedział Dick. - Wszyscy mają kropki na

twarzy. Ja też. I co, jestem oszpecony? To tatuaż naszych czasów.

- Tatuaż?

- Zapomniałaś? Stary uczył nas na historii, że dzikie plemiona

umyślnie się tak ozdabiały. W nagrodę. Nie potrafisz tego zrozumieć, bo

zawsze gapiłaś się w okno.

- Ale to były dzikusy - powiedziała Marianna. - A mnie boli.

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Bulyczow Kir - Przelecz\przelecz ...

08-11-25

Page 5 of 74

- My też jesteśmy dzikusami.

Dick już wysunął się do przodu i szedł nie odwracając głowy.

Marianna jednak wiedziała, że chłopak wszystko słyszy. Ma słuch

myśliwego. Marianna przeskoczyła przez szary pęd drapieżnej liany.

- Potem tak będzie swędziało, że nie potrafisz usnąć. Najważniejsze,

żeby nie drapać, wtedy nie będzie żadnych śladów. Ale wszyscy

rozdrapują.

- Ja nie będę - powiedziała Marianna.

- We śnię zapomnisz się i rozdrapiesz.

- Czujesz coś? - zapytała, spostrzegając, że Dick rusza szybszym

krokiem.

- Tak - odpowiedział. - Zwierzęta. Pewnie szakale. Całe stado.

Zacięli biec, ale w lesie trudno jest biec szybko. Ci, którzy biegną na

oślep, stają się posiłkiem liany albo dębu. Grzyby wierciły się w worku,

ale Marianna nie chciała ich wyrzucać. Już wkrótce będzie poręba, a

potem wioska. Przy ogrodzeniu zawsze ktoś dyżuruje. Zobaczyła, że

Diek wydobył zza pasa nóż i wygodniej uchwycił kuszę. Ona również

wyciągnęła nóż zza pasa, ale jej nóż był wąski i cienki, dobry do

wycinania lian albo do wykopywania grzybów. Kiedy jednak dopędza

człowieka stado szakali, wtedy nóż nic nie pomoże, lepiej uzbroić się w

jakiś kij.

O leg dojadł zupę i odstawił garnek z gęstym wysoko na półka, żeby

nie dobrały się do niego szczury. Uprzedzając pytanie matki, powiedział:

- Zaraz przyjdę.

Tymczasem wyszedł na ulicę i popatrzył w jej koniec, w stronę bramy

w ogrodzeniu, przy której stał Tomasz z kuszą w ręku. W pozie Tomasza

wyczuwało się napięcie. Niedobrze jest, pomyślał Oleg. Niedobrze,

wiedziałem o tym. Dick zaprowadził ją gdzieś daleko i tam coś się stało.

Dick nie zastanawia się nad tym, że Marianna jest zupełnie inna niż on,

że jest jeszcze małą dziewczynką, którą trzeba się opiekować.

file://C:\Documents and Settings\ADAM\Pulpit\ksiazki B\Bulyczow Kir - Przelecz\przelecz ...

08-11-25

Bulyczow Kir - Przełęcz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: