Donald Robyn - Letnia burza.pdf - EBOOKI - sisi_b86

ROBYN DONALD

Letnia burza

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

wykonanie - Irena

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Oriel Radford bezwładnie opadła na krzesło. Na

zewnątrz szalała burza, którą przyniósł tropikalny

cyklon, ale tu było ciepło i sucho. Zmęczonym wzrokiem

powiodła po wygodnym, przyjemnym salonie, okreś

lanym przez gosposię nieco staroświeckim mianem

bawialni.

Mimo narzuconego na ramiona koca, nie umiała

opanować wstrząsających ciałem dreszczy. Jej czarne,

zupełnie proste w tej chwili włosy ociekały mulistą

wodą, która wsiąkała w ręcznik, okręcony wokół szyi.

Wargi zsiniały, a całe ciało przeszywał uparty ból.

Kiedy drżącymi palcami dotknęła policzka, wyczuła

opuchliznę. Z wahaniem musnęła opuszkami palców

pulsującą skroń. Także tu odnalazła ślady skaleczenia

- przedzierając się ku plaży przez nadbrzeżne zarośla

wpadła do dołu, na którego dnie leżał potężny głaz.

Po twarzy przemknął jej ślad lekkiego, nieprzytom

nego, jak to określała jej matka, uśmiechu. Czytała

gdzieś, że powyżej określonego progu intensywności

bólu, ciało przestaje nań reagować, obojętnieje nawet,

gdy staje się on coraz silniejszy. No, do tego jeszcze nić

doszło. Cały czas czuła silne rwanie nogi, które

wyraźnie wzmagało się przy najmniejszym ruchu.

W pokoju panował półmrok. Gdzieś w pobliżu

rozmawiał przez telefon mężczyzna o niskim, nieco

władczym głosie. Uniosła ciężkie powieki, by zorien

tować się, jak wygląda. Mężczyzna był wysoki, dobre

metr dziewięćdziesiąt, jak oceniła, i silny. Oriel wiedziała

już, jak bardzo, bo kiedy mniej więcej dziesięć minut

wykonanie - Irena

temu, na plaży, natknął się na nią, obolałą i przerażoną,

wziął ją po prostu na ręce i przyniósł tutaj, bez żadnych

oznak wysiłku.

Poczuła ukłucie w sercu. Mężczyzna wyraźnie zbliżał

się do niej, bo jego głos dochodził ze znacznie mniejszej

odległości.

- W porządku - usłyszała. - Straż przybrzeżna już

wie, wyślą helikopter. Na pewno znajdą pani współ

towarzysza. Moja gosposia przygotowała kąpiel, zaniosę

panią do łazienki.

- Czy będą wiedzieli, gdzie go szukać?

- Jasne. Przecież pani dokładnie opisała to miejsce,

a pilot zna zatokę jak własną kieszeń.

- Niech znajdą go jak najszybciej - szepnęła

z napięciem, przymykając ciężkie ze zmęczenia powieki.

Oczy Oriel, normalnie intensywnie błękitne, stały się

na skutek niedawnych przeżyć matowe, jak gdyby

wypłukane z blasku. Mężczyzna schylił się, by ją

dźwignąć, nie zważając, że lekko drgnęła w odruchu

obrony przed tą opiekuńczością. Kiedy niósł ją do

domu, nie odczuwała skrępowania. Co innego teraz.

Chociaż starała się uspokoić i opanować, nie potrafiła

ukryć oznak pewnego zażenowania. Wyczerpana, niemal

zobojętniała na wszystko, czuła w duszy niezrozumiały

lęk. I choć to z pewnością niedorzeczne, poczuła się

zagrożona.

Mimo że trzymał ją w ramionach, uporał się

z otwarciem drzwi. Uczynił to zupełnie bez wysiłku

i z gracją, jakiej trudno byłoby się spodziewać

u człowieka tak potężnej postury. Właśnie ta siła

i zręczność odbierała jej odwagę.

Oriel wyczuwała napięcie jego mięśni i ów lekki,

pobudzający i fascynujący aromat, jaki zazwyczaj bije

od prawdziwego mężczyzny. Zapach ciała, gra mięśni,

elastyczność skóry - to dzięki nim właśnie zawsze

i nieuchronnie budzi się ów swoisty magnetyzm,

wykonanie - Irena

tajemne przyciąganie pomiędzy istotami różnej płci.

W odpowiedzi na ukryte, podświadome sygnały, ciało

Oriel zesztywniało, a serce zaczęło bić szybciej.

- Przepraszam, czyżbym coś pani zrobił? - spytał.

- Ależ nie, nic podobnego - odpowiedziała od

ruchowo, po czym dodała w pośpiechu: - Naprawdę

nie muszę się teraz kąpać, poczekam tylko na helikopter.

- Na pewno nie przyleci. Zbliża się wieczór. Nie

zaryzykują dodatkowego lotu. Przede wszystkim muszą

uratować pani towarzysza. Pani jest już bezpieczna.

Może przylecą jutro, kiedy opadnie woda.

- To może ktoś by mnie podwiózł?

- Niestety, droga zamknięta. Na naszych wzgórzach

przy większym deszczu zawsze osuwa się ziemia.

A przecież leje od wczoraj wieczór i wygląda na to, że

szybko nie przestanie. To prawdziwa tropikalna

nawałnica. A według ostatniej prognozy nadciąga za

nią druga, z kierunku Wysp Fidżi.

- Już naprawdę mam dość tych ciągłych deszczy.

Prawdziwą jesień mamy tego lata - zauważyła Oriel,

a z opinią tą zapewne zgodziliby się wszyscy przemok

nięci mieszkańcy Nowej Zelandii. - Ale przecież nie

mogę tu zostać, sprawiłabym kłopot, przecież...- widząc

rozbawione spojrzenie mężczyzny, straciła wątek

i dopiero po chwili dokończyła: -Ale cóż, zdaje się, że

nie mam innego wyboru i muszę skorzystać z pańskiej

gościnności. Dziękuję!

- Proszę nie robić sobie wyrzutów. Gość w dom...

- Ale nie taki połamaniec -wtrąciła Oriel zbolałym

głosem.

Mięśnie szerokich ramion mężczyzny napięły się

nieco, gdy niosąc ją zaczął wchodzić po schodach.

- Niestety, co się stało, już się nie odstanie - rzekł

łagodniejszym niż dotąd tonem. - Kiedy nadwerężyła

pani nogę?

- Zupełnie nie wiem. - Oriel zdławiła łzy. - Kiedy

wykonanie - Irena

runęła nawałnica, dochodziła dziewiąta. Potem, nim

odnalazłam Davida i umieściłam go we w miarę

bezpiecznym miejscu, minęła pewnie godzina -ciągnęła

łamiącym się głosem, oszczędzającmu jednak szczegółów

koszmarnych chwil poszukiwań w pełnej skalnych

odłamków wodzie, która błyskawicznie wypełniła

nadbrzeżny wąwóz. Nie wspomniała też ani słowem,

czym było towarzyszące jej przeświadczenie, że David

pewnie nie żyje, dopóki go nie dostrzegła, nieprzytom

nego i ze złamaną nogą, wyrzuconego impetem pierwszej

fali na wysoką skarpę.

Mężczyzna spojrzał na nią niezwykłymi, srebrzysto-

szarymi oczyma ze współczującym uśmiechem, zupełnie,

jakby rozumiał grozę tamtych chwil. Nagle też otulił ją

silniej, jakby chcąc tym gestem dodać jej otuchy.

- Dobrze już, dobrze, teraz jest pani bezpieczna.

Zanim moja gosposia wyszła za mąż i zamieszkała

tutaj, była pielęgniarką. Zapewnia, że pani noga jest

tylko zwichnięta. No, ale iść w takim stame! To

musiało być straszne.

- Bolało, ale znalazłam kij. Podpierałam się nim,

a kiedy dotarłam do plaży, było już o wiele łatwiej.

Na chwilę zapadła cisza. Oboje pamiętali, jak żałośnie

utykając i zataczając się, uparcie szła przez plażę, by

zakończyć marsz bolesnym upadkiem. Wówczas on

ruszył ku niej biegiem, a ona, płacząc z wyczerpania,

zaczęła czołgać się w jego stronę.

- Jaksiępaninazywa?-spytałdośćbezceremonialnie.

- Oriel Radford - odparła, nieco zmieszana.

- Bardzo mi miło. Jestem Blaize Stephenson

- przedstawił się.

- A gdzie jesteśmy? - spytała, kiedy przenosił ją

przez kolejne drzwi na półpiętrze.

- W Pukekaroro.

- Wzgórze Mew - mruknęła sama do siebie.

- Zna pani język Maorysów?

wykonanie - Irena

Donald Robyn - Letnia burza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: