Kosmiczny konflikt między Chrystusem a szatanem
Rozdział I Wojna w Niebiosach
1.1. BÓG I JEGO DOSKONAŁE STWORZENIE (I Mojż. 1,31; Ps. 104,24-25)
1.2. OD WYBRAŃCA DO ZŁOCZYŃCY (Ezech. 28,12-17)
1.3. GRZECH LUCYFERA (Iz. 14,12-15)
1.4. GROŹNA ZUCHWAŁOŚĆ LUCYFERA (Iz. 14,13-14)
1.5. SZATAN USUNIĘTY Z NIEBIOS (Obj. 12)
1.6. DO DALSZEGO STUDIUM
Studium bieżącego tygodnia: Iz. 14,12-15; Ezech. 28,12-17; Obj. 12.
Tekst przewodni: „Bóg jest miłością, a kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim” (I Jana 4,16).
Pytania przewodnie: Gdzie rozpoczął się wielki bój? Kogo i co obejmuje? Jakie były pierwsze skutki rozpoczętego konfliktu?
„BÓG JEST MIŁOŚCIĄ” (I Jana 4,16)
Miejsce, w którym objawia się Bóg, jest pełne atmosfery Jego miłości, a ci, którzy przebywają w Jego obecności, żyją po to, by wielbić Boga i sławić Jego charakter.
Jednak oto wielka tajemnica. Lucyfer, anielska istota przebywająca w obecności Boga, postanowił zakwestionować pełen miłości charakter Boga. Krok po kroku ten potężny anioł szerzył niezadowolenie wśród swoich młodszych braci, aż wreszcie doprowadził do tego, że „wybuchła walka w niebie: Michał i aniołowie jego stoczyli bój ze smokiem. I walczył smok i aniołowie jego, lecz nie przemógł i nie było już dla nich miejsca w niebie” (Obj. 12,7-8).
W lekcji bieżącej znajdziemy historię pochodzenia, pierwotnej pozycji oraz upadku anioła, który później został nazwany diabłem i szatanem. Sposób, w jaki Bóg zachował się wobec konfliktu rozpętanego przez upadłego anioła, dowodzi, jak wielka jest miłość Boga do istot, które stworzył. Studiując i poznając, jak wielki bój jest spleciony z twoim życiem, pamiętaj, że Lucyfer „nie przemógł” wtedy, gdy pierwszy raz wystąpił przeciwko Chrystusowi, i nie przemoże także teraz, gdyż Boża miłość trwa wiecznie (zob. Ps. 107,2), miłość, która jest doskonała w tych, którzy trwają w Bogu (I Jana 4,17).
Jakiego słowa użył autor w poniższych wersetach opisując Boże stworzenie? I Mojż. 1,4.10.12.18.21.25.31. Jak to słowo świadczy o charakterze Boga?
W Ps. 34,9 Dawid zaprasza nas, byśmy „skosztowali” (doświadczyli) osobiście tego aspektu Bożego charakteru. W Ps. 145,7 opisuje czas, kiedy ludzie będą radować się tą dobrocią i radośnie „zwiastować będą pamięć wielkiej dobroci twojej, a sprawiedliwość twoją radośnie opiewać”.
To, co dotyczy stworzenia Bożego na planecie Ziemia, odnosi się także do całego Bożego wszechświata. Jeśli Bóg uczynił ziemię tak „dobrą” i stworzył ludzi bez skłonności do zła, to z pewnością Niebiosa i ich mieszkańcy również posiadają te zalety.
Choć pochodzenie grzechu jest w pewnym sensie tajemnicą, jakie cechy zła w szczególności przyczyniły się do tego, iż przyniosło ono swe tragiczne żniwo? W podanych poniżej wersetach znajdują się wskazówki w tej kwestii.
Iz. 14,12-15
I Mojż. 2,16-17; 3,1-6
Bóg mógłby zmusić wszystkie istoty we wszechświecie do oddawania Mu czci i do posłuszństwa, a także, by bały się Go, jednak nikt — nawet Bóg — nie jest w stanie wymusić na nikim miłości. Miłość z natury rzeczy musi być połączona z absolutną wolnością. W jaki sposób w codziennym zyciu doświadczamy tej wolności, którą Bóg nas obdarza? Czy korzystasz z tej wolności, czy może jej nadużywasz? Jakie zasady kierują twoim postępowaniem? Odpowiedz sam sobie na to trudne pytanie: Co czynisz z wolnością, którą Bóg cię obdarza?
Posługując się metaforą króla Tyru, złego i moralnie zepsutego monarchy, prorok Ezechiel przedstawił króla wszelkiego zła.
Ezech. 28,12-16 wskazuje na upadek Lucyfera ze stanowiska wybranego cheruba do nędznej roli Bożego przeciwnika. Odpowiedz na poniższe pytania dotyczące tej nieszczęsnej przemiany.
1. Skąd wziął się ów wzniosły cherub? (w. 15).
2. Co należało do jego powołania? (w. 14).
3. Gdzie przebywał? (w. 14).
4. Opisz jego pierwotny charakter (w. 15).
5. Wyjaśnij znaczenie wyrażenia „napełniłeś swoje wnętrze gwałtem” (w. 16).
6. Jaką niegodziwość odkryto u niego? (w. 16-17).
Przed upadkiem ów anioł został opisany jako „cherubin pomazany, nakrywający” (BG), co jest wyrażeniem odnoszącym się do ubłagalni znajdującej się w świątyni (II Mojż. 25,8-22; 37,6-9; Hebr. 8,5). Jak to możliwe, iż niegodziwość poczęła się w sercu kogoś, kto zajmował tak wzniosłe stanowisko — faktycznie został stworzony jako „doskonały”? Jaką rolę w tej kwestii odegrał dar absolutnej wolności?
Upadek Lucyfera wskazuje, że ani pozycja w służbie Bożej, ani osobista siła nie są skutecznym zabezpieczeniem przed grzechem. Prawdziwe zabezpieczenie znajduje się jedynie w podtrzymywaniu żywej więzi z Tym, który stworzył i podtrzymuje wszystko słowem swojej potęgi (zob. Obj. 12,11). Tak więc nawet ktoś tak doskonały i pełny mocy jak Lucyfer został powołany do pokory i uległości wobec swego Stwórcy. Tym bardziej my powinniśmy zachowywać taką właśnie postawę wobec naszego Boga.
W Księdze Ezechiela 28,15 czytamy, że ten najwyższy anioł został stworzony przez Boga. Dlaczego złym jest pragnienie stworzonej istoty, by stać się równym Stwórcy? Czy możemy wpaść w podobną pułapkę, choćbyśmy nawet nigdy otwarcie nie twierdzili, że jesteśmy równi Bogu? Jeżeli tak, to jak jest to możliwe?
Porównaj pięć elementów zapisanej przez Izajasza charakterystyki grzechu Lucyfera z analogicznymi elementami świadectwa Ezechiela w tej kwestii.
Ezech. 28,12-17
Izajasz i Ezechiel wypowiadali się przede wszystkim o władcach Babilonu i Tyru. Jednak niektóre szczegóły w każdym z tych proroctw mogą się odnosić jedynie do kogoś znacznie ważniejszego niż ci dwaj ziemscy królowie. Możemy zrozumieć szczegóły tych proroctw, kiedy rozumiemy charakter pism biblijnych. Tak jak tron izraelskiego króla Dawida symbolizuje panowanie Boże (Iz. 41,21; Sof. 3,15), tak ci pogańscy monarchowie reprezentują szatana. Jak królowie izraelscy mieli odzwierciedlać cechy prawdziwego Króla, tak królowie Tyru i Babilonu objawiali cechy tego, który faktycznie panował nad nimi. Jak psalmy Dawida podają szczegóły dotyczące Mesjasza, i nie mogące odnosić się do samego tylko Dawida, tak te proroctwa zawierają szczegóły, które nie mogą się odnosić do królów Babilonu i Tyru, ale tylko do Lucyfera. (Zob. wywód Piotra w Dz. 2,14.22.25-36, według którego Ps. 16,9-11 odnosi się do Chrystusa, choć Dawid napisał ten fragment tak, jakby mówił o sobie).
Tytuł odnoszący się do Lucyfera w Iz. 14,12 wskazuje na stanowisko, jakie piastował on niegdyś w Niebiosach jako przywódca aniołów. Jednak ponieważ jest on stworzoną istotą, jego stanowisko zawsze było niższe niż stanowisko Stwórcy, Chrystusa (Jan 1,1-3; Ef. 3,9; Hebr. 1,2). Lucyfer nie chciał uznać tego faktu.
Choć Lucyfer otrzymał od Boga bardzo wiele, to jednak najwyraźniej było to dla niego za mało. Pragnął więcej. I to pomimo faktu, iż został stworzony jako doskonała istota! Jakim ostrzeżeniem powinien być dla nas upadek Lucyfera, skoro jesteśmy grzeszni, egoistyczni i pełni wad, byśmy nie popadali w samouwielbienie, pychę i chciwość, zwłaszcza pod maską fałszywej pobożności.
Pretensje Lucyfera zrodziły się w jego sercu, czyli w umyśle. Bóg stworzył umysł jako ośrodek emocji, decyzji i działań. Jaki jest umysł, takie jest całe życie stworzonej istoty. Powiada psalmista: „W sercu moim przechowuję słowo twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie” (Ps. 119,11). Umysł napełniony Bożymi myślami i Bożą wolą służy jako tarcza przeciwko grzechowi. Jednak Lucyfer napełnił swój umysł buntem i pychą.
„Wstąpię na niebiosa, swój tron wyniosę ponad gwiazdy Boże” (Iz. 14,13). Największym przejawem pychy Lucyfera było przekonanie, że może on przejąć władzę, jaką Chrystus ma nad całym stworzeniem. Jego zarozumiałość miała nie tylko fałszywe podstawy, ale także była nakierowana na bezpośredni bunt przeciwko podstawowemu prawu porządku stworzenia, zgodnie z którym tylko Stwórca może być najwyższym władcą.
„Zasiądę na górze narad, na najdalszej północy” (w. 13). W Ps. 48,3 czytamy o górze Syjon jako usytuowanej „na krańcach północnych”. Ambicją Lucyfera było zasiąść na miejscu, gdzie Bóg spotykał się i radził ze swoim Synem, na „górze narad”, co z pewnością zyskałoby mu lojalność i cześć pozostałych aniołów. Jednak odbieranie czci jest przywilejem Boga i tylko Boga (zob. I Kron. 16,29; Ps. 96,9; Obj. 14,7).
Jakie inne zuchwałe twierdzenie popychało Lucyfera do działania? Izaj.14,14.
Dlaczego zuchwałość Lucyfera była groźna i zła? Przecież Słowo Boże mówi nam, że powinniśmy się starać być podobnymi do Boga, miłować jak On, służyć jak On, przebaczać jak On, żywić niechęć wobec grzechu jak On, być źródłem nadziei jak On (Gal. 5,22-26; Kol. 3,12-14). Jednak problem tkwi w tym, że Lucyfer chciał być równy Bogu nie w tych cechach Jego osobowości, w jakich powinien. Lycyfer pragnął dla siebie boskiej władzy, stanowiska, autorytetu i chwały, ale nie chciał naśladować Jego miłości, łaskawości i miłosierdzia.
Bunt Lucyfera nie zaczął się od otwartego przewrotu. Żaden bunt nie zaczyna się w ten sposób. Rozpoczął się niepozornie, niepostrzeżenie, rozwijając się stopniowo od drobnych przejawów chciwości i zazdrości. Wkrótce jednak rozrósł się do wymiarów, których wcześniej nikt, w tym także sam Lucyfer, nie był w stanie sobie wyobrazić. Jeśli nie strzeżemy naszych umysłów w mocy Słowa Bożego i nie poświęcamy się codziennie Bogu, bunt może niepostrzeżenie rozwijać się w naszych umysłach.
Każdy z nas kiedyś chował w swoim sercu zarodek wyobcowania i buntu. Jak możemy rozpoznać ten nasz problem, aby poddając się Bogu i porzucając egoistyczne nastawienie zniszczyć ziarno buntu, zanim wykiełkuje i przyniesie plon w postaci wiecznego unicestwienia?
Kiedy Michał i Jego aniołowie pokonali zbuntowane zastępy w Niebiosach, co stało się z Lucyferem i jego aniołami? Obj. 12,7-9.
Dwunasty rozdział Księgi Objawienia dostarcza nam wglądu w dramatyczne sceny wielkiego boju między Chrystusem a szatanem. Zawierający trzy wielkie sceny, podane bez zachowania porządku chronologicznego, rozdział ten jest jednym z podstawowych fragmentów Pisma Świętego traktujących o konflikcie, który obejmuje także każdego z nas, jako że nikt z ludzi nie jest neutralny wobec wojny dobra ze złem.
Wersety 1-6 mówią o ataku szatana na ziemię, najpierw przeciwko Chrystusowi jako człowiekowi-Mesjaszowi, a następnie przeciwko Kościołowi Chrystusa, który musiał ukrywać się na pustkowiu przez „tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni” (w. 6).
Wersety 7-12 nawiązują do pierwszej wojny w Niebiosach, kiedy szatan, wspierany przez swoich zwolenników pośród zastępów anielskich, po raz pierwszy otwarcie wystąpił przeciwko Chrystusowi, po czym poniósł sromotną klęskę.
Wersety 13-17 ponownie kierują naszą uwagę na rzeczywistość ziemską, w której szatan, jako usunięty z Niebios, kontynuuje wojnę przeciwko Chrystusowi — którego zresztą nie był w stanie pokonać — ale tym razem przez atakowanie Kościoła Chrystusowego, będącego przedmiotem największego zainteresowania i troski Księcia Żywota.
Na podstawie dwunastego rozdziału Księgi Objawienia sporządź chronologiczny plan wydarzeń, zaczynając np. od wersetu 7., który opisuje wojnę w Niebiosach. Jakie wydarzenia i w jakim porządku nastąpiły potem? Pamiętaj, że w narracji rozdziału niektóre wydarzenia mogą się powtarzać.
Przed wiekami niemiecki teologi i filozof Gottfried Wilhelm Leibniz ukuł słowo teodycea oznaczające „usprawiedliwienie Boga”, zawierające ideę, iż w końcu wszystkie Jego poczynania zostaną oczyszczone z zarzutów wobec mieszkańców wszechświata. Jak rozumiesz przesłanie, iż Bóg zostanie oczyszczony z zarzutów wobec stworzonych przez Niego istot? Jak świadczy to o Bożym charakterze? Jak idea teodycei pomaga nam zrozumieć Boże przyzwolenie na istnienie szatana, nawet po jego miażdżącej porażce na Golgocie?
Wielki bój jest studium przeciwieństw: Charakter szatana nacechowany pychą i samouwielbieniem jest przeciwieństwem charakteru Chrystusa pełnego nieegoistycznej miłości i ofiarnej służby. Cechy podane w Przyp. 6,16-19 ilustrują charakter szatana, natomiast w Filip. 2,5-8 są piękną charakterystyką Chrystusa.
„Bunt szatana miał być dla wszechświata lekcją po wszystkie czasy — ciągłym świadectwem natury grzechu i jego strasznych skutków. Działanie szatańskich zasad, ich wpływ na ludzi i aniołów, miały ukazać owoce odrzucenia Bożego autorytetu. Będą świadczyć na zawsze, iż rządy Boże są podstawą dobrobytu wszystkich stworzonych istot. W ten sposób historia straszliwej próby buntu stanie się wiecznym zabezpieczeniem dla wszystkich świętych istot, by żadne z nich nie uległo zwiedzeniu co do charakteru przestępstwa, nie pop...
http://chomikuj.pl/ela.roza/Rozwa*c5*bcania+Biblijne+-+teksty/Biblijny+ko*c5*9bci*c3*b3*c5*82/Kosmiczny+konflikt+mi*c4*99dzy+Chrystusem+a+szatanem,92505879.doc
warblade22