Palmer Diana - Buntowniczka.pdf - Palmer Diana - lambrini

DIANA PALMER

BUNTOWNICZKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ranczo Comanche Flats było jednym z największych w okolicy. Catherine Blake

zawsze czuła przyjazne nastawienie mieszkańców miasteczka, które wyrosło wokół rancza.

Panowały tu spokój i cisza. Wprawdzie nie liczyła na to, że zazna spokoju w obecności Matta,

ale lubiła przebywać w towarzystwie matki i kuzynów.

Uśmiechnęła się, gdy jadąc swym autem, wśród schludnych białych ogrodzeń dojrzała

zarys olbrzymiego domu w stylu hiszpańskim. Jej jasnozielone oczy spoczęły na odległych

dębach, oddzielających posiadłość od prerii. Ranczo miało niemal sześć tysięcy hektarów i

było położone w Teksasie, jakąś godzinę drogi od Fort Worth. Stryjeczny dziadek Catherine

stworzył tu prawdziwe imperium. Kiedyś wokół posiadłości rozciągały się lasy dębowe, teraz

znacznie uszczuplone przez nadciągającą nieubłaganie cywilizację. Za czasów wielkich

spędów bydła rzędy drzew, ciągnące się z północy na południe, były znakiem orientacyjnym

dla ranczerów.

Szczupłą dłonią odgarnęła wpadające do oczu kasztanowe włosy. Twarz dziewczyny

rozjaśnił uśmiech, gdy pomyślała o szkole. Rozpierała ją duma. Ukończyła college z

wyróżnieniem z dziennikarstwa. Przez cały rok szkolny sumiennie się uczyła w Fort Worth,

mieszkając w domu studenckim, a do domu wracając jedynie na weekendy. Często się

zdarzało, że Matt przylatywał po nią prywatnym samolotem. Miał taką możliwość, ponieważ

na ranczu znajdowało się małe lotnisko. Catherine znów się uśmiechnęła na myśl o swym

sukcesie i niespodziewanej ofercie pracy w Nowym Jorku, jaką jej złożono. Matthew Dane

Kincaid mógł sobie rządzić wszystkimi na ranczu, jednak od teraz nic będzie już kierował

życiem Catherine. Miała niemal dwadzieścia dwa lata i wprost zachłystywała się nową

zdobytą niezależnością.

Wracała właśnie z czterodniowej wyprawy do San Antonio gdzie starała się o posadę

w niewielkiej firmie zajmującej się reklamą. Wprawdzie nic z tego nie wyszło, ale za to

zaproponowano jej pracę w dużej firmie w Nowym Jorku. Miała zacząć za kilka tygodni, gdy

tylko jej biuro zostanie odpowiednio przy gotowane. Musiała naprawdę wywrzeć doskonałe

wrażenie, ponieważ na rozmowę z nią przyleciał sam wiceprezes i z miejsca ją zatrudnił. Była

zachwycona. Cieszyła ją także możliwość wyrwania się spod opiekuńczych skrzydeł rodziny,

a szczególnie Matta.

Dziwne, pomyślała, jak bardzo stał się zaborczy, odkąd skończyłam szkołę.

Oczywiście, był właścicielem rancza, na którym mieszkała wraz z matką. A także

właścicielem licznych pastwisk. Posiadał również pakiet kontrolny akcji lokalnych firm,

zajmujących się sprzedażą nieruchomości. Jednak, mimo wszystko, był tylko jej

przyszywanym kuzynem i boleśnie odczuwała jego zachowanie. Ponieważ dość wcześnie

straciła ojca, który zginął w Wietnamie, dojrzała szybciej niż jej rówieśnicy i była bardziej

niezależna. Właśnie dlatego walczyła zażarcie z Mattem o większą swobodę. Walczyłam,

jeżeli nie usychałam z powodu nieodwzajemnionego uczucia do niego, przyznała gorzko w

myślach. Hal i Jerry nie byli tak trudni jak Matt. Ale, oczywiście, nie mieli jego

nieokiełznanego temperamentu ani świetnego zmysłu do interesów. Ani wrodzonej arogancji.

O, tak. Matt doprowadził ją do perfekcji.

Betty Blake, kobieta o siwych włosach i roześmianych oczach, wybiegła powitać

córkę.

- Kochanie! Jesteś nareszcie! - wykrzyknęła uszczęśliwiona i wyciągnęła ramiona. -

Jak dobrze znów mieć cię w domu!

- Nie było mnie tylko cztery dni - przypomniała Catherine matce, odwzajemniając

uścisk. - Jak przyjął to Matt?

- Prawie się do mnie nie odzywa - przyznała Betty. - Tym razem zostawiłaś mnie samą

na polu bitwy, córeczko.

- Muszę być niezależna - twardo odparła dziewczyna. - Matt chce, żeby wszystko

układało się po jego myśli. Ale tym razem nie wygra. Nawet jeśli miałabym zostać kelnerką

w obskurnym barze. Ale, na szczęście, nie będę musiała - dodała z uporem. - Wciąż mam

dochód z akcji. To zapewni mi utrzymanie!

Betty wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć. Jednak po chwili zmarszczyła tylko

czoło i potrząsnęła bezradnie głową.

- Wchodź i opowiadaj - powiedziała w końcu. - Zdobyłaś pracę?

- Nie tę w San Antonio - przyznała z westchnieniem dziewczyna i w tej samej chwili

się uśmiechnęła. - Pomyśleć tylko, że musiałam wyjeżdżać ukradkiem, pod pozorem krótkich

wakacji z nieistniejącą przyjaciółką! Naprawdę, Matt to tyran... - zaczęła i urwała na widok

zasmuconej twarzy matki. - No dobrze, już dobrze. Nie będę tak mówić, obiecuję. A właśnie!

Oczywiście, że dostałam pracę. Ale aż w Nowym Jorku.

- W Nowym Jorku? - Betty wyglądała na zaskoczoną.

- Dobrze płacą i mam zacząć dopiero w przyszłym miesiącu. To dużo czasu, żeby

wszystko załatwić.

- Mattowi to się nie spodoba - powiedziała Betty, marszcząc brwi.

- Nic mnie to nie obchodzi!

- Przestań - skarciła ją matka. - Wiesz przecież, jak wyglądałaby nasza sytuacja bez

Matta. Ojciec wpędził nas w poważne długi, a potem zginął w Wietnamie Wystarczająco

często ci o tym przypominałam.

- A stryj Henry wyciągnął nas z kłopotów, zaprosił tutaj i odtąd tutaj mieszkamy.

Wiem, mamo - przyznała już bez gniewu i ruszyła za nią. - Uwielbiam ten dom! - zawołała,

po raz kolejny olśniona pięknem holu w stylu hiszpańskim i majestatycznymi schodami.

- O tak, stryj był wspaniałym człowiekiem - przytaknęła ze śmiechem matka, która

także wychowała się w tym domu. - Miał dobry gust.

- Tylko nie dotyczyło to jego żon - ironicznie mruknęła dziewczyna.

- To, że matka Matta była bardzo młoda, nie upoważnia cię do robienia takich uwag.

Doskonale wiesz, że uwielbiała Henry'ego. I dała mu dwóch synów.

Catherine nie odezwała się już. Posłusznie szła za matką po schodach, kierując się do

swej sypialni. W drugim skrzydle tego olbrzymiego domu mieszkali także Matt i Hal, a Jerry

wraz z żoną Barrie mieszkali w innym budynku, nieco oddalonym od głównych zabudowań.

- Wszyscy zjawią się na jutrzejszym obiedzie - oznajmiła Betty. - Co prawda Matt

poleciał dziś do Houston, ale ma wrócić późnym wieczorem. Te deszcze były okropne, wiesz,

że istnieje zagrożenie powodziowe? Mam nadzieję, że będzie leciał ostrożnie.

- Przynajmniej nie jedzie samochodem. Bo ostrożnie to on raczej nie jeździ -

skomentowała dziewczyna. - Pamiętasz, ile rozbił samochodów, zanim skończył college?

- Z pewnością nie tyle, co Hal - roześmiała się Betty. Catherine zatrzymała się i

przyjrzała obrazowi wiszącemu pomiędzy dwoma antycznymi kinkietami. Przedstawiał stryja

Henry'ego, który był uderzająco podobny do dziadka dziewczyny. Miał ciemne włosy, zielone

oczy i oliwkową cerę. Cechy te odziedziczyła również Catherine po przodkach ze strony

matki.

- Nie pasuje tu - stwierdziła, patrząc w zadumie na obraz.

- Jego miejsce jest w salonie - dodała z roztargnieniem.

- Nie mogłam spokojnie oglądać telewizji, gdy się tak we mnie wpatrywał - wyjaśniła

Betty. - Poza tym, czuję się dużo bezpieczniej, idąc schodami w ciemności. Wiem, że on tu

jest.

- Och, mamo - zachichotała dziewczyna.

- Był dla mnie autorytetem, kiedy dorastałam - zwierzyła się starsza kobieta. - Zawsze

go podziwiałam. I nadal tak jest.

- Nawet wtedy, kiedy ożenił się z tak młodą dziewczyną?

- Bardzo lubiłam Evelyn - miękko odparła Betty. - Dobrze się nami opiekowała.

Prawie nie pamiętam swoich rodziców. Zmarli, kiedy byłam mała - westchnęła. - Tak bardzo

brak mi twojego ojca...

- Wiem, mamo. Mnie też - przyznała Catherine i objęła ją czule. - Ale jestem

szczęśliwa, że mam ciebie - ucałowała policzek matki i w tej samej chwili zmieniła temat. -

No, dobrze. A teraz opowiedz mi wszystkie ploteczki. Na pewno wiele się działo w czasie

mojej nieobecności!

Betty i Catherine same usiadły do kolacji. Obsługiwała je, mamrocząc gniewnie pod

nosem, Annie. Ta pulchna, siwowłosa kobieta zjawiła się na ranczo wraz z matką Matta.

- Nigdy nie można zgromadzić całej rodziny o jednej porze - narzekała, nakładając

jedzenie na talerze. - Pan Hal nie pojawi się, chyba że pan Matt na niego nakrzyczy. A pan

Jerry i pani Banie znów wyjechali bez uprzedzenia - narzekała, gniewnie patrząc na potrawy,

jakby to one były odpowiedzialne za te kłopoty.

- W takim razie zjemy podwójne porcje - powiedziała ze śmiechem Catherine.

- I dobrze. Jedzenia jest dużo. Chyba mogę nawet część zamrozić - zastanawiała się na

głos udobruchana Annie.

Kobieta wyszła do kuchni, wciąż mówiąc do siebie, a matka i córka wymieniły

porozumiewawcze spojrzenia.

- A, właśnie. Gdzie jest Hal? - spytała Catherine.

- Nie mam pojęcia. Matt, zanim wyjechał, kazał mu pomóc chłopcom przepędzić

bydło na inne pastwisko. Hal wybiegł z domu wściekły. Wiesz, jak nie cierpi moknąć.

- Jeszcze bardziej nie lubi przyjmować poleceń - zauważyła dziewczyna.

- To wasza wspólna cecha, kochanie - westchnęła Betty. - Mam nadzieję, że nie

zaczniesz spotkania z Mattem od kłótni. Odkąd wyjechałaś, ma paskudny nastrój.

- Wstrzymam się dzień lub dwa, dobrze?

- Dobrze - przytaknęła markotnie Betty.

Catherine leżała już w łóżku, gdy usłyszała, że wrócił Hal. Właśnie rozmawiał z jej

matką. Dobry, stary Hal, pomyślała z rozczuleniem. W rodzinie Matta był jej jedynym

sprzymierzeńcem. Właściwie byli do siebie podobni. Tak samo zbuntowani i walczący z

autorytetem Matta.

W końcu dziewczyna zasnęła, otuliwszy się ciepłą kołdrą. Czuła się bezpiecznie w

tym wielkim domu, wśród życzliwych osób. Słyszała burzę, szalejącą za oknami, i zanim

zasnęła, zdążyła się jeszcze zastanowić, czy Mattowi uda się dziś wrócić.

Palmer Diana - Buntowniczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: