O modlitwie - Remigiusz Recław SJ.pdf - O. Remigiusz Recław - sysika

1. Czy chcę czegoś więcej? Remigiusz Recław SJ

Zanim zaczniemy uczyć się modlitwy, naleŜy postawić sobie proste, ale bardzo waŜne

pytanie. Czy ja chcę się modlić? Czy chcę czegoś więcej od Ŝycia duchowego, niŜ

przychodzenie na mszę św. co jakiś czas – choćby raz w tygodniu. Pozytywna odpowiedź

na to pytanie daje nadzieję, Ŝe Ktoś moŜe pomóc w zrealizowaniu tych pragnień.

Mamy dziś dwa bardzo róŜne rozumienia modlitwy i choć teoretycznie moŜna je

połączyć, to jednak w praktyce stają się one dwoma oddzielnymi kierunkami modlitwy.

Istnieje modlitwa jako kult oraz modlitwa jako spotkanie. Dlaczego teologia uwaŜa, Ŝe te

dwa sposoby modlitwy moŜna połączyć, a praktyka pokazuje, Ŝe graniczy to z cudem dla

zwykłego ochrzczonego?

Najprościej kult rozumiemy jako czas, kiedy wierzący katolik stoi w kościele jako widz, a

przy ołtarzu dzieje się akcja: kapłan ładnie ubrany wykonuje masę róŜnych gestów,

dobrze dobrana dekoracja, muzyk na chórze niewykształcony, ale jakoś sobie radzi.

Złoty kielich, piękne tabernakulum, cała atmosfera sprawowanego kultu ma przenieść

myśli wierzącego na kogoś, kto jest poza tym światem. Misterium, którym jest Bóg.

Natomiast modlitwa jako spotkanie z Bogiem odbywa się zasadniczo przy zamkniętych

oczach. Kiedy mam w sercu pragnienie podnieść ręce ku górze, delikatnie oddychać i

karmić się tym, Ŝe Jezus jest we mnie, w moim sercu, w moich rękach, które zaraz

powitają dzieci przychodzące ze szkoły... Modlitwa jako spotkanie z Osobą, którą

kocham – jest czasem radości, a nie spełniania obowiązku. Na takim spotkaniu czas płynie

za szybko i nie ma się ochoty patrzeć się na zegarek. Po zakończeniu chciałoby się

jeszcze.

Dostrzegamy wyraźną róŜnicę między modlitwąkultem i modlitwąspotkaniem. Dlaczego

jest tak, Ŝe większość ochrzczonych nie potrafi tego połączyć? Frustracja przeŜywana z

tego powodu nieraz kończy się szukaniem Boga w praktykach modlitewnych innych religii.

Ci poszukujący chrześcijanie czasem wracają do Kościoła poranieni, innym razem w

metodach wschodnich odnajdują to, czego nie znaleźli w Kościele katolickim.

Problem połączenia kultu ze spotkaniem w naszej modlitwie bierze się stąd, Ŝe mamy zły

punkt wyjścia. Prawie kaŜdy chrześcijanin najpierw spotyka się z kultem. Nakazy, które

w kościele słyszy mówią, Ŝe musi kult wypełniać. I to robi. Z ambony nie wymaga się

osobistego spotkania, ale kultu. Tymczasem kolejność powinna być odwrotna. Najpierw

spotykam osobiście, doświadczam miłości ze strony Boga – a dopiero z tego wynika

wewnętrzna potrzeba okazywania miłości publicznie, czyli kultu.

śaden dojrzały chłopak nie chodzi z pragnieniem podarowania komuś kwiatka lub

zaproszenia do kina. On nosi pragnienie spotkania kogoś, kogo pokocha. A gdy spotka, to

pojawi się w nim chęć podarowania bukietu róŜ i wspólnego rozmawiania i oglądania

filmów. Gdy juŜ spotka ukochaną, to kwiaty i serce moŜe jej przynosić codziennie. Nie

będzie w tym widział przesady, a wręcz przeciwnie – będzie odczuwał z tego powodu

wielką radość. Zaś bez spotkania i zakochania będzie jedynie przymuszany do dawania

kwiatów.

Takich prostych zasad, o których wszyscy wiemy, a nie potrafimy stosować do

najwaŜniejszej relacji naszego Ŝycie, od której zaleŜy nasza wieczność. Ostatecznie

bardzo często zostajemy na poziomie kultu i machając na to ręką w sercu mówimy sobie

– No cóŜ, to jest bez sensu. Ja to wiem, ksiądz to wie. Ale na wszelki wypadek będę

chodzić do tego kościoła. Niewiadomo, moŜe Bóg jest... na pewno jest. Po co ryzykować?

W ten sposób modlitwakult bierze w nas górę i zasadniczo na tym kończy się nasza

duchowość, którą przekazujemy z pokolenia na pokolenie.

Czasem przy śmierci bliskich czy innych tragediach Ŝyciowych zaczynamy rozmawiać z

Bogiem, ale bardziej w duchu pretensjonalnym. Jeśli spotkamy mądrego człowieka

duchowego, to przy jego pomocy moŜemy w takich sytuacjach przejść z modlitwy

kultycznej na modlitwę osobistej relacji. Częściej jednak nie zwracamy się w takich

momentach do ludzi mądrych duchowo, a raczej podwaŜamy istnienie Boga i całego kultu,

który mamy obowiązek sprawować.

Cykl „Szkoła Modlitwy”, który rozpoczynamy tym artykułem, będzie ciągłym i konkretnym

proponowaniem kaŜdemu z Państwa przejścia z modlitwykultu do modlitwyspotkania. A

po doświadczeniu modlitwy osobistej relacji z Bogiem, powrotu do kultu, ale z radością i

głębszym zrozumieniem.

2. Modlitwa łatwe to czy trudne?

Niektórzy mawiają, Ŝe modlitwa to coś bardzo łatwego zamknij oczy z wiarą i

zaczniesz się modlić. Inni zaś twierdzą, Ŝe modlitwa jest czymś szalenie trudnym,

trzeba się jej uczyć, a i tak nigdy nie nauczymy się do końca. Niesamowite jest to, Ŝe

jedni i drudzy mają rację. Modlitwa jest łatwa i trudna jednocześnie.

Czy łatwo jest dziecku spotkać się z kochającym rodzicem? Myślę, Ŝe jest łatwo. Czy

łatwo jest dorastającemu dziecku spotkać się z kochającym rodzicem? Myślę, Ŝe jest

trudno. Czy łatwo jest dorosłemu spotkać się z kochającym rodzicem? Myślę, Ŝe to

zaleŜy od tego, jak został pokonany poprzedni etap.

W przypadku modlitwy kochającym rodzicem jest Bóg Ojciec. MoŜemy być pewni

jednego Jemu zaleŜy duŜo bardziej niŜ nam na tym, abyśmy Go spotkali. Bóg ze swojej

strony wyraŜa gotowość, aby dziecko podeszło do niego w kaŜdej chwili. Kiedykolwiek

chce! Robi teŜ wszystko, aby do spotkania z Nim doszło jak najszybciej i aby było ono

jak najwspanialsze i owocne dla dziecka. Nie ma nikogo, kto starałby się bardziej od

Boga, aby nasza modlitwa była głęboka i prawdziwa. On tak bardzo o to zabiega, Ŝe

zgodził się umrzeć, byle tylko spotkać się z człowiekiem i go ocalić. To jest

najwspanialsza informacja dla tych, którzy chcą się modlić. Zanim zaczniesz modlitwę,

uświadom sobie, Ŝe Bóg marzył o tej chwili dnia, kiedy Ty podnosisz oczy ku niebu! Jezus

naprawdę czekał na ten moment, nawet jeśli jest on krótki. Dlatego modlitwa jest łatwa,

bo spełnia pragnienia Boga. Wolą Boga jest spotykać człowieka w cztery oczy.

Z drugiej strony do spotkania z Ojcem podchodzi dziecko czyli Ty i ja. I jeśli chodzi

o trudności na modlitwie, to dotyczą one tylko człowieka. Zasadniczo jest tak, Ŝe będąc

w chrześcijańskim dzieciństwie (czyli czasie bezpośrednio po nawróceniu, przemienieniu

swojego Ŝycia) nie mamy trudności z modlitwą. Otwartość na Boga jest dosyć duŜa.

Nasze Ŝycie duchowe ma rozmach, który owocuje równieŜ w łatwości spotykania Boga na

modlitwie.

Na szczęście nie jest tak, Ŝe chrześcijańskie dzieciństwo moŜna mieć tylko raz w

Ŝyciu. Mamy taki moment w Ŝyciu duchowym ilekroć przeŜywamy nawrócenie. Dlatego

błogosławieni ci, którzy uczestniczą w róŜnych rekolekcjach ze szczerym pragnieniem

przemiany Ŝycia i myślenia. Nawet jeśli pozornie wszystko wydaje się być w porządku i

nie ma się ochoty na kolejne zmiany (to pułapka wielu poboŜnych ludzi). Ci, którzy pragną

nowego nawrócenia, otwarci są równieŜ na przyjęcie nowej łatwości w modlitwie. Na nowo

mogą nabrać rozmachu w modlitwie, co sprawi, Ŝe staje się ona przyjemna.

Po doświadczeniu dzieciństwa przychodzi czas, kiedy człowiek ma trudności w

komunikacji z kochającym rodzicem. W rodzinach z reguły trudności są po obu stronach

– rodzice nie rozumieją młodzieŜy, ta zaś nie stara się zrozumieć rodziców. W modlitwie

sytuacja jest o tyle łatwiejsza, Ŝe Bóg robi wszystko, aby z kształtującym się

chrześcijaninem nadawać na tej samej fali. A zatem problem dotyczy dojrzewającego

duchowo człowieka. Polega on na tym, Ŝe Ŝycie staje się bardziej atrakcyjne niŜ czas

spędzany z kochającym Ojcem. Znamy to z Ŝycia – łatwiej być z kolegami, szaleć,

uprawiać sport i czytać ksiąŜki. A gdy przychodzi czas na rozmowę z Ojcem, gdy

wieczorem wracamy do domu – okazuje się, Ŝe nie ma sił, albo jest ciekawy film w

telewizji. To są problemy dojrzewającego duchowo chrześcijanina.

Potem dodatkowo okazało się, Ŝe Ojca okłamaliśmy. Innym razem prosił nas o coś, a

zapomnieliśmy to zrobić, albo odmówiliśmy. To z kolei sprawia, Ŝe zaczynamy się trochę

bać spotkań z Nim, trochę Go omijamy. Modlitwa zaczyna być trudna! I tutaj zaczynają

się problemy. Nawet gdy w takim stanie siądziemy do modlitwy, to ona nie wychodzi.

Czujemy jakby Bóg juŜ nie chciał nas spotykać. Próbujemy się z nim połączyć, nabrać

ducha. A to wszystko takie puste, bez wyrazu. Wówczas juŜ nie wystarczy uklęknąć.

Trzeba czegoś więcej. Tym „więcej” jest szczere pragnienie spotkania z Ojcem.

Modlitwa jest trudna w momencie, gdy przestajemy jej pragnąć. Gdy zaczynamy czuć, Ŝe

ona powinna być w naszym Ŝyciu, ale przestajemy jej pragnąć (czyli gdy staje się

obowiązkiem).

Wówczas zamiast typowej modlitwy, lepiej prosić Boga o nowe pragnienie modlitwy, o

otwartość na nowe w Ŝyciu, na nawrócenie. Dobrze jest wówczas wziąć duchową ksiąŜkę,

pojechać na rekolekcje – zrobić coś BoŜego, co przychodzi z wielkim trudem. Jest to

czas przełamywania się, czyli dojrzewania. Nasze dalsze Ŝycie modlitewne zaleŜy od

tego, na ile będziemy otwarci podejść do Ojca i powiedzieć prawdę. Nawet jeśli ta

prawda jest bardzo bolesna, pełna cierpienia i pretensji. W takich sytuacjach czasem

odczuwamy, Ŝe Bóg nas zawiódł. Miało być lekko, a jest coraz trudniej. Im szybciej to

wypowiesz Ojcu, który na te słowa czeka, tym szybciej wrócisz do prawdziwej modlitwy.

Bywa, Ŝe nie wystarczy powiedzieć to Ojcu raz. Ból tak bardzo przykrywa nasze

pragnienia modlitwy, Ŝe potrzebujemy to mówić Bogu miesiącami. To jest walka o

moŜliwość szczerego spotykania się z Ojcem. A nasze serce napotyka opory. To jest

trud w modlitwie.

Od tego, jak przejdziemy nasze zmagania, zaleŜy czy nasza modlitwa stanie się

dojrzałą, czy po prostu przestanie istnieć. Pocieszający jest fakt, Ŝe zawsze moŜemy

zacząć od nowa. ZAWSZE! Wystarczy prosić usilnie Boga o własne nawrócenie. Skoro

Jemu tak bardzo zaleŜy na tym, by mnie spotkać, skoro Bóg o tym marzy – to na pewno

odpowie na moją prośbę. Stworzy okazję, bym zmienił swoje myślenie, bym zerwał z

chaosem w swoim Ŝyciu i na nowo miał warunki do modlitwy. Wystarczy tego zapragnąć...

3. Modlitwa – to stawanie się Bogiem

Chrześcijanie bardzo często mówią: „Nie umiem się modlić”, „Chciałbym się nauczyć

modlitwy”, „Ksiądz to się modli, ale ja nie umiem”. Ale rzadko kiedy chrześcijanin

zastanawia się: po co ma się modlić? Tymczasem, znając cel modlitwy, duŜo łatwiej nam

ona przychodzi. A celem modlitwy jest: Być jak Bóg.

W Ŝyciu nie moŜna robić czegoś dobrze, jeśli nie zna się celu wykonywanej czynności.

KaŜda powaŜna inwestycja ma cel, kaŜdy powaŜne działanie jest celowe. Podobnie

modlitwa, jeśli mamy traktować ją powaŜnie, to musi mieć swój cel. A poniewaŜ modlitwa

jest wydarzeniem całego Ŝycia, dlatego teŜ jej cel jest rozciągnięty na całe nasze Ŝycie.

PrzecieŜ nikt z nas nigdy Bogiem nie będzie, bo jesteśmy ludźmi. Mimo to mogę

powiedzieć, Ŝe spotkałem nie raz w swoim Ŝyciu człowieka, który był dla mnie jak Jezus,

jak Bóg.

Kiedyś, będąc małym chłopcemministrantem po zakończonej mszy św. wyszedłem z

kościoła i oczekiwałem na mamę, która miała mnie odebrać. Po godzinie czekania zacząłem

na chodniku płakać. Podszedł wówczas do mnie pan, którego twarz kojarzyłem ze Mszy

świętych w swojej parafii. Uspokajał mnie i powiedział waŜną rzecz. Powiedział „Nie bój

się” i spędził ze mną długi czas, aŜ przyjechała mama. Te słowa mówi mi dziś Jezus na

modlitwie, wówczas teŜ powiedział mi je Jezus, ale dzięki modlitwie tego męŜczyzny.

Jego modlitwa sprawiła, Ŝe wobec mnie zachował się jak Jezus. Nie mogę zagwarantować,

Ŝe zachowywał się podobnie wobec Ŝony, swoich dzieci i wobec kaŜdego człowieka. Ale

zachował się tak wobec mnie.

Modlitwa nigdy nie sprawi, Ŝe nasze zachowanie będzie zawsze takie, jak Chrystusa.

Jeśli ktoś stanie się do końca jak Bóg, to moŜe przestać się modlić, bo osiągnął juŜ w

pełni cel modlitwy. To jednak jest niemoŜliwe. Tymczasem jeśli nawet od czasu do czasu

ktoś rozpozna w nas Jezusa – to będzie wielki owoc naszej modlitwy. A Jezusa nie

rozpoznajemy po cytacie z Ewangelii, ani po brodzie. To serce człowieka mówi, albo nie

mówi, Ŝe jest podobne do Jezusa. A gdy serce będzie takie, jak Jezusa, to będą z niego

wypływać pomysły – takie, jak Jezusa, słowa – takie, jak Jezusa, zachowania – takie, jak

Jezusa.

Być moŜe po przeczytaniu tytułu tego artykułu mówiącego, Ŝe przez modlitwę mam stać

się Bogiem – czuliśmy się trochę podirytowani myśląc, Ŝe co… mam być potęŜny jak Bóg?

To jedna z największych poraŜek Chrystusa, Ŝe mimo tylu wyjaśnień i przykładów w

Ewangelii chrześcijanie widzą w Bogu potęgę i majestat, a nie ubóstwo, delikatność,

czystość, wyrozumiałość, miłosierdzie, współczucie itd.

Jeśli mamy niewłaściwy obraz Boga, to nasza modlitwa osiąga niewłaściwy skutek.

Wówczas będziemy naśladowali Chrystusa potęŜnego, majestatycznego, bogatego,

wszystko wygrywającego, dalekiego od człowieka. Takiego Chrystusa nie ma, ale

spotykamy wierzących, takŜe księŜy, którzy takiego Chrystusa głoszą swoją postawą. A

zatem na modlitwie spotykają się z Chrystusem nieistniejącym, albo kimś, kto udaje, Ŝe

jest Chrystusem. Przed tym Jezus teŜ przestrzegał i do samej śmierci zdawał sobie

sprawę, Ŝe jego uczniowie mają tendencje do czynienia Go potęŜnym i niezwykłym.

Dlatego przed śmiercią pokazał uczniom, Ŝe ich zadaniem jest nogi umywać. Jezus dał do

zrozumienia, Ŝe On, Bóg i nauczyciel umywa nogi. W tym mamy Go naśladować. Nasza

modlitwa ma konkretny cel: najpierw, abyśmy zapragnęli umywać, ludziom nogi czyli

abyśmy zapragnęli usługiwać człowiekowi, zwłaszcza najbliŜszym. A następnie, gdy juŜ

zapragniemy, abyśmy to robili. Aby mąŜ usługiwał Ŝonie, a ona jemu. Aby syn widział w

swoim tacie Chrystusa, a ojciec w dziecku. Do tego ma zmierzać nasza modlitwa. Abyśmy

stawali się, jak Chrystus. Abyśmy byli, jak Bóg.

Niestety, bywa teŜ tak, Ŝe modlitwa nic nie zmienia w naszym Ŝyciu. Nic, a nic nie

stajemy się bardziej Jezusowi. Jest to informacja, Ŝe nie spotykamy się na modlitwie z

Jezusem. MoŜemy iść na modlitwę i spotykać się sami ze sobą, albo z naszymi

zranieniami, albo z marzeniami. Tak się zdarza, Ŝe zamiast się modlić – po prostu

marzymy, bujamy w obłokach. Co wówczas zrobić? Co zrobić, jeśli modlitwa nic nie

zmienia w naszym Ŝyciu?

Wówczas potrzeba dobrej lektury albo konferencji – która pokaŜe nam właściwy obraz

Boga. Chodzi o to, aby na modlitwie chcieć pobyć z Bogiem. Bez udawania, bez masek,

bez marzeń. Po prostu pobyć z Bogiem, popatrzeć, jak On się zachowuje, posłuchać, jak i

co On mówi. Pobyć z Bogiem, aby uczyć się być, jak On… i być, jak On. Bóg podczas

modlitwy pragnie jednego, byś przy Nim był. Jak przychodzimy na modlitwę z pustymi

rękoma – to jest to wielka radość dla Boga, bo moŜe je nam napełnić. A jeśli

przychodzimy z pełnymi rękoma (z maskami, marzeniami, z wyobraŜeniami o Bogu srogim

i władczym…) to jak Bóg ma wówczas napełnić nasze ręce?

Na szczęście Jezus potrafi wykorzystać nawet minimum naszego zaangaŜowania, aby

dotrzeć do serca. Nawet jeśli na modlitwie nie pozwalamy Bogu, aby nas przemieniał. Nie

pozwalamy Mu, by nas uczył. Nawet wtedy Jezus potrafi delikatnie nas dotykać. Tak, jak

kapiąca wolno woda na gąbkę… w końcu gąbka stanie się wilgotna.

Dlatego, jeśli nie dostrzegamy wyraźnych owoców naszej modlitwy, to nie rezygnujmy z

niej. Otwórzmy Ewangelię i czytajmy o tym, jaki jest Jezus, jak On postępował, jak

reagował. Po przeczytaniu rozdziału, odnieśmy go do siebie. Spróbujmy zapytać się

Jezusa, co moŜemy zrobić, aby w swoim Ŝyciu zachowywać się podobnie do Niego, aby

myśleć, jak On, aby być jak Bóg. To będzie wspaniała modlitwa.

4. śywa modlitwa

Osoby, które modlą się, czasem powiedzą o swojej modlitwie, Ŝe jest ona Ŝywa. Innym

razem to określenie nie pasuje do ich modlitwy. Dlaczego tak się dzieje, Ŝe nasza

modlitwa raz wydaje się Ŝywa, a innym razem jakby była martwa?

Przede wszystkim to nasze serce decyduje o tym, czy modlitwa jest Ŝywa, czy martwa.

Modlitwa Ŝywa to ta, w której dochodzi do spotkania z Bogiem. Taka modlitwa pociąga,

wzbudza Ŝywą wiarę, porywający entuzjazm. Chcemy jej więcej. Pragniemy, aby się nie

kończyła, bo spotkanie z Bogiem Ŝywym jest naprawdę czasem wyjątkowym. Natomiast w

modlitwie martwej spotkania nie ma. Mogą być piękne śpiewy, recytowane bardzo

głębokie modlitwy, ale nie dochodzi do spotkania. Modlitwa martwa nudzi nas, męczy i

odstrasza. Zamiast radości, myślimy o tym, kiedy ona się skończy.

Postawa naszego serca decyduje, jak przeŜywamy modlitwę. Nasze kaŜdorazowe

podejście do modlitwy czyni ją Ŝywą lub martwą. Na tej samej Mszy św. będą osoby,

które przeŜywają ją jako modlitwę Ŝywą oraz takie, które co chwile spoglądają na

zegarek, bo wszystko się dłuŜy. Choć trzeba przyznać, Ŝe na niektórych naboŜeństwach

łatwiej nam spotkać Boga, a na innych nagminnie do spotkania nie dochodzi. Czasem

O modlitwie - Remigiusz Recław SJ.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: