– te słowa odnoszą się do Mikołaja Kopernika. Wielki polski astronom żył w latach 1473-1543, w okresie Renesansu. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Zajmował się, oprócz astronomii, m.in. ekonomią, prawem, medycyną i sztuką.
Do czasów Kopernika obowiązywała teoria budowy wszechświata, którą sformułował Ptolemeusz – grecki astronom żyjący w II wieku naszej ery. W myśl tej teorii, w centrum wszechświata znajdowała się nieruchoma Ziemia, a wokół niej krążyły: Słońce, Księżyc i planety. Układ taki nazywa się geocentryczny. Gea znaczy po grecku Ziemia, a centrum – środek.
Kopernik udowodnił, że Ziemia jest tylko jedną z planet i wraz z nimi obraca się wokół Słońca. Wykonuje ona rocznie jeden pełny obrót wokół Słońca, kręcąc się równocześnie wokół własnej osi. Jest to układ heliocentryczny. W języku greckim helios znaczy Słońce. Swą teorię zawarł uczony w dziele „O obrotach sfer niebieskich”, które ukazało się drukiem w 1543 r., już po jego śmierci. W jej wstępie odnajdziemy następujące słowa:
(...) rozmyślając nad tym, jak niedorzecznym opowiadaniem wydałoby się ludziom, gdybym wystąpił z twierdzeniem, że Ziemia się porusza, wręcz przeciwnym ich zapatrywaniu utwierdzonemu wyrokami wielu wieków, że Ziemia jest nieruchoma i leży w środku świata jako jej punkt centralny – długo się wahałem, czy wydać te księgi, które napisałem dla udowodnienia ruchu Ziemi (...). Ale (...) pozwoliłem wreszcie przyjaciołom sporządzić wydanie tego dzieła, o które mnie tak długo prosili.
dordy