Beztroski Książę.rtf

beztroski

książę

ROZDZIAŁ PIERWSZY

        Koń niezmordowanie piął się po stromym zboczu, wzbijając kopytami tumany kurzu. Na szczycie stanął dęba i zatańczył na tylnych nogach. Przez ułamek sekundy koń i jeździec wyglądali jak kamienny posąg na tle nieskazitelnego błękitu nieba. Ledwie kopyta dotknęły ziemi, jeździec dźgnął rumaka ostrogą, zmuszając go do szaleńczego biegu w dół stromizny.

        Ścieżka, którą jechali, była wąska i wiła się pomiędzy kamienną ścianą z jednej strony a przepaścią z drugiej. Tylko człowiek szalony mógł odważyć się na tak niebezpieczną jazdę, mając za nic własne zdrowie i życie.  

        Tylko szaleniec albo marzyciel. - Avant, Drakula! - Komendzie wydanej niskim, nieco aroganckim tonem, towarzyszył wyzywający śmiech. Tak mówił i śmiał się tylko ten, dla kogo życie jest balem, a ryzyko winem, od którego szumi w głowie. Ptaki, spłoszone donośnym dudnieniem kopyt, poderwały się do lotu i z wrzaskiem krążyły nad urwiskiem. Ani koń, ani jeździec nie zwrócili na to najmniejszej uwagi.

        Kiedy nagle pojawił się przed nimi ostry zakręt, pokonali go bez chwili wahania. Dwadzieścia metrów niżej kipiało wzburzone morze. Jeździec spojrzał w dół, w ślad za drobnymi kamykami, które bezszelestnie nikły w otchłani, ale nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby zwolnić biegu. Tak wysoko w górze nie czuć było zapachu morza. Ledwie dobiegało tu bicie fal o skały nabrzeża.  

        Stłumiony odgłos przypominał pomrukiwanie odległej, więc jeszcze niegroźnej burzy. Natomiast morze oglądane z wysoka ujawniało całe swe magiczne i zatrważające piękno, któremu ludzie od wieków składali w ofierze życie. Jeździec rozumiał to i w pełni akceptował. Takie było odwieczne i niezmienne prawo. W chwilach takich jak ta pokornie oddawał się w ręce przeznaczenia... Koń nie potrzebował już szpicruty ani ostrogi. Wystarczyło, że wyczuł podniecenie jeźdźca, a sam przyspieszał biegu. Galopowali więc bez wytchnienia, póki nie usłyszeli ogłuszającego ryku fal, zmieszanego z żałosnymi krzykami mew. Ktoś patrzący z boku mógłby pomyśleć, ze brawurowego jeźdźca ścigają wściekłe demony lub że spieszno mu na miłosną schadzkę. Wystarczyło jednak spojrzeć na jego twarz, by zrozumieć, że nie chodzi ani o jedno, ani o drugie.

        W ciemnych oczach palił się ogień, ale nie wzniecił go ani strach, ani pożądanie. Rozpalił go głód wrażeń. Liczyła się tylko chwila i nic więcej.

        Pęd powietrza rozwiewał ciemne włosy mężczyzny i plątał końską grzywę. Kruczoczarny potężny ogier był wulkanem energii. Jego lśniące boki pokryły się pianą, ale oddech pozostał mocny i równy. Koń zdawał się w ogóle nie czuć ciężaru człowieka, którego niósł na grzbiecie. Ten zaś trzymał się w siodle prosto i pewnie. W wyrazie szczupłej, smagłej twarzy i w uśmiechu pełnych ust widać było beztroską przyjemność. Kiedy droga stała się płaska, koń znacznie wydłużył krok.   Szybko przemknęli pośród kamiennych domków niewielkiej osady. Po bokach mignęło kolorowe pranie łopoczące na wietrze, bujne kwiaty w miniaturowych ogródkach i ostre promienie popołudniowego słońca, odbite od szyb szeroko otwartych okien. Wierzchowiec doskonale znał drogę, więc sam skierował się w stronę żywopłotu, który sięgał do pasa dorosłemu mężczyźnie.

        Pokonał go lekkim skokiem. W oddali widać było zabudowania stajni. O ile ostre skały wybrzeża budziły grozę i niebezpieczną pokusę, o tyle pejzaż, który się teraz przed nimi roztoczył, emanował spokojem i harmonią. Białe domy kryte czerwoną dachówką odcinały się od soczystej zieleni trawników, malowniczo wpisując Się w południowy krajobraz. W ogrodzonych wybiegach krążyły konie pod czujnym okiem stajennych. Słysząc zbliżający się tętent, jeden z nich zatrzymał młodą klacz, którą trenował na lonży.

        Skończony wariat, pomyślał nie bez podziwu, gdy szalony jeździec przemknął obok niego jak wicher. Dwóch ludzi czekało już w pogotowiu, by natychmiast zająć się zdrożonym ogierem.

        - Wasza Wysokość!

        Jego Wysokość, książę Edward de Cullen, zwinnie zeskoczył z grzbietu Drakuli i wesoło zawołał do stajennego:

        - Hej, Seth! Sam się nim zajmę.

        Stajenny, człowiek już niemłody, lekko utykając, wysunął się naprzód. Jego ogorzała twarz nie zdradzała żadnych emocji, lecz oczy czujnie badały, czy aby książę i jego rumak nie odnieśli kontuzji.

        - Proszę wybaczyć, jaśnie panie - odezwał się z szacunkiem - ale kiedy pana nie było, przysłali wiadomość z pałacu. Książę Carlise chce się z panem pilnie zobaczyć.

        Rozczarowany Edward podał mężczyźnie wodze. Przyjemność jazdy nie była pełna bez spokojnej godziny, którą po niej spędzał w stajni. Lubił sam oprowadzać, a potem czyścić i poić Drakulę. Skoro jednak ojciec chce się z nim widzieć, musi przełożyć obowiązki ponad przyjemność.        

        - Przespaceruj się z nim porządnie, Seth. Zrobiliśmy dziś sporo kilometrów.

        - Słucham, jaśnie panie - potaknął stajenny. - Zrobię wszystko, jak się należy - powiedział, klepiąc Drakulę po wilgotnym karku.

        - Świetnie, Seth. Dziękuję.

        - Nie ma za co dziękować, jaśnie panie - odparł stajenny i ostrożnie zdjął siodło. - I tak nikt inny nie odważyłby się podejść do tego diabła. I rzeczywiście, kiedy ogier zrobił się niespokojny, wystarczyło, że Seth wyszeptał do niego parę słów po francusku, a koń natychmiast się uspokoił.

        - Poza tym nikt inny nie ma mojego pełnego zaufania - roześmiał się Edward.

        Przeszedł się i energicznie zrobił kilka skrętów tułowia, próbując rozmasować drobne skurcze mięśni.

        - Dorzuć mu dzisiaj dodatkową szuflę ziarna, dobrze?

        - Jak pan sobie życzy.

        Wciąż czując podniecenie jazdą, zostawił wreszcie stajnie i ruszył w stronę pałacu. Po drodze myślał, że jemu także przydałoby się trochę czasu na ochłonięcie. Szaleńcza galopada zaspokoiła tylko część jego żądzy wrażeń. Aby żyć, potrzebował ruchu i dzikiego pędu. Jednak nade wszystko potrzebował wolności.

        Od prawie trzech miesięcy trzymał się blisko dworu, który tolerował razem z całym protokołem, ceremoniami i pompą. Był drugi w kolejce do tronu, więc jego publiczne obowiązki nie były aż tak absorbujące jak te, które musiał wypełniać jego starszy brat, Jasper. Ale nie mniej żmudne, ponieważ towarzyszyły mu od dzieciństwa, przywykł do nich i starał się traktować je jak coś normalnego. Jednak od pewnego czasu funkcje reprezentacyjne zaczęły go irytować. Rosalie na pewno to widziała.

        Edward podejrzewał nawet, że siostra go rozumie, bo sama również tęskniła za wolnością i prywatnością. W końcu udało jej się wywalczyć trochę swobody. Gdy dwa lata temu Jasper poślubił Alice, ciężar reprezentowania dworu przeszedł częściowo na małżonkę następcy tronu. Zresztą Rosalie nigdy nie uchylała się od obowiązków. Zjawiała się zawsze, kiedy była potrzebna, pomyślał, wchodząc do pałacu przez ogrodowe drzwi. Zaczął się zastanawiać, jakim cudem jego siostra znajduje na wszystko czas. Co roku przez sześć miesięcy pracowała na rzecz fundacji niosącej pomoc niepełnosprawnym dzieciom i przy tym nawale obowiązków potrafiła zadbać o własną rodzinę.

        Wepchnął ręce do kieszeni i z ociąganiem szedł po schodach wiodących do książęcej kancelarii. Sam nie potrafił zrozumieć, co się z nim działo. W ciągu ostatnich miesięcy coraz częściej myślał o tym, by którejś nocy wymknąć się chyłkiem z pałacu i uciec choćby na koniec świata.

        Pomimo kiepskiego nastroju, pukając do ojcowskich drzwi, starał się zachować pogodną minę.  

        - Entrez!

        Biurko, za którym Edward spodziewał się zastać ojca, było puste, książę zaś siedział przy oknie i pił herbatę. Miejsce naprzeciw niego zajęła jakaś młoda dama, która na widok Edwarda wstała z miejsca. Jako znawca i wielbiciel kobiet dyskretnie obejrzał ją od stóp do głów.

        - Przepraszam, że przeszkadzam, ojcze, ale powiedziano mi, że chciałeś mnie widzieć.

        - Owszem, choć było to dość dawno temu. Chciałbym ci przedstawić lady Isabell Swan.

        - Wasza Wysokość. - Ukłoniła się, spuszczając skromnie wzrok.

        - Miło mi, lady Isabell. - Podał jej rękę.

        Atrakcyjna, ale mało efektowna, podsumował. Osobiście gustował w mniej subtelnych damach. Sądząc po akcencie, Angielka. A on wolał Francuzki. Szczupła, schludna i elegancka. Tymczasem jego pociągały bardziej zmysłowe kobiety.

        - Witamy w Cordinie.

        - Dziękuję, Wasza Wysokość.

        Akcent miała rzeczywiście czysto brytyjski, ton głosu wyważony i spokojny. Spojrzała na niego przelotnie i wtedy zauważył jej intensywnie zielone, błyszczące oczy.

        - Usiądź, moja droga - poprosił książę Carlise i sięgnął po puste nakrycie. - Edwardzie?  

        Bella dostrzegła niechęć, z jaką zerknął na dzbanek z herbatą. Mimo to usiadł i wziął od ojca filiżankę.

        - Matka lady Isabell jest naszą daleką krewną - mówił tymczasem książę. - Alice poznała Isabellę podczas niedawnej wizyty w Anglii i zaprosiła do nas w charakterze swojej damy dworu.

        Edward miał nadzieję, że nie będzie musiał jej zabawiać ani dotrzymywać towarzystwa. Była ładna, ale w skromnej szarej sukience ze stójką, zapiętej na ostatni guzik i kończącej się tuż za kolanem, wyglądała jak zakonnica. Mdły kolor nie dodawał życia jej bladej wyspiarskiej cerze. Gdyby nie piękne oczy, jej twarz nie wyróżniałaby się niczym szczególnym. Z włosami surowo ściągniętymi do tyłu przypominała wiktoriańską damę do towarzystwa albo guwernantkę. Była mdła. Co oczywiście nie zwalniało go od dobrych manier, więc uraczył ją jednym ze swych sympatycznych uśmiechów.

        - Mam nadzieję, że polubi pani nas, a my polubimy panią - rzekł przyjaźnie.

        Bella odwzajemniła uśmiech. Zastanowiło ją, czy Edward jest świadom swej męskiej urody, tak wspaniale podkreślonej przez prosty strój do konnej jazdy.

        - Jestem pewna, że mi się tu spodoba, Wasza Wysokość. Czuję się zaszczycona prośbą księżnej Alice, abym towarzyszyła jej podczas oczekiwań na narodziny drugiego dziecka. Dołożę starań, żeby umilić jej ten czas i służyć pomocą. Jeżeli zajdzie taka potrzeba.

        - Lady Isabell wielkodusznie zgodziła się poświęcić nam nieco swego cennego czasu. – Książę Carlise odruchowo poczęstował ich ciastem. Głowę miał zaprzątniętą czymś zgoła innym, ale z przyzwyczajenia pełnił rolę gospodarza. - Isabella jest badaczem literatury, i o ile mi wiadomo, pracuje właśnie nad cyklem esejów.

        Tego się można było spodziewać, pomyślał Bennett zgryźliwie.

        - Fascynujące!

        Na ustach Belli pojawił się cień uśmiechu.

        - Czy Wasza Wysokość czytuje Yeatsa?

        - Rzadko.

        Edward poprawił się w fotelu, coraz bardziej żałując, że nie mógł zostać w stajni.

        - Pod koniec tygodnia do pałacu dotrą moje książki. Proszę z nich śmiało korzystać - zaproponowała, po czym wstała z miejsca. - A teraz, jeśli Wasza Wysokość pozwoli, chciałabym dopilnować rozpakowywania moich rzeczy.

        - Naturalnie. - Książę Carlise również wstał i odprowadził ją do drzwi. - Zobaczymy się podczas kolacji. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, natychmiast wezwij służbę.

        - Dziękuję panu. - Ukłoniła się z wdziękiem.

        - Do widzenia, Wasza Wysokość - dodała, zwracając się do Edwarda.

        - Miłego dnia - odparł pogodnie.

        Zaczekał, aż zamkną się za nią drzwi, po czym znużony przysiadł na poręczy fotela.

        - Nim minie tydzień, Alice zanudzi się z nią na śmierć - zawyrokował. - Co jej przyszło do głowy, żeby ją tu zapraszać?

        - Alice bardzo ją polubiła - stwierdził krótko książę i ku radości Edwarda wyjął z barku karafkę.- Isabella to doskonale wychowana młoda dama, pochodząca z pierwszorzędnej rodziny. Jej ojciec jest powszechnie szanowanym członkiem brytyjskiego parlamentu.

        Brandy miało pełny i bogaty aromat. Książę nalał cennego trunku bardzo oszczędnie.

        - Świetnie - wzruszył ramionami Edward - ale... - Nagle dłoń, którą sięgał po kieliszek, zastygła w bezruchu. - Na miłość boską, ojcze! Chyba nie myślisz mnie z nią swatać? Uprzedzam, że nie jest w moim typie!

        Surowe usta Carlise’a złagodniały w uśmiechu.

        - Wiem o tym. I zapewniam, że lady Isabella nie przyjechała tu, aby wodzić cię na pokuszenie.   

        - Musiałaby się bardzo starać. - Edward kilka razy zakręcił kieliszkiem, po czym upił mały łyk. - Yeats? - prychnął.

        - Są tacy, którzy uważają, że literatura nie kończy się na podręcznikach do konnej jazdy - rzekł książę z przekąsem.

        - Wolę to niż wiersze o nieszczęśliwej miłości albo pięknie ukrytym w kropli deszczu - zaperzył się Edward, ponieważ jednak poczuł się niezręcznie, szybko ustąpił: - Zresztą mniejsza o to. Postaram się, żeby przyjaciółka Alice czuła się miłym gościem.

        - Nie wątpię.

        - Arabska klacz będzie się źrebić na Boże Narodzenie - oznajmił Edward, z ulgą przechodząc to spraw, które były mu bliższe. - Jestem pewien, że urodzi się ogier. Drakula płodzi silnych synów. Trzy konie będą gotowe do wiosennej aukcji, a jednego chcę wystawić do próbnych gonitw przedolimpijskich.

        Książę Carlise z roztargnieniem skinął głową. Nie krył, że nie jest zainteresowany tematem. Edward poczuł narastającą złość, ale uporał się z nią szybko. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego stajnie nie należą do ojcowskich priorytetów.

        Zresztą trudno, żeby konkurowały z polityką wewnętrzną i zagraniczną państwa oraz decyzjami rady królestwa. Jednak poza polityczną grą istniało w życiu coś jeszcze. Konie dawały nie tylko przyjemność, ale i prestiż, bowiem królestwo Cordiny szczyciło się posiadaniem najlepszych stajni w Europie. Edward właśnie w tej dziedzinie odnajdywał swoją rolę. Pracował z końmi od dziecka, poświęcając im całą energię i zapał.

        Z czasem przeczytał wszystko, co napisano na temat hodowli koni. Jak się okazało, miał do tego wrodzony talent, więc szybko osiągnął świetne rezultaty. Pod jego czujnym okiem dobre dotąd stajnie przemieniły się w najlepsze. Edward czasem miał więc ochotę porozmawiać o swojej pasji z kimś innym niż pracownicy stajni lub inni hodowcy. Zdawał sobie sprawę, że ojciec, bez reszty pochłonięty sprawami państwa, nie jest odpowiednią osobą do takich dyskusji.

        - Zdaje się, że wybrałem nie najlepszy moment - stwierdził, upiwszy łyk brandy, i spokojnie czekał, aż ojciec powie, co leży mu na sercu.

        - Wybacz synu, ale rzeczywiście tak. - Jako ojcu Carlise’owi było przykro. Jako książę musiał zapomnieć o takich uczuciach. - Chciałbym wiedzieć, co będziesz robił w przyszłym tygodniu - dodał po chwili.

        To pytanie sprawiło, że Edwarda znowu ogarnęło zniecierpliwienie. Wstał i zaczął przechadzać się od okna do okna. Morze zdawało się być tak blisko, a jednocześnie bardzo daleko. Przez moment zapragnął znowu stanąć na pokładzie statku, setki mil od lądu, i czekać na nadciągającą burzę.

        - Niestety, nie wiem nic pewnego na temat moich oficjalnych planów - przyznał. - Zdaje się, że pod koniec tygodnia jadę do Hawru. Mam spotkanie z przedstawicielami spółdzielni rolniczych, poza tym jakieś lunche i kolacje. Sekretarz co rano informuje mnie, co będę robił. Jeśli chcesz, poproszę, żeby przygotował dla ciebie szczegółowy plan. Na pewno będę przecinał przynajmniej jedną wstęgę.

        - Czujesz się przytłoczony?

        Edward wzruszył ramionami, szybko dopił trunek, po czym uśmiechnął się pogodnie. Życie było zbyt krótkie, by marnować je na użalanie się nad swoim losem.

        - Wszystko przez te wstęgi - zażartował. - Reszta ma przynajmniej jakiś sens.

        - Nasi poddani oczekują od nas czegoś więcej niż tylko rządzenia.

        - Wiem, tato. Mój problem polega na tym, że nie ma we mnie ani cierpliwości Jaspera, ani spokoju Jane, ani twojego opanowania.

        - Szkoda, bo wkrótce będzie ci to potrzebne. – Carlise odstawił kieliszek i twardo spojrzał synowi w oczy. - Za dwa dni Blaque wychodzi z więzienia.

        Blaque. Sam dźwięk tego nazwiska wystarczył, żeby Edwarda przeszył gorący dreszcz. Jacob Blaque. Człowiek, który zorganizował porwanie jego siostry i przygotował zamach na ojca i starszego brata. Blaque. Edward dotknął miejsca pod lewą łopatką. Tędy weszła kula wystrzelona przez kochankę Blaqua. Dla Blaqua. I przez Blaqua.

        Bomba podłożona dwa lata wcześniej w paryskiej ambasadzie była przeznaczona dla księcia Carlise’a. Zabiła jego oddanego asystenta, który osierocił żonę i troje dzieci. Również za tym zamachem stał Blaque. Choć od uprowadzenia Rosalie minęło dziesięć lat, nikt przez ten czas nie zdołał udowodnić Blaque’owi winy. Do sprawy włączono najlepszych europejskich agentów, między innymi szwagra Edwarda, ale żadnemu nie udało się zdobyć wystarczających dowodów, że to Blaque był mózgiem wszystkich zbrodni.

        A teraz ma lada dzień wyjść na wolność. Edward ani przez moment nie wątpił, że Blaque będzie szukał zemsty. Po odsiedzeniu dziesięciu lat w cordinskim więzieniu uważał królewską rodzinę za swojego śmiertelnego wroga. Co ciekawe, siedząc za kratkami, cały czas nadzorował handel bronią, narkotykami i kobietami. I choć nie było co do tego najmniejszych wątpliwości, niestety, nie było również jednoznacznych dowodów.

        W pałacu przybędzie strażników. Zostanie wzmocniona ochrona. Interpol i System Międzynarodowego Bezpieczeństwa będą pracowały na pełnych obrotach. Co z tego, skoro do tej pory Blaque skutecznie bronił się przed najcięższymi zarzutami? Prawda zaś była taka, że dopóki przebywał na wolności i kierował swoją przestępczą organizacją, a wraz z nią reszta Europy, nie mogła spać spokojnie.

        Tego wieczoru rodzina Edwarda zasiadła do kolacji w komplecie. W rozmowach dało się wyczuć pewne napięcie, jednak ze względu na obecność gościa Alice mówiono raczej o sprawach ogólnych. Co do lady Isabelli, to przez cały czas siedziała sztywno wyprostowana i odzywała się tylko wtedy, gdy ktoś ją o coś zapytał. Edward najchętniej odesłałby ją z powrotem do Anglii, jednak ujęła go jawnym przywiązaniem, jakie okazywała jego bratowej. Alice była w trzecim miesiącu ciąży, więc za wszelką cenę należało oszczędzić jej stresu. Dwa lata wcześniej omal nie zginęła w zamachu, próbując własnym ciałem osłonić Jaspera. Jeśli więc lady Isabella potrafi sprawić, by Alice nie rozpamiętywała tamtej tragedii, Edward gotów był zaakceptować jej obecność w pałacu. Po pierwsze, czuł, że musi pilnie porozmawiać z Emmett. Emmett McCarthy był nie tylko jego szwagrem, lecz także szefem bezpieczeństwa, toteż musiał znać odpowiedzi na różne pytania, których Edward miał teraz dziesiątki.

        Na pewno trzeba będzie zrobić dużo więcej niż tylko wzmocnić straże. Edward nie zamierzał czekać z założonymi rękami, aż inni wykonają całą robotę i zapewnią ochronę jemu i jego najbliższym. Póki co spacerował po ogrodzie, do którego wyszedł zaraz po kolacji. Klnąc pod nosem, włożył ręce do kieszeni i odruchowo zerknął na granatowe niebo, rozjaśnione blaskiem dopełniającego się księżyca.

        Normalnie w takiej sytuacji pragnąłby obecności kobiety, z którą mógłby dzielić urok księżycowej nocy. Teraz jednak, przygnębiony i sfrustrowany, wolał być sam. Kiedy psy zaczęły warczeć, na moment zesztywniał. Dałby głowę, że w ogrodzie oprócz niego nie ma nikogo. Z drugiej strony, nigdy nie mógł być tego pewien. Tak czy owak jego leciwe charty nigdy nie warczały na członków rodziny ani na służących. Podświadomie szykując się do konfrontacji, cicho ruszył w stronę, z której dochodziły dźwięki.

        Jej śmiech bardzo go zaskoczył. Nie był sztywny ani wymuszony. Wręcz przeciwnie, dźwięczała w nim prawdziwa radość życia. Z pewnej odległości Edward obserwował, jak Isabella schyla się, by pogłaskać psa, który łasił się do jej kolan.

        - Hej, miła z was para! - rzekła ze śmiechem, kiedy podbiegł do niej drugi pies.

        Gdy przyklękła, światło księżyca padło na jej twarz i szyję. Zaintrygowany Edward zmrużył oczy. Zastanowiło go, że w tej chwili jego nowa znajoma wcale nie wygląda na cichą szarą myszkę. Blask księżyca wyostrzył rzeźbę jej twarzy, ożywił naturalną bladość cery i dodał głębi zielonym oczom. Edward mógłby przysiąc, że w jakiś magiczny sposób dostrzegł w tej kobiecie siłę i namiętność. A były to cechy, na które był wyczulony. Śmiech Isabelli...