Celem chirurgii plastycznej jest przede wszystkim poprawa wyglądu. W przeciwieństwie do innych specjalności chirurgicznych, w jakich zabiegu dokonuje się ze względów medycznych, w chirurgii plastycznej wskazania są natury kosmetycznej, ale często nie można ich w sposób jednoznaczny rozgraniczyć. Jednym z najczęstszych zabiegów stosowanych w chirurgii plastycznej jest lifting twarzy (zabieg, który ma na celu wygładzenie zmarszczek). Chirurgia plastyczna zajmuje się także zmianą kształtu nosa, policzków, oraz brody, uszu, piersi (powiększanie czy zmniejszanie), a także zabiegami likwidowania tkanki tłuszczowej u osób otyłych. Operacje plastyczne niosą ze sobą istotne zagadnienia natury etyczno-moralnej. Najważniejszym z nich jest określenie, jaka jest granica dopuszczalności moralnej działań chirurgii plastycznej. Z personalistyczno-chrześcijańskiego punktu widzenia dopuszczalność operacji plastycznych jest wyznaczona przez personalistycznie rozumianą zasadę całościowości. Wskazuje ona na to, że organy ludzkiego ciała podporządkowane są całości bytowej każdej osoby. Moralna wartość poszczególnych organów zależna jest od tego, na ile służą one dobru operowanej osoby, jako całości. Moralna dopuszczalność operacji plastycznych jest zależna od tego, na ile poddany modyfikacji wygląd organów ludzkiego ciała partycypuje w dobrze osoby jako osoby (ujętej w formie całości, tzn. z uwzględnieniem dóbr, jakie stanowią o jej życiu duchowym). Operacja plastyczna uzależniona jest od wrażliwości osoby, a także od opinii otoczenia. Te dwa czynniki są rozstrzygające: odczuwanie przez osobę ze zdeformowanym organem jakiejś niedogodności oraz recepcja otoczenia, czyli fakt, na ile osoba poszkodowana jest zaakceptowana przez swoje środowisko. Są to normy dosyć ogólne, gdyż trudno byłoby sformułować tu jakiekolwiek kryterium obiektywne. Za niemoralne muszą być uznane takie operacje plastyczne, które prowadzą do powikłań zdrowotnych, gdy są motywowane próżnością, przesadnym kultem własnego ciała albo dążeniem do celów niemoralnych (np. wywołaniem albo zintesyfikowaniem bodźców natury erotycznej). Ogólnie rzecz biorąc, niemoralne jest jego uprzedmiotowienie czy uczynienie z niego narzędzia manipulacji (operacje plastyczne, które mają charakter estetyczny). Wówczas dobro osoby zredukowane jest do poziomu estetyczno-zmysłowego. Wszyscy pacjenci mają prawo do otrzymania wyjaśnień, które dotyczą szczegółów procedur oraz znajomości możliwego ryzyka i powikłań, zalet i słabych stron pewnych technik operacyjnych. To umożliwia im dokonanie swojej własnej analizy korzyści i słuszności w podejmowaniu decyzji. Kobieta musi być rozważna i stabilna emocjonalnie. Kobieta nie może z takim zabiegiem wiązać jakichś fałszywych oczekiwań (takich jak odzyskanie partnera, czy odniesienie większych sukcesów na polu zawodowym, albo w relacjach interpersonalnych). Po operacji plastycznej musi być przygotowana do konfrontacji z nowym wizerunkiem. Tego rodzaju problemy wymagają czasu i analizy, nie można w związku z tym podejmować nieprzemyślanych decyzji, których potem będzie się żałować. Ocenia się, że trzeba skonsultować się przynajmniej z trzema niezależnymi specjalistami, w celu uzyskania możliwości porównania i wybrać najlepszego z nich. Najlepiej jest skonsultować się z chirurgiem, który poświęca się tylko chirurgii kosmetycznej, chociaż mogą być to także inni specjaliści, którzy reklamują się, jako lekarze zdolni do wykonania takiego zabiegu - dermatolodzy, okuliści, kosmetolodzy i lekarze o specjalności chirurgia rekonstrukcyjna. Pierwsza wizyta u lekarza powinna trwać nie mniej niż 30 minut. Dobry profesjonalista powinien znaleźć odpowiednią ilość czasu na wysłuchanie pacjentki z uwagą, na obserwowanie jej zachowania, ocenę oczekiwań i dokładnego wyjaśnienia ryzyka i korzyści, jakich można się spodziewać po zabiegu. Lekarz nie powinien próbować zachęcać pacjentki, ale informować ją w odpowiednio obiektywny sposób jak to tylko jest możliwe. Specjaliści uważają, że pacjentka nie powinna pozostawać z nie do końca wyjaśnionymi wątpliwościami. Nawet gdyby chirurgowi plastycznemu wydawały się one mało istotne. Pacjentka powinna zwrócić się o opis zastosowanych procedur i ryzyka, na jakie się decyduje, oraz rodzaju zastosowanego przez anestezjologa znieczulenia, czasu trwania zabiegu, okresu pooperacyjnego itd. Rozsądnie jest uzyskać na piśmie informacje otrzymane od chirurga, zwłaszcza te dotyczące potencjalnego ryzyka i możliwych powikłań po operacji plastycznej. Zapewni to pacjentce możliwość przeczytania oraz przeanalizowania treści, co określane jest pełnym zrozumieniem przekazanej informacji. Jeżeli operacja ma być skutecznie przeprowadzona, to dobre stosunki lekarz-pacjent są w tym przypadku bardzo ważne.
bassma