Wyższa Szkoła Gospodarki
W BYDGOSZCZY
2007/2008
Temat wykładu: OCHRONA WŁASNOŚCI INTELEKTUALNEJ.
Wykładowca: dr Grzegorz Michniewicz
Wykład drugi:
Prawa autorskie i prawa pokrewne w polskim prawie.
Zakres prawa autorskiego
Najistotniejszym elementem każdej regulacji prawnej, w tym również omawianej ustawy, jest określenie zakresu[1] jej obowiązywania oraz wyjaśnienie terminów w niej używanych. W tym przypadku najpierw wyjaśnienia wymaga przedmiot prawa. Ustawa w art. 1.1. określa, że „Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia” dając tym samym definicje utworu tj. pojęcia, którym posługuje się w dalszej części. Tak definiowany utwór musi spełniać określone warunki. Zdaniem ustawodawcy takie warunki wypełniają dzieła: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe[2]); plastyczne; fotograficzne; lutnicze; wzornictwa przemysłowego; architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; muzyczne i słowno-muzyczne; sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; audiowizualne (w tym filmowe).
Jest to jednak wyliczenie przykładowe, nie enumerycznie, co oznacza, że pojęcie utworu nie zamyka się na podanych przykładach lecz może być rozszerzone na inne, w ustawie nie wymienione, byleby spełniało kryteria art. 1.1 ustawy. Jeżeli byłyby wątpliwości co do uznania dzieła chronionego prawem autorskim za utwór definiowany w ustawie to rozstrzygnięć dokona sąd.[3]
Określając zakres prawa autorskiego i praw pokrewnych ustawodawca uznał, że prawem tym powinny być chronione utwory które zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo równocześnie na tym terytorium i za granicą, lub które zostały opublikowane po raz pierwszy w języku polskim, lub które są chronione na podstawie umów międzynarodowych, w zakresie, w jakim ich ochrona wynika z tych umów[4].
Ustawodawca dał dużą swobodę interpretacyjną uznania czegoś za utwór aczkolwiek nie oznacza to całkowitej dowolności. Może to być dzieło skończone ale niekoniecznie. Może to być np. fragment utworu[5], charakteryzujący się pewną zamkniętą sekwencją i noszący znamiona indywidualizmu. Dzieło, jeżeli ma być chronione prawem autorskim, musi spełniać jeszcze pewien dodatkowy warunek a mianowicie: mieć indywidualny charakter. Ustawodawca nie określa co rozumie przez „indywidualny charakter”, uznając, że określeniem tego terminu winna zająć się praktyka. Nie chciał tego zrobić najprawdopodobniej dlatego, iż różnorodność utworów może być tak wielka, że aż niemożliwa do zdefiniowania w ustawie.
Według R. Golata[6] przez „indywidualny charakter” należy rozumieć osobiste piętno jakie nadaje utworowi twórca a ponadto utwór powinien cechować się „niepowtarzalnością”. Natomiast zdaniem autora niniejszego wykładu o indywidualnym charakterze utworu można mówić wówczas gdy w nim /utworze/ istnieje zauważalny wkład intelektualny charakteryzujący się odtworzeniem koncepcji twórcy. W tym ujęciu wkład intelektualny to nic innego jak nadanie jakiejś idei autora[7] zmaterializowanej postaci, która wskazuje na odrębność czy oryginalność zrealizowanego pomysłu[8]. Tylko dokładne przeanalizowanie badanego utworu może dać odpowiedź na pytanie czy utwór ma „indywidualny charakter” i czy brak jest w nim zapożyczeń wykluczających ową indywidualność.
Sama idea /pomysł?/, procedury czy odkrycia, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne nie są objęte ochroną. Również nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego:
1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty;
2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole;
3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne;
4) proste informacje prasowe[9].
Ustawa nie wprowadza ograniczenia podmiotowego tj. co do osoby, którą można uznać za twórcę utworu. Może nią być każda osoba fizyczna, która nie musi na dodatek spełnić jakichkolwiek wymogów formalnych aby jej dzieło było chronione ustawą o prawach autorskich. Oznacza to, że swojego dzieła nie musi zgłaszać w jakiejkolwiek instytucji ani też uzyskiwać jakichkolwiek zaświadczeń. Do tworzenia dzieła nie są również potrzebne jakieś kwalifikacje wynikające z prawa. Oznacza to, że twórcą utworu chronionego prawem może być niewykształcony, niepełnoletni czy ubezwłasnowolniony człowiek bez względu na wiek czy pochodzenie społeczne lub preferencje religijne itp. Osoba np. pisząca poezję czy prozę, domorosły malarz bez wykształcenia plastycznego, lub też osoba, malująca obrazy odbiegające od kanonów malarstwa[10], tworząc utwór , pomimo tego, iż nie zastanawia się nad ochroną dzieła, to jednak automatycznie z mocy prawa ją ma.
Podobną ochronę jak twórca otrzymuje z mocy prawa współtwórca utworu. Wówczas posiadają oni wspólne prawo do dzieła. W takiej sytuacji każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie ale do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest zgoda wszystkich współtwórców.
Domniemywa się, że twórcą[11] jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.
Utwór nie musi być ukończony ale niezbędnym warunkiem zapewnienia ochrony jest jakieś jego uzewnętrznienie.[12] Musi być on w jakiś sposób ukazany, że powstał. Pozostawienie utworu jako pomysłu „w głowie” twórcy nie rodzi żadnego prawa do ochrony. Prawa autorskie powstają więc w momencie tzw. „ustalenia dzieła”[13]. Ustalenie dzieła to stworzenie możliwości dowiedzenia się o nim przez inne, niż twórca osoby. Może się to odbyć również w formie jakiejkolwiek prezentacji utworu.
Ustawa określa też podmiotowy, jeśli chodzi o obywatelstwo twórcy, zakres obowiązywania. Ogranicza go do: obywateli polskich, obywateli państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym[14].
W tym miejscu należy dokonać pewnego rozróżnienia, które ma istotne znaczenie przy stosowaniu praw wynikających z ustawy. Podmiotem praw autorskich są: autorskie prawa osobiste i autorskie prawa majątkowe.
Autorskie prawa osobiste
Autorskie prawa osobiste zawierają w sobie prawo do: autorstwa utworu; oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo; nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania; decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności; nadzoru nad sposobem korzystania z utworu. Dotyczą one zawsze i wyłącznie twórcy. Nikt oprócz twórcy nie ma do nich prawa. Ich czas trwania jest nieograniczony co oznacza, że nawet po śmierci należą one do twórcy.
Twórca może na wypadek śmierci określić kto ma go reprezentować w zakresie praw autorskich. Jeżeli twórca nie wyraził swojej woli to małżonek, a w jego braku kolejno: zstępni, rodzice, rodzeństwo. Zstępni rodzeństwa są też uprawnieni do wykonywania autorskich praw osobistych zmarłego twórcy.[15]
Prawo do autorstwa utworu to jedno z autorskich praw osobistych. Powstaje ono w momencie jego uzewnętrznienia w jakikolwiek sposób. Jest to ochrona przed twierdzeniem kogokolwiek, że jest autorem określonego utworu. Jeżeli ktoś nieuprawniony twierdzi, że jest twórcą utworu to dokonuje pewnego rodzaju kradzieży prawa do autorstwa, określanego często słowem plagiat.[16]
Z prawem do autorstwa wiąże się inne prawo osobiste tj. prawo do oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo też udostępnienie go anonimowo. Autor ma prawo do pokazania, że to właśnie on stworzył utwór natomiast nie znaczący jest sposób tego pokazania czyli oznaczenie. Oznacza to, że zawsze autorskie prawa osobiste będą chronione bez względu na to czy utwór był w jakikolwiek sposób podpisany czy też jest on anonimowy.
Prawo do autorstwa oraz do jego oznaczania chroni twórczość autora, jego dorobek zawodowy oraz umożliwia uzyskanie odpowiedniego, poprzez identyfikację dzieł /utworów/, statusu społecznego. Wszystko to powoduje, że ochrona tego prawa ma istotne znaczenie indywidualne i społeczne.
Z prawa do nienaruszalności treści i formy utworu wynika zakaz dokonywania jakichkolwiek zmian w dziele bez zgody jego autora. Twórca dzieła, materializując opracowaną koncepcję, uznaje, że określona jego forma jest najlepsza, najbardziej oryginalna i właściwa dla jego /twórcy/ osobowości. Tak więc jakakolwiek zmiana dzieła może być uznana przez twórcę za zmniejszenie artystycznej wartości a przez to i przyniesienie uszczerbku w ocenie dzieła. Dokonanie zmian jest oczywiście możliwe ale tylko wówczas gdy twórca zmiany takie zaakceptuje, uznając, że opinia o jego twórczości nie zostanie owymi zmianami nadszarpnięta, lub też, jak to bywa często, akceptuje zmiany na skutek odpowiedniej gratyfikacji. Jest jednak pewien wyjątek od tej zasady. A mianowicie dotyczy on następcy prawnego, nabywcy autorskich praw majątkowych, który bez zgody twórcy może dopuścić zmiany jeżeli są one spowodowane oczywistą koniecznością, a twórca nie miałby słusznej podstawy im się sprzeciwić. Dotyczy to również utworów, których czas ochrony autorskich praw majątkowych upłynął.[17] Jest to „krzyżowanie się osobistego prawa poszanowania integralności dzieła oraz majątkowego prawa decydowania o korzystaniu i rozpowszechnianiu dzieła zależnego”[18].
Istotne trudności powstają, przy interpretacji tego prawa, w przypadku różnego rodzaju zmian wynikających z inscenizacji, wykorzystania dzieła do scenariuszy filmowych itp. przeróbek. Bywa bowiem i tak, że twórca, aczkolwiek zgodził się na pewnego rodzaju zmiany czy dostosowanie utworu do potrzeb ekranizacji, po zobaczeniu efektu końcowego jest zawiedziony i raczej nie chce uchodzić za jego twórcę. Powstało, w takim przypadku, pewne nowe dzieło, oparte na pierwotnym utworze, ale odbiegające od oryginalnego w taki sposób, że autor oryginału nie chce aby było z nim identyfikowane. Nowe dzieło jednak powstało, poniesiono koszty, które nie powinne zostać utracone. Rozwiązaniem w takiej sytuacji jest ugoda, z której wynika albo współautorstwo nowego dzieła albo też stwierdzenie przed jego rozpowszechnieniem, iż jest to nowe dzieło stworzone na „motywach” utworu, o podanym tytule i ze wskazaniem innego autora tego nowego dzieła.
Prawo do rzetelnego wykorzystania utworu, to kolejne prawo wynikające z autorskich praw osobistych. Rzetelne wykorzystania utworu to m.in. ukazywanie jego lub dokonywanie dozwolonych zmian bez przekłamań tj. w taki sposób, który uniemożliwi wprowadzenie kogokolwiek w błąd co do zamiaru twórcy. Z tego wynika, że nie może być ono ani zniekształcone ani użyte w sposób odbiegający od intencji, która była podstawą jego tworzenia, ani wykorzystane do celów niezgodnych z moralnością twórcy.
Prawo do decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności również wynika z autorskich praw osobistych. Twórca, po ukończeniu, utworu i jego podpisaniu[19] może rozważać możliwość udostępnieniu utworu publiczności. O publicznym udostępnieniu można mówić dopiero wówczas gdy utwór staje się możliwy do zobaczenia przez bliżej nieokreśloną grupę ludzi. To znaczy, każdy, nawet w sposób przypadkowy czyli niezamierzony ale także po celowym zajęciu lub wykupieniu miejsca staje się świadkiem prezentacji utworu[20].
O publicznym udostępnieniu, biorąc pod uwagę poprzednie stwierdzenia, można mówić w sytuacji udostępnienia utworu w Internecie. Prezentacja utworu w miejscu dostępnym jedynie dla ściśle określonej grupy osób, nie jest publicznym udostępnieniem utworu. Nie daje to jednak prawa innym osobom do niepublicznego rozpowszechniania dzieła. Oznacza tylko tyle, że twórca, w każdym czasie, od stworzenia utworu, może uznać, iż nadaje się ono do publicznego rozpowszechnienia. Ma on do tego prawo pierwszeństwa. Potem, po skorzystaniu z takiego prawa pierwszeństwa, jest możliwe dalsze upublicznianie, w różny sposób, dzieła przez innych, oczywiście bez naruszenia jego (twórcy) innych praw osobistych oraz autorskich praw majątkowych.
Ostatnim z tej grupy autorskich praw jest możliwość sprawowania nadzoru nad sposobem korzystania z utworu. Nadzór nad sposobem korzystania z dzieła przez twórcę może być realizowany jedynie w przypadku posiadania przez niego wiedzy[21] o wykorzystaniu jego dzieła oraz o udostępnianiu, przez uprawnionych do korzystania z dzieła, efektów dopuszczalnych zmian i wykorzystań. Aby posiadanie takiej wiedzy było realne ustawodawca nałożył na korzystającego z utworu obowiązek umożliwienia twórcy i to jeszcze przed rozpowszechnieniem utworu, przeprowadzenie nadzoru autorskiego.
Jeżeli wniesione przez twórcę, w związku z nadzorem, zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z okoliczności od twórcy niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają nabywcę autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcę. Gdyby twórca nie przeprowadził nadzoru autorskiego w odpowiednim terminie, uważa się, że wyraził zgodę na rozpowszechnianie utworu.
Za wykonanie nadzoru autorskiego nie przysługuje twórcy dodatkowe wynagrodzenie. Ale taka możliwość (dodatkowe wynagrodzenie) może zostać stworzona na podstawie podpisanej umowy lub wynikać z istniejącego odrębnego przepisu prawnego.[22]
Sprawowanie nadzoru autorskiego nad utworami architektonicznymi i architektoniczno-urbanistycznymi regulują odrębne przepisy[23]. Trzeba tylko pamiętać, że nabycie od twórcy egzemplarza projektu architektonicznego lub architektoniczno-urbanistycznego obejmuje prawo zastosowania go tylko do jednej budowy. Oczywiście ta zasada może być zmieniona zindywidualizowaną umową.
Inwestor może zobowiązać projektanta do sprawowania nadzoru autorskiego. Tak więc nadzór ten może być realizowany w ramach określonych umowami autorskimi pomiędzy klientami a architektami, którzy zrealizowali określone projekty. Zakres sprawowania nadzoru autorskiego jest ustalony umową cywilno-prawną[24].
W ramach nadzoru tylko architekt, który projektował obiekt architektoniczny ma prawo, na żądanie klienta (inwestora), dokonywać stosownych do potrzeb klienta zmian. Zmiany bez jego zgody lub wiedzy skutkują zarzutem naruszenia prawa autorskiego.
Jeżeli uprawniona osoba, ale nie twórca, posiada oryginał[25] utworu jest ona obowiązana udostępnić go twórcy w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. A z prawa autorskiego wynika możliwość skontrolowania czy oryginał utworu jest faktycznie takim jego egzemplarzem, który został stworzony przez twórcę. Czyli, że twórca utworu, pomimo tego, że stracił prawo do oryginalnego egzemplarza, ma prawo do skontrolowania czy istotnie dany egzemplarz zawiera utwór stworzony przez niego, a tym samym czy upubliczniany jest on w formie niezmienionej. Nabywca oryginału może jednak domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie[26].
Ochrona autorskich praw osobistych
Ochronę autorskich praw osobistych umieściła ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale ósmym. Przekroczenie przepisów dotyczących naruszenia praw osobistych można dokonać w sposób niezawiniony i zawiniony.
O nie zawinionym naruszeniu prawa autorskiego traktuje art. 78. 1. , który przewiduje że twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania. W razie dokonanego naruszenia może także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Natomiast w przypadku naruszenia zawinionego sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub na żądanie twórcy zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny.
Jest jednak pewne ograniczenie w ochronie praw osobistych. Ograniczenie dotyczy twórców programów komputerowych. Ochrona ta nie obejmuje prawa decydowania o pierwszym publicznym udostępnieniu utworu, prawa do zachowania jego integralności i prawa nadzoru nad sposobem korzystania[27].
Jak wcześniej wspomniano, osobiste prawa autorskie nie wygasają po śmierci twórcy. Są one nadal chronione a do twórcy należy[28] określenie osoby, która może ze stosownym powództwem wystąpić. Gdyby twórca nie określił takiej osoby to wówczas prawa powoda będą posiadali z mocy prawa: małżonek, zstępni, rodzice, rodzeństwo, zstępni rodzeństwa. Gdyby tak określone osoby z takim powództwem nie wystąpiły, lub ich nie było, uprawnienie w tym zakresie będzie posiadało stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj twórczości lub organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, która zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy. [29]
Niezależnie od ochrony przewidzianej w ustawie o prawie autorskim…, osobistym prawom autorskim pewną ochronę przyznaje również kodeks cywilny.[30] Na mocy art. 439 kc[31] można domagać się aby osoba, która może narazić twórcę na bezpośrednią szkodę, podjęła działania zmierzające do zaniechania albo nawet dała niezbędne zabezpieczenie jako gwarancję , że narażenie takie nie nastąpi. Natomiast na podstawie art. 24 § 1-§ 3. kc osoba, której dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym, bezprawnym działaniem, może żądać zaniechania tego działania.
W razie dokonanego naruszenia można także żądać, wykonania czynności potrzebnych do usunięcia skutków tego naruszenia. Może to zrobić w różnej formie. Kodeks cywilny wymienia jako jedną z nich: złożenie oświadczenia o odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on /twórca/ również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.
Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Regulacje przewidziane w kc można stosować niezależnie od przepisów przewidzianych gdzie indziej, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym[32]. Ponadto art. 23 kc[33] uzupełnia, że dobra osobiste człowieka w tym również twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.
Ustawa o prawie autorskim i … wprowadziła ochronę autorskich praw osobistych w postaci norm karnych, mających za zadanie nie tylko oddziaływanie prewencyjne ale również i stosowanie kar za ich /osobistych praw autorskich/ łamanie. Np. Art. 115. 1.-3. przewiduje odpowiedzialność za przywłaszczenie sobie autorstwa oraz za wprowadzenie w błąd co do autorstwa cudzego utworu albo artystycznego wykonania. Karane jest również rozpowszechnianie bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzego utworu w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania czy artystycznego wykonania. Ponadto karze podlega każdy kto publicznie zniekształca utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.[34]
Naruszenie osobistych praw autorskich w celu uzyskania korzyści materialnej w inny sposób niż określono to powyżej podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Karane jest również uniemożliwienie lub utrudnienie wykonywanie prawa do kontroli korzystania z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu[35].
Autorskie prawa majątkowe
Autorskie prawa majątkowe zostały określone w rozdziale trzecim /oddział drugi/ omawianej ustawy o prawie autorskim i….
Zgodnie z art. 17. twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.
Twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu czyli do odnoszenia z niego korzyści w postaci wynagrodzenia lub innej. Korzyść z utworu można uzyskać sprzedając go, wynajmując, wystawiając publicznie czy zwielokrotniając, przy zastosowaniu różnych technik itp. Korzyść można osiągnąć również w postaci niematerialnej.[36]
Pola eksploatacji utworu to sposób, w jaki można utwór wykorzystać. Ustawa niektóre z nich wymienia w art. 50. I tak :
1) w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2) w zakresie obrotu[37] oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono -wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
3) w zakresie rozpowszechniania[38] utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie[39], a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
Ale to nie są wszystkie „pola eksploatacji”. Chodzi tu nie tylko o możliwości, które są obecnie znane ale i takie, które, jeszcze nie są znane a może je stworzyć postęp techniczny.
Z autorskich praw majątkowych wynikają materialne uprawnienia przysługujące twórcy utworu. Można te uprawnienia traktować jako przychody (wynagrodzenie) za korzystanie z utworu. Twórca mając prawo do rozporządzania utworem ma prawo do wynagrodzenia z różnego rodzaju tytułów.
Korzyści mogą dotyczyć:
A. zawarcia umowy sprzedaży /cena sprzedaży/ oryginału jak również z tytułu,
B. dokonywanej przez osoby uprawnione, odsprzedaży[40] /wynagrodzenie/ sprzedanego już oryginału.
Niezależnie od powyższych możliwości uzyskania kapitałowego usatysfakcjonowania twórcom przysługuje prawo do otrzymywania odpowiednich kwot, przewidzianych ustawą z tytułu:
C. produkcji lub importu magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń; kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu; czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku osobistego, utworów.
D. zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich, za pomocą urządzeń reprograficznych, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
Procedura korzystania z wpływów otrzymywanych od producentów, importerów czy też od posiadaczy urządzeń reprodukcyjnych wykonujących usługi na rzecz osób trzecich została określona a art. art.:20 i Art. 201. Są też tam ustalone procentowe wielkości wpływów oraz procentowe wskaźniki rozdziału wpływających kwot do stowarzyszeń[41] reprezentujących twórców; artystów wykonawców; producentów fonogramów, jak i wydawcom.
Niezależnie od tych wpływów wymienionych powyżej właściciele autorskich praw majątkowych otrzymują gratyfikacje, za pośrednictwem[42] stowarzyszeń ich reprezentujących z tytułu:
E. nadawania opublikowanych drobnych utworów muzycznych, słownych i słowno-muzycznych przez organizacje radiowe i telewizyjne;
F. reemitowania przez operatorów sieci kablowych w sieciach kablowych utworów nadawanych w programach organizacji radiowych i telewizyjnych wyłącznie na podstawie umowy zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi[43].
G. publicznego udostępniania utworów w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym[44] jeżeli się to łączy z osiąganiem korzyści majątkowych.[45]
Z rozporządzaniem utworem wiąże się możliwość dowolnego nim / utworem/ dysponowania. Może go twórca np. go twórca: cytować, zamieszczać w różnych publikatorach[46] lub prywatnie go udostępniać /np. użyczać[47]/ określonym przez siebie osobom, czy też wprowadzić do obrotu itp.
...
pitol23