Steel_Danielle_-_ZupeĹ‚nie_obcy_czĹ‚owiek.pdf

DANIELLE STEEL

ZUPEŁNIE OBCY CZŁOWIEK

ROZDZIAŁ 1

Drzwi garażu najpierw uchyliły się tajemniczo, a potem rozwarły szeroko jak

paszcza ogromnej ropuchy pożerającej nierozważną muchę. Z przeciwnej strony ulicy

patrzył na nie oczarowany mały chłopiec. Uwielbiał patrzyć, jak się otwierają, i wiedział,

że za chwilę zza rogu wyłoni się piękny sportowy samochód.

Czekał, odliczając: pięć... sześć... siedem.

Mężczyzna naciskający guzik pilota nie wiedział o jego istnieniu i nawet do głowy

mu nie przyszło, że malec bacznie obserwuje jego powroty do domu. Dla chłopca

stanowiło to już pewien rytuał i zawsze był niepocieszony, gdy mężczyzna w czarnym

porsche'u wracał zbyt późno lub nie wracał wcale.

Stał w mroku i cierpliwie odliczał: jedenaście... dwanaście... aż w końcu pojawił

się elegancki ciemny kształt wyłonił się zza rogu i z gracją znikał za drzwiami garażu.

Niewidoczny dla innych malec odprowadził go pełnym pożądania wzrokiem, a potem

wolno odszedł do domu, unosząc w pamięci jego ciemny wizerunek.

Tymczasem w garażu Alexander Hale zgasił silnik i przez chwilę siedział

nieruchomo, wpatrzony w znajomy półmrok. Po raz kolejny jego myśli powędrowały do

Rachel i po raz kolejny starał się je uciszyć. Z westchnieniem sięgnął po teczkę i wysiadł

z samochodu. Po chwili drzwi garażu zamknęły się automatycznie.

Wszedł do domu drzwiami od strony ogrodu i na chwilę zatrzymał się w holu,

spoglądając w pustkę niegdyś przytulnej kuchni. Dom był niewielki, ale bardzo ładny,

zbudowany w wiktoriańskim stylu. Nad kominkiem na misternie kutej żelaznej kracie

wisiały miedziane garnki, lecz na pierwszy rzut oka było widać, że od dawna nikt ich nie

polerował. Nikt też nie dbał o inne drobiazgi. Kwiaty zwieszające się obfitymi girlandami z

frontowych parapetów sprawiały wrażenie martwych. Gdy zapalił światło w kuchni, za-

uważył, że niektóre zupełnie uschły. Zawrócił i rzuciwszy przelotne spojrzenie na nieduży

wyłożony boazerią pokój stołowy, skierował się na górę.

Teraz gdy wracał do domu, korzystał z tylnego wejścia, bo wchodzenie przez

główne było dlań zbyt przygnębiające. Ilekroć wieczorem wchodził przez frontowe drzwi,

miał nadzieję, że ona tu będzie, spodziewał się, że zobaczy jej wspaniałe blond włosy

upięte w kok, że przemknie mu przed oczami jej prosta sukienka, którą zazwyczaj

ubierała do sądu.

Rachel... Była błyskotliwą prawniczką, wspaniałą przyjaciółką, pociągającą

kobietą, dopóki... dopóki go nie zraniła, dopóki nie odeszła, dopóki się nie rozwiedli.

Dokładnie przed dwoma laty.

Kiedy wracał z pracy, po drodze zastanawiał się, czy ten dzień już na zawsze

utkwił mu tak głęboko w pamięci. Czy już nigdy nie potrafi uwolnić się od bolesnego

wspomnienia owego październikowego poranka? Czy już na zawsze pozostanie pod

jego wrażeniem? Dlaczego obie ich rocznice, ślubu i rozwodu, musiały wypadać

dokładnie w tym samym dniu? Rozsądna Rachel twierdziła, że to czysty przypadek. On

uważał to za ironię losu.

Gdy jego matka zadzwoniła tamtego wieczoru, kiedy otrzymał dokumenty

rozwodowe, był kompletnie pijany. Śmiał się, bo wtedy nie potrafił nawet zdobyć się na

płacz.

- To okropne - powiedziała.

Rachel... Myśli o niej wciąż nie dawały mu spokoju. Wydawało mu się, że dwa lata

wystarczą, aby ukoić ból, ale tak się nie stało. Nie mógł uwolnić się od obrazu jej złotych

włosów i ciemnoszarych oczu w kolorze Atlantyku przed burzą.

Po raz pierwszy spotkali się w sądzie była adwokatem przeciwnej strony. Toczyli

niezwykle zacięty spór. W porównaniu z nią nawet Joanna d'Arc nie potrafiłaby

wykrzesać z siebie tyle mocy i sprytu. Alexander śledził jej poczynania z niekłamanym

podziwem, a walka z nią sprawiała mu tak wielką przyjemność jak nigdy dotąd. Zaprosił

ją potem na kolację, a ona upierała się, że zapłaci swoją część rachunku. Powiedziała

półżartem, że nie chce „wkupywać się w służbowe układy”. Zrobiła to tak, że nie wiedział,

czy bardziej ma ochotę obrazić się, czy rzucić się na nią i zedrzeć z niej ubranie.

Była niesamowicie piękna i niewiarygodnie inteligentna. Na jej wspomnienie

zmarszczył brwi i wolnym krokiem wszedł do pustego salonu. Wszystkie meble z tego

pokoju zabrała ze sobą do Nowego Jorku, inne zostawiła. Dom, który kupili razem,

wydawał się jednak jakby odarty ze swojej istoty, bo niegdyś wspaniały, a teraz pusty

salonik był jego duszą. Czasami Alexander się zastanawiał, dlaczego jeszcze nie kupił

nowych mebli. Może dlatego właśnie, aby mógł o niej myśleć, ilekroć przechodził przez

pusty pokój do głównego wyjścia.

Znalazłszy się na górze, oderwał się od obecnej pustki a jego myśli powędrowały

znów w czasy, kiedy byli razem i dzielili tak wiele. Mieli wspólne cele, wspólne rozrywki i

życie zawodowe, wspólne łóżko i dom... i niewiele więcej.

Być może jeszcze więcej ich dzieliło. Alex chciał mieć dzieci, chciał wypełnić puste

pokoje na piętrze wrzawą i śmiechem. Rachel chciała zająć się polityką lub dostać pracę

w renomowanej firmie prawniczej w Nowym Jorku. O polityce wspomniała mimochodem

już przy pierwszym spotkaniu. Uważała to za oczywiste i naturalne, gdyż była córką

wpływowego człowieka z Waszyngtonu, który wcześniej zasiadał we władzach jej

rodzinnego stanu. Siostra Alexa, Kay, była z kolei członkiem Kongresu, można zatem

powiedzieć, że to również ich łączyło. Rachel w skrytości ducha podziwiała Kay i gdy się

poznały, szybko zostały przyjaciółkami.

Nie polityka jednak sprawiła, że Rachel odeszła od Alexa decydującą przyczyną

była pewna firma prawnicza z Nowego Jorku. Po dwóch latach udało się jej w końcu

dopiąć swego i wtedy go zostawiła. Na to wspomnienie znowu poczuł narastający ból.

Tak, to prawda, wciąż rozdrapywał stare rany. Wprawdzie nie bolały już tak jak kiedyś,

ale wciąż jeszcze dokuczały.

Była piękna, inteligentna, podziwiana, dynamiczna, radosna... ale czegoś jej

brakowało, czegoś delikatnego, łagodnego i nieuchwytnego.

Takie określenia w ogóle nie pasowały do Rachel. Ona pragnęła czegoś więcej,

niż tylko żyć u boku Alexandra, być adwokatem w San Francisco, żoną...

Kiedy się poznali, miała dwadzieścia dziewięć lat i była wolna, bo dotąd nie

znalazła czasu na małżeństwo. Powiedziała mu, że koncentrowała się przede wszystkim

na osiągnięciu własnych celów życiowych. Kończąc studia prawnicze postanowiła, że do

trzydziestki musi coś osiągnąć, musi zostać kimś.

Zapytał ją wtedy, co dokładnie ma na myśli.

Sto tysięcy rocznie odpowiedziała bez zastanowienia.

Roześmiał się, ale zauważył wyraz jej oczu. I zrozumiał, że traktuje to poważnie i

naprawdę zamierza dopiąć swego. Całe jej życie było podporządkowane temu celowi,

celowi mierzonemu czekami na ogromne sumy i wielkimi procesami, procesami, w

których nie było ważne, kto jest przeciwnikiem.

Zanim przeniosła się do Nowego Jorku, poznała ponad połowę prawniczego

światka San Francisco i wszyscy, nawet Alex, nie mieli wątpliwości, jaka rzeczywiście jest

zimna, wyrachowana, widziała tylko swój zawodowy sukces.

Cztery miesiące po ślubie dowiedziała się, że jedna z najlepszych kancelarii w

mieście ma do zaoferowania bardzo atrakcyjną i prestiżową posadę. Alex był naprawdę

zdumiony, że jej kandydatura została w ogóle wzięta pod uwagę. Była przecież bardzo

młoda i niedoświadczona, ale już wkrótce okazało się, że jest zdolna do wszelkich

sztuczek, które pozwoliłyby jej dostać pracę na miarę jej ambicji. I dostała ją, Alex zaś

przez następne dwa lata starał się zapomnieć, w jaki sposób dopięła swego wmawiał

sobie, że to tylko taktyka powszechnie stosowana w interesach.

W końcu została pełno prawnym wspólnikiem w firmie i otrzymała w Nowym Jorku

propozycję znacznie przekraczającą jej wymarzone „sto tysięcy rocznie”. Miała wtedy

raptem trzydzieści jeden lat. Z podziwem i przerażeniem patrzył, jak podejmuje decyzję.

Dla niej to było takie oczywiste... Alexander w tym wypadku nic nie znaczył wybór

był prosty: albo przeniesie się z nią do Nowego Jorku, albo zostanie sam w San

Francisco. Powiedziała, że to zbyt wielka szansa, aby w ogóle się zastanawiać. Ale

między nami to niczego nie zmieni oświadczyła. Będzie przecież mogła przylatywać co

tydzień do San Francisco, poza tym on może zamknąć swoją firmę i wyjechać z nią na

Wschodnie Wybrzeże.

- I co tam będę robił? - zapytał. - Spodziewasz się, że zostanę twoim

sekretarzem? - spojrzał na nią z bólem, ale i ze złością. Był zaskoczony jej decyzją.

Pragnął usłyszeć, że on znaczy dla niej więcej niż ta praca, lecz to nie było w jej stylu,

podobnie jak nie było w stylu Kay.

I w tym momencie uświadomił sobie, że już kiedyś znał taką kobietę jak Rachel,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: