WzM 11 - Last Breath - 3 rozdział PL.pdf - 11 - Callistooo

Rozdział 3

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych,

wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

CLAIRE

Szalony albo nie, Myrnin próbował .

Po pierwsze, posprzątał laboratorium mając na myśli, że przesunął pochylone stosy książek

pod ściany zamiast zostawienia ich jako ryzyka potknięcia pomiędzy stołami. Nawet odkrył

powierzchnię jednego z pokrytych marmurem stołów i stworzył… Boże, co to było? Prawdziwy

chiński serwis do herbaty ?

Stał obok niego mając na sobie jego nieco czysty biały płaszcz laboratoryjny z łatą na nim,

która mówiła ZŁY ZWIĄZEK LOKALNYCH GENIUSZY 101 a okulary ochronne zwisały

dookoła jego szyi. Jak na wampira był zaskakująco wszechstronny w swojej szafie, w bzikowaty

sposób. Z czysto obiektywnego punktu widzenia, Myrnin był dobrze wyglądającym facetem –

zamrożonym w wieku może w jego połowie lat dwudziestych z ciemnymi włosami i prawdziwym

uśmiechem. Ostrą, ale przystojną twarzą.

Gdyby tylko cały czas nią nie szalał.

- Znowu oglądałeś Doktora Strasznego ? (Doktor Straszny – anty-bohaterska i główna postać

„Dr. Horrible’s Sing-Along Blog” która dąży do dołączenia do Złej Ligii Zła – przypuszczenie

tłumacza) – zapytała go, kiedy Myrnin nalał herbatę do dwóch delikatnych kwiatowych filiżanek. –

Nie żebym tego nie kochała, ale…

- Dziękuję wam za przyjście, - powiedział Myrnin i zaoferował pierwszą porcję Shane’owi,

spodek i wszystko. Shane zamrugał i wziął je, nie do końca pewny, co z tym zrobić; krucha

porcelana wyglądała szczególnie zagrożona w jego dużych dłoniach. – Bardzo miło was oboje

widzieć. I jak się mieliście? Proszę, usiądźcie.

- Gdzie? – zapytał Shane rozglądając się. Myrnin wyglądał na chwilę na spanikowanego, a

potem po prostu… zniknął w wibrującym błysku. Był z powrotem zanim Claire mogła zaczerpnąć

zaskoczony wdech, a on niósł dwa ogromne fotele, po jednym w każdej ręce, dźwigając je jakby

były zrobione ze styropianu. Myrnin trzasnął nimi o podłogę i wskazał im rozpostartymi dłońmi.

- Tam, - powiedział.

Cóż, narobił sobie wiele kłopotów, naprawdę. Shane usiadł, potem z powrotem podskoczył w

górę z zaskomleniem rozlewając herbatę bladą, brązową falą.

- Oh, przepraszam, - powiedział Myrnin i podniósł z siedzenia coś, co wyglądało jak piła

chirurgiczna. – Zastanawiałem się, gdzie to się zapodziało.

- Powinnam chociaż zapytać? – zapytała Claire.

- Wiesz, że robię sporadyczne badania, - powiedział. – I w odpowiedzi na twoje pytanie, dość

prawdopodobnie nie powinnaś. Mleka?

To ostanie było skierowane do Shane’a, który nadal przytomniał. Powoli osiadł na krześle. –

Stary, mieszkamy w Teksasie . Gorąca herbata nie jest naszą rzeczą. Mrożona herbata, jasne. Nie

mam pojęcia. Czy mleko powinno tam być?

- Rezygnuję z próby ucywilizowania ciebie, - powiedział Myrnin i obrócił się do Claire. –

Mleka?

- Nie, dziękuję.

- O wiele lepiej. – Myrnin odłożył kremowy dzban i oparł się o laboratoryjny stół z rękami w

kieszeniach. Wetknął tam też piłę chirurgiczną; Claire miała nadzieję, że nie przetnie czegoś przez

przypadek. – Pomyślałem o kilku poprawkach do zrobienia naszego systemu, Claire. Tylko kilku.

Nic, co spowoduje zainteresowanie, obiecuje. A w drodze naszego porozumienia nie robię ich sam

bez przeglądu. Cóż, nie rówieśniczego , bo nie mam rówieśników, ale rozumiesz co mam na myśli.

- To wszystko i także skromny, - powiedział Shane. – Jest Frank?

Wszyscy troje zatrzymali się na chwilę, czekając. Frank Collins – tata Shane’a – był mniej

więcej duchem, praktycznie rzecz biorąc. W zasadzie, był tylko trochę martwy… Jego mózg został

ocalony i przymocowany do alchemicznej maszyny Myrnina, która kierowała wieloma obcymi

rzeczami w Morganville. Ale czasami Frank poświęcał uwagę, a czasami po prostu nie chciał

odpowiadać. Może spał. Mózgi potrzebują snu.

Ale po długim odcinku sekund, był błysk na końcu laboratorium, jakby stara kineskopowa

rura telewizyjna się zrywała… a potem powoli stabilizujący się obraz mężczyzny idącego w ich

kierunku. Frank zawsze przejawiał się w szarej skali, nie kolorowej i był to cienki jak papier

dwuwymiarowy obraz. Ograniczenia systemu, jednak Claire nigdy nie była w stanie rozgryźć

dlaczego. Potem znowu, niecałkowicie rozumiała cały mechanizm tego, jak w ogóle projektował

obraz.

Frank wybrał swój awatar żeby wyglądał jak jego stare fizyczne ja: w średnim wieku (jednak

nie tak wymęczony, jakim Claire go zapamiętała) z blizną na jego twarzy i wiecznie gderliwym

spojrzeniem. Miał nawet na sobie te same stare motocyklowe skóry i tupiące buty.

Spojrzenie zelżało, kiedy zobaczył Shane’a siedzącego na krześle. – Synu, - powiedział. – Ta

dziewczyna sprawiła, że pijesz teraz herbatę?

Shane bardzo celowo wziął łyk herbaty, którego Claire bardzo dobrze wiedziała, że nie chciał.

– Cześć, Frank. – Też próbował na swoim froncie; radzenie sobie z jego ojcem żywym było walką,

a radzenie sobie z nim jako wampirem było gorsze. Ale teraz przynajmniej była jedna rzecz

rozstrzygnięta pomiędzy nimi: Frank nie mógł fizycznie go nadużywać. A z perspektywy Shane’a,

rzeczy zwyżkowały. – Jak mieszkanie w słoiku w te dni? Realizujące?

- Bywało lepiej. – Frank wzruszył ramionami. – Widzę, że nadal jesteście razem. Dobrze.

Mogliście zrobić gorzej.

- Frank, - powiedział Myrnin, a cała kapryśność zniknęła z jego głosu zostawiając go

bezbarwnym i zimnym. – Jeśli chcesz być obraźliwy, mogę po prostu cię pozbawić głosu na kilka

dni, póki nie nauczysz się manier. To są moi goście. Zgoda, nie za bardzo lubię twojego syn, ale

toleruję go, a ty możesz zrobić to samo.

- Mówiłem do dziewczyny. Miałem na myśli, że ona mogła zrobić gorzej. Na przykład jak ty.

Myrnin wpatrywał się w migoczący obraz Franka ciemnymi, nieczytelnymi oczami przez

długie, niepokojące sekundy. – Wpełznij z powrotem do swojej jaskini, - powiedział mu. – Teraz.

- Nie mogę, - powiedział Frank. – Kazałeś mi ustawić na alarm, jeśli cokolwiek będzie się

działo po mojej stornie miasta. Cóż, dzieje się. Ktoś właśnie próbował przebiec południową granicę

miasta w vanie. Jest niepełnosprawny na boku drogi. Wysłałem policjantów.

- I? – powiedział Myrnin. – Co z tym?

- I ktoś właśnie podszedł do wschodniego krańca miasta i czeka tam na pozwolenie na

wejście. Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć, to było w świetle słonecznym i wszystko.

- Kto to jest?

- Nie wiem, ale jest wampirem. Siedzi teraz w wzniesionym namiocie.

- Cóż, to dziwne.

- Tak się wydaje, - zgodził się Frank. – Nie pasuje do żadnego z mojej bazy danych, więc

nigdy nie był w Morganville. Przywołaliśmy sobie prawdziwego przybysza.

- Przybysza, który wie wystarczająco aby czekać na granicy na pozwolenia, - powiedział

Myrnin. – To niezwykłe.

- To dlatego to poruszyłem.

- Myrnin przytrzymał palec na swoich ustach przez chwilę, potem nagle czmychnął aby

spojrzeć twarzą na Claire. – Ty mogłabyś iść, - powiedział. – Zapytać go, czego chce.

- Ja? Nie jestem wozem do witania wampirów!

- Jest światło dzienne, - powiedział. – I kiedy wielu z nas może iść na zewnątrz, wolelibyśmy

nie ryzykować tego; mając na sobie warstwy ochrony w Morganville mające w zwyczaju odznaczać

nas jako… niezwykłych. Przy aktualnych zamieszkach pośród ludzkiej populacji bezpieczniej jest,

jeśli wyślemy kogoś takiego, jak ty.

- Wyślijcie policjantów, - powiedział Shane. – To po to ich zatrudniacie.

- Wolałbym wiedzieć dokładnie z kim albo z czym mamy do czynienia zanim zaangażuję

biurokrację. – powiedział Myrnin. – Oh, bardzo dobrze, odkąd jesteś niechętna, pójdę z tobą. Z

resztą powinienem wyjść na zewnątrz.

Claire pochopnie opróżniła resztę swojej herbaty i odłożyła filiżankę i spodek; Shane z

wdzięcznością wylał swoją na kamienną podłogę. Myrnin znowu zrobił tą swoją szybko

poruszającą się rzecz i świsnął znowu z powrotem regulując hardkorowy, czarny skórzany

prochowiec, skórzany kapelusz z szerokim rondlem i rękawiczki.

I długi, wielobarwny szal, który otoczył dookoła szyi jakieś sześć razy.

- Zbyt wiele? – zapytał wskazując na szal. Claire nie miała serca powiedzieć mu, że tak więc

wzruszyła ramionami,

- Co z Bobem? – zapytała.

- Oh, Bob ma się dobrze. Myślę, że traci swój egzoszkielet i dlatego nie chce jeść. Wiesz, nasz

Bob jest rosnącym chłopcem.

Frank obdarował go niemiłym uśmiechem i powiedział, - Wiesz, myślę że zadzwonię i

sprowadzę tutaj tępiciela. Jest poważny problem ze strasznymi pełzającymi robakami. Obecna

firma nie zaakceptowała, oczywiście, odkąd rozważam pijawki za będące strasznymi pełzającymi

robakami tak bardzo jak pająki.

Frank Collins był dupkiem, kiedy był żywy i nie był ani trochę lepszy martwy i mieszkający

w maszynie. Claire nie lubiła Boba, ale to nie znaczyło jednak, że chciała go chemicznie

zamordować. A odnoszenie się do Myrnina jako pijawki… Cóż, to było po prostu niegrzeczne.

Więc zmarszczyła się na Franka, potem obróciła się do Myrnina i powiedziała, - Jestem

gotowa, jeśli ty jesteś.

Shane powiedział, bardzo cicho, - Mam nadzieję, że wiesz w co nas pakujesz.

- Naprawdę nie wolałbyś wypić więcej herbaty i porozmawiać z twoim tatą?

- Dobrze, - powiedział Shane. – Przeturlajmy się.

Na zewnątrz było wystarczająco jasno – ledwo – że Claire zarekwirowała kluczyki do

gładkiego, czarnego samochodu Myrnina i kazała prowadzić Shane’owi. Tak, to było

niebezpieczne; wampirze samochody nie były stworzone dla posiadania ludzkich kierowców, a

zabarwienie okna sprawiło, jakby jechali w nocy bez reflektorów, nawet w pełnym słońcu. Ale była

wieziona wcześniej przez Myrnina i było to doświadczenie, którego naprawdę nie miała ochoty

powtarzać. Shane był ostrożny, a drogi kierujące do i z Morganville były, jak zawsze stosunkowo

opustoszałe z wyjątkiem dla poczty i ciężarówek dostawczych, które po prostu przejeżdżały.

Zjechał z drogi na zakurzone pobocze obok znaku OPUSZCZACIE NAS TAK SZYBKO?

Miał smutnego klauna z ery lat pięćdziesiątych namalowanego na nim, który był zinterpretowany

prawie jak duch przez słońce i czas. Ktoś udekorował go sprayem z granulek wiatrówki, ale to stało

się dawno temu; cały znak pochylony i trzeszczący na wietrze około jeden poryw wiatru od

całkowitego upadku.

I w jego cieniu był wzniesiony namiot a na zewnątrz schronienia siedział młody mężczyzna

mający na sobie sportową bluzę z kapturem z CZARNYMI TYGRYSAMI napisanymi na niej

podniesionym czarno-czerwonym haftem. Kiedy ich trójka wysiadła z samochodu wygramolił się

na swoje nogi wyglądając niespokojnie; to pogorszyło się, kiedy zobaczył strój Myrnina, ale Claire

podniosła rękę by go uspokoić. – Jest nieszkodliwy, - powiedziała. – Jesteś z Blacke?

Chłopak niepewnie skinął głową obserwując ją ostrożnymi, ciemnymi oczami. Nie pamiętała

go, ale pamiętała Blacke bardzo dobrze. To było inne małe izolowane miasteczko, to które było

przekroczone przez zarażone wampiry kilka miesięcy wcześniej. Z pomocą Olivera, Claire dała

radę wyleczyć te chore i grupę wampirów z Morganville, które osiadły tam jako rodzaj satelitarnej

kolonii. Obywatele Blacke mieli dobry pomysł żeby ich wspierać, bo tam wielu ludzi z Blacke

zmieniło się przez początkowy chaos spowodowany chorymi wampirami.

- Jak ma się Morley? – zapytała Claire nadal próbując brzmieć spokojnie i uspokajająco.

Chłopak wyglądał jakby mógł uciec w każdej chwili. Morley stał na czele grupy, która opuściła

Morganville i osiedliła się w Blacke; był zdecydowanie staromodnym wampirem, ale był dziwnie

zabawny. Szanowała go, trochę.

- Morley mnie przysłał, - odpowiedział wyglądając, że tylko trochę mu ulżyło, że znalazła

magiczne słowo – albo imię, zresztą. – On i moja ciotka – Pani Grant. Oni w pewnym rodzaju

kierują teraz miastem.

- Jestem Claire. – Wyciągnęła swoją dłoń, a on wziął ją i potrząsnął.

- Graham, - powiedział. – Hej.

- Graham, to jest Shane. – Shane także potrząsnął ręką, a Claire w końcu przeszła do Myrnina,

ale nie musiała; zdecydowanie zrobił krok do przodu, zdjął kapelusz i ukłonił się.

- Jestem Myrnin, - powiedział. – Jestem za nich odpowiedzialny.

Claire przewróciła oczami i wymówiła za jego plecami, Nie za bardzo . Graham prawie się

uśmiechnął, ale dał radę tego nie zrobić i obdarował Myrnina w odpowiedzi niezgrabnym ukłonem.

– Uh, cześć, panie, - powiedział. – Jak leci?

- To wszystko zależy od tego, co masz tutaj do przekazania, - powiedział Myrnin. –

Przeszedłeś całą tą drogę z Blacke?

- Nie, panie, - powiedział Graham. – Przebiegłem. Ale głównie podczas nocy. To nie jest złe.

Właściwie w pewnym sensie uspokajające.

To rozstrzygnęło pytanie jaką sportową Graham był kiedyś – albo nadal? – częścią w szkole

zanim został przemieniony w wampira… To musiały być biegi przełajowe. – Więc co jest tak

ważne, że przebiegłeś więcej niż pięćdziesiąt mil (50 mil = 80,47 km – przypuszczenie tłumacza)

przez pustynię, a Morley nie mógł wykonać telefonu? - zapytała Claire.

W odpowiedzi Graham rozpiął swoją bluzę z kapturem i wyjął zamkniętą kopertę, którą jej

pokazał. Na niej było napisane ciernistym, antycznym stylem, Tylko dla oczu Założycielki . –

Powiedział, że to co musiał powiedzieć nie mogło być zrobione przez telefon, że to było zbyt

wrażliwe. Więc chciał, żebym pobiegł i złożył ją w rękach któregokolwiek Założyciela, Olivera,

albo – cóż, ciebie, przypuszczam. Claire.

Wow. Claire zamrugała zdumiona, że Morley usadowiłby ją w tej szczególnej spółce. – Uh,

okej, - powiedziała i zaakceptowała kopertę. Wydawała się lekka – może jedna kartka papieru

wewnątrz. – Wiesz co to jest?

- Nie mam pojęcia i z wyrazu na jego twarzy, kiedy mi ją dał, chcę to utrzymać w ten sposób,

- powiedział Graham. Znowu zapiął swoją bluzę z kapturem. – Więc to wszystko. Zachmurza się,

prawdopodobnie pochmurno za godzinę. Zajmie to tylko kilka godzin aby wrócić.

- Nie myślisz, że powinieneś zaczekać aż się ściemni?

- Nah, jestem dobry, - powiedział Graham i błysnął do niej niespodziewanie flirtującym

uśmiechem. – Zresztą Morley przysłał mnie, bo jestem odmieńcem. Wysoka tolerancja na światło

słoneczne. Mówi że to niezwykłe albo coś.

- Oh, jest, - powiedział Myrnin i wyglądał na zamyślonego i zainteresowanego. – Czy

zechciałbyś dostarczyć mi próbkę krwi, chłopcze? Prowadziłem badania przez te minionych sto lat

nad względną odpornością młodszych wampirów na wpływ słońca…

Graham wyglądał na zaalarmowanego, co było prawdopodobnie mądre. – Uh, może później?

– powiedział i założył swój kaptur. Dobrze osłaniał jego twarz, a kiedy opuścił rękawy na swoje

ręce, był tak okryty jak Myrnin, jeśli nie tak ekstrawagancko. – Dzięki. Do zobaczenia.

- Bądź ostrożny! – powiedziała Claire, ale mówiła to do wiatru, bo Graham był szybki .

Zobaczyła trzepotanie ruchu na krańcu jej widoku, piasek dryfował, a go nie było .

- Whoa, - powiedział Shane pod wrażeniem. – Chłopak ma jakieś umiejętności.

A one były wybrane do bardzo ciekawego użycia… bo wykonanie telefonu byłoby dla

Morley’a proste, a Oliver przynajmniej odebrałby jego telefon, nawet jeśli Amelie nadal miała żal

do obdartego, starego wampira za ucieknięcie z Morganville. Nadal, starsze wampiry nie ufały

zbytnio technologii. Może po prostu czuł, że papier i pióro były bezpieczniejsze.

Nadal, coś oznaczenie Tylko dla oczu Założycielki nie wydawało się dobrze wróżyć.

- Zamierzasz ją otworzyć? – zapytał ją Myrnin.

- Nie, - powiedziała. – To nie jest dla mnie. To dla Amelie.

Wyglądał na strapionego. – Ale mogłabyś ją przez przypadek otworzyć.

- Przez przypadek jak dokładnie?

- Potykając się. Skała mogłaby…

- To nie szklany słoik, Myrnin. To nie otworzy się po prostu przez rozbicie.

Porwał ją z jej dłoni zanim mogła go powstrzymać i podniósł ją do góry do słońca. – Mogę to

prawie rozpoznać, - powiedział. – Morley ma okropny charakter pisma. To wygląda jakby nauczył

się pisać w czasie Karola Drugiego a to poszło w dół tam… Oh.

Zamilkł i powoli zniżył kopertę. Stał bardzo spokojnie wpatrując się za blaknącym szlakiem

kurzu chłopca i było coś w wyrazie Myrnina, co obudziło drżenie gęsiej skórki na skórze Claire.

Graham miał rację odnośnie chmur; jakaś hamująca ciemność na niebie, wysoka i szybka i

zablokowała słońce. Wiatr nagle zimniej smagał, piekąc Claire z rozrzucanym piaskiem, a ona

instynktownie sięgnęła i znalazła ciepłą dłoń Shane’a.

- Co to jest? – zapytała. Nie była pewna, czy chciała wiedzieć.

WzM 11 - Last Breath - 3 rozdział PL.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: